วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 885 ไปให้ผู้ชายคนอื่นช่วยเนี่ยนะ

ตอนที่ 885 ไปให้ผู้ชายคนอื่นช่วยเนี่ยนะ

“เห้อ ไหนลูกบอกมาสิว่าแม่ลูกเป็นอะไรไปเนี่ย? ตอนกลางวันเรายังยิ้มแย้มในตอนที่ถ่ายชุดแต่งงานกันอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ทำไมตกเย็นถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้หล่ะ? เราไม่ได้ไปทำอะไรที่กระทบกระทั่งใจเธอกันใช่มั้ยนะ?”

ธัชชัยปลอบลูกชายที่อยู่ในอ้อมกอด พลางเดินไปที่ห้องควบคุมเพื่อตรวจสอบ

ในกล้องวงจรปิดนั้นก็ได้เห็นวัจสาที่หน้าบึ้งในขณะที่อยู่ในห้องvip ตาก็เอาแต่จดจ้องไปที่มือถือในมือ น่าจะเป็นอะไรจากโทรศัพท์นั่นแหล่ะที่ทำให้เธอโกรธ แต่นอกจากความไม่พอใจแล้วธัชชัยยังเห็นความเศร้าในแววตาของเธอด้วย

จากนั้นเธอก็มาหยุดอยู่ตรงที่รอแท็กซี่ มองดูแล้วนั่นทำให้เขากังวลว่าเธอจะไปที่หน

ธัชชัยจึงเขียนเลขทะเบียนรถและเอาให้แพรวตรวจสอง จากนั้นแพรวจึงโทรกลับมา

แน่นอนแหล่ะว่าที่ที่วัจสาไปนั่นก็คือ อ่าวตื้น!

เธอไปที่นั่นอีกแล้ว!

สามีของเธอยังไม่ตายสักหน่อย! ทำไมเธอถึงไม่มาปรึกษาเขา? ยิ่งกว่านั้นยังไม่หาอำเภอพัดรักคนที่เขาไม่ชอบหน้าอีก!

ใบหน้าของธัชชัยราวกับถูกเกาะกุมด้วยก้อนน้ำแข็ง ทำให้ผู้พบเห็นต่างหวาดกลัว

แต่เพื่อลูกชายของเขาแล้ว เขาจึงกล้ำกลืนความโกรธและไปที่อ่าวตื้น

เมื่อขับมาจนอยู่ในระยะห้าสิบเมตร ธัชชัยก็หยุดรถลง มันเป็นระยะที่ไม่ใกล้ไม่ไกล

“ตะวันรีบไปหาแม่ของลูกเถอะ เดี๋ยวพ่อจะรออยู่ตรงนี้”

ธัชชัยช่วยลูกชายเปิดประตู

“ช้าหน่อยๆ….ชายหนุ่มมองลูกชายจนกระทั่งเขาเข้าบ้านไปอย่างปลอดภัย

จากนั้นสายตาของเขาก็ไปตกอยู่ที่รถออฟโรดที่จอดเรียงรายอยู่ด้านหน้า ซึ่งมีอยู่คันหนึ่งที่ตกแต่งประดับประดาได้อย่างหรูหราทีเดียว

ด้านหน้าของประตูยังมีสี่และห้าคอยอารักษ์ไว้ด้วยอีก

คนที่มาวันนี้ดูท่าจะมีฐานะอยู่พอควร ทั้งยังสนิทกับอำเภอพัดรักด้วย

ดวงตาของธัชชัยมืดมนลง รู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่กำลังจะเกิดขึ้น แม้ว่ามันจะไม่ใช่ของเขาเอง

แต่อาจจะเป็นของวิศาล….

“หม่ามี๊…..หม่ามี๊” เด็กน้อยวิ่งตรงเข้าไปข้างใน แต่กลับไปพบแม่ของเขา แต่กลับเจอพวกคนชุดดำ

ตอนนี้เขาไม่สนใจคนแปลกหน้าเลย เพราะเขาอยากที่จะหาแม่ของเขาอย่างเดียว

“ตะวันมาได้ยังไงเนี่ย? มาหาพ่อบุญธรรมตรงนี้มาๆ”

เมื่ออำเภอพัดรักเห็นหลานชายของเขามา หน้าตาที่ดูเคร่งขรึมก็เปลี่ยนเป็นสดใสอย่างเห็นได้ชัด

“พ่อบุญธรรม หม่ามี๊ของผมหล่ะ? ทำไมถึงไม่อยู่ที่นี่หล่ะ?” เด็กน้อยยังคงไม่สนใจคนอื่น

“หม่ามี๊ของนายเพิ่งจะมา แต่ว่าไปแล้ว พ่อบุญธรรมให้แปดไปส่งเธอ ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

“แล้วตอนนี้แปดอยู่ที่ไหนแล้วหล่ะ?”

“น่าจะกำลังไปส่งกลับบ้านหล่ะมั้ง”

“สิบสอง รีบโทรหาแปดให้หน่อย ถามเขาให้ทีว่าหม่ามี๊ผมอยู่ที่ไหนแล้ว ชอบวิ่งไปมั่วไปซั่ว น่ารำคาญ”เด็กน้อยย่อมไม่ชอบที่แม่ของเขาทิ้งเขาไว้คนเดียวอยู่แล้ว“ถ้าน่ารำคาญแล้วจะหาทำไม? ทิ้งๆไปดีกว่ามั้ยหล่ะจะได้ไม่น่ารำคาญ”สิบสองแกล้งหยอกขึ้นอ่างเอ็นดูน้องชาย“ถึงแม้จะน่ารำคาญ แต่ผมจะทิ้งหม่ามี๊ผมลงได้ยังไงเล่า ไม่ได้ไม่มีแม่มาตั้งแต่เด็กอย่านายนะ จะมาเข้าใจอะไรเล่า”คำพูดของเด็กน้อย เห็นได้ชัดว่าถ้าเป็นปกติคงจะทำให้คนฟังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแล้วโชคดีที่สิบสองไม่ได้เป็นแบบนั้น ทั้งยังเริ่มพูดกับเจ้าตัวเล็กต่อ“จะมาล้อฉันเหรอ? งั้นนายก็หาวิธีโทรหาแปดเอาเองก็แล้วกัน”นี่เจ้าเด็กนี่รู้หรือยังไงนะว่าตัวเองเป็นหลานแท้ๆของพ่อบุญธรรมเนี่ย? ดูท่าอารมณ์จะยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆนะเนี่ย แต่ก็นะสิบสองก็ไม่ได้สนใจอยู่ดี“พ่อบุญธรรมดูสิบสองสิ ตอนนี้แม้แต่พ่อบุญธรรมเขายังไม่ฟังเลย”เด็กน้อยหันไปฟ้องเพื่อที่จะใช้อำนาจของอำเภอพัดรักดังนั้นถึงแม้ว่าสิบสองจะอารมณ์ดีหรือไม่เข้าก็จะต้องโทรพอแปดรับสายของสิบสอง เสียงที่อยู่ในสายกลับเป็นเสียงของเจ้าเด็กน้อย“แปด หม่ามี๊ของผมหละ? อยู่บนรถของนายรึเปล่า? เอาโทรศัพท์ให้หม่ามี๊ผมเร็วเข้า”“สิบห้า ดึกป่านนี้แล้วทำไมยังไม่นอนเหรอ? คิดถึงพี่แปดหรือยังไง?”แปดตอบไปอย่างหยอกๆพลางใช้มือไปที่วัจสาที่นั่งอยู่ข้างๆวัจสาส่ายหน้า เพื่อแสดงว่าเธอไม่อยากรับโทรศัพท์ของลูกชายเธอรู้ ไม่ว่าลูกชายเธอจะอยู่กับปู่ของเขาหรือว่าธัชชัย เขาจะปลอดภัยทั้งนั้นในความคิดของอำเภอพัดรักหรือว่าธัชชัย แม่แบบเธอก็มีหรือไม่มีก็ได้มั้ง? ถ้างั้นก็เด็กน้อยอาจจะอาระวาดอยู่สามสี่วัน พวกเราจะได้เห็นถึงความสำคัญของคนเป็นแม่สักที!เธอไม่อยากที่จะทำในสิ่งที่ไม่จำเป็นเมื่อเห็นว่าวัจสาส่ายห้า ด้วยความฉลาดแปดจึงตอบกลับไป “สิบห้า ฉันส่งหม่ามี๊ของนายกลับบ้านไปแล้ว ตอนนี้กำลังจะกลับอ่าวตื้น รอพี่แปดอยู่ที่..”แปดยังไม่ทันจะพูดจบ เด็กน้อยก็รีบวิ่งออกจากอ่าวตื้นไปทันทีเด็กดีจริงๆนะว่ามั้ย?อำเภอพัดรักเมื่อเห็นหลานของเขาวิ่งออกไปอย่างหุนหันพลันแล่นเขาก็มีความรู้สึกสูญเสียไปนิดหน่อยหรือว่าเขาจะไม่สามารถที่จะมีหลานอยู่ด้วยทั้งวันได้อีก?“ธัชชัย เรารบลับกันเถอะ แปดส่งหม่ามี๊กลับบ้านไปแล้ว”เด็กน้อยนั้นง่ายต่อการเกลี้ยกล่อม แต่ระดับสติปัญญาอย่างธัชชัยนั้นไม่ได้จะจัดการกับเขาได้ง่ายๆสติปัญญาอย่างเขานั้นมากพอที่จะบดขยี้แปดได้เมื่อขับรถออกมาจากอ่าวตื้นแล้ว เขาก็จอดรถเอาไว้ที่ข้างทางเด็กน้อยจึงคำรามออกมาอย่างไม่พอใจ “ธัชชัย นี่ทำอะไรหน่ะทำไมไม่กลับบ้าน? หม่ามี๊รอเราอยู่ที่บ้านแล้วนะ?”รถที่ว่าเร็วก็เร็วไปเท่าโทรไปธัชชัยโทรกลับไปที่บ้านแต่岑妈บอกว่ายังไม่เจอกับคุณผู้หญิงเลยธัชชัยจึงให้เธอออกไปหาด้านนอก พวกพื้นที่รอบๆ แต่ก็ไม่เจอคุณผู้หญิงแปดไม่มีทางที่จะมาปล่อยวัจสาที่ยังไม่มาถึงลานบ้านแล้วกลับไปธัชชัยจึงถามลูกชายอีกครั้ง ก็แน่ใจว่าเธออยู่บนรถของแปด แต่เธอไม่กลับไปที่บ้านแต่ถ้าไม่กล้าบ้าน แล้วเธอจะไปที่ไหนได้หล่ะ?ดังนั้นเขาจึงคิดไปคิดมา ว่าคนที่รู้ตำแหน่งของวัจสานั้นมีเพียงแค่แปดคนเดียว“อย่ามัวแต่บ่นได้มั้ย รีบกลับบ้านไปดูเถอะว่าหม่ามี๊อยู่บ้านรึเปล่า?”เมื่อเป็นคำขอของลูกชาย ธัชชัยจึงกกลับรถและตรงไปที่บ้านทันทีนั่นก็จะได้ให้เจ้าตัวเล็กเห็นว่าแม่ของเขาไม่ได้กลับไปที่บ้านเมื่อมาแล้วไม่พบแม่ของตัวเองเด็กน้อยก็เริ่มร้องไห้มันน่าจะเป็นแค่การครวญครางด้วยซ้ำ เพราะไม่มีน้ำตาสักหยดเขาเพียงแค่อยากจะรับความไม่พอใจออกมาเท่านั้น“ธัชชัย ไอ้คนเฮงซวย โดนหม่ามี๊ทิ้งไปอีกแล้ว! ชดใช้ผมมาเลยนะ เอาหม่ามี๊ผมกลับมาเร็วเข้า!”เด็กน้อยใช้หัวของเขากระแทกต้นขาของธัชชัย ก่อนจะร้องโวยวายออกมาจริงๆธัชชัยเองก็หัวเสียเหมือนกัน แต่เขาไม่อยากให้เด็กน้อยทำร้ายตัวเอง ดังนั้นเขาจึงอุ้มขึ้นมา“ตะวันเป็นเด็กดีนะลูกเดี๋ยวคืนนี้พ่อกล่อมลูกนอนเอง”“ไม่ผมไม่อยากให้คุณมากล่อม ผมไม่อยากนอน ผมต้องการหม่ามี๊” เด็กน้อยโวยวายเสียจนทำให้นมที่岑妈เอามาให้หกไปธัชชัยไม่ได้โมโห เขาเพียงลูบเบาๆที่ใบหน้าของเด็กน้อยเพื่อเป็นการปลอบโยนเขา“ตะวันไม่ดื้อลูก หม่ามี๊จะต้องกลับมา แน่นอน ถ้าลูกไม่อยากนอนงั้นเราไปหาหม่ามี๊ด้วยกันอีก”ภายใต้การร้องโวยวายของเด็กน้อย สองพ่อลูกก็ออกไปตามหาวัจสาอีกครั้ง……แปดนั้นเหมือนมีอะไรบางอย่างเขาเทียวไปเทียวกลับอ่าวตื้นสลับกับธัชชัยนั่นคือเหตุผลที่แปดพูดวกวนนั่นแสดงว่ามันมีบางอย่างที่ผิดปกติ“ลูกรักฟังพ่อนะ มีแต่แปดเท่านั้นแหล่ะที่จะรู้ว่าหม่ามี๊ของลูกอยู่ที่ไหน ถ้าเราจับเขาได้ เราก็อาจจะรู้ตำแหน่งของหม่ามี๊ลูก”ธัชชัยสงสารลูก แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็โกรธวัจสา นี่เธอกล้าที่จะทิ้งลูกทิ้งสามีเลยหรือยังไงกัน?แปดเองก็ไม่กล้าเอาหญิงสาวไปซ่อน“แน่ใจเหรอว่าแปดเอาหม่ามี๊ผมไปซ่อนหน่ะ”เด็กน้อยดูเหมือนจะง่วงเล็กน้อยแล้ว ตาโตๆของเขาเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังคงฝืนรั้นเอาไว้ เพื่อที่จะหาหม่ามี๊ของเขาให้ได้ด้วยตัวเขาเอง“มั่นใจมากๆ ลูกชายต้องเชื่อในการตัดสินใจของพ่อ ไหนจะเรื่องของสติปัญญาอีก!” ธัชชัยพูดพลางหอมแก้มลูกชาย“สำหรับการที่จะทำยังไงให้แปดบอกนั้น พ่อก็คงไม่ต้องสอนใช่มั้ย?”“ไม่ต้องหรอก ผมมีร้อยวิธีที่จะทำให้เขาบอกที่อยู่ของหม่ามี๊มา”“เหมือนพ่อไม่มีผิดเลยจริงๆ!”ธัชชัยจูบลงไปที่หน้าผากของลูกชายอีกครั้งเมื่อตอนที่แปดกลับไปหาอำเภอพัดรักที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง เสียงของเด็กน้อยก็ดังขึ้นมา“แปด….แปด บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าเอาหม่ามี๊ผมไปซ่อนไว้ที่ไหน?!”เมื่อได้ยินเสียงเด็กน้อย แปดก็ตกใจทันที เขาคิดไม่ถึงว่าเด็กน้อยจะกลับมาทวงคำเอากับเขาอีกพอมาคิดๆเบื้องหลังของเด็กน้อยมีทหารเอกคอยช่วยเอาไว้นี่นา“สิบห้า ทำไมกลับมาอีกหล่ะ? ฉันไม่ได้บอกว่าเอาแม่นายไปส่งให้แล้วหรือไง?” แปดแสร้งถามขึ้น“แปด อย่ามาคิดที่จะหอกผม หม่ามี๊ไม่ได้กลับบ้าน ดังนั้นจะต้องเป็นนายที่เอาเธอไปซ่อน!”เด็กน้อยตะโกนเสียงแหลมพลางดึงมือเขาไปกลางห้องเห็นได้ชัดว่าไปหาอำเภอพัดรักเพื่อที่จะทำให้เขากลัว“โลกนี้มันก็กว้าง หม่ามี๊นายก็แค่คนๆหนึ่ง ฉันจะเอาไปซ่อนได้ยังไงเล่า?”แปดยังไม่ยอมรับ หนึ่งเลยก็เพราะเขารับปากกับวัจสาเอาไว้แล้ว สองก็เพราะเขาค่อนข้างเพลิดเพลินกับการที่เด็กน้อยมาไล่บี้“พ่อบุญธรรม พ่อบุญธรรม แปดพูดเหลวไหลสุดๆเลยก็เห็นๆอยู่ว่าไม่ได้เอาหมามี๊ไปส่งที่บ้าน แต่เอาไปซ่อนเอาไว้”อำเภอพัดรักมองเด็กน้อยที่เดินกลับมาหา รู้สึกดีไม่น้อย ก่อนจะมองไปที่แปด “เกิดอะไรขึ้นหล่ะแปด?”“ผมเอาวัจสาไปส่งไว้ที่หน้าประตูบ้านแล้วครับ”เขาไม่ได้โกหกเลย เขาเอาวัจสาไปส่งแล้วจริงๆแต่เธอกลับเดินกลับมาขึ้นรถเขาอีกครั้งเพื่อที่จะเอาไว้ตอบอำเภอพัดรัก วัจสายังได้เห็น岑妈ที่เดินออกมาหาเธอข้างนอกด้วย“พ่อบุญธรรม แปดพูดเหลวไหลแล้วเนี่ย เขาจะต้องเอาหม่ามี๊ผมไปซ่อนแน่ๆ”“บางทีแม่นายอาจจะไม่อยากกลับบ้าน ไม่มีหลักฐานนี่น่า อย่าไปว่าร้ายแปดเขาสิ”ในความคิดของอำเภอพัดรักนั้น แปดไม่มีแรงจูงใจที่จะซ่อนเธอเลย