ว่าไงคะท่านนายพล - ตอนที่ 29 : ถึงแก่ชีวิต

ก่อนหน้านี้หยินชือฉงได้ติดเข็มที่เล็กมากเป็นพิเศษไว้ที่ปลายร่มกระดาษน้ำมันของเขา  

 

 

 

ซึ่งเข็มนั้นมีพิษร้ายแรงที่กองทัพจักรวรรดิพัฒนาขึ้นเป็นพิเศษ  

 

 

 

 

แต่โอดะ มาซาโอะกำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศรอบตัว จังหวะที่เขาตื่นเต้นที่สุด เขาก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่เย็นเฉียบจากน่องของเขา มันแทบจะไม่รู้สึกอะไรและเบากว่ายุงกัด เขาจึงไม่ได้หยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ร่างเตี้ย ๆ ของเขายังคงเต้นรำไปรอบ ๆ ต้นซากุระ  

 

 

 

 

หยินชือฉงหัวเราะและทำตัวไหลลื่นไปตามนักเต้นคนอื่น ๆ ที่หมุนตัวไปสองสามรอบ ในเวลาเดียวกันเขาก็เดินถือร่มออกมาจากฝูงชนไปที่ถนนสายหลัก  

 

 

 

เขาเห็นว่ามีเจ้าหน้าที่หน่วยสืบราชการลับหลายคนอยู่รอบ ๆ โอดะ มาซาโอะแอบดูเขาอยู่  

 

 

 

แต่ทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างก็ตกตะลึงกับความงามของดอกซากุระที่โปรยลงมา นอกจากนี้โอดะ มาซาโอะยังซ่อนตัวตนที่แท้จริงของเขามานานหลายปีแล้ว เขาไม่เคยทำตัวดึงดูดคนอื่นเลย เจ้าหน้าที่หน่วยสืบราชการลับจึงไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรด้วย เนื่องจากไม่ได้สังเกตว่าโอดะ มาซาโอะตกเป็นเหยื่อแล้ว  

 

 

 

ท่ามกลางผู้คนจำนวนมากที่เดินเข้าออกจากอุทยานหลวงแห่งชาติชินจูกุเกียวเอ็น เลขาหนุ่มกลมกลืนไปกับฝูงชนได้อย่างรวดเร็วแล้วเดินออกจากบริเวณสวน มุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยโตเกียวอิมพีเรียล เขากำลังจะไปหาเจ้านายที่นั่น  

 

 

ถึงเวลานี้ฮัวเฉาเหิงได้กลับไปที่ห้องทดลองของโอดะ มาซาโอะแล้วและจุดไฟเผาเอกสารทั้งหมดเพื่อไม่ทิ้งอะไรไว้นอกจากเถ้าถ่าน สำหรับการทำลายที่นี่เขาได้ติดตั้งระเบิดเวลาในห้องทดลอง แล้วระเบิดเปลวไฟจะเกิดขึ้นในไม่ช้า  

 

 

 

ในขณะเดียวกันใบหน้าของเจี้ยวเลี่ยงจื่อดูเคร่งขรึมมากขึ้นเมื่อเขาดูเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ผ่านกล้องวงจรปิด เขาลบวิดีโออย่างเงียบ ๆ แล้วจึงตัดสินใจทำอะไรให้ละเอียดยิ่งขึ้นโดยการอัปโหลดไวรัสคอมพิวเตอร์ไปยังอินทราเน็ตของโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยโตเกียวอิมพีเรียล  

 

 

 

ไวรัสจะรออยู่ในเครือข่าย มันจะแพร่กระจายผ่านอินทราเน็ตเท่านั้น แล้วมันจะไปลบข้อมูลที่เป็นความลับทั้งหมดพร้อมกัน เมื่อผู้ดูแลระบบเครือข่ายรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นและเริ่มใช้มาตรการฉุกเฉินของพวกเขา ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว  

 

 

 

ในเวลาเดียวกันเมื่อหยินชือฉงมาถึงโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยโตเกียวอิมพีเรียล ฮัวเฉาเหิงก็เพิ่งเดินออกมาทางประตูหน้า  

 

 

ชายหนุ่มทั้งสองได้พบกันแต่ไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ พวกเขาขึ้นแท็กซี่และมุ่งหน้าไปยังสนามบินนานาชาติโตเกียว  

 

 

 

เจี้ยวเลี่ยงจื่อซึ่งรับผิดชอบเรื่องการเดินทางด้วยเครื่องบินได้โทรศัพท์คุยกับสายการบินพลเรือนของจักรวรรดิที่สนามบินแล้ว  

 

 

 

เนื่องจากพวกเขาจะบินด้วยเครื่องบินพลเรือนลำหนึ่งของจักรวรรดิ พวกเขาจึงได้รับอนุญาตให้เลี่ยงการตรวจสอบเกือบทั้งหมดตอนก่อนขึ้นเครื่องบิน มันเป็นสิทธิพิเศษของพวกเขาในฐานะพลเมืองของจักรวรรดิ  

 

 

 

เมื่อฮัวเฉาเหิงและหยินชือฉงมาถึงสนามบิน เจี้ยวเลี่ยงจื่อก็พาพวกเขาไปหาพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินทันที และลงทะเบียนกระเป๋าเป้สะพายหลังของฮัวเฉาเหิงเป็นสัมภาระเช็คอิน นี่คือวิธีที่พวกเขาจะเอาตัวอย่างหลอดทดลองออกนอกประเทศ  

 

 

 

นายพลหนุ่มและเลขาของเขาส่งตั๋วโดยสารพิเศษของพวกเขาที่ประตูขึ้นเครื่อง พวกเขาไม่มีกระเป๋าเดินทางติดมาด้วย หลังจากผ่านการรักษาความปลอดภัยที่สนามบินแล้ว ทั้งสามคนก็เดินไปที่ทางเดินวีไอพีอย่างมั่นใจ  

 

 

“เชิญทางนี้ครับ” ในขณะนี้มีผู้ดูแลยืนอย่างสุภาพอยู่ที่ทางเข้าห้องโดยสาร เขายิ้มขณะที่พาชายหนุ่มทั้งสามเข้าไปข้างใน เขาจัดให้แขกนั่งรออยู่ห้องส่วนตัวในชั้นหนึ่งซึ่งห่างจากผู้โดยสารชั้นหนึ่งคนอื่น ๆ ทั้งหมด  

 

 

 

หลังจากนั้นเครื่องบินก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็วแล้ววนกลับเหนือเมืองโตเกียวก่อนที่จะบินไปยังสนามบินนานาชาติของจักรวรรดิในเมือง C   

 

 

ขณะที่เครื่องบินเพิ่งเข้าสู่น่านฟ้าของประเทศ ในญี่ปุ่น จู่ ๆ ก็เกิดเสียงฟ้าร้องดังสนั่นจากห้องทดลองที่ดูธรรมดาภายในโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยโตเกียวอิมพีเรียล เสียงนั้นมาพร้อมกับแสงจ้าจากหน้าต่างห้องทดลอง เมื่อทุกอย่างข้างในระเบิดเป็นเถ้าถ่าน ไฟมหึมาที่ตามมานั้นแผดเผาทุกอย่างจนสิ้น   

 

 

 

เวลานั้นเจ้าหน้าที่ห้องทดลองตื่นตระหนกเกินกว่าจะดับไฟได้  

 

 

เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ โอดะ มาซาโอะ อาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเขาที่เป็นถึงพันเอกชาวญี่ปุ่นที่มีตัวตนเป็นความลับสุดยอด จู่ ๆ ก็มีอาการหัวใจวายขณะชื่นชมดอกซากุระ แล้วเขาก็เสียชีวิตระหว่างทางไปโรงพยาบาล  

 

…  

 

ฮัวเฉาเหิงนั่งหลับตาลงบนเก้าอี้อันหรูหราของเขาในห้องโดยสารชั้นหนึ่ง แล้วนวดตาก่อนจะลดมือลงไปกอดอก  

 

 

ส่วนเจี้ยวเลี่ยงจื่อเฝ้าติดตามข่าวบนอินเตอร์เน็ตของญี่ปุ่นอย่างกระตือรือร้น  

 

ไม่นานข่าวการระเบิดและไฟไหม้ที่โรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยโตเกียวอิมพีเรียลก็ปรากฏขึ้นบนหน้าแรกของอาซาฮิ ชิมบุน ซึ่งเป็นเว็บไซต์ข่าวของญี่ปุ่น ข่าวไฟไหม้ห้องทดลองมาพร้อมกับรายงานของเจ้าของห้องทดลองนามโอดะ มาซาโอะที่เสียชีวิตด้วยอาการหัวใจวายท่ามกลางบรรยากาศสดใสในการชมดอกซากุระ การเสียชีวิตอย่างกะทันหันของเขาน่าจะเกิดจากความตื่นเต้นมากเกินไป  

 

แฮ็กเกอร์หนุ่มยกมือขึ้นและดีดนิ้ว เขาหันไปหาเจ้านายซึ่งยังคงหลับตาอยู่และพูดพร้อมกับรอยยิ้มว่า “ภารกิจสำเร็จครับท่าน”  

 

นายพลหนุ่มลืมตาก่อนจะเบนสายตามองไปด้านข้าง  

 

เจี้ยวเลี่ยงจื่อดันแท็บเล็ตของเขาไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว “ดูนี่สิครับ…”  

 

 

ฮัวเฉาเหิงอ่านพาดหัวข่าวบนเว็บไซต์ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความแข็งกร้าวและเย่อหยิ่ง เขาหลับตาลงเพื่อพยายามที่จะนอนหลับ  

 

โอดะ มาซาโอะเป็นคนที่น่ารังเกียจจริง ๆ เขาสมควรตายมากกว่าพันครั้ง แต่แล้วกู้เหนียนจื่อล่ะ? หากว่าโอดะ มาซาโอะเสียชีวิต มันจะมีผลกระทบเชิงลบกับเธอไหม?  

 

 

เฉินหลายจะสามารถพัฒนาวัคซีนด้วยเอกสารและข้อมูลการวิจัยที่ได้รับหรือไม่ แต่หากยังไม่พอ ฮัวเฉาเหิงจะกลับไปที่ฐานทัพทหารพร้อมกับไวรัสสายพันธุ์นั้น  

 

แต่ถ้าวัคซีนไม่สามารถพัฒนาได้ทันเวลาล่ะ?  

 

สมองของชายหนุ่มเหมือนจะมืดสนิทโดยอัตโนมัติเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้  

 

ในขณะเดียวกันเฉินหลายกลับรู้สึกไม่สบายใจตั้งแต่รับสายเจ้านาย  

 

หลังจากวางสาย สิ่งแรกที่เขาทำคือเช็ดเหงื่อออกจากคิ้ว จากนั้นเขาก็อดนอนทั้งคืนเพื่อศึกษาเอกสารที่ส่งถึงเขา เขาใช้ซอฟต์แวร์แปลภาษาเพื่อแปลเอกสารเป็นภาษาจีนโดยอัตโนมัติ และไม่ลืมสำรองข้อมูลไว้ทุกที่  

 

 

เอกสารและข้อมูลการวิจัยจากฮัวเฉาเหิงมีรายละเอียดสูงและครอบคลุมพอสมควร นอกจากเอกสารพวกนั้นจะประกอบด้วยการวิเคราะห์องค์ประกอบทางชีวเคมีต่าง ๆ ของไวรัสแล้ว ยังรวมถึงกระบวนการเพาะเลี้ยงไวรัสอีกด้วย ซึ่งเอกสารพวกนี้ทำให้เขาทดลองแบบย้อนกลับได้  

 

งานวิจัยของโอดะ มาซาโอะทำให้วารสารวิชาการชั้นนำอย่างวิทยาศาสตร์และธรรมชาติดูเหมือนเป็นข่าวซุบซิบไร้สาระ ในแวดวงลับสุดยอดอาจเป็นสิ่งพิมพ์ที่คุ้มค่าพอสำหรับการค้นพบงานของเขา แต่แค่นี้มันก็มากเกินพอที่จะคว้ารางวัลโนเบลได้แล้ว  

 

 

แต่โอดะ มาซาโอะไม่ได้เผยแพร่ผลการวิจัยของเขา เขากลับปิดผนึกพวกมันไว้ในตู้นิรภัยภายในห้องทดลองของเขาแทน  

 

 

นักวิทยาศาสตร์ที่แท้จริงจะไม่ทำอะไรแบบนั้น พฤติกรรมของเขาดูผิดปกติมาก   

 

 

แต่ถ้าเขาไม่ใช่ ‘นักวิทยาศาสตร์ตัวจริง’ ล่ะ?  

 

 

 

เฉินหลายรู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง เขาใช้เวลาทั้งคืนทำงานในสำนักงาน กว่าเขาจะอ่านข้อมูลอาการไม่พึงประสงค์จากยาและการวิเคราะห์เปรียบเทียบเสร็จสิ้น เวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้นแล้ว  

 

 

นี่เป็นเรื่องเร่งด่วนเกี่ยวกับสุขภาพและความปลอดภัยของกู้เหนียนจื่อ ดังนั้นหมอหนุ่มจึงไม่ใส่ใจกับการอ่านเอกสารอย่างละเอียด เขาอ่านผ่าน ๆ แล้วจะหยุดก็ต่อเมื่อเขาเจอสิ่งที่เกี่ยวข้องกับอาการไม่พึงประสงค์จากยา  

 

เขาได้บันทึกรายละเอียดชุดการสังเกตอาการไม่พึงประสงค์จากยาด้วยตัวเองหลังจากที่กู้เหนียนจื่อตกเป็นเหยื่อของยาดังกล่าวและยังได้รับผลจากการตรวจเลือดอย่างครอบคลุมอีกด้วย  

 

 

เมื่อเขาเปรียบเทียบผลการตรวจกับผลการทดลอง ใบหน้าของเขาก็เคร่งเครียดแล้วมีสีหน้าสับสน  

 

 

ผลกระทบจากยาของกู้เหนียนจื่อแตกต่างไปจากผู้ทดลองของโอดะ มาซาโอะอย่างสิ้นเชิง  

 

 

ตามบันทึกของโอดะ มาซาโอะ ผู้หญิงที่อยู่ภายใต้ฤทธิ์ของยาจะไม่เป็นอะไรหลังจากนอนกับผู้ชาย แต่นั่นไม่ได้ป้องกันความเสื่อมของร่างกาย  

 

 

ผลกระทบของยาทำให้อวัยวะสร้างเม็ดเลือดลดลงอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้เกิดภาวะโลหิตจางที่ไม่สามารถย้อนกลับได้ ตามมาด้วยอาการแทรกซ้อนหลายอย่าง และในที่สุดผู้หญิงทุกคนก็เสียชีวิตจากอาการล้มเหลวของอวัยวะหลายส่วน  

 

แต่เขาไม่ได้เจอสัญญาณของการเสื่อมสภาพใด ๆ ในระบบเม็ดเลือดของกู้เหนียนจื่อ  

 

 

หรือบางทีเขาอาจจะสิ้นสุดการสังเกตของเขาเร็วเกินไป?  

 

 

แต่นั่นไม่ใช่คำอธิบาย…  

 

 

ข้อมูลของโอดะ มาซาโอะแสดงให้เห็นว่าการเสื่อมสภาพเกิดขึ้นภายใน 1 สัปดาห์  

 

 

เฉินหลายรู้สึกกระสับกระส่ายมากขึ้นแล้วเขาก็เปิดประตูห้องทำงานออกไปทานข้าวเช้า  

 

 

ที่โถงทางเดิน แพทย์หลายคนรวมตัวกันพูดคุยด้วยน้ำเสียงที่เบา ๆ  

 

 

อี้ซี่ถานเห็นเขาออกมาจากห้องทำงานจึงเดินมาขวางเขาอย่างรวดเร็ว “หมอเฉิน คุณรู้เรื่องของโอดะ มาซาโอะ นักวิทยาศาสตร์คนนั้นที่คุณชื่นชมมาตลอดหรือยัง? เขาเสียชีวิตกะทันหันจากกล้ามเนื้อหัวใจตาย นอกจากนี้ยังมีไฟไหม้ที่ห้องทดลองของเขาในโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยโตเกียวอิมพีเรียลด้วย ทุกอย่างหายไปหมดเหลือแค่เถ้าถ่าน”  

 

 

“หา? โอดะ มาซาโอะคนนั้นตายแล้วเหรอ จริงเหรอเนี่ย?” หมอหนุ่มรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ ในที่สุดก็มีข่าวที่น่ายินดีเกิดขึ้น!  

 

 

เขารีบไปดูข่าวบนแท็บเล็ตกับหมอคนอื่น ๆ เมื่อเขาเห็นว่ามีคนจุดไฟเผาห้องทดลองของโอดะ มาซาโอะ เฉินหลายก็เข้าใจทันทีว่าเป็นฝีมือของใคร…  

 

 

เขาหัวเราะออกมา เวลาผ่านไปไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาดีใจที่เห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากฮัวเฉาเหิง เขาถามขณะเดินไปว่า “คุณอยู่ที่ไหน”  

 

 

“ฉันอยู่ที่สนามบิน เพิ่งลงจากเครื่องบิน” ผู้เป็นเจ้านายถือกระเป๋าเป้สะพายหลังด้วยมือเดียว “นายยังอยู่ที่อพาร์ตเมนต์ของเหนียนจื่อหรือเปล่า”