วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่69มีอะไรกัน

ตอนที่69มีอะไรกัน

มีคนเจตนาที่วางแผนให้วรพลเห็นเธอครั้งแรกก็หลงรักเธอขึ้นมา

ใช้ชีวิตรวมกันนานแล้วเกิดความผูกพันก็ช่างเถอะรากความรักที่วรพลมีต่อกนิษฐาก็ปลูกอย่างหนาแล้วแล้วก็ดำเนิดเกมที่ผูกพันไปด้วยเธอวิ่งฉันตามสุดท้ายก็ตกลงมาที่ความรักที่ร้อนแรงได้รับความเชื่อใจของวรพลอย่างเต็มที่แล้วก็วางแผนอีกครั้งแล้วนำพวกเขาสองพี่น้องขจัดไปให้หมด

ถึงแม้ว่าจะรู้ผู้หญิงกนิษฐานี้“ตาย”ไปแล้ววรพลก็ยังคิดถึงยังไม่ลืมเลยกระทั่งยังเพื่อเธอจนอยากละทิ้งชีวิตของตนเองธัชชัยพูดอะไรที่ไม่ดีของกนิษฐาก็จะถูกวรพลตำหนิอีกอย่างผู้หญิงคนนั้นทำอะไรลงไปเชื่อว่าวรพลก็สังเกตเห็นได้แต่เขาก็ยังปกป้องและคุ้มครองเธออย่างดี

ธัชชัยยังไม่เข้าใจอารมณ์ผูกพันที่ร้อนจัดนี้ให้ผู้คนต้องบุกเข้าไปด้วยไม่ห่วงความปลอดภัยคนเองจริงๆหรอก?อย่างน้อยตอนนี้ธัชชัยยังไม่เข้าใจ

ถึงแม้ตนเองจะเสียสละครึ่งชีวิตของเธอไปแล้ววรพลยังปกป้องผู้หญิงที่ใจโหดมือเหี้ยมนี้อย่างทุ่มเท!ถ้าให้ธัชชัยจับเธอได้ต้องให้เธอตายอย่างไม่ดีแน่!

“ให้โอกาสเธออีกครั้งมานั่งที่ที่นี่ด้วยตนเองอย่างดีๆ!”ธัชชัยยิ่งอยู่ยิ่งรำคาญขึ้นมาแค่ใช้เสียงดังๆไปตำหนิแท้จริงแล้วเขาแค่อยากยื่นมือก็นำวัจสามาในอ้อมกอดตนเองได้ดันอยากได้หน้าที่เต็มอกเต็มใจของเธอ

ความโกรธของวัจสาดุเดือดขึ้นมาเกลียดจนอยากขึ้นไปกัดเขาผู้ชายคนนี้อารมณ์ไม่แน่นอนอีกแล้ว!ในนาทีแรกเขาดีใจจนนำเธอขึ้นฟ้าได้แต่นาทีหลังอาจจะใช้คำพูดที่ดุร้ายมาเพิ่มที่ตัวเธอ!วันๆก็รู้แต่ทรมานวัจสา!ตนเองเป็นพี่สะใภ้ของเขานะ!เธอก็ไม่ได้โง่จนจะวิ่งขึ้นไปให้เขากอดโรคจิตอย่างนี้!แต่ถ้าหนีออกจากที่นี่ก็หนีออกไปไหนไม่ได้อาจจะกระตุ้นให้ผู้ชายที่ไม่ดีบางคนดุร้ายขึ้นมาทันใดนั้นวัจสาก็ไม่รู้จะทำยังไงดีเหมือนกัน

สายตาเธอกวาดไปเห็นในพื้นมีหมอนเล็กๆที่เป็นสี่เหลี่ยมยื่นมือเก็บขึ้นมาเขาธัชชัยไม่ใช่จะกอดของเหรอ?ก็กอดหมอนนี้เถอะอย่างไงเทียบกับการที่กอดเธอจะดีกว่าเยอะไม่ว่าความสบายหรือในจริยธรรมก็แสดงออกว่าธัชชัยกอดหมอนจะดีกว่า

ธัชชัยกำลังโยกขาขึ้นไปที่บนโต๊ะทันใดนั้นในอกก็ถูกยัดหมอนสีชมพูที่นุ่มนวลเข้ามา

“โน่คุณกอดอันนี้จะมั่งคงกว่า”วัจสาพูดจบแทบไม่กล้าดูสีหน้าของธัชชัยเธอกลัวจะถูกสายตาฆ่าทิ้ง

สีหน้าของธัชชัยก็ไม่ดีจริงๆหน้าที่หล่อเหลาก็มืดมนลงมาผู้หญิงคนนี้มักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งตนเองแค่อยากเข้าใกล้เธอนิดน้อยก็มักจะก่อกวนเรื่องออกมา!ไม่รู้อย่างนี้จะทำให้ผู้ชายมีความชนะทางเพศต่อเธอเหรอ?แต่คิดทางกลับกันทันใดนั้นใจของเขาก็นึกแผนอะไรขึ้นมา

“วัจสาเธอยังอยากออกไปไหม?”ปากที่ขี้เกียจของเขาก็แขวนรอยยิ้มไว้แววตาก็เต็มไปด้วยความสว่างอะไรไม่รู้

จิตใต้สำนึกของวัจสาก็ตอบไปว่า:“ก็อยากออกแน่นอน!”ผ่านไปสักพักเหมือนคิดอะไรออกแล้วถามไปว่า:“คุณคิดวิธีออกยัง?”ถึงแม้ว่าธัชชัยนี้จะมีอำนาจเผด็จการเย่อหยิงและหลงใหลไปหน่อยแต่สมองของเขากลับน่าใช้มากถ้าเขาคิดวิธีอะไรออกกลับไม่น่าแปลกใจตอนนี้อยู่ที่นี่ธัชชัยก็คือญาติพี่น้องของวัจสาเพียงคนเดียวและคือคนที่จะประคองไปด้วยกันได้มุมปากของธัชชัยก็โค้งขึ้นมา“ถ้าเธอเชื่อฟังหน่อยฉันอาจจะคิดวิธีออกก็ได้ไม่งั้น……ไม่ว่ากี่เดือนฉันก็คิดไม่ออกมา”ธัชชัยพูดจบร่างกายก็เปลี่ยนท่าที่สบายพิงไว้ที่โซฟาอย่างเอียงๆธัชชัยรู้ถ้าผู้หญิงคนนี้ยังไม่ได้คลอดลูกของตนเองออกมาก่อนชีวิตของวรพลยังถือว่ามีหลักประกันอยู่อย่างน้อยก็ยังไม่ได้ละทิ้งชีวิตตนเองเร็วชนาดนี้คิ้วที่งดงามของวัจสาก็ยับขึ้นเวลานี้แล้วผู้ชายคนนี้ยังไม่ร่วมมืออีก?“ธัชชัยคุณอย่าก่อการแล้วถ้าคิดวิธีอะไรออกก็รีบพูดออกมาคุณอย่าลืมร่างกายพี่ชายคุณไม่ดีถ้าได้ยินข่าวที่พวกเราถูกลักพาตัวเกิดอุบัติเหตุอะไรในใจของคุณจะไม่เกรงใจเหรอ?”คำพูดที่วัจสาพูดล้วนล้อมรอบวรพลดำเนิดการทั้งนั้นที่จริงก็โทษวัจสาไม่ได้คนอื่นเขาเป็นห่วง“สามี”ของตนเองหรือไม่จะให้เป็นห่วงน้องชาย(สามี/)หรอก?เเสียดายแค่ชั่วเวลาที่ฉับพลันในใจของธัชชัยก็มีความหึงเพิ่มขึ้นผู้หญิงคนนี้ทำไมไม่ว่าพูดถึงอะไรก็ห่างจากพี่ชายไม่ได้?ถึงแม้ว่าเขารู้ผู้หญิงคนนี้เป็นพี่เป็นเรื่องดีแต่อย่างไรก็ตามในความจริงผู้หญิงคนนี้คือภรรยาของตนเองแคร์พี่ชาย(สามี)ตนเองอย่างนี้มันดีไหม……คิ้วของเขาดุร้ายแล้วยับไว้“ดูแล้วเธอเป็นห่วงพี่ชายฉันมาก!”นี้เป็นประโยคบอกเล่าที่เต็มไปด้วยความเปรี้ยว”วัจสารีบตอบรับ“แน่นอนวรพลเป็นสามีของฉัน!”เป็นคำพูดนี่อีกแล้ว!ความโกรธของธัชชัยก็วิ่งหนีออกจากในใจเขาด่าไปว่า:“หุบปาก!คราวหลังไม่ต้องพูดถึงสามีอะไรอีก!พูดอีกฉันตบเธอให้แบนแน่!”วัจสาอยากบอกแค่ว่าผู้ชายคนนี้เริ่มบ้าอีกแล้วคือวันนี้ไม่ได้กินยาเหรอ?!ทุกครั้งถึงโมโหได้ง่ายขนาดนี้ตนเองพูดถึงสามีของตนเองก็ขวางตาเขาแล้วเหรอ?ยังบอกว่าจะต่อยตนเองตนเองเป็นพี่สะใภ้ของเขานะ!ไม่เคารพก็ไม่เป็นไรยังเริ่มด่าเธออย่างนี้!แต่ปฏิกิริยานี้เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน……ในใจของธัชชัยรู้สึกไม่เป็นธรรมจริงๆเขารู้ตัวขึ้นมาว่าตนเองเหมือนกำลังกับดักให้ตนเองเข้าไปจริงๆเริ่มจากตอนนั้นตนเองรับปากพี่ชายจะประกาศหาคู่แล้วใช้นามของพี่ชายก็เป็นดักที่ใหญ่มากแล้วไม่ว่าผู้หญิงคนนี้จะแกล้งทำเป็นจงรักภักดีหรือว่าไม่กล้าผูกมัดออกจากสลัดหลุดคุณธรรมเห็นภรรยาของตนเองเพูดอย่างเต็มปากเต็มคำว่าพี่ชายตนเองเป็นสามีของเธอธัชชัยก็อยากต่อยคนขึ้นมาแต่เขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต่อยคนในความเข้าใจของวัจสาวรพลถึงจะเป็นสามีที่ถูกกฎหมายของเธอถึงแม้ว่าตอนนี้ธัชชัยจะบอกให้วัจสาผู้หญิงที่โง่ๆนี้ว่าตนเองถึงจะเป็นสามีของเธอเธอก็คงไม่เชื่อกลับตำหนิธัชชัยไม่ต้องเล่นเกมที่ไร้สาระอย่างด้วยซ้ำสร้างปัญหาเองจริงๆเลยอีกอย่างตอนนี้ดูแล้วผู้หญิงคนนี้เหมือนจะไม่ใช่พวกเดียวกันกับมนายุถ้าไม่ใช่ตอนนั้นตนเองมาไม่แน่มนายุอาจจะฆ่าวัจสาทิ้งเลยก็ได้ดูคนที่นั่งอยู่ข้างๆสะท้อนถึงกลิ่นหอมของผู้หญิงที่อ่อนๆทันใดนั้นธัชชัยอยากกินเธอเข้าไป!วัจสาไม่อย่าถถเถียงอะไรกับผู้ชายคนนี้อีกก็ถือว่าวันนี้เขาไม่ได้กินยาเห่าไปเรื่อยแล้วกันตอนนี้เอะอะโวยวายก็ไม่ได้แก้ไขปัญหาอะไรก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้อีกอย่างคิดแล้วก็เพื่อที่จะช่วยตนเองธัชชัยถึงจะถูกขังเข้ามาอยู่ที่นี่วัจสาตัดสินใจไม่ถือสากับเขาธัชชัยคงไม่สันดานสัตว์กระจายแล้ววิ่งมาจับตนเองนะ?วัจสาคิดไปด้วยแล้วก็ลุกขึ้นมาเดินไปจนถึงกล่องเหล็กนั้นผู้ชายที่อยู่ข้างหลังก็ไม่มีท่าทีอะไรทันใดนั้นวัจสาก็โลงอกไปทีหัวเธอก็พอที่จะเล็กยื่นออกไปจากราวจับได้พอดีดูห้องที่ว่างเปล่ามีแค่ตะเกียงน้ำมันที่เป็นสีเหลืองไม่กี่ถ้วยข้างนอกก็ไม่มีคนและไม่มีคนเฝ้าไว้ดูแล้วเหมือนเป็นห้องใต้ดินเหลือแค่เธอกับธัชชัยสองคนแต่คิดๆแล้วตอนนั้นผู้ชายที่ใส่หน้ากากเพิ่งจะโทรหาเขาธัชชัยก็ปรากฏตัวที่นี่แล้ว……ความคิดอีกอย่างก็เด้งขึ้นมาไม่แน่อาจจะเป็นก้องไปแจ้งเตือนธัชชัยเขาก็กำลังมาพอดีเพราะฉะนั้นเขาถึงปรากฏตัวที่นี่ได้ธัชชัยน่าจะไม่ได้เอาใบเช็คมาหนึ่งร้อยล้านวัจสารู้ตนเองไม่ได้มีค่าเยอะขนาดนั้นแต่เขายอมปรากฏตัวที่นี่.วัจสาก็ขอบคุณมากแล้วแต่อยู่ต่อหน้าเขาวัจสาไม่รู้ว่าทำไมตนเองมักจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ทั้งๆที่ไม่อย่าทะเลาะกับเขาแต่อดไม่ได้ที่จะโต้เถียงก็เพราะว่าเร่งรีบจริงๆทันใดนั้นวัจสาสังเกตเห็นเครื่องวงจรหลอดหนึ่งของข้างนอกที่เป็นสีแดงกำลังกระพริบเธอเปิดปากตะโกน:“พวกเธอปล่อยพวกฉันออกไปเร็วๆรู้ไหมว่าคุมขังอย่างนี้มันผิดกฎหมาย?!เฮ้……คนรีบมา…”เวลาผ่านไปอย่างหนึ่งวิหนึ่งนาทีความกังวลในใจของวัจสาก็ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะนึกถึงป้าอ้อยกับพ่อบ้านภูษิตรอตนเองกลับไปไม่ได้คงต้องเอาข่าวที่ธัชชัยกับเธอถูกลักพาตัวไปไปบอกกับวรพลแน่แต่สภาพร่างกายของวรพลต้องรับความสะเทือนอารมณ์นี้ไม่ได้แน่นอนอีกอย่างไฟไหม้ครั้งนั้นก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วแต่วัจสาไม่รู้:เกือบทุกคนก็รู้แล้วว่าเรื่องนี้วรพลเป็นคนวางแผนคนอื่นแค่ช่วยแสดงละครแค่ให้พวกเขาเข้าเรือนหอให้สำเร็จแล้วมีทายาทขึ้นมาแผนนี้ก็ถือว่าสำเร็จแล้ววัจสาคิดไม่ถึงเลยว่าตนเองจะถูกวางแผนทำร้ายถ้าเธอรู้ต้องส่ายประตูแล้วออกไปแน่ยังเป็นห่วงอะไรอีก?!ธัชชัยทำใจไม่ได้ที่ให้ผู้หญิงตะโกนไปที่เครื่องวงจรโง่ๆอย่างนี้ยังทำหน้าเป็นคำพูดเกรงขามเขายับคิ้วว่า“ไม่ต้องเสียดายน้ำลายแล้วเก็บแรงไว้เยอะก็เป็นไอ้พวกที่ไม่มีความเป็นมนุษย์ทั้งนั้น!”ขณะนี้ผู้ชายทั้งสองที่ถูกด่าว่าไม่มีความเป็นมนุษย์กำลังนั่งอยู่ที่ห้องวงจรอย่างสง่างามโสธรก็ถอดหน้ากากสีดำที่อึดอัดแล้วปรากฏหน้าที่เสมือนภาพหมึกภาพหนึ่งหล่อเหลาสง่างามมือที่ขาวของเขาจับไวน์แดงแก้วหนึ่งไว้แดง-ขาวต่างสะท้อนออกมาได้สวยงามมากทิเบตันดาวกลับร้องเรียกไปที่ภาพหน้าจอที่ใหญ่ๆที่บนพื้นอย่างไม่หยุดอาลัยรักที่ไม่อย่าจากไปอย่างนี้ฟังแล้วรู้สึกขนลุกขึ้นมากวิศาลพูดอย่างเกรงขามว่า“โสธรดูแลหมาเธอดีๆได้ไหม?เหมือนเสียงเรียกที่กระสันต์ไม่น่าฟังเลย!”วิศาลที่นั่งอยู่ที่โซฟาอีกที่ก็ไม่ขยับตัวเลยแล้วจองไว้ที่หน้าจอที่ถ่ายทอดสดโสธรทอดถอนใจลึกๆ“ทำไงได้พี่ศาลดาวบ้านฉันคงหลงรักธัชชัยที่ร้ายลึกนี้ไปแล้ว”มุมปากของวิศาลก็ชักขึ้นมาความคิดของไอ้โสธรนี้ไม่เหมือนคนธรรมดาจริงๆเลยความคิดที่หมารักคนขึ้นมามันยังคิดออกมาได้“หึงหรอก?”“ฉัน?”โสธรเรียกขึ้นอย่างเสียงแปลก“ทำไมถึงหึง?!ก็แค่หมาตัวหนึ่งถ้าไอ้ดาวนี้มันชอบธัชชัยจริงๆฉันก็จะช่วยให้มันสมหวังงั้นก็เอาธัชชัยหมั้นหมายให้มันก็ได้แล้ว!”“………”วิศาลเกือบจะถูกความคิดของโสธรหัวเราะจนตายแท้จริงแล้วไอ้โสธรอยู่ในสามคนนี้ถือว่ามีความสุขมากลูกโทนในบ้านมีทรัพย์สมบัติที่เอาไม่หมดใช้ไม่หมดแล้วแต่จะใช้ตามอำเภอใจไม่ต้องเป็นเป็นห่วงเรื่องเลี้ยงชีพตั้งแต่จำความได้ไม่ว่าชอบอะไรก็เอาแต่เงินไปเผาสำหรับผู้หญิงก็ไม่เคยขี้เหนียวและนี่ก็ให้เขาสะสมแฟนคลับได้เยอะเพราะฉะนั้น“Richbaby”ของเขาถึงอยู่ที่เมืองSยิ่งทำยิ่งใหญ่แค่ปลูกฝังให้เขาเป็นนิสัยที่เยาะเย้ยถากถางสังคมไม่มีใจต่ออะไรเลยเล่นผู้หญิงเล่นรถสุดท้ายก็เล่นชีวิตของตนเอง…แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไรเขาถึงจะรู้ความลำบากของชีวิต