ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 424 ดอกไม้งามทำหลงใหล ดวงจันทร์ชำระสะสาง-4

บทที่ 424 ดอกไม้งามทำหลงใหล ดวงจันทร์ชำระสะสาง-4

……….

ว่ากันตามหลักตอนหลี่จวิ้นชางจิตใจว้าวุ่นเป็นชั่วเวลาดีที่สุดที่อีกฝ่ายจะออกมือ

แต่นอกจากเถ้าแก่ผู้นี้จะไม่ออกมือแล้ว กลับมองหลี่จวิ้นชางสั่นเทาด้วยความเพลิดเพลินอย่างยิ่ง

แววตานั้นคล้ายกำลังชื่นชมกายหยกของหญิงงาม

ทั้งยังคล้ายมองของล้ำค่าแห่งยุคสมัย

นายท่านจินมองจากสีหน้าเถ้าแก่ได้ว่าเขาดูสนุกกับขั้นตอนนี้เป็นอย่างยิ่ง

แทนที่จะใช้ดาบหรือกระบี่เอาชีวิตคนคนหนึ่ง เขาชอบใช้คำพูดทิ่มแทงให้อีกคนแตกสลายถึงที่สุดมากกว่า

ฆ่าคนไม่ยาก

แต่ทำให้คนคนหนึ่งแตกสลายกลับไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแท้จริง

คนมักระเบิดความแข็งแกร่งที่จินตนาการไม่ออกได้ในชั่วเวลาสุดท้าย

นี่เป็นสัญชาตญาณอย่างหนึ่งที่สลักรวมอยู่ในกระดูกเลือดเนื้อ

แม้บางครั้งอาจแตกสลายจริง

นั่นก็เป็นเพราะจิตใจและจิตวิญญาณคิดหนีงานเพื่อให้ตัวเองหยุดพักเท่านั้น

นี่ไม่นับเป็นสิ่งใด

แต่การแตกสลายของหลี่จวิ้นชางในยามนี้ไม่เข้ากับสถานการณ์เอาเสียเลย

ไม่ว่าอย่างไรจิตใจและจิตวิญญาณของเขาก็จะไม่แตกสลายในชั่วเวลาคอขาดบาดตายเช่นนี้

เขารู้สภาวะของตัวเองดี

แต่ตอนนี้เขาเหมือนติดอยู่ในบ่อโคลน ยิ่งดิ้นรนยิ่งจมดิ่งลงเรื่อยๆ

มือที่สั่นเทาคิดจับด้ามดาบ ‘คืบศอกขอบฟ้า’ เป็นหมื่นครั้ง แต่กลับพลาดทุกครั้งไป

ทุกสิ่งพร่าเลือน

“ไม่นึกว่าตระกูลหลี่ยังหลงเหลือลูกหลานจิตใจเข้มแข็งเช่นนี้มาคนหนึ่ง…”

เถ้าแก่เห็นสถานการณ์ตอนนี้แล้วอดกล่าวทอดถอนใจไม่ได้

ทั้งที่อีกนิดเดียวหลี่จวิ้นชางก็จะแตกสลาย แต่เขากลับฝืนต้านสุดชีวิต

แม้ความสิ้นหวังนี้ท่วมมิดลำคอเขาแล้ว เขาก็ยังเงยหน้าขึ้นสูงไม่คิดยอมแพ้

‘ฉึบ…’

เสียงเสียดสีดังขึ้นทันใด

นี่ทำให้เถ้าแก่เบิ่งตากว้างอยู่เหมือนกัน

หลี่จวิ้นชางดึงด้ามดาบของตนออกมาอย่างเชื่องช้าในช่วงสำคัญเช่นนี้

“ร้ายกาจจริงๆ…”

เถ้าแก่จิ๊ปากชื่นชม

“หากเจ้ายืนกรานจะทำเช่นนี้ ข้าก็เริ่มชอบเจ้าบ้างแล้ว!”

เถ้าแก่กล่าวต่อ

หลี่จวิ้นชางสายตาเฉื่อยชา ขบฟันแน่น

แม้ ‘คืบศอกขอบฟ้า’ อยู่ในมือ ทั้งยังออกจากฝักแล้ว

แต่การสั่นเทาของเขาไม่มีวี่แววดีขึ้นเลย

แม้หลี่จวิ้นชางดึงดาบออกจากฝักแล้ว แต่กลับดูกินแรงทั้งหมดของเขา

“พี่หลี่…เป็นอะไรไปหรือ”

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถาม

“เขากำลังคิด…”

นายท่านจินครุ่นคิดสักพัก ได้แต่กล่าวเช่นนี้

ทว่าเทียบกับนายท่านจิน อายุและความคิดอ่านของนางก็เหมือนเด็กน้อยจริงๆ

แต่นางไม่ใช่คนโง่

คนโง่อาจจะปล่อยผ่านคำพูดเมื่อครู่ของนางท่านจิน แต่ชิงเสวี่ยชิงไม่

เพราะนางรู้ว่าไม่มีใครหยุดพักเพื่อใคร่ครวญปัญหาตอนเผชิญหน้าศัตรู

“คิดอะไรหรือ”

ชิงเสวี่ยชิงยู่ปากถาม

นางไม่ชอบท่าทีไม่ค่อยสนใจของนายท่านจิน…

“คิดว่าควรใช้วิธีใดทำให้เถ้าแก่พูดเรื่องสิบห้าปีก่อนออกมาทั้งหมด”

นายท่านจินกล่าว

เขาพูดประโยคนี้จริงจังยิ่ง

เหมือนตัวเขาคิดเช่นนี้อยู่จริงๆ

“ดาบในมือเขาก็คือวิธีไม่ใช่หรือ”

ชิงเสวี่ยชิงกล่าว

“ในมือเจ้าก็มีดาบ แล้วเจ้าคิดว่าควรทำเช่นไร”

นายท่านจินย้อนถาม

ชิงเสวี่ยชิงเลิกคิ้วงาม พลันดึงดาบของตนออกมาจ่อบนคอนายท่านจินทันที

“ถ้าเป็นข้าก็ทำเช่นนี้!”

ชิงเสวี่ยชิงกล่าวอย่างเหิมใจ

นายท่านจินกลับสีหน้าเรียบนิ่ง

ตอนแสงดาบฉายวาบเมื่อครู่ เหวินฉีเหวินไม่เห็นนายท่านจินกะพริบตาเลยสักครั้ง

ชิงเสวี่ยชิงเพิ่งได้สติแล้วเอ่ยถาม

“เพราะไม่จำเป็นต้องหลบ”

นายท่านจินยิ้มบางกล่าว

“ท่านคิดว่าข้าเป็นน้องสาวท่านเลยฆ่าท่านไม่ได้หรือ”

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถาม

“เปล่า…ทุกคนล้วนมีเหตุผลที่จะฆ่าอีกฝ่าย ต่อให้เป็นคู่สามีภรรยาก็อาจใช้กรรไกรแทงคนเคียงหมอนตายได้ในชั่วข้ามคืน แม้เจ้าเป็นน้องสาวข้า แต่ถ้าคิดจะฆ่าข้าก็ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้”

นายท่านจินกล่าว

เหมือนชิงเสวี่ยชิงฟังไม่เข้าใจ

แต่เหวินฉีเหวินที่อยู่ด้านข้างกลับหรี่ตา

เขารู้เรื่องการต่อสู้ภายในจวนชิงเป็นอย่างดี

ตอนพูดถึงเรื่องนี้กับเหวินทิงไป๋ผู้ควบคุมรัฐหงบิดาของเขา ถึงขั้นนับบุตรสองคนของนางต้าจงหรือก็คือนายท่านจินกับเถ้าแก่เนี้ยเป็นฝั่งคุณชาย และนับชิงเสวี่ยชิงรวมถึงบ้านพ่อแม่ของนางเสี่ยวจงเป็นฝั่งฮูหยิน

นายท่านจินไม่อยู่จวนชิงมานาน เหวินฉีเหวินย่อมไม่เข้าใจความคิดของเขาเท่าไร

แต่นางเสี่ยวจงคิดกำจัดฝั่งคุณชายออกไปจากจวนชิงให้หมดมานานแล้ว

เพื่อการนี้ยังเคยมาหาเหวินทิงไป๋อย่างโจ่งแจ้งและลับหลังหลายครั้ง

เหวินทิงไป๋ก็เป็นจิ้งจอกเฒ่า

พวกจวนชิงมีอำนาจมาก นี่ไม่ใช่เรื่องดีต่อจวนผู้ควบคุมรัฐของเขาอยู่แล้ว

ก่อนหน้านี้ยังมีตระกูลหลี่แข่งขันถ่วงดุลกับฝั่งนั้น

หลังจากตระกูลหลี่พังพินาศ ชัดว่าจวนชิงกลายเป็นตระกูลขุนนางมีอำนาจอันดับหนึ่งในรัฐหง

อิทธิพลในบางด้านยังสูงกว่าจวนผู้ควบคุมรัฐไม่น้อย

นี่จะไม่ให้เหวินทิงไป๋กังวลได้อย่างไร

แม้ลูกชายของตนมีการหมั้นหมายกับชิงเสวี่ยชิงก็ยังไม่ได้การ…

ถึงอย่างไรผลประโยชน์ก็ต้องอยู่เหนือความรู้สึกส่วนตัว

แต่ภายหลังนายท่านจินกับเถ้าแก่เนี้ยออกจากจวนชิง ไม่มีข่าวคราว

ชิงหรานป่วยหนักติดเตียง ดูเหมือนนางเสี่ยวจงกุมอำนาจเพียงคนเดียว

ทว่าใจนางไม่เคยสงบสุขเลยสักช่วง

นายท่านจินกับเถ้าแก่เนี้ยและคนเก่าแก่ในจวนชิงที่ยังซื่อสัตย์ต่อชิงหรานเหล่านั้น ก็เหมือนหนามคอยทิ่มแทงหัวใจนางตลอดเวลา

เหวินฉีเหวินรู้สึกว่าคำพูดเมื่อครู่ของนายท่านจินตีความได้สองแง่

แม้นายท่านจินกับชิงเสวี่ยชิงล้วนเป็นบุตรของบิดาคนเดียวกัน แต่ต่างมารดา อย่างไรก็กั้นด้วยหนังท้องชั้นหนึ่ง

ระยะห่างชั้นนี้อาจไม่มีความหมายใด แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นตัวแทนของทุกสิ่ง

โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย ‘ก็ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้’ ของนายท่านจินยิ่งทำให้เหวินฉีเหวินตกตะลึง

บิดาของตนหลักแหลมโดยแท้

ตอนแรกตนยืนอยู่ข้างชิงเสวี่ยชิงยังเคยตำหนิเขาว่าทำไมถึงไม่ช่วย

แต่ตอนนี้ดูเหมือนบุญคุณความแค้นในจวนชิงหาใช่สิ่งที่ไกล่เกลี่ยให้เข้าใจกันได้

สองฝ่ายมาถึงขั้นต้องตายกันไปข้างแล้ว

แม้เหวินฉีเหวินรู้เรื่องบุญคุณความแค้นในจวนชิงเป็นอย่างดี แต่เขาไม่ได้สนใจ

อาจพูดได้ว่าในรัฐหงเขตเจิ้นเป่ยอ๋อง นอกจากบิดาเขาแล้ว คนเดียวที่เขาสนใจก็คือชิงเสวี่ยชิง

หากนายท่านจินคิดฆ่าชิงเสวี่ยชิงจริง แน่นอนว่าเขาจะก้าวออกมายืนข้างหน้านางโดยไม่ลังเล

“ทำไมพี่ถึงคิดว่าดาบเมื่อครู่คือการล้อเล่นไม่ได้เอาจริง”

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถามต่อ

เหวินฉีเหวินมองสีหน้าท่าทางบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของนาง ความรู้สึกรักใคร่เอ็นดูในใจยิ่งเอ่อท้นกว่าปกติ

นายท่านจินกล่าว

ชิงเสวี่ยชิงมองดาบของตน

นางไม่เข้าใจจริงๆ ว่า ‘สะอาด’ หมายถึงอะไรกันแน่

จากนั้นหันไปมองดาบในมือผู้คุ้มกันจวนชิงและทหารองครักษ์จวนผู้ควบคุมรัฐเหล่านั้น พบว่าสะอาดเป็นประกายเหมือนกัน

สุดท้ายสายตาของนางมาหยุดอยู่บนตัวดาบของนายท่านจินอีกครั้ง

ดาบนายท่านจินไม่ได้ออกจากฝัก

แต่ฝักดาบของเขาก็สะอาดอย่างยิ่ง

คนที่ฝักดาบสะอาด คมดาบก็จะไม่สกปรกแน่นอน

นายท่านจินมองสายตาชิงเสวี่ยชิง เขารู้ว่าตอนนี้นางคิดอะไรอยู่จึงชักดาบของตนออกมาตรงหน้านาง

“ท่านพี่! ดาบของท่านก็สะอาดเหมือนกันนี่นา!”

ชิงเสวี่ยชิงกล่าวพลางชี้ดาบของนายท่านจิน

“สะอาดไม่ได้มองด้วยตา เจ้าลองเข้ามาดมใกล้ๆ”

นายท่านจินกล่าว

จากนั้นยื่นคมดาบเข้าใกล้ใบหน้าชิงเสวี่ยชิงเล็กน้อย

แสงดาบสว่างชัดส่องบนหน้าชิงเสวี่ยชิง มันแยงตาจนนางลืมไม่ขึ้น ได้แต่หลบไปด้านข้างเล็กน้อย

เมื่อเคลื่อนตัวหลบกลับทำให้คมดาบเข้าใกล้ปลายจมูกของตน

ขยับปีกจมูกเบาๆ กลิ่นคาวเลือดหนาหนักพุ่งตรงขึ้นสมอง

ชิงเสวี่ยชิงเริ่มไอ จากนั้นรู้สึกในท้องปั่นป่วนรุนแรง

แม้ไม่มีสิ่งใดออกมา แต่ก็ยังคลื่นไส้เสียงดัง

“น้องชิง เจ้าเป็นอะไร! ไม่เป็นไรใช่หรือไม่?!”

เหวินฉีเหวินถามด้วยความเป็นห่วง

ตอนกำลังจะยื่นกาน้ำในมือไปให้ กลับถูกนายท่านจินขวางไว้

“ห้ามดื่มน้ำ ยิ่งดื่มยิ่งพะอืดพะอม”

นายท่านจินกล่าว

ชิงเสวี่ยชิงก้มตัว คลื่นไส้อีกสองสามครั้งถึงค่อยๆ หยัดตัวตรง

“ข้าไม่เป็นไร…”

ชิงเสวี่ยชิงกล่าว

ตอนนี้นางมองนายท่านจินด้วยสายตาหวาดกลัวเล็กน้อย

โดยเฉพาะดาบในมือเขา นางไม่กล้ามองตรงๆ อีกแล้ว…

“ดาบของพวกเราล้วนสุมด้วยชีวิตคน”

ชิงเสวี่ยชิงจึงได้รู้ว่าคำที่นายท่านจินพูดกับหลี่จวิ้นชางก่อนหน้านี้หมายถึงอะไร

ต้องใช้ชีวิตคนเท่าไรถึงทำให้คมดาบที่เช็ดถูจนสะอาดหลงเหลือกลิ่นคาวเลือดหนาหนักเช่นนี้ได้

ชิงเสวี่ยชิงคิดไม่ออก และนางก็ไม่กล้าคิดด้วย

เหวินฉีเหวินนับถือนายท่านจินขึ้นหลายส่วน

สหายตกอยู่ในอันตราย แต่เขากลับสงบและใจเย็นตั้งแต่ต้นจนจบ

เขาเคยเห็นท่าทีเช่นนี้จากบิดาของตนเท่านั้น

“พี่จะไปช่วยเขาหน่อยหรือไม่”

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถาม

ความจริงคืออยากให้นายท่านจินอยู่ห่างนางหน่อยเท่านั้น

“ไม่จำเป็น”

“ดูเหมือนท่านจะมั่นใจในตัวสหายผู้นี้มาก!”

เหวินฉีเหวินพูดแทรก

“เราเพิ่งประมือกันไม่นานมานี้ ข้ารู้ฝีมือและเข้าใจความมุ่งมั่นของเขาเป็นอย่างดี หลี่จวิ้นชางไม่ใช่คนที่จะล้มเพราะคำพูดไม่กี่คำ!”

นายท่านจินกล่าว

น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความภาคภูมิ

เพื่อนแท้ย่อมรู้และเข้าใจกันเสมอ

นอกจากต้องรู้ความเศร้าโศก ความกล้ำกลืนและความทุกข์ใจของเขาแล้ว ยังต้องเข้าใจความเด็ดเดี่ยว ความโง่เขลาและความดื้อรั้นของเขาด้วย

ต้องมีทั้งสองอย่าง

นายท่านจินยังพูดประโยคนี้ไม่จบ มือหลี่จวิ้นชางกลับหยุดสั่นแล้ว

“ข้าบอกเหตุการณ์ทั้งหมดในคืนนั้นให้เจ้าฟังได้!”

เถ้าแก่คนนั้นเอ่ยปากฉับพลัน

“ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนใจ”

หลี่จวิ้นชางเอ่ยถาม

เสียงเขาแหบเล็กน้อย

จิตใจที่ว้าวุ่นเมื่อครู่ทำให้เลือดมาเลี้ยงลำคอมากขึ้น

แต่ยังคงพูดประโยคนี้ออกมาด้วยความสงบเรียบนิ่ง

ไม่มีติดขัดกลางทางแต่อย่างใด

“เพราะข้าไม่อยากลงมือกับเจ้า”

เถ้าแก่กล่าว

หลี่จวิ้นชางย้อนถาม

เถ้าแก่ยิ้มบาง ชัดว่าหลี่จวิ้นชางพูดถูก

เถ้าแก่ไม่อยากลงมือกับเขา ก็เลยไม่อยากฆ่าเขา

ทำเรื่องที่ตัวเองไม่อยากทำ นอกจากเสียเปล่าแล้วยังน่าเสียดาย

“แค่ประโยคนี้ เจ้ากับข้านับว่าเป็นสหายกันได้แล้ว!”

เถ้าแก่กล่าว

“เจ้ากับข้าคือศัตรูตลอดกาล แต่ก็ต้องยอมรับว่าบางครั้งความเข้าใจระหว่างศัตรูลึกซึ้งกว่าสหายด้วยกันจริง”

หลี่จวิ้นชางกล่าว

เถ้าแก่ถอนหายใจหนักหน่วง

“แม้ข้าไม่เคยมีปัญหากับเงิน แต่การแลกเปลี่ยนครั้งนี้ทำให้ข้าปวดหัวอยู่บ้างจริงๆ…”

หลี่จวิ้นชางนิ่งเงียบ

ในใจเขาไม่เคยแน่วแน่เท่าตอนนี้มาก่อน

ความจริงเมื่อสิบห้าปีก่อนห่างเพียงระยะหนึ่งดาบ

เหมือนชื่อดาบของเขา

คืบศอกขอบฟ้า

คืบศอกคือขอบฟ้า ขอบฟ้าเป็นดั่งคืบศอก

แต่ขอบฟ้าก็อาจอยู่ในใจใกล้เพียงฝ่าเท้า

ระยะคืบศอกดูเหมือนสั้นนัก ทว่าใช้ทั้งชีวิตอาจยังยากทำสำเร็จ

……………………………………………