วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 508 การอยู่เคียงข้างกันเป็นการแสดงความรักที่ยาวนานที่สุด

ตอนที่ 508 การอยู่เคียงข้างกันเป็นการแสดงความรักที่ยาวนานที่สุด

วัจสาหัวเราะอย่างรู้สึกผิด เพื่อกลบเกลื่อนความอึดอัด “ฉัน…ฉันแค่สงสัย เลยอยากจะดูสักหน่อย”

“ตอนแรกสิบก็แค่อยากดูเหมือนกัน แต่ก็ถูกคุณพ่อควักลูกตาออกมาสดๆ”

วัจสาตกใจ แล้วจึงเดินถอยออกมาจากประตูบานนั้น

“นายมันคนเลว! กล้าหลอกให้หม่ามี๊กลัว!” หนูน้อยไม่ยอมให้ใครมารังแกแม่ของเขา

แปดจึงอุ้มหนูน้อยขึ้นมา แล้วกอดเอาไว้ “เจ้าหนูสิบห้า พี่แปดกำลังปกป้องหม่ามี๊นะ! ที่นี่เป็นเขตต้องห้ามของคุณพ่อ ถ้านายกับแม่ของนายเข้าไปโดยพลการ ก็ถือว่าทำผิดนะ”

แปดอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน บอกตามตรง ว่าสิบห้าไม่เข้าใจ แต่วัจสาก็ยังพอเข้าใจได้

“ขอโทษนะแปด ที่ลำบากนาย” วัจสาเข้าใจ และพูดขอโทษเขา

“ตะวัน พวกเราออกไปกันเถอะ หม่ามี๊ไปทำหมีหน้ายิ้มให้กินเป็นยังไง?”

หนูน้อยไม่เข้าใจที่แปดพูด แต่เขารู้ว่าถ้าอยู่ที่นี่ต่อไป คุณพ่อคงโกรธมากแน่ๆ และเขาไม่ต้องการให้คุณพ่อมาลงกับหม่ามี๊ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะทำท่าทางดุดันใส่แปดไปทีหนึ่ง

“แปด นายจำไว้ให้ดีนะ เดี๋ยวคุณพ่อกลับมา ฉันจะให้คุณพ่อตีตูดนาย เพราะว่านายแกล้งฉัน!”

เขาพูดขู่ขึ้นเช่นนี้ หนูน้อยไม่พอใจอย่างมาก

ตะวันนั้นน่ารัก แต่ภายใต้ความน่ารักก็แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เหมือนกับธัชชัยพ่อของเขามากวัจสาล้มเลิกที่จะเข้าไปดู แต่หนูน้อยไม่อยากจะล้มเลิก เขารู้ว่าหม่ามี๊ไม่อาจขัดคำสั่งของคุณพ่อได้ ไม่อย่างนั้นจะถูกขังไว้ในห้องมืด เขาจึงแอบเข้าไปในห้องมืดนั้นเอง ตอนที่หม่ามี๊อ่านหนังสืออยู่ในห้องหนูน้อยไม่กลัวอำเภอพัดรัก แต่เขากลัวว่าการที่เขาดื้อจะทำให้อำเภอพัดรักลงไม้ลงมือกับหม่ามี๊มากกว่าตะวันไม่สนว่าแปดจะอยู่หรือไม่ ถึงจะอยู่ ก็ห้ามอะไรเขาไม่ได้โดยปกติแล้ว หนูน้อยก็มักจะพูดว่า “ฉันคือสิบห้า นายคือแปด นายว่าใครโตกว่ากัน?”แต่ว่าเมื่อเข้าไปนั้น แปดไม่อยู่ แต่ตะวันก็เปิดประตูบานที่ล็อคไว้ไม่ได้ จึงทำได้เพียงลากเก้าอี้มาปีนดู“พี่สาว พี่สาว อยู่ในนั้นไหม?”“พี่สาว… หม่ามี๊ของผมต้องการเจอพี่ได้ไหม? พวกเราไม่ใช่คนเลว…”“พี่สาว ผมมาช่วยพี่นะ พี่ไม่ต้องกลัว…”ขณะที่อำเภอพัดรักเพิ่งจะกลับมา หนูน้อยกำลังเคาะประตูบานนั้นอย่างแรง“สิบห้า กำลังทำอะไรน่ะ?” เสียงเย็นเยือกของอำเภอพัดรักดังขึ้นมา ฟังแล้วดูน่ากลัวมากแต่ตะวันเห็นมาทุกอารมณ์ของคุณพ่อแล้ว จึงไม่กลัว“คุณพ่อ ผมอยากช่วยพี่ออกมา พ่อขังเธอไว้ในห้องมืด น่าสงสาร เธอต้องกลัวมากแน่ๆ”สิ่งที่ตะวันพูด ทำให้อำเภอพัดรักรู้สึกนัยน์ตาร้อนผ่าวสิ่งที่ล็อคในห้องมืดนี้ ไม่ใช่ใคร แต่เป็นตัวเขาเองจิตวิญญาณของเขาทั้งหมด ถูกเก็บไว้ในห้องมืดที่ไม่อาจได้พบแสงตะวันอำเภอพัดรักค่อยๆก้มตัวลงมา เสมอกับหนูน้อย จ้องเข้าไปในตาใสซื่อบริสุทธิ์ของตะวัน และใบหน้าที่เหมือนกับหญิงสาวในห้องอย่างกับแกะ“สิบห้า เมื่อกี้นายเรียกเธอว่าอะไรนะ? พี่สาวใช่ไหม?” เสียงของอำเภอพัดรักดูอ่อนลงแล้วหนูน้อยก็พูดอ้อนขึ้นอีกครั้ง “คุณพ่อ ปล่อยพี่สาวออกมาเถอะ เธอรู้สึกผิดแล้ว!”อำเภอพัดรักสูดลมหายใจ ราวกับกำลังปกปิดอะไร“สิบห้า ถ้าพี่สาวที่อยู่บนอีกโลกหนึ่งได้ยินนายเรียกแบบนี้ เธอคงจะดีใจน่าดู!” อำเภอพัดรักพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า“บนอีกโลกหนึ่ง? ที่นั่นคือที่ไหนเหรอ ไกลจากเรามากไหม?” หนูน้อยถามด้วยความใสซื่อคำที่หนูน้อยถามด้วยความใสซื่อนั้น ทำให้อำเภอพัดรักอุ่นวาบขึ้นมาในใจเขาอุ้มหนูน้อยขึ้นมา แล้วใช้หน้าผากแนบไปกับแก้มของสิบห้า “ไกล ไกลมาก!”“ไกลกว่าท้องฟ้าด้านนอกอีกเหรอ?” ความคิดของเด็กมันกว้างไกลไร้ขีดจำกัด ในความคิดของเขา ท้องฟ้าด้านนอกเป็นที่ที่ไกลมาก“น่าจะประมาณนั้น” อำเภอพัดรักหอมที่หน้าของหนูน้อย แล้วดึงดวงหน้านั้นมากอดแนบอก เจ็บปวดมาก เจ็บปวดมากจนแทบทนไม่ไหว“แต่ว่าพี่สาวอยู่ข้างในไม่ใช่เหรอ? คุณพ่อ เธอทำอะไรผิดกันแน่ ทำไมต้องขังเธอด้วย?” หนูน้อยยังคงไล่ถามอย่างดื้อรั้น“เพราะว่าพี่สาวเธอหักหลังความรัก และผิดในคำพูดของเธอเอง…”อำเภอพัดรักค่อยๆหลับตาลง กดความรู้สึกที่ยังโหยหาและความโกรธไว้ในใจ เขาต้องการให้เธอสูญเสีย รับผลที่เธอหักหลังเขา!ไม่ใช่ว่าทุกคนจะปล่อยวางความรักได้ อำเภอพัดรักเป็นพวกคนที่คลุ้มคลั่งในความรักเขาไม่ยอมรู้สึกง่ายๆ แต่เมื่อได้รู้สึกแล้ว ก็ยากที่จะเก็บมัน ชีวิตของเขาที่เหลืออยู่ ติดอยู่กับเงาที่ผู้หญิงหักหลังเขาทิ้งเอาไว้ และวนเวียนอย่างน่ารังเกียจสำหรับอะไรคือความรัก อะไรคือคำสัญญา ตะวันที่อายุเพียงห้าขวบคงจะไม่เข้าใจในความรู้สึกของเขา ความรักคงเหมือนกับที่เขารักหม่ามี๊อย่างนั้น และคำสัญญา คือสิ่งที่พูดออกมาแล้วต้องทำให้ได้ ห้ามคืนคำ