วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 582 ฉันแค่รู้สึกว่าเขาเหมือนนาย

ตอนที่ 582 ฉันแค่รู้สึกว่าเขาเหมือนนาย

ไผ่นำรายงานงบประมาณของclub killerมาให้ธัชชัย

หลังจากทักมายเขา ธัชชัยก็วางเอกสารทิ้งเอาไว้ ไม่แม้แต่จะมอง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเปิดมันขึ้นมา ผิดไปจากปกติ

เห็นได้ชัด ว่าอารมณ์ของเขาผิดปกติ สีหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นมัว

เมื่อเห็นอารมณ์ของธัชชัย ไผ่จึงหาเรื่องคุย “ธัชชัย วัจสากลับมาที่เมืองเอสแล้วเหรอ?”

ธัชชัยเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร กวาดตามองไผ่อย่างนิ่งๆ แล้วยิ้มเจื่อนๆ “ทำไม? อยากให้เพื่อนสนิทแกแต่งกับฉันเหรอ?”

ไผ่อึ้งไป แล้วจึงยิ้มฝืนๆออกมา “แค่ถามเฉยๆ”

“ใช่แล้ว ตอนนั้นที่วัจสาแท้งลูกแล้วไปจากเมืองเอส…ครรภ์นั้นอายุเท่าไหร่แล้ว? กี่เดือน?”

ไผ่เปลี่ยนคำถาม ราวกับต้องการหาคำตอบจากอีกฝ่ายให้ได้ เพื่อมาไขข้อข้องใจของตัวเอง

และสิ่งที่ไผ่ถาม มันไปโดนจุดอ่อนในใจของธัชชัย ห้าปีมานี้ ความเจ็บปวดที่ไม่มีใครกล้าพูดถึง

“ไผ่ ตอนนี้นายคงว่างจนวอนตายใช่ไหม? หรือจะให้ฉันใช้คำว่า ไปไกลๆ เพื่อเชิญแกออกไป?”ธัชชัยสงบอารมณ์ลง นัยน์ตาของเขามีความโกรธอยู่ไม่น้อย เขาพยายามอย่างมากในการข่มอารมณ์“โอเคๆๆ อย่าโกรธ ฉันไม่ถามแล้ว!” ถึงแม้จะพูดเช่นนั้น แต่ไผ่กลับพูดขึ้นต่ออย่างไม่กลัวตาย “หรือว่ามีฉันคนเดียวที่คิดว่าฝาโถส้วมเหมือนนาย?”ไผ่รู้อยู่แล้วว่าห้าปีมานี้ ธัชชัยพยายามปิดกั้นจิตใจตัวเองมาตลอด ไม่ให้มีแสงเล็ดลอดเข้าไปได้ เขาไม่ใช่ธัชชัยในเมื่อก่อนแล้ว“ลูกที่ตายไปแล้ว”คนนั้นเป็นความผิดพลาด ความเจ็บปวดของเขา และทุกคนรู้ดี จึงพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเขาน้อยที่สุดคืนนั้นที่ไผ่ไปร่วมงานเลี้ยงไม่ใช่เพื่อแสดงความยินดีกับอำเภอพัดรักแต่อย่างไร เขาสังเกตเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ทุกอย่างทุกการกระทำ เพียงแต่ตอนนั้นเขายังไม่ได้คิดอะไรตอนที่สิบห้าเผยตัวออกมาพร้อมกับอำเภอพัดรัก ไผ่ก็พบว่า เจ้าหนูนั่นเหมือนกับธัชชัย 70-80%แต่เมื่อเขาเห็นว่าธัชชัยโกรธแล้ว จึงไม่กล้าพูดต่อ เขาไม่อาจบอกได้ว่าเด็กผู้ชายคนนั้นที่หน้าตาเหมือนธัชชัย จะเป็นลูกชายของเขายังไงซะตอนนั้นที่วัจสาเอาเด็กออก ธัชชัยก็อยู่ในเหตุการณ์ เห็นเองกับตาไผ่จึงครุ่นคิด แล้วเดินออกไปอย่างไร้ร่องรอย“เดี๋ยวก่อน” ธัชชัยเรียกไผ่ที่กำลังจะเดินออกไป “เมื่อกี้ประโยคสุดท้ายแกพูดว่าอะไรนะ?”ธัชชัยรู้ว่า “ฝาชักโครก” ที่ไผ่พูดถึงนั้นก็คือสิบห้าลูกเลี้ยงของอำเภอพัดรักไผ่หยุดเดิน แล้วหันไปมอง ยกมุมปากขึ้น “คงเป็นฉันที่ตาลายมองผิดไป อย่าเก็บไปคิดเลย” แล้วพูดเสริมเป็นเชิงตัดพ้ออีกประโยค “แก่แล้ว ใช้ไม่ได้แล้ว!”ในคำพูดของไผ่แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยตัวเองและความเจ็บใจ หรืออาจเป็นเพราะที่ธัชชัยตะคอกเมื่อกี้เขาไม่ได้โทษธัชชัยที่ไม่เคารพคนที่โตกว่า แต่รู้สึกหมดใจจริงๆ เห็นอำเภอพัดรักปรากฏตัวที่เมืองเอสอีกครั้ง ไม่มีเรื่องอะไรยังดีเสียกว่ามีเรื่องเพิ่มขึ้นมาไผ่พูดจบก็เดินจากไป ไม่ได้หยุด ในห้องออฟฟิศที่โอ่โถงนั้นเหลืองธัชชัยนั่งเพียงลำพังเมื่อกี้ไผ่บอกว่าเจ้าฝาชักโครกเหมือนกับเขา? แต่เขาเป็นลูกเลี้ยงของอำเภอพัดรัก…ธัชชัยรู้ดี ว่านอกจากวัจสาแล้ว เขาก็ไม่เคยมีลูกกับใครมาก่อน!ตอนที่บุรีเข้ามา ธัชชัยไม่ได้เล่าเรื่องที่คุยกับไผ่ให้เขาฟัง“บุรี มานี่หน่อย ฉันมีเรื่องจะถาม: แกคิดว่าลูกเลี้ยงของอำเภอพัดรักที่ชื่อสิบห้า…หน้าเหมือนฉัน? เจ้าฝาหม้อนั่น”บุรีนิ่งไป แล้วขมวดคิ้ว “คุณชาย คุณคิดถึงลูกชายจนบ้าไปแล้วเหรอ? ทิ้งมิ้นไว้ที่โรงพยาบาล เพื่อที่จะกลับมานึกถึงลูกเลี้ยงของอำเภอพัดรัก?”จากที่เขาพูดก็พอจะดูออกว่าเขาไม่พอใจธัชชัยมาก ถ้าไม่ใช่เจ้านายเขา บุรีคงจะลงมือไปแล้ว!“นายไม่รู้เหรอว่าตอนที่มิ้นตื่นขึ้นมาไม่เจอนาย เธอร้องไห้หนักขนาดไหน! โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง เบอร์ที่ออฟฟิศก็ไม่รับ แพรวก็บอกว่านายไม่อยู่!ในที่สุดบุรีก็เบี่ยงเบนความสนใจของธัชชัยมายังมิ้นจนสำเร็จเขาขมวดคิ้วเบาๆ “มิ้นเป็นยังไงบ้าง? ยังเป็นอะไรมากไหม? ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีแกเมื่อคืน! เด็กคนเดียวยังดูแลไม่ได้ นายยิ่งอยู่ยิ่งวอนตาย!”ตอนได้ยินบุรีเล่าว่าเธอร้องไห้ที่ไม่เจอเขา ก็รู้สึกสงสารจับหัวใจ เด็กคนนี้เขาเลี้ยงมาตั้งแต่เล็ก รักเธอมากเสียยิ่งกว่าอะไร