วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 581 ดูว่าเขาจะเลือกตัวเลือกไหน 2
ตอนที่ 581 ดูว่าเขาจะเลือกตัวเลือกไหน 2
สิ่งที่เรียกว่าความสุข ก็คงเป็นเรื่องราวของพวกเขานี่แหละ
วันรุ่งขึ้น
ตอนที่ตะวันเข้ามาในห้อง เห็นเพียงหม่ามี๊กำลังนอนหลับสนิท รูปคิ้วและแววตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวลและเศร้าใจ
เขาไม่ได้ปลุกหม่ามี๊ให้ตื่น ยืนนิ่งๆอยู่ข้างเตียง มองหน้าหม่ามี๊ที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าอย่างเงียบๆ
หนูน้อยยืนมองสักพัก ก็ค่อยๆเอี้ยวตัวลงไป หอมที่หน้าหม่ามี๊เบาๆ
ดูจากคิ้วของหม่ามี๊ที่ขมวดอยู่เล็กน้อย หนูน้อยก็รู้ได้ว่าเมื่อคืนหม่ามี๊นอนดึกมาก และนอนไม่หลับทั้งคืน
เหมือนกับคิดอะไรขึ้นมาได้ หนูน้อยค่อยๆถอดรองเท้า แล้วปีนขึ้นเตียงนอน เปิดมุมผ้าห่มขึ้นด้วยความระมัดระวัง แล้วกุมมือซ้ายของวัจสาเอาไว้
เพราะเมื่อวานมือถูกล็อคเอาไว้เป็นเวลานาน จนตอนนี้จึงมีรอยช้ำ ยิ่งทำให้รอยนั้นเผยขึ้นชัดเจนบนผิวขาวๆของเธอ
หนูน้อยสงสารหม่ามี๊ รู้ว่าหม่ามี๊ทำเพื่อความปลอดภัยของเขาเอง และเขาก็เพราะเขาอยู่ในsky dreamตลอด ไม่เคยเห็นโลกภายนอก
หนูน้อยเคยคิด ว่าถ้ามีสักวัน ที่เขาแข็งแกร่งกว่าอำเภอพัดรัก เขาจะช่วยหม่ามี๊ออกไปจาก sky dream
แต่หลังจากที่เจอพ่อแท้ๆสารเลวคนนั้นทำกับหม่ามี๊ สิ่งที่พ่อเลี้ยงทำต่อหม่ามี๊ถือว่าอ่อนโยนมาก หนูน้อยต้องการจะพลิกสถานการณ์ เสียดายที่ตัวเองยังเล็ก อยากจะโตเร็วๆจริงๆ…
หนูน้อยลูบแผลช้ำบนแขนหม่ามี๊ น้ำตาคลออยู่ในแววตากลมโตถ้าหากไม่ใช่เขาที่ต้องการตามหาพ่อแท้ๆ หม่ามี๊ก็คงจะไม่ตามเขามาที่เมืองเอสกับอำเภอพัดรัก แล้วก็คงไม่ถูกธัชชัยสารเลวคนนั้นจับตัวไป!เขากล้าล็อคหม่ามี๊ แล้วยังกัดหม่ามี๊เสียจนเป็นสภาพนี้ ทั้งรอยกัดและรอยเลือดเต็มไปหมด…เขาทำกับหม่ามี๊แบบนี้ได้อย่างไร!หนูน้อยนึกถึงเด็กผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา ธัชชัยคนเลว นายนอกจากมีผู้หญิงคนอื่นแล้ว ยังมีลูกสาวอีก!หนูน้อยกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว น้ำตาไหลอาบลงมาบนใบหน้าอวบๆ หลดลงๆ จนไหลถูกข้อมือวัจสาตอนที่วัจสาลืมตาขึ้นมา ก็เห็นตะวันนั่งอยู่ข้างๆ มือน้อยๆกุมมือของเธอเอาไว้ ร้องไห้อย่างเงียบๆภาพนี้ทำให้วัจสาเจ็บปวดยิ่งนัก จนเบ้าตาของเธอแดงก่ำเธอถามด้วยความสงสาร “ตะวันเป็นอะไรครับ?”“หม่ามี๊ มือของหม่ามี๊เจ็บไหม?” หนูน้อยไม่ตอบแต่ถามกลับ ราวกับไม่ต้องการให้หม่ามี๊เห็นน้ำตาของตัวเอง รีบยกมืออ้วนๆขึ้นมาปาดน้ำตา“ไม่เจ็บๆ ตะวันไม่สบายเหรอ? ทำไมร้องไห้ล่ะ?”วัจสาลุกขึ้นนั่งบนเตียง แล้วดึงตะวันเข้ามากอดเอาไว้ตะวันได้แต่ถามด้วยเสียงที่แผ่วเบา “หม่ามี๊ หม่ามี๊เกลียดคนเลวคนนั้นไหม?”เมื่อวัจสาได้ยินตะวัน เรียกธัชชัย ว่าคนเลว เธอก็รู้สึกเจ็บปวด เธอไม่ต้องการให้ลูกกลายเป็นคนอกตัญญู เกลียดพ่อเกลียดแม่แบบนั้น ความรู้สึกแบบนั้นมีแต่เจ็บปวด“หม่ามี๊ไม่เกลียดจ้ะ… ไม่มีใครเกลียดทั้งนั้น! ตะวัน ที่จริงพ่อของหนู…เขา…” วัจสาต้องการจะพูดช่วยธัชชัยเสียหน่อย แต่เธอพูดไปเพียงครึ่งหนึ่ง ก็หยุดพูด“เขาไม่ใช่พ่อของผม! ผมไม่มีพ่อแบบนี้! ธัชชัยมันเป็นคนเลว! สารเลว!”หลังจากที่หนูน้อยเห็นว่าธัชชัยทำร้ายหม่ามี๊ของเขา ก็ไม่ยอมรับว่าเขาเป็นพ่ออีกต่อไป! เขามีแต่ทำร้ายตัวเขาและหม่ามี๊มากมาย!“ตะวัน หนูอย่าคิดแบบนั้น… หม่ามี๊ขอร้อง… ที่จริงคุณพ่อเขารักลูกมาก!” วัจสาดึงลูกชายที่กำลังโกรธแค้นธัชชัยเข้ามากอดไว้“หม่ามี๊พอแล้ว เลิกแก้ตัวแทนสารเลวคนนั้นเสียที! ผมเห็นหมดแล้ว เรื่องเลวๆที่เขาทำกับหม่ามี๊!”ความแค้นในใจหนูน้อยยิ่งมีมากขึ้นเรื่อยๆ“ไม่ใช่ ตะวัน เรื่องไม่ใช่อย่างที่ลูกคิด เป็นเพราะตอนนั้นหม่ามี๊กำลังท้องลูก แล้วเขาคิดว่าหม่ามี๊ทำแท้งเอาหนูออกแล้ว เพราะเขาคิดว่าหนูคือ “ลูกที่ตายไปแล้ว” เขาคลั่งจนแทบบ้า ตะวัน หนูเชื่อแม่ ว่าคุณพ่อเขารักและใส่ใจหนู!”สุดท้ายวัจสาก็เลือกที่จะเล่าความจริงให้ตะวันฟังวัจสารู้ดีว่าอำเภอพัดรักโหดเหี้ยม เขาต้องให้ธัชชัยได้เจอหน้าตะวันอย่างแน่นอนเธอไม่มีวิธีที่จะขัดขวางการตัดสินใจของอำเภอพัดรัก จึงเล่าความจริงให้ตะวันได้ฟัง เพื่อไม่ให้เขาแค้นธัชชัยมากจนเกินไป“แต่ถ้าหากเขาใส่ใจฉันจริงๆ ทำไมถึงมีลูกกับคนอื่นเร็วขนาดนั้น? แล้วยังรักเธอมากๆด้วย”ตะวันถามกลับ ทำให้วัจสาใจสั่น โดยที่เธอเองก็ไม่รู้สาเหตุ“นั่นเป็นเพราะเขาคิดว่าหนู “ตายตั้งแต่เด็ก” แล้ว” วัจสารู้สึกว่าถ้าเหตุผลเธอยังไม่พอใจ ก็ไม่อาจทำให้ลูกชายพอใจได้“งั้นก็ดี คืนนี้ไปหาธัชชัยกัน ไปให้เขาเลือกระหว่างลูกชายและลูกสาว ว่าเขาจะเลือกใครกันแน่!”ทุกครั้งที่พูดถึงอำเภอพัดรัก หนูน้อยก็มักจะทำหน้าโหดเหี้ยมนี่เป็นความโหดเหี้ยมที่อำเภอพัดรักสอนมาตั้งแต่เด็ก ที่มันแทรกซึมเข้ากระดูก“ตะวัน ลูกอยากจะ…ไปหาคุณพ่อจริงๆเหรอ? หม่ามี๊ขอให้หนูไม่ไปได้ไหม? หม่ามี๊ไม่อยากเสียลูกชายของหม่ามี๊ไป”วัจสากอดหนูน้อยแน่น เหมือนกลัวว่าจะเสียเขาไป“ไม่มีทาง หม่ามี๊ พวกเราไม่มีทางแยกจากกัน หม่ามี๊จะเป็นหม่ามี๊สุดที่รักของผมตลอดไป และผมก็เป็นลูกชายสุดที่รักของหม่ามี๊ตลอดไป!”หนูน้อยหอบที่หน้าของหม่ามี๊เป็นเชิงปลอบโยน แล้วมือน้อยๆพลางกอดหม่ามี๊ไว้แน่น