วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - ตอนที่ 722 ไร้เดียงสาและน่ารัก

“เมื่อเป็นเช่นนี้ดีต่อคุณดีต่อฉันและดีต่อทุกคน เมื่อถึงเวลาคุณพากลับไป ก็ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะหนีไป ดีต่อทั้งสองฝ่ายไม่ใช่หรือ” ผู้ชายคนนั้นได้ยินก็พยักหน้าซ้ำๆ

“ใช่ ลุงสี่พูดถูก”

เขายิ้มและพูดอย่างประจบสอพลอว่า“เมื่อเป็นเช่นนี้ เราก็ตกลงกันแล้วนะ ฉันก็จะกลับไปก่อน รอเมื่อไหร่ที่หาเงินมาได้ครบแล้ว ฉันจะมาใหม่”

ลุงสี่โบกไม้โบกมือ คนคนนั้นถึงหันหลังจากไป

หลังจากที่จิ่งหนิงมองดูคนคนนั้นจากไปแล้ว ลุงสี่ยังยืนอยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง จนกระทั่งดูดยาไปป์นั้นหมด ถึงหันหลังเดินเข้าบ้านไป

เธอถอยหลังไปอย่างไม่กระโตกกระตาก และมุดเข้าไปทางประตูหลังอย่างเงียบๆ

จากนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องนอนเล็กชั้นบน ในใจจิ่งหนิงสับสนยิ่งนัก

โม่หนานยังไม่หลับ นอนอยู่ที่นั่นรอเธอกลับมา

เมื่อเห็นเธอเข้ามา เธอถามว่า“เป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้ท้องรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”

จิ่งหนิงพยักหน้า “ดีขึ้นมากแล้ว”

เธอพูดไป พร้อมกับหันหลังไปปิดประตูให้สนิท แล้วก็เอาหูแนบข้างฝาประตูตั้งใจฟัง หลังจากแน่ใจว่าข้างนอกไม่มีคนแล้ว ถึงหันหลังเดินกลับมา

เมื่อโม่หนานเห็นท่าทีแปลกๆของเธอ ก็ไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไร ได้เพียงเบิกตากว้างมองดูเธอ

จิ่งหนิงเดินมานั่งลงบนเตียง จากนั้น ทำน้ำเสียงต่ำแล้วพูดว่า “เมื่อกี้ ตอนที่ฉันออกไปเข้าห้องสุขา เห็นข้างนอกมีคนสองคนกำลังยืนคุยกัน”

โม่หนานชะงักไป แล้วถามอย่างแปลกใจว่า “ค่ำมืดขนาดนี้แล้วคุยกันอยู่ข้างนอก ใครหรือ”

จิ่งหนิงกล่าวว่า“หนึ่งในนั้นเรารู้จัก ก็คือลุงสี่ ”

“แล้วอีกคนล่ะ ”

“อีกคนหนึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร น่าจะเป็นคนในหมู่บ้านนี้ แกลองเดาดูซิว่าฉันได้ยินพวกเขาคุยอะไรกัน ”เห็นเธอจะทายปัญหา โม่หนานก็เริ่มเดาอย่างให้ความร่วมมือ

“เกี่ยวกับเราใช่ไหม”

“อืม”จิ่งหนิงพยักหน้าแรงๆ “เราสองคนเดาถูกแล้วล่ะ ที่นี่เป็นหมู่บ้านของนักค้ามนุษย์ จริงๆแล้วลุงสี่คนที่ช่วยเธอก็คือคนที่หลอกคนมาขาย เมื่อกี้ฉันได้ยินกับหู เขาพูดกับผู้ชายคนนั้นว่า จะขายเราสองคนทิ้ง ที่น่าขำสุดคือ เราสองคนถูกขายในราคาคนละสามหมื่นหยวน”

ดวงตาโม่หนานเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

ราวกับว่าได้ยินอะไรคุยกันยามค่ำคืนบนท้องฟ้าเช่นนั้น

ในความเป็นจริง หากไม่ใช่เพราะจิ่งหนิงได้ยินกับหูตัวเอง เธอก็คิดไม่ถึงว่า บนโลกนี้ยังมีเรื่องแบบนี้อยู่

โม่หนานก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เราจะทำอย่างไรกันดี”

แต่จิ่งหนิงนั้นรู้สึกสบายๆ “ไม่ต้องห่วง เมื่อกี้ฉันได้ยินเขาพูดว่า ตอนนี้แกยังเจ็บขาอยู่ ขายไม่ได้ราคา ดังนั้นต้องรอให้แกรักษาขาให้ดีขึ้นถึงจะขาย คาดว่าน่าจะประมาณหนึ่งเดือน พูดง่ายๆก็คือ ภายในหนึ่งเดือนนี้ เรายังปลอดภัยดี”เมื่อโม่หนานได้ยินเช่นนั้น ก็รู้สึกโล่งอก

จิ่งหนิงนอนลงบนที่นอน มองดูกระดานไม้ที่อยู่เหนือศีรษะ แล้วกล่าวว่า“หนึ่งเดือน เพียงพอสำหรับรักษาแผลบนขาของแกให้หายดีขึ้นมากแล้ว แม้จะไม่ได้ดีขึ้นทั้งหมด แต่อย่างน้อยการเดินออกไปข้างนอกชั่วคราวน่าจะไม่ใช่ปัญหา ภายในหนึ่งเดือนนี้ ฉันจะพยายามหาดูภูมิประเทศโดยรอบให้ชัดเจนที่สุดเท่าที่จะทำได้ ”

“โชคดีที่พวกคนที่ไล่ฆ่าไม่ได้ตามมา ถ้าดูตามนี้ ช่วงนี้เรายังปลอดภัย ซึ่งก็เป็นเรื่องดีเช่นกัน ”โม่หนานฟังไป แต่ในใจก็ยังรู้สึกมีความกังวลเล็กน้อย

“แต่ว่า……แกรับปากกับคุณอานอานแล้วไม่ใช่หรือ ว่าจะกลับไปร่วมงานวันเกิดของเธอ สองสามวันนี้ก็จะเป็นวันเกิดของเธอแล้ว ศุกร์สัปดาห์ห่างจากวันนี้ไปก็เหลือเวลาเพียงแค่สี่วันเอง จะรอถึงหนึ่งเดือนได้อย่างไรกัน”

พอพูดคำถามนี้ออกมา จิ่งหนิงก็เงียบขรึมไปทันที

ใช่ซินะ เธอรับปากกับอานอานไว้แล้ว

หลายปีมานี้ ขอเพียงเป็นเรื่องที่เธอรับปากกับอานอานไว้ ไม่มีเรื่องไหนที่ทำไม่ได้

เธอไม่เคยผิดสัญญา แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่า มันไม่ใช่ปัญหาที่เธอผิดสัญญาหรือไม่ผิดสัญญา

สถานการณ์ของโม่หนานในตอนนี้ ไม่สามารถจะเดินทางไกลได้ในเวลานี้จริงๆ

เธอไม่อยากเพราะปัญหานี้ จนทำให้ขาของโม่หนานมีผลข้างเคียงจากเหตุการณ์นี้

ดังนั้น ทางฝั่งอานอาน เธอทำได้เพียงขอโทษ

คิดไปพลัน เธอก็ถอนหายใจเฮือก

“ช่วยไม่ได้แล้ว ใครก็ไม่คิดว่าระหว่างทางจะเกิดเรื่องเช่นนี้ เราควรรักษาอาการบาดเจ็บให้หายก่อน เรื่องทั้งหมดรอกลับไปแล้วค่อยชดเชยให้ก็แล้วกัน”

โม่หนานฟังไป ก็รู้สึกว่าตอนนี้นอกจากจะเป็นแบบนี้ ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว

เธอพยักหน้า พร้อมกับ ในใจโทษตัวเองเล็กน้อย

ต้องโทษตัวเองที่ตกลงมาเวลานี้ ไม่ระวังจนไปกระแทกเข้ากับก้อนหิน

มิเช่นนั้น ตอนนี้ก็สามารถหนีออกไปพร้อมกับจิ่งหนิงได้แล้ว

ค่ำคืนที่เงียบสงัด ทั้งสองก็ไม่พูดอะไรอีก นอนอยู่บนเตียง อารมณ์กลับรู้สึกสับสนขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

วันรุ่งขึ้น จิ่งหนิงตื่นแต่เช้าตรู่

ในตอนเช้าบนภูเขา อย่างอื่นแม้จะไม่ดีเลย แต่อากาศนั้นกลับดีมากที่สุด

เธอออกไปเดินรอบหนึ่งก่อน แล้วสูดดมอากาศบริสุทธิ์สักครู่หนึ่ง จนได้เวลาอาหารเช้าถึงกลับมา

อาจจะเป็นเพราะขาโม่หนานไม่สะดวก เดินไม่ไหว และพวกลุงสี่ก็ดูออกว่าความสัมพันธ์ระหว่างจิ่งหนิงกับโม่หนานดีมาก จะไม่ทิ้งเธอไว้แล้วจากไปคนเดียวแน่นอน

ดังนั้น พวกเขาก็ไม่ค่อยจำกัดอิสระในการเคลื่อนไหวไปทั่วทิศของเธอนัก ก็ปล่อยให้เธอได้เดินวนรอบๆ

จุดนี้ สำหรับจิ่งหนิงแล้ว เป็นเรื่องที่ดีมากอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ว่า ความอิสระที่ว่านี้ ก็จำกัดอยู่เพียงอิสระในบริเวณรอบบ้านของลุงสี่เท่านั้น

เดินไปไกลอีกเล็กน้อย พวกเขาก็จะชักชวนกลับมา

จะบอกว่าในป่าภูมิประเทศซับซ้อน กลัวพวกเธอเดินไปไกลแล้วจะหาทางกลับไม่เจออะไรประมาณนี้ เวลานี้จิ่งหนิงยังไม่อยากแตกหักกับพวกเขา ดังนั้น ก็ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ ก็กลับมาตามคำบอก

หลังจากกลับมาแล้ว เธอก็ใช้ถ่านที่หยิบมาจากห้องครัว เขียนภาพภูมิประเทศบริเวณรอบๆลงบนกระดาษ

ปกติกระดาษก็จะหนีบไว้ตรงร่องหินข้างเตียงนอนอยู่แล้ว เพราะว่าอยู่ด้านในสุด หากไม่ตั้งใจไปดู ก็จะไม่มีใครมองเห็น

ขณะวาดภาพจิ่งหนิงก็พูดไปด้วยว่า“ตอนนี้พวกเขายังระแวงฉันอยู่ ดังนั้นไม่ให้ฉันเดินไปไกล ไม่ว่าอย่างไร ฉันจะหาโอกาสเดินไปดูให้ไกลกว่านี้ เพื่อจะได้วาดแผนที่ได้กว้างกว่านี้เล็กน้อย”

โม่หนานพยักหน้า

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็กล่าวขึ้นมาว่า “หนิงหนิง ที่จริงเมื่อคืนนี้ ฉันกำลังคิดปัญหาหนึ่งอยู่”

จิ่งหนิงชะงักไป เลิกคิ้วมองดูเธอ

“ปัญหาอะไรหรือ”

“ถึงแม้ว่าขาของฉันจะง่อยแล้ว แต่ขอเพียงให้ไม้ค้ำฉันหนึ่งอัน หรือวีลแชร์หนึ่งตัว ฉันคิดว่าฉันคนเดียวก็สามารถจัดการสองสามีภรรยาชั้นล่างได้อย่างไม่น่ามีปัญหา”

จิ่งหนิงมองดูเธออย่างประหลาดใจ

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็กลั้นไม่ได้ จึงหัวเราะออกมา

เมื่อโม่หนานเห็นเธอหัวเราะ ก็คิดว่าเธอไม่เชื่อว่าตัวเองทำได้

อธิบายอย่างรวดเร็วว่า“ฉันพูดจริงนะ ฉันคิดว่าฉันทำได้จริงๆ ถ้าไม่ไหว เราก็เตรียมมีดเล็กไว้อีกด้ามหนึ่ง”

จิ่งหนิงตบไหล่เธอเบาๆ แล้วยิ้มกล่าวว่า “โม่หนาน ฉันเพิ่งจะเห็นวันนี้ว่า เธอไร้เดียงสาและน่ารักเช่นนี้”

โม่หนานรู้สึกมึนงงเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมเธอถึงมีการประเมินเช่นนี้

ใครที่พบเห็นเธอ ต่างบอกว่าเธอเป็นนักฆ่าหญิงที่เยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง แบบที่ทำให้คนสั่นกลัวตั้งแต่แรกพบ

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนใช้……ไร้เดียงสาน่ารักมาเรียกเธอ