วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - ตอนที่ 1069 คิดว่าตัวเองถูกตลอด

แต่เขาต่อฝีมือของหนานกงจิ่นคุ้นเคยกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว รู้ว่าตนเองเข้าไปอย่างนี้ไม่เพียงช่วยจิ่งหนิงไม่ได้ กลับยังจะทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย

ด้วยเหตุนี้เพียงแค่หยุดอยู่ที่นั่นไม่กล้าขยับอีก

หนานกงจิ่นเห็นตนเองคุกคามพวกเขาได้ นี่จึงหัวเราะออกมาอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง

เขาพูดเสียงเข้มว่า “ลู่จิ่งเซิน ผมให้โอกาสคุณเพียงแค่ครั้งเดียว เอาแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์สี่ชิ้นนั้นที่อยู่ในมือคุณออกมาให้หมด มิฉะนั้นผมก็จะบีบให้เธอตายในทันที คุณสามารถลองดูว่าปืนของคุณเร็วกว่าหรือว่ามือของผมเร็วกว่า”

ลู่จิ่งเซินไม่ได้พูด กู้ซือเฉียนกับเฉียวฉีที่อยู่ข้างๆกลับล้วนตื่นตกใจอย่างมาก

แผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์สี่ชิ้นอะไรล่ะ?

ทั้งหมดของพวกเขาถึงแม้บวกกับในครั้งก่อนชิ้นนั้นที่พวกเขาเอามาจากเตียนหนาน ไม่ใช่ก็เพียงแค่มีชิ้นเดียวเหรอ?

สี่ชิ้นมาจากที่ไหนล่ะ?

แต่หนานกงจิ่นเพียงแค่จ้องมองลู่จิ่งเซินอย่างแน่น

กู้ซือเฉียนกับเฉียวฉีเห็นสภาพก็หันหน้าไปจ้องมองลู่จิ่งเซินเช่นกัน

กู้ซือเฉียน ถามเสียงต่ำว่า “ลู่จิ่งเซินตกลงเป็นเรื่องอะไรกันแน่? คุณมีเรื่องปกปิดพวกเราใช่หรือไม่ล่ะ?”

ลู่จิ่งเซินไม่ได้พูดเหมือนเดิม ตาคู่นั้นกลับจ้องมองจิ่งหนิงอย่างแน่น

จากสายตาของจิ่งหนิงเขาดูเหมือนมองอะไรออกแล้ว หัวใจดวงหนึ่งจมลงอย่างโหดร้าย

ผ่านไปสักพัก จึงได้ยินเขาบอกว่า “แผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ตัวผม คุณปล่อยเธอไปก่อน เพียงแค่คุณยอมปล่อยเธอไป ผมรับปากคุณ ย่อมจะส่งแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ถึงมือคุณอย่างแน่นอน ว่ายังไงล่ะ?”

จิ่งหนิงไม่ได้พูด ลำคอที่อ่อนนิ่มยังจับอยู่ในมือของหนานกงจิ่น

เธอเพียงแค่จ้องมองลู่จิ่งเซินอยู่อย่างเงียบๆ อารมณ์ที่อยู่นัยน์ตาสลับซับซ้อนเหลือเกิน ดูเหมือนมีความผิดหวัง ดูเหมือนมีความโมโห ทั้งดูเหมือนมีความเศร้าโศกกับอาลัยอาวรณ์อีกมากมาย

สิ่งที่มากกว่านี้กลับเต็มเปี่ยมด้วยความสงสัยงงงวย

ลู่จิ่งเซินรู้ว่าเธอสงสัยงงงวยอะไรอยู่ แต่ว่าเขาไม่สามารถอธิบายได้ สุดท้ายได้เพียงแต่พูดเสียงเข้มว่า “คุณอย่าคิดเหลวไหล ทั้งหมดล้วนมีสาเหตุ หลังจากนี้ผมย่อมจะอธิบายให้คุณอย่างแน่นอน”

จิ่งหนิงไม่ได้พูดเหมือนเดิม หนานกงจิ่นกลับหงุดหงิดแล้ว แรงกำลังที่อยู่ในมือแน่นขึ้นอีกหลายส่วน พูดเสียงเคร่งขรึมเฉียบขาดว่า “ลู่จิ่งเซิน! ตกลงคุณยอมเอาของออกมาหรือไม่ยอม ถ้าหากคุณไม่เอาของออกมา ตอนนี้ผมก็ทำให้เธอตายในทันที! ทั้งทำให้หญิงชราที่อยู่ข้างในคนนั้นตายไปพร้อมกัน”

นี่จิ่งหนิงจึงพูดเสียงเย็นชาว่า “หนานกงจิ่น เรื่องของพวกเราเป็นเรื่องของพวกเรา หนึ่งเรื่องส่วนหนึ่งเรื่อง ไม่เกี่ยวกับแม่ฉัน คุณปล่อยเธอไปเถอะ”

หนานกงจิ่นหัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง ริมฝีปากบางๆติดอยู่ข้างหูของเธอ พูดเสียงต่ำว่า “คุณกลัวอะไรล่ะ? ผมแค่ทำให้เขาตกใจเท่านั้น ผมเคยบอกแล้วคุณเป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตผม ผมจะไม่ทำร้ายคุณอย่างง่ายดาย เพียงแค่เขายอมเอาของออกมา แต่ถ้าหากว่าเขาไม่ยอมเอาของออกมา งั้นก็ไม่แน่แล้วเฉียนเฉียนเอาตัวไม่รอด ผมก็จะเอาตัวไม่รอดเช่นกัน ในเมื่อทุกคนล้วนเอาตัวไม่รอด ผมยังจะแคร์ความเป็นหรือตายของใครล่ะ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่จะตอบแทนไม่ตอบแทนบุญคุณอะไรแล้ว!”

จิ่งหนิงกัดฟันอย่างแน่น พูดเสียงเคร่งขรึมเฉียบขาดว่า “คุณปล่อยเธอไป ฉันย่อมจะช่วยคุณเอาของมาให้ได้แน่นอนได้หรือไม่ล่ะ?”

หนานกงจิ่นหัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง “อย่าเลยเถอะ อาศัยคุณผมยังมิสู้อาศัยตนเองดีกว่า เตือนสติคุณอีกคำด้วย เป็นผู้หญิงอย่ามั่นใจในตนเองมากเกินไป โดยเฉพาะสถานะที่คุณอยู่ในใจของผู้ชาย!”

“เพราะว่าบางเวลาตอนที่คุณคิดว่าตนเอง100% แท้ที่จริงเทียบกับใจของเขาเพียงแค่35%มากที่สุดอาจจะเป็น60%เท่านั้น”

“อยู่ในโลกใบนี้หญิงสาวจิตใจหลงใหลผู้ชายทรยศมากมายก็คือเป็นมาอย่างนี้ล่ะ ดูตนเองยิ่งสำคัญสุดท้ายตอนที่ตกลงมาก็จะยิ่งเศร้าสลด ความบาดเจ็บที่ได้รับก็จะยิ่งหนัก ผมเห็นแก่คุณที่เคยช่วยชีวิตผมจึงบอกหลักการนี้กับคุณ ตัวคุณเองพิจารณาให้ดีๆเถอะ”

ตอนนี้จิ่งหนิงเสียใจภายหลังที่ได้รับปากข้อเรียกร้องนี้กับเขาอย่างยิ่ง

เธอรู้ว่าหนานกงจิ่นก็คือคนบ้าคนหนึ่ง ไม่ว่าอะไรล้วนทำออกมาได้!

ไม่ว่าจะเป็นทัศนคติทั้งสามของเขาหรือว่าวาจาการกระทำของเขา ล้วนเกินขอบเขตของคนปกติคนหนึ่งแล้ว

และตนเองมิเพียงไม่ได้เป็นศัตรูกับเขา ยังสมคบกันกับเขาอีก ช่างโง่เขลามากชั่วมากจริงๆเลย!

อยู่ดีๆเธอขอบตาแดง เงยหน้าน้ำตาคลอจ้องมองไปยังลู่จิ่งเซินพูดว่า “ลู่จิ่งเซิน พวกคุณรีบไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน และไม่ต้องเอาของให้เขาเช่นกัน!”