การจ้องมองของฮั่วจิ้นซีลดลง ลมหายใจของเขาไม่ถูกรบกวน การจ้องมองของเขายังคงล้ำลึก

“สำหรับเครื่องบันทึกเสียง” เขาพูดช้าๆ เสียงของเขาแผ่วเบาและห่างเหิน “คุณทำได้ไหม”

“คุณฮั่ว พูดแบบนั้น มันจะน้อยเกินไปที่จะดูถูกเสน่ห์ของเขา” มู่เฉี่ยนเงยหน้าขึ้น “ฉันคิดยังไงกับคุณคุณไม่รู้ ไม่แน่บางทีหลังจากผ่านมาเจ็ดปี หัวใจของฉันยังคงไม่ตายละ?”

“หัวใจยังไม่ตาย?” ฮั่วจิ้นซีมองเธอด้วยสายตาที่เข้ม “เธอยังกล้า?”

“ทำไมฉันถึงไม่กล้าล่ะ?” มู่เฉี่ยนค่อยๆลุกขึ้นยืน ก้มตัวเข้าไปใกล้เขา “ตั้งแต่ที่คุณฮั่วเต็มใจที่จะให้ฉันเมตตาฉัน ฉันควรจะคาดหวังว่าวันหนึ่งฉันอาจจะกลับมาทำมัน”

ทั้งสองอยู่ห่างกันไม่มาก ฮั่วจิ้นซีได้กลิ่นหอมในเส้นผมของเธอ แต่เขาไม่ได้ขยับหรือหยุดเธอ

มู่เฉียนมองไปที่เขาครู่หนึ่ง จากนั้นก็เปลี่ยนใจโน้มตัวไปข้างหน้า เพื่อจูบเขา

วินาทีต่อมาเสียงโทรศัพท์มือถือของฮั่วจิ้นซีก็ดังขึ้น เกือบจะในเวลาเดียวกันมือของเขาก็แตะที่ไหล่ของมู่เฉี่ยน

มู่เฉี่ยนล้มตัวลงนั่งข้างๆเขาบนโซฟาอย่างอ่อนแรง มองดูเขารับโทรศัพท์ด้วยสายตาที่ร้อนรน

น่าจะเกี่ยวกับบางอย่างที่เร่งด่วน ฮั่วจิ้นซีตอบสองครั้ง และวางสาย จากนั้นลุกขึ้นยืนโดยที่ไม่ได้มองไปที่มู่เฉี่ยน “เธอกลับไปได้แล้ว”

“ฉันไม่ไป” มู่เฉี่ยนเอนกายลงบนโซฟา ปฏิเสธอย่างทื่อ ๆ

ฮั่วจิ้นซีมองไปที่เธอ

“ฉันอยากช่วยคุณป้าหลินดูแลฉีหราน!” มู่เฉี่ยนพูดอย่างเป็นธรรมชาติ “เขาไม่อยู่ เธอก็ไม่อยู่ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทิ้งเด็กไว้ที่บ้านคนเดียว ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ คุณฮั่วในฐานะที่เป็นพ่อยากที่จะทนได้ ยิ่งไปกว่านั้นฉีหรานชอบฉันมาก เขาเต็มใจที่จะให้ฉันอยู่ดูแลเขา”

…..

เมื่อฮั่วจิ้นซีทิ้งเธอไว้ที่บ้านคนเดียว มู่เฉี่ยนไม่ค่อยอยากจะเชื่อ

หลังจากนั้นเธอก็พูดเพียงไม่กี่คำ ฮั่วจิ้นซีปกป้องเธออย่างนี้ปล่อยให้เธออยู่ต่อไปงั้นเหรอ?

อย่างไรก็ตามเมื่อฮั่วจิ้นซีจากไป เธอเดินไปยังที่ที่ฮั่วจิ้นซีเพิ่งนั่ง มองหาเครื่องบันทึกของตัวเอง เธอก็รู้ว่าฮั่วจิ้นซีไม่ค่อยสบายใจกับเธอ

เขาเอาเครื่องบันทึกเสียงของเธอไป

เครื่องบันทึกนี้มีการบันทึกการพูดคุยทั้งสองครั้งของเธอกับหลินซู

มู่เฉี่ยนถอนหายใจอย่างแรง เดินขึ้นไปชั้นบนอย่างช้าๆ

ฮั่วฉีหรานนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเล็ก ๆ ในห้องนอนของเขา จ้องมองไปที่หนังสือภาพของครอบครัวด้วยความงุนงง

มู่เฉี่ยนเปิดประตู ยืนพิงที่ประตูแล้วจับคางมองไปที่เขา “คุณโชคดีมากที่เป็นผู้ชายตัวเล็ก ๆ ฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อดูแลคุณ ควรจะมีความสุขเถอะ?”

ฮั่วฉีหรานไม่ได้พูดอะไร แต่ดินสอสีขึ้นมา เพื่อเพิ่มสีสันให้กับหนังสือภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ

มู่เฉี่ยนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ

ฮั่วฉีหรานทำงานได้ดีมาก ทุกเก้าโมงเช้า มู่เฉี่ยนช่วยเขาอาบน้ำ พาเขาไปนั่งลงบนเตียง ทิ้งท้ายประโยคไว้ว่า “หลับดีๆนะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะพาเธอไปกินของอร่อยๆ”

ฮั่วฉีหรานหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง

เมื่อเยี่ยซีโทรมาตอนสิบโมง มู่เฉี่ยนก็ไปสำรวจทุกซอกทุกมุมของห้องกาแฟ

“คุณนอนค้างคืนที่นั่นไหม” เยี่ยซีรู้สึกกังวล กระวนกระวายใจอยู่ชั่วขณะ อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “มู่เฉียน อย่าสับสนสิ!”

มู่เฉี่ยนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พูดหลังจากหัวเราะ “คุณคิดว่าฉันอยู่ที่นี่เพื่อฮั่วจินซี?”

เยี่ยซีส่งเสียงครวญครางและไม่พูด

“ไม่ต้องกังวล!” มู่เฉี่ยนหันศีรษะ มองออกไปนอกหน้าต่าง “ฉันมีแผนอื่น”

ฮั่วจิ้นซีและหลินซู เป็นเพื่อนบ้านกันนี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มันอาจเป็นโอกาสสำหรับเธอด้วย