วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 387 ส่งเหยื่อออกไป 2
ตอนที่ 387 ส่งเหยื่อออกไป 2
มือข้างหนึ่งของวัจสายังคงอยู่ที่เอวของธัชชัย อีกข้างหนึ่งเธอลูบมันไว้ที่ท้องของเธอ แล้วก็อดที่จะร้องไห้ออกมาอีกรอบไม่ได้
มันเป็นแบบนั้นอยู่นาทีหนึ่งได้ ก่อนที่ธัชชัยจะดันตัวของเธอออกจากอ้อมแขน
“เอาหล่ะ ไปเถอะ! ภูผารีบพาคุณผู้หญิงไปที่โรงรถ ระวังตัวด้วย ถึงแล้วโทรหาฉัน! ”
ธัชชัยสั่งภูผาอย่างกระชับ
ภูผารับคำอย่างเป็นงานเป็นการ “รับคำสั่ง สัญญาว่าจะทำให้สำเร็จครับผม! ”
“พี่ใหญ่ ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ ชัยเขาจะได้ไม่เป็นห่วง”วัจสาค่อยๆ คู้เข่าลง ก่อนจะพูดบอกลาวรพล “ฉันไปก่อนนะ พี่ใหญ่ อีกไม่กี่วันเจอกันนะคะ
ก่อนจะไป วัจสาก็ปลอบใจวรพลอย่างใจเย็น
เพราะวัจสารู้ดีว่าสิ่งที่เป็นจุดอ่อนของธัชชัยเป็นคือความปลอดภัยของพี่ชาย ถ้าเขาปลอดภัยธัชชัยก็จะต่อสู้กับปลามีพิษนั่นได้
“สา พี่ทำให้เธอผิดหวังแล้ว แต่งเข้าบ้านมาตั้งนานนอนเหน็ดเหนื่อยมาโดยตลอด…”วรพลเต็มไปด้วยความเสียใจ
วัจสาส่ายหน้าเบาๆ “ไม่เหนื่อยเลยแล้วก็ไม่ผิดหวังด้วย”
“เอาหล่ะ ไว้เจอกันในวันที่มันสดใสกว่านี้ แล้วเราค่อยมาคุยกันอีกที”
ธัชชัยดึงตัวเธอขึ้นมาจากพื้น “ภูผารีบพาคุณผู้หญิงไป”วัจสาเดินตรงไปข้างหน้าโดยที่ไม่หันกลับมามองอีก เธอรีบจ้ำๆ ออกไปอย่างรวดเร็ววรพลเตือนธัชชัยขึ้น “ชัย แกไปส่งสาเถอะไป”ธัชชัยเพียงตอบอย่างเย็นชา “ไม่ส่ง”ด้วยเพราะเขารู้ดีว่าถ้าเขาไปก็จะล่าช้าไปกันใหญ่เขาเพียงคอยฟังเสียงจากโรงรถเมื่อได้ยินเสียงรถเบนซ์สตาร์ทออกไป เขาจึงถอนใจออกมาอย่างโล่งอกหมอภาคินกับพ่อบ้านภูษิตตอนนี้ก็เก็บข้าวของต่างๆ เรียบร้อยแล้ว ทั้งสองลากเอากระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ลงมาจากชั้นสองแหนึ่งในนั้นเป็นอุปกรณ์ทางการแพทย์แบบพกพา แล้วอีกอันหนึ่งคือของใช้ที่วรพลต้องใช้ในทุกๆ วันพ่อบ้านภูษิตเอ่ยขึ้น “ท่านชัย พร้อมไปแล้วครับ”“ไม่ต้องรีบ เราต้องรอก่อน” ธัชชัยพูดพร้อมกับดึงเอาบุหรี่ขึ้นมาจากกระเป๋า แล้ววางมันไว้ใต้จมูก วรพลหายใจไม่ค่อยสะดวกดังนั้นธัชชัยจึงไม่ค่อยสูบบุหรี่ในบ้านเท่าไหร่แต่ในเวลานี้เขาเพียงอยากที่จะสงบจิตสงบใจตัวเอง จึงเอาออกมาดมเล่นทั้งพ่อบ้านภูษิตและวรพลต่างก็ชะงักไปทั้งคู่ รอ? รออะไร? พวกเขาทำได้แค่มองใบหน้าที่หมองหม่นของธัชชัยเงียบๆมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้ ว่าเกมได้เริ่มขึ้นแล้ววัจสานั้นเป็นเพียงตัวล่อที่เขาส่งออกไปตอนนี้ดูเหมือนว่าธัชชัยจะมีปัญหากับจิตใจของตัวเอง แต่เพื่อที่จะปกป้องพี่ชายของเขาแล้ว เขาไม่ทำไม่ได้!กรดลบอกกับเขาว่า สิ่งที่อำเภอพัดรักชอบมากที่สุดก็คือการที่ให้เลือกธัชชัยไม่รู้ว่ากรดลนั้นรู้ได้ยังไงว่าอำเภอพัดรักมีลักษณะนิสัยแบบนั้น แต่เขาก็เชื่อด้วยเพราะกรดลกับอำเภอพัดรักดูจะเป็นคนประเภทเดียวกัน ไม่มีใครรู้นิสัยของอีกฝ่ายเท่าพวกเขาสองคนเองแต่เพียงแค่ว่ามีเพียงคนเดียวที่จะเอาชีวิตเขา นอกนั้นก็ต้องการที่จะปกป้องเขา!ตอนนี้ธัชชัยก็ได้เลือกแล้วเขาเลือกพี่ชายของเขา แล้วละทิ้งวัจสาไป วัจสาที่แต่งอยู่กับเขาไม่กี่เดือน!เพียงแต่เธอไม่รู้อะไรเลย ว่าเธอนั้นเป็นเพียงเหยื่อที่ธัชชัยส่งออกไปทดสอบปฏิกิริยาของอำเภอพัดรักวัจสาที่นั่งอยู่บนรถในตอนนี้ก็ยังไม่หยุดที่จะเป็นห่วงธัชชัย ไม่รู้ว่าเขาจะทำยังไงต่อไป และเพื่อระงับความไม่สงบของจิตใจเธอนั้น เธอจึงเลือกที่จะกินเค้กเผือกที่ป้าอ้อยใส่มาให้ไว้พอเอาเข้าปากแล้ว กลับรู้สึกเหมือนเคี้ยวขี้ผึ้งไปซะอย่างนั้น หัวใจเธอไม่ได้จดจ่ออยู่ที่ตรงนั้น ถึงจะได้กินเนื้อมังกรไปก็ไม่โอชาอยู่ดีแต่ด้วยเพราะเธอจะไม่กินก็ไม่ได้ เธอยังต้องรักษาร่างกายให้แข็งแรงเข้าไว้ ไม่อย่างนั้นอยู่ไม่ถึงหมู่บ้านดาว อีกอย่างถึงเธอจะไม่อยากกินแต่เจ้าตัวน้อยที่อยู่ในท้องนั้นต้องกิน ดังนั้นเธอจึงยัดเค้กเผือกเขาปากทีละคำทีละคำด้วยเพราะคิดได้ว่าภูผาเองก็ยังไม่ได้กิน วัจสาจึงส่งมันให้เขา “ภูผา คุณก็หิวไม่ใช่เหรอ? กินนี่รองท้องไปก่อนนะ”แต่ภูผาก็ปฏิเสธอย่างจริงจัง“ขับรถอยู่กินไม่ได้ครับ”บางทีอาจจะเป็นเพราะบุคลิกที่ค่อนข้างจริงจังของเขา พ่อบ้านภูษิตถึงได้จ้างเขาเอาไว้ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยฉลาดนัก และอาจจะน่าเบื่อไปหน่อย แต่ก็ขยับทำงานมากทีเดียววัจสาได้ยินเหตุผลของเขาแล้ว เธอก็ไม่รบเร้ารบกวนการขับรถของภูผาอีก“คุณผู้หญิง เหนื่อยมั้ยครับ? เดี๋ยวผ่านถนนสายใต้ไปเราก็จะถึงหมู่บ้านดาวกันแล้ว! ”“ไม่เหนื่อยเลย เออจริงด้วยสิ ภูผา มันคือที่ไหนเหรอ? ฉันหมายถึงหมู่บ้านดาวหน่ะ? ”วัจสารู้สึกว่าตัวเธอเองกำลังนึกถึงชายหนุ่มขึ้นมาเธอจึงถามนู่นนี่เพื่อเบี่ยงเบนประเด็น“หมู่บ้านดาว คฤหาสน์หน่ะครับ เป็นบ้านของคุณโสธร ได้ยินมาว่าเคยมีการต่อสู้กันในนั้น มันต้องงดงามมากแน่ๆ แต่ผมเองก็ไม่เคยเข้าไปหรอกครับ” ภูผาพูดประโยคสุดท้ายด้วยเสียงที่ดูหมองๆ นิดๆก่อนหน้านี้เคยมาเก็บของกับพ่อบ้านภูษิต แต่รถของพวกเขาเข้าไปไม่ได้ฟังดูก็รู้ว่าภูผาอยากจะไปหมู่บ้านดาวขนาดไหน