ชายหนุ่มเดินมาหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วกดโทรหาเพื่อนบ้านเพื่อกวนประสาท อีกอย่างเพื่อให้ลูกพลับได้วางใจว่าตอนนี้ตนอยู่ที่คอนโด รอสายอยู่นานแต่อีกฝ่ายไม่ยอมรับสาย จากนั้นก็ตัดสายทิ้ง แต่แทนไทส่งข้อความไปหาเพื่อข่มขู่

‘ถ้ามึงไม่รับสายกู รับรองว่าพี่สาวมึงอยู่ไม่สุขแน่ มึงก็รู้ว่ากูทำได้ทุกอย่าง’

ได้อ่านข้อความนั้นลูกพลับก็จำใจยอมรับสายแต่โดยดี เขากำลังอารมณ์ดีอยู่แท้ ๆ แต่กลับต้องมาอารมณ์เสียเพราะแทนไทอีกครั้งจนได้ ทำไมไม่ยอมปล่อยเขาไป ทั้งที่ก็ไม่ได้รักกัน ไม่ได้รู้สึกพิศวาสอะไรเลยสักนิด

“ว่าไง”

(พูดกับผัวให้มันมีหางเสียงหน่อยสิหึ ๆ)

“ทำไมผมต้องมีมารยาทกับคุณด้วย อีกอย่างผมก็มีผัวหลายคน จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคุณคือหนึ่งในนั้น ทำไม? อยากเป็นผัวผมเหรอ เสียดายหรือไง”

(ทำไมกูต้องเสียดายคนร่าน ๆ อย่างมึงด้วย ท้องไม่มีพ่อ ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของลูกแล้วมาขี้ตู่ว่าเป็นลูกกู)

“แล้วจะมายุ่งวุ่นวายกับผมทำไม ต่างคนต่างอยู่สิ ให้คนร่าน ๆ อย่างผมอยู่ในที่ของตัวเอง ส่วนคุณก็ไปมีความสุขกับชีวิตอันไร้สาระของคุณ”

(ไม่เอา ได้แกล้งมึงแล้วมีความสุขดี กูบอกตรง ๆ ว่ายังสนใจมึง อยากจะเอามึงเหมือนตอนนั้นอีก แต่ขอให้มึงคลอดก่อนค่อยว่ากัน ตอนนี้ก็ให้สาว ๆ แวะเวียนมาหาที่คอนโดไปก่อน หวังว่ามึงจะไม่หึงหวงกูนะ) ว่าพร้อมแค่นยิ้มอย่างพอใจที่ได้แกล้งอีกฝ่าย เขาอยากจะเห็นหน้าลูกพลับว่าตอนนี้จะเดือดดาลมากแค่ไหน

“คุณไม่เคยอยู่ในสายตาผม แต่ผมคิดว่าคุณนั่นล่ะกำลังหวงผม ไม่งั้นคงไม่โทรหาทั้งที่ปากก็บอกว่าเกลียด ไม่ชอบขี้หน้า ไม่ยอมรับลูกในท้องผม พฤติกรรมกับคำพูดมันไม่ไปด้วยกันเลยนะครับ ถ้าคุณเสียดายหรืออยากรับผิดชอบลูกในท้องก็บอกผมได้ตลอดเวลานะ บางทีผมอาจจะยอมใจอ่อนลดตัวลงไปให้คุณรับผิดชอบก็ได้” ลูกพลับแสยะยิ้มเมื่อกล่าวจบ อย่างน้อยก็ให้เขารับรู้ว่าตอนนี้ไม่ได้มีอิทธิพลใด ๆ กับชีวิตแล้ว

(อย่าหลงตัวเองเกินไป)

“ผมไม่ได้หลงแต่คุณนั่นล่ะทำให้ผมคิด ถ้าไม่มีอะไรที่เป็นสาระก็แค่นี้ ผมจะนอนแล้ว ลูกของเรากำลังต้องการพักผ่อนแล้ว”

(ถ้าโทรไปให้รับด้วย กูไม่ได้แค่ขู่ จะตามราวีชีวิตพี่สาวมึงจนไม่มีความสุขไปตลอดชีวิตเลยคอยดู)

“ทำไมถึงได้เลวอย่างนี้นะ อย่าไปยุ่งวุ่นวายกับพี่ดาวเด็ดขาด ผมยอมให้คุณเข้ามาเสือกกับชีวิตดีกว่าไปยุ่งกับพี่ดาว ผมจะรับสายคุณทุกครั้ง แค่นี้นะ”

วางสายแล้วลูกพลับก็ทิ้งมือถือลงบนที่นอน ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของแทนไท ในเมื่อไม่ยอมรับแล้วทำไมต้องมายุ่งวุ่นวาย เขาจะหนีนายคนนี้ไม่พ้นจริง ๆ หรือ

“ไอ้บ้าเอ้ย! จะตามจองเวรจองกรรมกันไปถึงไหนนะ ถึงแม้ว่าในอนาคตคุณจะเปลี่ยนใจมารับผิดชอบผมก็จะไม่มีทางยอม ลูกจะต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น”

กล่าวจบแล้วก็ทิ้งตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มถึงระดับอก ปิดเปลือกตาลงแล้วนอนพลิกตัวไปมาอยู่นานกว่าจะข่มตาให้หลับได้

เช้าวันต่อมา…

เช้าวันนี้ลูกพลับและป้าปิ่นตื่นขึ้นมาใส่บาตรเหมือนเช่นทุกวัน ตอนแรกถนนลูกรังเส้นนี้ไม่ใช่เส้นทางที่พระสงฆ์ต้องเดินมาบิณฑบาต ลูกพลับและป้าต้องเดินออกไปที่ต้นซอยซึ่งไกลพอสมควร เมื่อพระท่านรู้ว่ามีคนย้ายเข้ามาใหม่ก็เลยแวะเวียนมาที่นี่ทุกเช้า ทำให้ทั้งสองไม่ต้องเดินออกไปไกล ๆ

คำอธิษฐานในทุกเช้าของลูกพลับคือให้ลูกในท้องแข็งแรงสมบูรณ์ คลอดออกมาอย่างปลอดภัย มันคือความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียวในตอนนี้ เมื่อรู้ว่าจะเป็นแม่คนแล้วก็ทำให้วิถีชีวิตเปลี่ยน จากที่เคยนึกถึงแต่ตัวเองตอนนี้ต้องนึกถึงลูกในท้องมาก่อนเสมอ

“วันนี้อากาศดีจึงครับป้า เราจะทำอะไรกันดีนะ”

“ป้าว่าเรามาช่วยกันทำข้าวต้มมัดดีไหม ป้าเองก็เบื่อ ๆ เหมือนกัน อยากหาอะไรทำจะได้ไม่เหงา นอกจากทำสวนแล้วก็อยากจะทำกับข้าวขายด้วยเอ็งว่าดีไหม”

“ดีครับป้า อาหารฝีมือป้าปิ่นยอดเยี่ยมอยู่แล้วทั้งคาวทั้งหวาน แต่เราเพิ่งมาอยู่แถวนี้น่ะสิ ยังรู้จักคนไม่มากกลัวว่ามันจะขายไม่ได้”

“ไม่เป็นไร เราก็ทำไปแจกก่อนไง หากคนติดใจฝีมือก็ค่อยว่ากันอีกที”

“ผมมีไอเดียดี ๆ แล้วป้า ในเมื่อเรามีเวลาว่างก็ช่วยกันเปิดร้านอาหารออนไลน์กันไหม เปิดเพจเฟชบุ๊กแล้วส่งแบบเดริเวอรี่”

“ส่งแบบอะไรรี่ ๆ นะ”

“เดริเวอรี่ ส่งให้ถึงที่บ้านเหมือนพวกไปรษณีย์น่ะป้า”

“อ๋อ แบบนั้นเอง แต่ใครจะไปส่งล่ะ เอ็งกำลังท้องกำลังไส้อยู่นะ ขับรถบ่อย ๆ มันไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่”

“ไม่เป็นไรครับป้า ท้องนะไม่ใช่คนป่วย ถ้าเอาแต่กลัวก็ไม่ได้ทำอะไรกันพอดี แค่เราระวังให้มากก็น่าจะโอเคแล้ว”

“เอางั้นก็ได้ ป้าเองก็จะได้หายเบื่อด้วยล่ะ”

“ผมก็เหมือนกันครับป้า เดี๋ยววันไหนว่าง ๆ ผมจะชวนฮ่องเต้มาเที่ยวเล่นที่นี่บ้าง”

“ดีเหมือนกันบ้านเราจะได้ครึกครื้นบ้าง เอ้อ ว่าแต่เมื่อคืนเป็นยังไงบ้างไปส่งปิ่นโตบ้านโน้น” ปิ่นวดีถามพลางโบ้ยหน้าไปบ้านอีกหลัง

“ก็เหมือนอย่างที่เราเห็นนั่นล่ะป้า เขาเอาผ้าปิดหน้าไว้เหมือนไม่อยากให้ใครเห็น ไม่แน่ใจว่าเป็นแผลเป็นหรือเปล่า ส่วนขาน่าจะเคยเกิดอุบัติเหตุมา แถมยังพูดจาไม่เป็นมิตรอีกด้วย”

“ป้าว่าอย่าเข้าใกล้อีกเลย กลัวจะเป็นพวกคนร้ายหนีคดีอะไรแบบนั้น น่ากลัวออก”

“คงไม่ใช่หรอกครับป้า เขาคงไม่ชอบให้คนมายุ่งวุ่นวายด้วยมั้ง คุยกันบ่อย ๆ เดี๋ยวก็สนิทกันเองล่ะ บางทีเขาอาจจะยังไม่ชินกับการมีคนมาเข้าหาอย่างนี้ก็ได้”

“เอ็งก็มองโลกในแง่ดีเกินไป”

“มองโลกในแง่ร้ายก็ปวดสมองน่ะสิครับป้า”