วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - ตอนที่ 437 คนที่ช่วยเธอ

บทที่ 437 คนที่ช่วยเธอ

ทว่าตอนที่ต้องเผชิญกับเธอ คำเดียวก็ยังพูดไม่ออก ต่อให้ของที่ล้ำค่าในบ้านจะชดใช้ไปจนหมด ก็ไม่พูดแม้แต่ครึ่งคำ

ทุกครั้งที่เห็นเธอ ก็จะหัวเราะอย่างร่าเริง

หลังจากนั้นเธอถึงจะรู้ ทีแรกทุกครั้งที่ฝ่ายตรงข้ามมาเจรจาถึงบ้าน เขาก็จะใช้ฝ่ามือตบตัวเอง

ตบจนกว่าฝ่ายตรงข้ามจะยอมแพ้ ไม่เอาเรื่อง ถึงจะหยุดลง

และในตอนนั้น เขาก็กำลังพูดว่า รอให้อนาคตมีเงินแล้ว ต้องชดใช้เวลาในตอนนั้นที่เคยถูกรังแกกลับมาให้หมด

ตอนนั้นเธอรู้สึกซาบซึ้งมาก บนโลกใบนี้ หรือว่าอาจจะไม่มีคนที่ดีต่อตัวเองมากขนาดนี้แล้ว

ดังนั้นเธอพยายามแย่งชิง ให้คนในบ้านยินยอม ให้เขาเป็นเขยแต่งเข้าตระกูลจิ้น

สุดท้ายคุณนายก็เอาชนะความดื้อดึงของเธอไม่ได้ ท้ายที่สุดก็ยอมตกลง

หลังจากแต่งงาน เขายังจะไปหาคนพวกนั้น อาศัยอำนาจของตระกูลจิ้น กระทืบแต่ละคนไปหนึ่งยก

ตอนนั้นเธอรู้ ก็ยังทะเลาะกับเขาไปหนึ่งยก โทษเขาที่ไม่ควรทำแบบนี้ ทำให้ชื่อเสียงของตระกูลจิ้นป่นปี้

ตอนนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไร แค่ก้มหน้า แล้วนิ่งเงียบอยู่ตรงนั้น

และไม่ได้อธิบายอะไรมากมาย และไม่ได้ทะเลาะกับเธอ

จากนั้นเธอถึงจะรู้ เขาก็แค่เกลียดที่คนพวกนั้นดูถูกตัว

เขาสนใจเรื่องพวกนี้เกินไป ตอนนั้นเธอยังรู้สึกว่าเขาคิดแบบนี้ก็ไม่ถูก เขายิ่งสนใจ คนอื่นก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาอยากเอื้อมตระกูลจิ้นไม่ถึง

เธอคิดว่าหากสามารถเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง และให้เธอได้เลือกอีกครั้ง

เธอต้องไม่ก่นด่าเขา แค่ตอนนั้นจะอยู่เคียงข้างเขา แล้วทวงทุกอย่างที่เคยถูกข่มเหง เอากลับมาทีละนิด

แต่ตอนนี้ เขาไม่อยู่แล้ว!

ทุกอย่างและทุกๆ อย่าง ก็ไม่ได้มีความหมายใดๆ

เขาสารเลว เขาขี้พนัน เขาเป็นคนที่ไม่ได้เรื่อง ทว่าเขาก็คือผู้ชายที่เธอรักที่สุด!

หลายปีมานี้ แม้ว่าเธอจะแอบหรือสนับสนุนอย่างซึ่งๆ หน้ามาตระกูลโจว ทว่าโจวเหวินจงก็เคยทำงานให้กับตระกูลจิ้นไปไม่น้อย!

ทำไมพวกเขาถึงมีโชคชะตาแบบนี้?

ทำไมคนพวกนั้นถึงทำชั่วทุกอย่าง กลับยังคงใช้ชีวิตอย่างมีความสุข?

หรือว่าชีวิตของเขามันตกต่ำกว่าชีวิตของคนอื่น? ทำไม?

จิ้นหงคิดไปด้วย หัวเราะไปด้วย ร้องไห้จนถึงตอนสุดท้าย ขอบตาก็ไม่มีหยาดน้ำตาไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว แค่สามารถนั่งอยู่ตรงนั้น แล้วพะอืดพะอมแห้งๆ ด้วยความทรมาน

และในตอนนี้ เสียงฝีมือดังขึ้น รองเท้าหนังที่เปล่งประกายคู่หนึ่งหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

จิ้นหงนิ่งงัน แล้วเงยหน้าขึ้นต่อ

แสงแดดแรงเกินไป เธอเงยหน้าถูกแสงแดดแยงตาจนเจ็บ จึงอดไม่ได้ที่จะหรี่ตา ไม่เห็นหน้าตาของผู้ชายคนนั้นอย่างชัดเจน แค่เห็นเขาใส่หมวกสีดำ

บนเรือนสะอาดสะอ้าน เป็นชุดลำลองสีดำ สองมือสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างชิว แล้วกวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลาย เหมือนพระเจ้ากำลังมองมดที่ไม่น่าสนใจใดๆ ตัวหนึ่ง

"จุ๊ คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลจิ้นผู้สูงส่ง ตกอับถึงกับถูกคนโยนทิ้งขว้างบนถนน ช่างน่าเศร้าจริงๆ! "

ผู้ชายคนนั้นเอ่ยขึ้น น้ำเสียงเหมือนน้ำแร่ที่ทั้งใสและอ่อนโยนกลางหุบเขา

ต่อให้พูดคำพูดที่แทงใจดำ ก็ยังรู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ชัดเจน ทำให้คนกลับไม่ได้รู้สึกเกลียดชังเลย

"คุณเป็นใคร? " จิ้นหงถาม

"ผมเป็นคนที่มาช่วยคุณ"

"ช่วยฉัน? "

"ใช่ ช่วยคุณ! "

คนๆ นั้นพูดจบ จึงยิ้มอ่อนๆ สักพัก จากนั้นก็ไม่สนว่าเธอจะตอบสนองยังไง จึงหันหลังเดินไปรถเบนท์ลีย์สีดำที่จอดอยู่ข้างๆ

จิ้นหงนิ่งงันอยู่ตรงนั้น ผ่านไปสักพัก นี่ถึงจะได้สติกลับมา จึงรีบลุกขึ้นจากพื้น แล้วตามไป

…….

อีกฝั่ง

หลังจากส่งทั้งครอบครัวคุณนายจิ้นเสร็จ จิ่งหนิงก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

เธอกลับไปที่ห้องนอน แล้วนอนอยู่บนพื้น พลางนวดหว่างคิ้วด้วยความเหนื่อยล้า แล้วหลับตาสนิท พลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้

ลู่จิ่งเซินที่เพิ่งเปลี่ยนยาไปครึ่งหนึ่งก็ถูกเข็นกลับมา ด้วยเหตุนี้เวลานี้ก็ถูกซูมู่เข็นออกมาอีก แล้วเปลี่ยนยาต่อ

จิ่งหนิงหลับตาลง จู่ๆ เธอก็นึกถึงเซี่ยฉวนที่ถูกตัวเองทำให้ตากลมไปนานมาก

พอนึกถึงคนๆ นี้ ภายในใจก็รู้สึกเจ็บปวด

เธอสามารถทนกับเรื่องทุกอย่างที่คนข้างกายทำ มีเพียงหนึ่งเดียวก็คือการทำร้ายลู่จิ่งเซิน

นี่เธอทนไม่ไหวจริงๆ นี่เป็นขีดความอดทนของเธอ

พอคิดคำนวณเวลาดูก็ผ่านไปหลายวันแล้ว ก็ไม่รู้ว่าปากของเซี่ยฉวนตอนนี้ยังคงแข็งขนาดนั้นไหม

ทว่าต่อให้เขาปากแข็งก็ไม่เป็นไร คำพูดเป็นของตาย คนคือสิ่งที่ชีวิต แค่ใช้วิธีให้ได้ตำแหน่ง แงะปากก็ยังได้

พอนึกถึงแบบนี้ จิ่งหนิงก็พยายามอดกลั้นความเหน็ดเหนื่อยแล้วอาบน้ำ จึงทำให้ตัวเองตื่นขึ้นมาหน่อย

ผ่านไปไม่นาน จิ่งหนิงก็ลงไปถึงวิลล่าที่กักขังเซี่ยฉวนไว้ โดยที่มีโม่หนานไปเป็นเพื่อน

วิลล่าคือสถานที่ที่จิ่งหนิงทำให้ว่างออกมาโดยเฉพาะ เพื่อที่จะกักขังเซี่ยฉวน และมีมืออาชีพคอยเฝ้าอยู่

พอเห็นจิ่งหนิงมาถึง คนๆ นั้นไม่พูดไม่จา ก็มาถึงห้องใต้ดิน แล้วก็ลากตัวเซี่ยฉวนออกมา

จิ่งหนิงนั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางที่เรียบร้อย แล้วมองเซี่ยฉวนที่ถูกบังคับให้คุกเข่าอยู่ตรงหน้า มุมปากกระตุกโค้งอันจืดจางและเลือดเย็นขึ้น

เซี่ยฉวนดูค่อนข้างย่ำแย่ ทว่าเสื้อผ้ากลับสะอาด จิ่งหนิงรู้ นี่เป็นเสื้อที่เซี่ยฉวนถูกบังคับให้เปลี่ยนในก่อนหน้านี้ เพื่อที่จะไม่ให้สายตาของเธอแปดเปื้อน

ไหนๆ ลูกน้องของลู่จิ่งเซิน ถ้าจะทำงานขึ้นมาจริงๆ ก็มักจะโหดเหี้ยมมาก เธอรู้ดีที่สุด

อย่ามองว่าภายนอกของเซี่ยฉวนดูเหมือนจะดีมาก ทว่าความเป็นจริงแล้ว ภายใต้เสื้อผ้าที่สะอาด ต้องซ่อนแผลที่น่าเวทนาไว้อย่างมาก

แต่จิ่งหนิงไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แค่แงะปากของเขา แผลแค่นี้จะถือว่าร้ายแรงอะไร?

และนอนนี้ จิ่งหนิงมาถึงตรงหน้าเซี่ยฉวน แล้วมองเขาจากที่สูง "เซี่ยฉวน แกพูดความจริงออกมาเถอะ ทำไมแกถึงอยากจะฆ่าลู่จิ่งเซิน"

เธอมักจะคิดว่าเหตุสุดวิสัยในครั้งนี้ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

หนึ่งในเหตุผลต้องเป็นพ่อของเธอไม่มีผิด ทว่าแค่คำพูดของเขาคนเดียว คงไม่เพียงพอที่จะใช้ความปลอดภัยของลู่จิ่งเซินมาข่มเหงได้

เซี่ยฉวนเงยหน้ามองเธอเพียงปราดเดียว แล้วก้มหน้าก้มตาแกล้งทำเป็นใบ้

ท่าทางที่เหมือนคนใกล้ตายถึงไม่กลัวสิ่งใดทำให้จิ่งหนิงแสยะยิ้มหนึ่งครั้ง

ดวงตาที่เลือดเย็นไม่ได้ดูโมโหเลยสักนิด

ฐานะของตำแหน่งของเซี่ยฉวน จริงๆ แล้วค่อนข้างพิเศษ

หากไม่ใช่เขาที่จู่ๆ ที่ฆ่าลู่จิ่งเซิน พวกเขาก็จะเป็นผู้ร่วมงานที่มีความสัมพันธ์ที่ดีมาโดยตลอด

ทว่าวันนี้…….แค่กลัวว่ายากที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

บรรยากาศน่ากระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย

จิ่งหนิงก็ไม่ใจร้อน เธอกลับไปนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง ปลายนิ้วมือแตะราวจับโซฟาด้วยความแผ่วเบา แล้วรอให้ผู้หญิงตรงหน้าเอ่ยพูดอย่างเงียบๆ

พระอาทิตย์ส่องจากนอกหน้าต่าง แล้วปะปนด้วยลมเย็น กำลังพัดโชยต้นไม้ เหมือนกำลังจะรื้อฟื้นความทรงจำที่กลบฝังมานาน

เธอจำได้ ระหว่างพวกเธอในตอนแรกก็ถึงการแบ่งแยกที่ไม่ชัดเจนแบบนี้

เริ่มแรกในตอนนั้น เธอยังช่วยเธอ

นึกถึงตอนแรกที่รู้จักกับเซี่ยฉวน จิงหนิงก็เปรยขึ้นทันที แล้วเริ่มนึกย้อนถึงเรื่องเก่าๆ กับเขาโดยไม่รู้ตัว

ต้องรู้ว่านี่เป็นประสบการณ์อันอ่อนโยนที่เธอผ่านมาไม่มาก และเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอหวาดกลัว

"แกยังจำเจ็ดปีก่อนที่เราเพิ่งรู้จักกันไหม? " จิ่งหนิงเอ่ยถามอย่างฉับพลัน

เซี่ยฉวนเกร็งไปทั้งตัว นัยน์ตาเปล่งประกายความนิ่งเฉย

แล้วจะจำไม่ได้ได้ยังไง