วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - ตอนที่ 305 เป็นคนรักของเขา

บทที่305 เป็นคนรักของเขา

ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเรื่องจริง แต่ทำไมมันออกมาจากปากเขาแล้วถึงฟังยังไงก็ไม่เข้าหูนะ?

หัวเหยากลอกตาอย่างอดกลั้นและพูดด้วยความรังเกียจ: “คุณช่วยตอแหลให้มันน้อย ๆ หน่อย ฉันจะบอกคุณให้นะว่าสำหรับเล่อเล่อ แล้ว ไม่จำเป็นต้องมีพ่ออย่างคุณหรอก”

“มีพ่ออย่างฉันแล้วยังไง? ไม่มีฉันแล้วจะมีเขาได้เหรอ?”

“คุณ!”

หัวเหยาคิดไม่ถึงว่าเขาจะขับรถโดยไม่พูดอะไรสักคำและทันใดนั้นกลับโมโหมากถึงขนาดนี้

สุดท้ายเมื่อใช้ไม้นี้ แน่นอนว่าผู้หญิงย่อมเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

เธอกัดฟันแล้วพูด: “ได้ หากคุณอยากจะเป็นส่วนหนึ่งของเขาก็ได้ รอเขาโตอีกนิด หากเขารักคุณจริง ๆ แล้วอยากจะที่จะไปกับคุณ ฉันจะไม่ขวาง แต่ว่าก่อนจะถึงตอนนั้น พวกคุณตระกูลจิ้น ห้ามคิดจะแย่งเขาไป!”

จี้หลินยวนได้ยินแล้วขมวดคิ้ว

เขากอดอกและคิ้วขมวดสักพักแล้วถาม: “เธอเข้าใจผิดอะไรเกี่ยวกับตระกูลจิ้น รึเปล่า?”

หัวเหยาหัวเราะเบา ๆ และไม่พูดอะไร

จี้หลินยวนจึงได้แต่เพียงพูดต่อ: “ตระกูลจิ้น ไม่เคยพูดเลยสักครั้งว่าจะแย่งลูกเธอไป ฉันเองก็ไม่มีความคิดแบบนั้น”

หัวเหยานิ่งไป

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสงสัย

“คุณเกลี้ยกล่อมฉัน?”

“ฉันจำเป็นต้องทำแบบนั้นไหม?”

หัวเหยาเงียบไปครู่หนึ่ง

เป็นอย่างที่เขาพูดดูเหมือนว่าไม่มีความเป็นจะต้องทำแบบนั้น

วันนี้เขาไม่ใช่วัยรุ่นที่ต่ำต้อยอีกแล้ว ไม่จำเป็นต้องก้มหัวให้ใคร เขาอยากได้อะไรก็ย่อมได้ ไม่มีความจำเป็นต้องพูดจาโน้มน้าวใครอีก

หัวเหยาจึงได้มั่นใจได้เล็กน้อยในตอนนี้

แล้วจึงคิดขึ้นได้ว่าถึงท่าทีของเขาก่อนหน้านี้ที่ประเทศF ยังคงมีท่าทางไม่แน่ใจ

จึงถามอย่างใจจดใจจ่อ “งั้นก่อนหน้านี้คุณ…”

จี้หลินยวนยิ้ม

เขาไม่ได้มีรอยยิ้มบ่อย ๆ แม้ว่าจะเป็นรอยยิ้มแต่ก็เพียงที่มุมปากเท่านั้น ซึ่งไม่เห็นรอยยิ้มมากนักและเป็นการประชดเสียมากกว่า

ดังนั้นวันนี้ได้เห็นรอยยิ้มที่หายากจากเขาแล้ว หัวเหยาก็อดที่จะใจสั่นไม่ได้

จี้หลินยวนเป็นคนหน้าตาดี เวลาไม่ยิ้มใบหน้าของเขานั้นดูทั้งเย็นชาและป่าเถื่อน

พอยิ้มแล้วกลับเหมือนดวงอาทิตย์ก็ปรากฏขึ้นกลางความหนาวเย็น ซึ่งทำให้คนเห็นแล้วมีความสุขอย่างไม่อาจพรรณนาได้

โดยไม่รู้ตัว หัวเหยาก็หัวใจสั่นไหว

วินาทีต่อมาก็ได้ยินเขาพูดขึ้น: “ฉันคิดว่า ในเมื่อเธอหวงลูกขนาดนี้ แล้วลูกเองก็ต้องพึ่งพาเธอ สู้อย่าให้เธอแยกจากลูกจะดีกว่า”

หัวเหยานิ่งไปและความรู้สึกประหลาดใจก็เกิดขึ้นในใจของเธอ

แต่แล้วก็ได้ยินชายคนนั้นพูดอีกครั้ง: “สู้…มาอยู่กับฉันให้หมดเป็นไง?”

หัวเหยาที่กำลังจะยิ้มต้องหยุดชะงักลง

จี้หลินยวนดูเหมือนจะเอาจริง เขาบีบคางราวกับว่าเขากำลังคิดถึงความเป็นไปได้ของเรื่องนี้จริงๆ

หัวเหยาโกรธเขาจนแทบคลั่ง

“ฝันไปเถอะ!”

เธอโกรธและเอื้อมมือออกไปเพื่อผลักเขาให้ออกไปข้างนอก

“คุณออกไปเลยนะ อย่าให้ฉันเห็นหน้าคุณที่นี่อีก!”

จี้หลินยวนจับมือของเธอแล้วหยุดที่ประตู ไม่ว่าเธอจะใช้แรงผลักแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถขยับเขาได้

หัวเหยาโกรธจัดจึงดึงมือเขามาแล้วกัดเข้าไป

แขนของชายคนนั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อและเธอกัดเขาก็ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บแต่เกือบทำให้ฟันหน้าของเธอหัก

หัวเหยาโกรธจนแทบร้องไห้

เมื่อเห็นเธอเป็นเหมือนลูกแมวที่โกรธจนขนพองแบบนั้น จี้หลินยวนก็อดที่จะอารมณ์ดีไม่ได้

เขาบีบคางของเธอแล้วเพื่อให้เธอปล่อยจากมือเขาแล้วเงยหน้าขึ้น

หัวเหยาสะบัดเล็กน้อยแต่ก็ไม่สามารถสู้เขาได้จึงสบถใส่เขา “จี้หลินยวน! คุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่รึเปล่า? ถึงได้รังแกผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง?”

“ผู้หญิงอ่อนแอ?” เหมือนจี้หลินยวนจะได้ยินเรื่องตลก เขาหลุดขำออกมาอย่างมืดมน “ฉันไม่เคยคิดว่าเธอคือผู้หญิงอ่อนแอ อีกอย่าง ฉันเป็นผู้ชายหรือเปล่า เธอน่าจะรู้ดีที่สุดนะ?”

หัวเหยา: “…”

ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อและไม่รู้ว่าเธอรู้สึกเขินอายหรือโกรธกันแน่

หลังจากนั้นไม่นานก็กัดฟันและพูดคำหนึ่ง “คุณฝันไปเถอะ ฉันจะบอกคุณให้ ฉันไม่มีทางแต่งงานกับคุณแน่!”

จี้หลินยวนเลิกคิ้ว

ดวงตาที่เคยเย็นชาเริ่มเย็นลงเล็กน้อย

“คุณหัวครับคิดไปถึงไหนแล้ว? ฉันไม่เคยบอกว่าจะไปขอเธอแต่งงานเสียหน่อย”

หัวเหยานิ่งไป

จากนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปมาก

“งั้นคุณหมายความอย่างยังไง?”

“แหม คนรุ่นใหม่ ชายหญิงรักกันจะคบกันก็ไม่ใช่เรื่องปกติงั้นเหรอ? หากทุกความสัมพันธ์ต้องรับผิดชอบจนถึงที่สุดทุกคนก็คงเป็นคาสโนว่าแล้ว”

ใบหน้าของหัวเหยาเปลี่ยนเป็นซีดขาวด้วยความโกรธเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้

เธอกัดฟันพูด: “จี้หลินยวน ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่เคยรู้เลยว่าคุณจะไร้ยางอายขนาดนี้?”

จี้หลินยวนหัวเราะเยาะ

“ใช่ เมื่อก่อนฉันไม่รู้หรอกนะว่าคนเราสามารถไร้ยางอายได้ถึงจุดนี้ นี่ก็เรียนรู้มาจากตระกูลหัวทั้งนั้นไม่ใช่รึ? ตอนนี้คุณหัวรู้สึกได้ถึงความอัปยศอดสูแบบนี้มันรู้สึกดีไหม?”

หัวเหยาหัวเราะอย่างประชดประชัน

“อยากจะให้ฉันเป็นแฟน? ฝันไปเถอะ ฉันจะบอกคุณให้นะว่าต่อให้ผู้ชายตายไปจนหมดโลกฉันก็ไม่มีทางคบคุณ”

สัมผัสแห่งการเยาะเย้ยฉายผ่านดวงตาของจี้หลินยวน

“ดังนั้นฉันถึงบอกว่าคนตระกูลหัว อย่างพวกเธอ คุ้นเคยที่สุดก็คือการรักษาหน้าตา แฟนเหรอ? นั่นเป็นคำพูดสวยหรูที่เอาไว้รักษาหน้าของคุณหนูตระกูลหัว ความจริงแล้วก็แค่นางบำเรอ เท่านั้นแหละ ตอนนี้เข้าใจรึยัง?”

ใบหน้าของหัวเหยาซีดลงชั่วขณะ

จี้หลินยวนใช้นิ้วจับคางของเธอเบา ๆ แล้วปล่อยมือหลังจากนั้น

“นี่เป็นเงื่อนไขที่ดีสำหรับเธอ ฟังฉันให้ดีแล้วกลับไปคิดให้ถี่ถ้วน คิดดีแล้วค่อยให้คำตอบฉัน”

พูดแล้วก็หันหลังแล้วออกไป

……

ช่วงกลางวันจิ่งหนิงเพิ่งจะรู้ข่าวเรื่องเล่อเล่อ ไม่สบาย

เธอรีบไปที่โรงพยาบาลซึ่งเจ้าตัวเล็กเพิ่งส่องกล้องเสร็จและนอนตัวนุ่มหลับสนิทอยู่ในเตียงรักษาอุณหภูมิ

เธอดึงหัวเหยาไปด้านข้างแล้วถาม: “เขาไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หัวเหยาส่ายหน้า

“ไข้ลดแล้ว ตอนนี้ก็รักษาเพียงอาการตัวเหลือง หมอบอกไม่ใช่ปัญหาใหญ่”

จิ่งหนิงจึงได้ถอนใจ

“เธอน่าจะโทรหาฉันตั้งแต่เมื่อคืน เธอพาลูกมาคนเดียวแบบนี้จะไหวได้ยังไง”

หัวเหยาฝืนยิ้ม

เธอไม่ได้พูดถึงจี้หลินยวนและพูดเรียบ ๆ: “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร วันนี้เธอยังมีถ่ายละครไม่ใช่เหรอ? แล้วว่างมาได้ยังไง?”

จิ่งหนิงมองค้อนเธอ

“ลูกบุญธรรมฉันป่วยขนาดนี้แล้ว ยังจะกล้าไม่ให้ฉันลาอีกเหรอ”

หัวเหยาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “เธออย่าไปตามใจเขามาก ตอนนี้เขายังเด็กโตอีกนิดคงโดนตามใจจนเสียเด็กแน่”

จิ่งหนิงส่ายหน้า

“ไม่หรอก”

เธอยื่นมือไปลูบหน้าผากของเจ้าตัวเล็ก ถึงจะไม่มีไข้แต่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่เคยแดงนุ่ม กลับกลายเป็นสีเหลืองซีด ดูแล้วน่าสงสารเป็นที่สุด

เธออดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ

แล้วกระซิบเบา ๆ กับเจ้าตัวน้อย: “เล่อเล่อ น้อย หนูจะต้องแข็งแรงนะ หายไว ๆ หนูหายแล้ว แม่บุญธรรมจะพาหนูไปเที่ยวไปกินอะไรอร่อย ๆ เตะบอลกับหนูนะ”

หัวเหยาเห็นภาพนี้แล้วก็รู้สึกนุ่มนวลในหัวใจเป็นที่สุด

เธอออกมาจากโรงพยาบาลก็เป็นช่วงหัวค่ำแล้ว

จิ่งหนิงอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนหัวเหยาก่อนแล้วจึงค่อยกลับ

เดิมทีเธออยากจะอยู่ค้างคืนเป็นเพื่อนหัวเหยาแต่ถูกหัวเหยาปฏิเสธ

เมื่อเสี่ยวจ้าว ก็อยู่ อีกทั้งยังมีหมอและพยาบาลจำนวนมากซึ่งมากพอแล้ว

หากจิ่งหนิงอยู่ด้วยนอกจากจะต้องเป็นห่วงแล้วก็ทำอะไรไม่ได้มากแล้ว