วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - ตอนที่ 533 ฝีมือไม่เลว

บทที่ 533 ฝีมือไม่เลว

เฟิงเหยี่ยนนี่จึงหยุดลง

ริมฝีปากของเขายังทับริมฝีปากของเธออยู่ระหว่างคิ้วนัยน์ตาล้วนเป็นรอยยิ้ม เสียงเบาๆถามว่า “ยังเจ็บหรือ?”

อานเฉียวอึ้งชะงักแล้วอึ้งชะงักอีก เพิ่งมีปฏิกิริยาขึ้นมาสิ่งที่เขาถามคือบาดแผลที่อยู่บนหัวเข่ากับข้อเท้าของเธอ รีบส่ายหัว “ไม่เจ็บแล้ว”

แท้ที่จริงไม่ใช่บาดแผลที่ร้ายแรงมากเลย เมื่อวานทายาแล้ว วันนี้ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากแล้ว

เฟิงเหยี่ยนยังคงไม่วางใจ เปิดกระโปรงยาวของเธอด้วยมือของตนเองมองข้อเท้ากับหัวเข่ามองแล้วมองอีก มองเห็นข้อเท้าหายบวมแล้ว แม้ว่าบนหัวเข่ายังติดผ้าพันแผลอยู่แต่ว่าก็ไม่ได้น่าตกใจเหมือนดั่งเมื่อคืนขนาดนั้นแล้ว

เขานี่จึงวางใจได้

“อีกสักครู่ผมให้Kreisเตรียมรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่งให้กับคุณ คืนนี้พวกเราโผล่ไปสักหน่อยก็กลับมา”

อานเฉียวมีความกังวลเล็กน้อย “อย่างนี้จะดีหรือ?”

ส่วนสูงของเธอมีเพียงแค่ร้อยหกสิบห้าเซ็น สวมใส่รองเท้าผ้าใบล่ะก็ดูแล้วจะเตี้ยมากล่ะ? อีกทั้งนั่นเป็นงานเลี้ยงประจำตระกูลนะ!ถ้าหากถูกผู้ใหญ่ของเฟิงเหยี่ยนเห็นแล้วจะทำยังไงดีล่ะ?

เฟิงเหยี่ยนกลับมีเพียงแค่ความรักใคร่โปรดปรานนวดเส้นผมของเธอ นวดแล้วนวดอีก “ไม่ต้องกังวล” จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย

อานเฉียวเห็นเขาไม่พูด ก็ไม่เหมาะที่จะพูดอะไรเช่นกัน หันหน้ามองไปยังนอกหน้าต่างรถ

เมืองหลวงในเดือนสิบปรากฏความเย็นอย่างเห็นได้ชัดแล้ว ใบไม้ต้นไม้เครื่องบินหลายต้นอยู่ข้างถนนเหลืองไปเล็กน้อย ลมฤดูใบไม้ร่วงกวาดไปหนึ่งที ฟิ้ว ฟิ้ว ใบไม้ตกลงมา เธอเม้มปากแล้วเม้มปากอีก นึกถึงว่าอีกสักครู่ก็อาจจะต้องเจอกับคนในบ้านของเฟิงเหยี่ยน ในใจมีความตื่นเต้นเล็กน้อย

ไม่นาน รถก็จอดอยู่ข้างหน้าร้านทำผมขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

ทั้งสองคนลงจากรถ คนที่ต้อนรับพวกเขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาพราวเสน่ห์เหลือเกินคนหนึ่ง ทันทีที่เห็นเฟิงเหยี่ยน ตาทั้งคู่ก็แวววาวโดยตรง

“โอ้ว คุณชายเฟิง วันนี้ลมพัดจากไหนถึงขนาดพัดคุณมาได้ล่ะ?”

ผู้ชายทักทายอยู่อย่างดีใจ คำพูดหนึ่งพูดจบ จึงได้สังเกตเห็นอานเฉียวที่ตามหลังเฟิงเหยี่ยน อึ้งชะงักก่อน จากนั้นตื่นตกใจเหมือนดั่งพบเห็นแผ่นดินใหม่จนอ้าปาก

“โอ้พระเจ้า! ผมมองไม่ผิดใช่ไหม ผู้หญิงหรือ? คุณถึงขนาดหาผู้หญิงได้แล้วหรือ?”

เฟิงเหยี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย มีความหงุดหงิดกับเสียงโห่ร้องของเขา

เพียงแค่เห็นเขาเบิกตาโพลงทั้งคู่หมุนอยู่บนรอบกายอานเฉียว จ้องมองจนในใจของอานเฉียวขนลุกขึ้นโดยตรง อดไม่ไหวที่จะพิงเข้าไปยังข้างกายเฟิงเหยี่ยนพิงแล้วพิงอีก

“อิอิ สาวคนนี้ช่างเลิศนะ หน้าอกใหญ่เอวคอดสะโพกผาย คุณหนูบ้านไหนล่ะ?”

ในที่สุดเฟิงเหยี่ยนก็อดไม่ไหวแล้ว พูดเสียงโมโหว่า “Kreis! อย่าได้คืบจะเอาศอกนะ!”

Kreisตื่นตะลึงเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่เห็นเฟิงเหยี่ยนใช้น้ำเสียงที่เข้มงวดมากอย่างนี้พูดกับเขา เห็นได้ชัดในทันทีนั้นว่ามีปฏิกิริยากลับมาไม่ทันเล็กน้อย

เฟิงเหยี่ยนก็ไม่สนใจเขาเช่นกัน ผลักอานเฉียวเบาๆหนึ่งที พูดว่า “นี่เป็นภรรยาของผม คุณแต่งหน้าทำผมให้เธอด้วยตนเองสักหน่อย ต้องเรียบร้อยหน่อย”

ภรรยาหรือ?

อีเหี้ยยยยย!

ในวันนี้Kreisรู้สึกเห็นได้ชัดว่าสมองใหญ่ของตนเองไม่พอใช้แล้ว ตกตะลึงจนอ้าปากค้างจ้องมองอานเฉียว มองเห็นเธออมยิ้มหนึ่งทีกับตนเอง พูดอย่างมีมารยาทว่า “รบกวนคุณแล้ว”

เขารีบโบกมือ “ไม่รบกวน ไม่รบกวน ได้ช่วยคุณนายเฟิงแต่งหน้าทำผมเป็นเกียรติของผมแล้ว”

จากนั้นชี้ไปที่เขตVIPระดับสูงข้างบน ชี้แล้วชี้อีก พูดว่า “ตามผมมาเถอะ”

อานเฉียวหันไปจ้องมองเฟิงเหยี่ยนหนึ่งที หลังจากได้รับการพยักหน้าให้สัญญาณของฝั่งตรงข้าม จึงตามเขาเดินขึ้นไปข้างบน

Kreisสมดั่งที่ถูกเรียกว่ามือมายากลระดับโลก ผ่านการปรับแต่งของเขา หลังจากสองชั่วโมง ตอนที่อานเฉียวจ้องมองผู้หญิงที่เล็กบอบบางสวยงามสูงส่งในกระจกคนนั้น ล้วนไม่กล้าเชื่อว่านั่นคือตนเอง

KreisเลือกกระโปรงยาวคอVลึกสีขาวตัวหนึ่งให้เธอ ประดับคริสทัลสีแดงเล็กมากๆจำนวนมากมายอยู่ข้างบน เพิ่มแสงสีอยู่บนพื้นสีสด ม้วนผมขึ้นมาอย่างสูง คู่กับการแต่งหน้าที่ดูเหมือนบางมากแท้ที่จริงกลับแต่งอย่างตั้งอกตั้งใจ บวกกับตุ้มหูทับทิมคู่หนึ่งอีก ปรากฏให้เห็นว่าทั้งสูงส่งทั้งสะอาดบริสุทธิ์

เธอมีความเหม่อลอยเล็กน้อย Kreisเพื่อที่จะทำให้รู้สึกพอใจกับข้อเรียกร้องที่เรียบร้อยของเฟิงเหยี่ยน ก็เพิ่มผ้าคลุมไหล่สีขาวผืนหนึ่งให้แก่เธออีก ปกปิดความขาวใสแป๊วที่อยู่หน้าอกกับไหล่ที่เปิดข้างหนึ่งจนผลุบๆโผล่ๆ ยิ่งเพิ่มการดึงดูดให้คนคิดไปเองได้

“บิ้งโก! เสร็จงาน!”

เขาเดินไปข้างหน้าพินิจพิเคราะห์อานเฉียวหนึ่งที ไม่ปกปิดสีหน้าที่ตื่นตะลึงสักนิด ชื่นชมพูดว่า “สวยจริงๆ!”

อานเฉียวหน้าแดงเล็กน้อย จ้องมองตนเองที่ผิดหูผิดตาในกระจก ที่จริงแล้วในใจก็พอใจมากเช่นกัน

“เอาล่ะ เปลี่ยนรองเท้าคู่หนึ่ง จากนั้นผมจะพยุงคุณลงไปกันเถอะ!”

Kreisหยิบรองเท้าแตะแฟชั่นพื้นหนาคริสทัลสีขาวคู่หนึ่งมาให้แก่อานเฉียว ทั้งสามารถปกปิดส่วนสูงทั้งไม่ทำให้เท้าเหมื่อย

อานเฉียวซาบซึ้งในบุญคุณยิ้มต่อๆกันกับเขา นี่จึงเปลี่ยน

ไม่นาน อานเฉียวก็อยู่ภายใต้การพยุงของKreisเดินลงมาข้างล่าง ขั้นบันไดไม่ถือว่าสูงมาก แต่เธอเดินอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ กังวลว่าไม่ทันระวังสักหน่อยก็จะหกล้มแล้ว งั้นก็ตลกขบขันล่ะ

เฟิงเหยี่ยนนั่งอยู่บนโซฟาเขตพักผ่อนอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ข้างกายของเขายังมีผู้ชายนั่งอยู่หลายคน ดูเหมือนล้วนรอแฟนสาวหรือภรรยาของตนเองอยู่ คนทั้งวงนั่งอยู่บนโซฟา ยิ่งปรากฏให้เห็นว่าเฟิงเหยี่ยน สูงตรงโดดเด่น ความหล่อกล้าหาญกดดันคน

เธอเกิดภาพลวงตาขึ้นมาอย่างพรวดพราด แท้ที่จริงผ่านชีวิตอย่างนี้ ก็มีความสุขมากเช่นกัน

แต่ก่อนถึงยังไงก็คบกันกับเฉียวจื่อยู่มาห้าปี ล้วนไม่เคยได้เสพสุขความรักใคร่โปรดปรานแบบนี้มาก่อน

ในเวลานั้นเธอก็ยังคิดมาโดยตลอดว่า เฉียวจื่อยู่นิสัยก็เป็นเช่นนั้น แม้ว่าบางเวลาจะมีความเอาแต่ใจเล็กน้อย แต่นิสัยเดิมก็ยังดีอยู่นะ

จนถึงสุดท้ายมองเห็นความอ่อนโยนเอาอกเอาใจที่เขามีต่ออานซิน จึงรู้ได้ว่าไม่รักใคร่โปรดปราน เพียงแค่เพราะคุณไม่ใช่คนที่เขาอยากจะรักใคร่โปรดปรานคนนั้นเท่านั้น

“แฮ่! รีบมาดู ภรรยาตัวเล็กของคุณสวยหรือไม่?”

เสียงที่โอเวอร์ของKreisดังก้องทั่วทั้งตึก ทันทีนั้นดึงดูดความสนใจของคนทั้งหลาย

อานเฉียวมีความเขินอายเล็กน้อย ก็มีความคับแค้นเล็กน้อยเช่นกัน ก้มหัวลงต่ำหน้าแดงอยู่ ดังนั้นไม่ได้เห็นตอนที่เฟิงเหยี่ยนเงยหน้าขึ้น กวาดความตื่นตะลึงผ่านหนึ่งทีนั้น

“เป็นยังไงล่ะ? ฝีมือของผมไม่เลวใช่ไหม?”

Kreisส่งอานเฉียวไปถึงต่อหน้าเฟิงเหยี่ยน โอ้อวดผลงานขอรางวัล

เฟิงเหยี่ยนกลับไม่มองเขาแม้แต่สักครั้ง ตาคู่หนึ่งจ้องมองอานเฉียวตรงๆ

ผ่านไปสักพัก จึงพยักหน้าต่อๆกัน “อืม ไม่เลว”

อานเฉียวถูกเขาจ้องมองจนไม่สบายอกสบายใจมาก หลบสายตาไว้ไม่กล้าสบตากับเขา แดงระเรื่อจากแก้มจนถึงติ่งหู

เห็นนัยน์ตาของเฟิงเหยี่ยน เพียงรู้สึกยั่วยวนคนเหลือเกิน ลูกกระเดือกกลิ้งลงหนึ่งทีโดยไม่รู้ตัว

“ไปเถอะ”

เสียงของเขาแหบเล็กน้อย จับมือของอานเฉียวขึ้นมา เดินไปยังข้างนอก

Kreisส่งพวกเขาไปยังหน้าประตู เห็นคนทั้งสองขึ้นรถกับตา จึงร้อนใจรีบหยิบกระเป๋าขึ้นมา เหมือนพบเห็นเรื่องใหญ่อะไรเหลือเกินพูดอย่างกระจ่างใสด้วยความยินดีว่า “ฮัลโหล่! เฟิงยี่ ข่าวใหญ่ ข่าวใหญ่ พี่ชายคุณเฟิงเหยี่ยนหนุ่มคนนั้นเมื่อกี้พาผู้หญิงคนหนึ่งมาร้านผม ยังบอกว่านั่นคือภรรยาของเขา!”

โทรศัพท์อีกฝั่งหนึ่ง เฟิงยี่ที่เสพสุขอาบแสงแดดกำลังดื่มชามะนาวนั่งอยู่บนระเบียง ได้ยินคำพูด ชาคำหนึ่ง พู่ พ่นออกมาหมดเลย เบิกตาโพลงอย่างไม่กล้าเชื่อ “จริงหรือ?”

——

อานเฉียวถูกเฟิงเหยี่ยนจับไว้เดินออกจากร้านทำผม

เฟิงเหยี่ยนขายาว ย่างก้าวก้าวใหญ่มาก เธอจำเป็นต้องวิ่งเหยาะๆจึงตามทัน

เพิ่งถึงหน้ารถ อยู่ดีๆก็ถูกผู้ชายทับอยู่บนรถ ต่อจากนี้มาก็คือจูบหมาป่าที่มืดฟ้ามัวดินหนึ่งรอบ

อานเฉียวรู้สึกถึงความร้อนใจที่มีความโหดร้ายของเขา มีความหวาดกลัวเล็กน้อย แต่โดยจิตใต้สำนึกเธอรู้ว่าเขาไม่มีเจตนาร้าย ดังนั้นไม่ได้ต่อต้าน คล้อยตามตามใจเขาจูบ

จูบไปนานมาก เฟิงเหยี่ยนจึงอาลัยอาวรณ์ที่จะปล่อยเธอออก