วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - ตอนที่ 106 เหมือนแม่ของเธอ

บทที่ 106 เหมือนแม่ของเธอ

จิ่งหนิงมองเขาอย่างตกตะลึง

แค่พูดด้วยความโมโหก็เท่านั้น ไม่นึกว่าเขาจะคิดจริงจัง

บนคางมีความรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา เธอร้องออกมาเบาๆ พูดด้วยความไม่พอใจ: “คุณทำอะไรน่ะ? เจ็บนะ!”

“ตอบผมมา”

น้ำเสียงที่หนักแน่นของฝ่ายชาย มาพร้อมกับสายตาที่เย็นยะเยือก

จิ่งหนิงโดนสายตาของเขาจับจ้อง ก็ตกใจขึ้นมาทันที

เธอขมวดคิ้ว “คุณจะให้ฉันตอบอะไร?”

“ผมเป็นใคร?”

จิ่งหนิง: “……”

ประสาท! ตนเองเป็นใครก็ไม่รู้งั้นเหรอ?

น่าเสียดาย ที่คำพูดนี้เธอกล้าพูดแค่ในใจเท่านั้น พูดออกมาไม่ได้เด็ดขาด

เธอยิ้มเอาอกเอาใจ ตอบไปอย่างซื่อๆ “ลู่จิ่งเซิน”

“ฮ๊ะ?”

จิ่งหนิง: “? ? ? ?”

ตอบไม่ถูก?

เธอจึงลองตอบดูอีกครั้ง: “ประธานลู่?”

ลู่จิ่งเซิน: “……”

“เฮอะๆ……คุณคงจะไม่ได้ให้ฉันเรียกคุณว่าท่านประธานหรอกนะ!”

มองใบหน้าที่ไม่ปกติของฝ่ายชายมีร่องรอยเกิดขึ้นจนพอที่จะมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า จิ่งหนิงก็รู้แล้วว่าตนเองตอบผิด

“เฮอะ! ผมให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย ตอบให้ดี ว่าไง?”

จิ่งหนิงกัดปาก

“อย่ากัด!”

ฟันขาวๆที่กัดอยู่บนริมฝีปากแดงๆนั้น เป็นความงดงามในภาพที่กำลังจนมุม ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะทำให้เสียหายด้วยความฮึกเหิม！

ดังนั้น ฝ่ายชายจึงจับคางของเธอเอาไว้อย่างรวดเร็วเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของเธอ

จิ่งหนิงรู้สึกเจ็บ ส่งเสียงเจ็บปวดด้วยความไม่พอใจ

ในเวลานี้เอง ก็มีแสงหนึ่งแวบเข้ามาในหัว

ราวกับว่าเธอคิดอะไรได้แล้ว มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

จากนั้น จึงลองพูดออกมาอย่างตะกุกตะกักดู: “สา สามี?”

ลู่จิ่งเซินยิ้มเยาะ

“จำคำเรียกนี้ไว้ ต่อไปถึงไม่อยากจะพูด ผมก็ไม่อยากได้ยินคำนั้นอีก!”

สายตาของฝ่ายชายค่อนข้างเย็นยะเยือก เตือนด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก: “จำได้หรือยัง?”

ในหัวของจิ่งหนิงมึนงงอยู่บ้าง แต่ก็ยังพยักหน้าอย่างรู้ว่าควรทำตัวอย่างไร

ลู่จิ่งเซินจึงปล่อยคางเธอออก เดินไปถึงอีกด้านหนึ่ง ตอนที่เตรียมตัวจะขึ้นเตียง ก็เห็นมือถือของตนเองวางอยู่บนตู้หัวเตียง คิ้วที่น่ามองขยับเล็กน้อย มองไปที่เธอ

จิ่งหนิงตอบสนองกลับมา รีบอธิบายขึ้น: “เมื่อครู่มีสายเข้ามา ฉันเรียกคุณแล้ว แต่คุณไม่ตอบ ฉันไม่ทันระวังจึงพลาดกดรับไป”

พูดถึงตรงนี้ เธอก็ค่อนข้างใจฝ่อ

ลู่จิ่งเซินไม่ได้ว่าอะไร หยิบมือถือขึ้นมาดู

“เธอพูดอะไรกับคุณไปบ้าง?”

จิ่งหนิงยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก

“ไม่ได้พูดอะไร เอ่อ……เธอเป็นลูกสาวของคุณสินะ?”

ลู่จิ่งเซินหันไปมองเธอ

เงียบไปสองวินาที ก็พูดแก้ไขให้ถูกต้องขึ้นมา: “เป็นลูกสาวของพวกเรา”

จิ่งหนิง: “……”

โชคดีที่ตอนนี้เธอไม่ได้กินน้ำอยู่ ไม่อย่างนั้นน้ำคงพุ่งออกมาแน่ๆ

แต่พอคิดๆดูอีกที ตอนนี้เธอกับลู่จิ่งเซินก็เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ลูกสาวเขาจะไม่ใช่ลูกสาวของตนเองได้อย่างไร?

ได้ลูกสาวคนโตอย่างไม่มีสาเหตุ จิ่งหนิงที่ตกตะลึงตั้งแต่เมื่อครู่ ถึงตอนนี้ก็ค่อยๆยินดีขึ้นมาแล้ว

“ก็ใช่นะ ดูแล้ว ไม่เหมือนจะเป็นเรื่องไม่ดีนี่นา”

เธอไม่รังเกียจเด็กคนนี้เลย แล้วเมื่อครู่ที่ได้ยินเสียงจากในมือถือ ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทั้งที่ไม่เคยเจอมาก่อนชัดๆ แต่จู่ๆกลับมีความรู้สึกสนิทสนมอย่างบอกไม่ถูกเกิดขึ้น

จิ่งหนิงรู้สึกแปลกใจมาก คิดๆแล้ว ก็น่าขำอย่างอดไม่ได้

“ไม่รู้ว่าเธอหน้าตาน่ารักไหม เอ……ถ้านิสัยไม่เหมือนคุณน่าจะดีที่สุด แย่เกินไป อารมณ์แปรปรวน เด็กผู้หญิงเป็นอย่างนี้ไม่ดีแน่ๆ”

สายตาของลู่จิ่งเซินมองเธออย่างลึกซึ้ง “งั้นคุณอยากให้เธอเหมือนใคร?”

“เหมือนแม่ของเธออยู่แล้ว!”

พูดถึงตรงนี้ จิ่งหนิงเพิ่งคิดได้ว่าตนเองไม่รู้จักแม้กระทั่งแม่แท้ๆของเธอ

เธอจึงรีบถามขึ้น: “เธอเป็นลูกของแฟนเก่าคุณใช่ไหม? นี่คุณคงจะไม่ได้แต่งงานครั้งที่สองนะ!”

ลู่จิ่งเซิน: “……”

ค้อนโยเนียร์ของเทพเจ้าสายฟ้าธอร์อยู่ที่ไหน? เอามาให้เขายืมหน่อย

ถามคำถามนี้ออกมา จู่ๆจิ่งหนิงก็รู้สึกได้ว่าค่อนข้างเป็นไปไม่ค่อยได้

อันที่จริง ถ้าลู่จิ่งเซินแต่งงานครั้งที่สอง งั้นตอนที่พวกเขาไปจดทะเบียนสมรสที่สำนักงานกิจการพลเรือน เธอก็น่าจะรู้แล้วสิ

จิ่งหนิงยิ้มเยาะ ลู่จิ่งเซินกลับไม่พูดอะไร ถึงขนาดเห็นด้วยกับความเห็นของเธอ

“อืม เหมือนแม่ของเธอมากทีเดียว”

แล้วก็ย่ำเท้าเดินออกไป เขาถือมือถือเดินไปที่ระเบียง “ผมไปตอบกลับโทรศัพท์ก่อนนะ”

จิ่งหนิงพยักหน้า

สายตามองตามเขาที่เดินออกไปด้านนอก ภายใต้ความมืดมิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด แสงไฟสลัวๆที่ใต้ชายคาบ้าน ฝ่ายชายที่ถือมือถืออยู่ ด้านหลังแข็งแกร่งมั่นคง พูดกับสายในโทรศัพท์อย่างอ่อนโยน

จิ่งหนิงนอนลงไปบนเตียง เท้าคาง มองอย่างตั้งใจ

จู่ๆก็รู้สึกว่า จริงๆผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้ไร้ความรู้สึกอย่างที่คนภายนอกเล่าลือกันมา

อย่างน้อยก็ปฏิบัติกับเธอได้ไม่เลวเลย กับลูกก็มองออกเลยว่าเป็นพ่อที่ดีทำหน้าที่อย่างเต็มใจ

จิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ลู่จิ่งเซินคุยโทรศัพท์นานมาก

ช่วยไม่ได้ ใครให้เขาตามใจลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนกันล่ะ

ก็เพราะเมื่อครู่ไม่ได้รับสายเธอ และถึงจิ่งหนิงจะรับสายแล้วแต่ก็ไม่พูด เธอเลยคิดว่าเป็นเขา จงใจไม่พูดกับเธอ จึงกำลังโกรธเคือง

ง้ออยู่นาน ไม่ง่ายเลยที่ปีศาจน้อยจะยอมคืนดีด้วย

เสียงอ่อนโยนของลู่จิ่งเซินพูดขึ้น: “ดึกแล้ว เด็กดีเข้านอนเลยดีไหม?”

เสียงเด็กน้อยที่น่าทะนุถนอมอีกด้านหนึ่งแพร่ออกมา

“ก็ได้ค่ะ! แต่ต่อไปแดดดี้ห้ามไม่รับโทรศัพท์ของหนูอีกนะคะ”

ลู่จิ่งเซินถูๆคิ้วอย่างจำใจ

“บางครั้งพ่อก็ประชุม ไม่ได้เปิดเสียงไม่ได้ยินนะลูก”

“หนูจะไม่โทรหาตอนที่แดดดี้ประชุมค่ะ”

“จริงเหรอ?”

“แน่นอนค่ะ คุณย่าบอกว่า งานของแดดดี้ยุ่งมากลำบากมาก ไม่ให้หนูรบกวน หนูก็เลยโทรหาแดดดี้เฉพาะตอนกลางคืน!”

ลู่จิ่งเซินกลับคิดไม่ถึง ปีศาจน้อยที่ดื้อรั้นมาโดยตลอดจะมีช่วงเวลาที่เอาใจใส่อย่างนี้

เขายิ้มๆ แล้ว “อืม” เบาๆ

“พ่อรู้แล้ว ต่อไปห้ามไม่รับสายลูกเด็ดขาดเลย”

นี่เองสาวน้อยถึงจะพอใจ แต่ทว่าอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงก็มีอารมณ์หงอยเหงาเศร้าสร้อยเล็กน้อยขึ้นมา

“แดดดี้ จริงๆที่หนูโทรมา เพราะหนูคิดถึงแดดดี้แล้ว”

ลู่จิ่งเซินชะงักทันที

เหมือนมีอะไรบางอย่าง ชนเข้ามาที่ใจของเขาเบาๆ

เด็กน้อยยังคงพูดต่อไป “แต่คุณย่าไม่ให้หนูไปหา แดดดี้ เมื่อไหร่จะกลับมาหาหนูสักที! หนูคิดถึงแดดดี้มากๆ ลูกของคนอื่นก็มีแดดดี้หม่ามี้กันทั้งนั้น แต่หนูไม่มีเลยสักคน อานอานน่าสงสารมากเลย! เด็กไร้เดียงสา ไม่มีคนรัก ฮือๆๆๆ……”

แม้จะรู้ว่าเด็กคนนี้จงใจออดอ้อน อันที่จริงก่อนหน้านี้ไม่นานตอนที่เขาออกไปทำงานที่ต่างจังหวัด ก็ยังเปลี่ยนเครื่องเพื่อไปหาเธอโดยเฉพาะ

แต่ได้ยินเสียงที่นุ่มนิ่มนั้น แล้วยังจงใจทำเสียงสะอื้นออกมา เขาก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อนอีกแล้ว

“เด็กดี ผ่านช่วงนี้ไปแดดดี้ก็จะกลับไปหาแล้ว”

“ผ่านช่วงนี้นานแค่ไหนคะ!”

เด็กน้อยรอบคอบนะ! ความไม่ชัดเจนของเขาตบตาเธอไม่ได้หรอก

“หนึ่งเดือน!”

“ฮือๆๆๆ……แดดดี้ไม่รักอานอานแล้ว แดดดี้ไม่ต้องการอานอานแล้ว แง……ฮือๆๆ……”

เด็กน้อยในสายโทรศัพท์ร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจ

ลู่จิ่งเซินยันหน้าผากอย่างจำใจ

ตามหลักการที่ตนเองได้ตามใจลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนจนเคยตัว ต่อให้คุกเข่าก็ต้องเอาใจให้เสร็จ

เขาปลอบอย่างใจเย็น: “หนึ่งเดือนเร็วที่สุดแล้วลูก ถ้าลูกยังร้องไห้ต่อไป หลังจากหนึ่งเดือนแดดดี้จะไม่กลับไปแล้ว ไม่เพียงแต่แดดดี้เท่านั้น แม้กระทั่งหม่ามี๊ที่หามาให้ลูกก็จะไม่กลับไปด้วย”

เด็กน้อยหยุดร้องไห้ทันที