วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 530 หม่ามี๊เจอคนไม่ดีเข้าแล้ว

ตอนที่ 530 หม่ามี๊เจอคนไม่ดีเข้าแล้ว

แต่ตอนนี้ความสนใจของเธอไปอยู่อีกประเด็นหนึ่ง “พี่ชาย คุณหมายความว่า มิ้น เธอเป็นลูกของกนิษฐาอย่างนั้นเหรอ? ”ในตอนที่เธอถามออกไปนั้น เสียงก็เครือสั่นออกมาอย่างอดไม่ได้

“ใช่ เสือตัวเมียนั่นชื่อว่ากนิษฐา ได้ดีเพราะมีลูกจริงๆ เธอคนนี้หน่ะ เราเลยทำอะไรเธอไม่ได้เลย”

คำตอบที่ยืนยันนั่นทำให้วัจสารู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งขึ้นไปอีก

หัวของเธอแบลงก์ไปหมด แบบนี้ก็แสดงว่า ธัชชัยมีลูกกับกนิษฐา มีลูกสาวที่ชื่อว่ามิ้น…..

พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน เขาเป็นสามีภรรยากันแล้ว…..

หัวใจของเธอตอนนี้ดูเหมือนจะตกอยู่ในน้ำแข็ง มันเย็นยะเยือกจนทำให้หัวใจของเธอสั่นคลอน

ทำไมต้องเป็นกนษฐาด้วย? มันจะเป็นผู้หญิงคนไหนก็ได้ แต่ทำไมต้องเป็นเธอ?

เธอคนที่เป็นคนที่จงใจที่จะฆ่าเมียและลูกของเขา แต่เขาก็ยังไปเกลือกกลั้วกับเธอจนมีลูกด้วยกันได้อีก

วัจสาไม่อาจจะยอมรับความจริงนี้ได้ แต่ดูเหมือนว่ามันปรากฏมาเด่นชัดเกินจนเธอต้องจำยอม

“เฮ้….เฮ้ เธอ ฮัลโหล อย่าเป็นลมไปนะสาวน้อย…สาวน้อย เธอเป็นอะไรไปหน่ะ”

รปภ.สองคนประคองร่างที่นิ่งงันสั่นเทิ้มของวัจสานั่งลงบนเก้าอี้“สาวน้อย เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย? อย่าทำให้ฉันกลัวสิ นี่ ถ้าคุณไม่อยากทำที่นี่ หาอย่างอื่นก็ได้ ไม่จําเป็นต้องทำบ้านหลังนี้หรอก จะได้ไปต้องเข้าไปสู้รบตบมือกับคนในบ้านพี่ยามรินน้ำอุ่นมาให้เธอก่อนจะส่งมาให้หลังจากที่ดื่มน้ำอุ่นไปกว่าครึ่งแก้วแล้ว สมองที่ว่างเปล่าไปของวัจสาก็กลับมาดีขึ้น ความเจ็บปวดใจนั่นก็ไม่ได้เจ็บร้ายแรงมากขนาดนั้นแล้ว“พี่ชายเด็กหญิงคนนั้นอายุเท่าไหร่หน่ะ” ใบหน้าของหญิงสาวยังคงซีดเผือด เธอแทบจะพูดอะไรไม่ออก“อืมมม อาจจะซัก3ขวบครึ่งได้นะ หน้าตาเหมือนแม่ไม่มีผิด ทั้งสวย ปากหวาน น่ารักมากด้วยหล่ะดีนะที่ไม่หยิ่งเหมือนแม่”พอพูดถึงมิ้น ดูท่าทางแล้วจะเป็นที่รักของพี่ยามมากจริงๆแต่สามขวบครึ่ง? นั่นหมายความว่าเธอจากไปไม่ถึงปีด้วยซ้ำ ธัชชัยก็…ก็นอนกับกนิษฐาแล้วงั้นหรอ? ”แค่เพราะวรพลมีลูกด้วยตัวเองไม่ได้ เขาก็เลยมีให้งั้นเหรอ?แต่วัจสาก็เชื่อว่าธัชชัยจะทำแบบนั้น เพื่อพี่ชายของเขาแล้วหล่ะก็ เขาสามารถเสียสละทุกอย่างจริงๆ อย่าพูดถึงแค่ว่าทำลูกสาวให้คนหนึ่งเลย แม้ว่าจะเป็นชีวิตของเขาเอง เขาก็อาจจะสละให้ได้โดยไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ“พูดก็พูดเถอะพี่บ้านตระกูลศรีทองนี่รักเด็กน้อยนี่สุดๆ ไปเลยหล่ะ คุณชายรองก็เที่ยวอุ้มไปมาตลอด พาไปไหนด้วยไม่ขาด แม้แต่จะไปทำงานก็ตามที”“ พี่ชาย พอได้แล้ว ได้โปรดหยุดเถอะ”วัจสาไม่อาจที่จะทนฟังมันต่อไปได้อีกแล้วเธอลุกขึ้นยืนก่อนจะคำนับเป็นการบอกลาให้แก่พี่ยามหน้าบ้านทั้งสองคน ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของเขา แล้ววิ่งออกไปในความมืดมิดเธอคิดว่าเธอจะร้องไห้ แต่เธอไม่ได้ทำแบบนั้น ตรงกันข้ามเธอกลับหัวเราะ เป็นเสียงหัวเราะที่ชวนขนลุกมากทีเดียวทั้งร่างกายและจิตใจของหญิงสาวสั่นๆ ไหวไปหมด ดูเหมือนว่าพวกเขาจะหัวเราะเยาะให้กับสิ่งที่เธอได้ทำในช่วงห้าปีที่ผ่านมาเธอรู้ดีว่ายังไงซะตัวเธอเองก็ไม่ได้สำหรักสำคัญอะไรกับธัชชัยมากนัก เธอไม่คู่ควรกับเขาหรอกเธอเพียงแค่อยากรู้ว่าทำไมคนที่เขาให้เป็นคนกำเนิดลูกของเขาจะต้องเป็นกนิษฐานั่นด้วยวัจสานั้นไม่ได้คิดจะอะไรเลยกับที่กนิษฐารังแกเธอเมื่อเก่าก่อน จริงๆ ก็ออกจะรู้สึกขอบคุณที่กนิษฐาช่วยเธอกับลูกขึ้นมาจากน้ำเสียด้วยซ้ำ แม้ว่าจะรู้อยู่เต็มอกว่ามันเกิดจากความผิดพลาดแต่ว่าตะวันผู้เป็นลูกชายของเธอไม่ใช่เป็นผู้บริสุทธิ์คนหนึ่งอย่างนั้นหรอ? ทำไมเธอจำต้องพยายามทุกวิถีทางที่จะทำให้เธอต้องแท้งลูกไปด้วย? หากถ้าไม่ใช่ว่าเพราะวัจสาและความโชคดีที่มาเยือนนั้น หากไม่ใช่ความใจเด็ดมากพอที่แสร้งแสดงละครหลอกกนิษฐาไป ไม่อย่างนั้นแล้วตะวันก็คงตายตั้งแต่5ปีก่อนทั้งๆ ที่ยังอยู่ในท้องแล้วหล่ะมั้ง!เธอไม่คิดเลยจริงๆ ว่าธัชชัยจะเอาผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าทำร้ายสายเลือดของตัวเองมาเป็นแม่ของลูกสาว!“ฮ่าฮ่าฮ่า…ฮาฮาฮาฮา” เธอไม่เคยแสร้งหัวเราะออกมาอย่างนี้มาก่อน หากถ้าไม่ใช่ความรู้สึกในใจของเธอที่มันแย่ขนาดนี้หล่ะก็ เธอก็คงจะตกใจในตัวเองไปแล้วที่หัวเราะออกมาแบบนี้อยากจะตบหน้าตัวเองสักหนึ่งฉาด ยัยวัจสาเอ้ย นี่แกกำลังทำอะไรอยู่ฮะ? มาที่บ้านตระกูลศรีทองนี่ทำไมกัน? มาเพื่อจะดูถูกสมเพชตัวเองหรือยังไง? ฮะ ถามหน่อยเถอะนะ!คางคกสามขานั้นหายาก แต่ผู้ชายสองขานั้นหาดูได้ทั่วไป? ทำไมจะต้องเป็นไอ้คนเลวธัชชัยนี่ด้วยนะถูกหักหลังโดยลุงแท้ๆ ก็แล้ว พอไปอยู่บ้านตระกูลศรีทองก็ยังถูกหลอกซ้ำยังโดนดูถูกต่างๆ นานาแล้วเธอยังจะแบกตัวเองมาที่นี่ทำไม? มาเป็นตัวตลกของพวกเขาหรือไง?วัจสา หน้าเธอโบกปูนมากี่ชั้นกันนะ ไม่มีมีผู้หญิงคนไหนบนโลกจะน่าอับอายขายหน้าเท่าเธอแล้วหล่ะแค่นึกถึงผู้หญิงอย่างกนิษฐา หัวใจของเธอก็เจ็บปวดทรมาน จนแทบอยากจะกระโดดให้รถชนซะให้ตายๆ ไปเลยหัวใจน้อยๆ ดวงหนึ่งจำเป็นต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้มั้ย?“ให้ตายเถอะ เธออยากตายหรือไงฮะ” เสียงคำรามของคนแปลกหน้าดังขึ้นมา