ลิขิตรักราชินีปีศาจ NC25 (ป่วนหัวใจยัยปีศาจ) - ตอนที่ 89 อยู่ไม่สู้ตาย

“นำนายท่านเข้าไปในเรือน แล้วรีบรักษาเสีย”

ท่านหมอรับคำแล้วสั่งให้คนหามเขาเข้าไปรักษาด้านใน บ่าวตัวใหญ่ผู้หนึ่งจึงแบกท่านเจ้าเมืองไปอย่างรวดเร็ว

อนุผู้นั้นที่ท่านเจ้าเมืองรักมากที่ถูกหลี่จิ้งพรากยามเช้าอันแสนหวานของนางไปในตอนนี้แอบมองอยู่ห่าง ๆ ไม่กล้ากระทั่งเดินเข้ามาใกล้ ทั้งยังเห็นเหตุการณ์ที่ท่านเจ้าเมืองถูกลงโทษเพราะตนเองกลับไม่กล้าแม้แต่น้อยที่จะโผล่หน้าออกมาร้องขอชีวิตให้ผู้เป็นสามี

นั่นเป็นเพราะนางกลัวว่าจะพลอยถูกหลี่จิ้งทำโทษไปด้วย เดิมทีนางเห็นเขาก็ตั้งใจขอคำชี้แนะด้วยหลงใหลในรูปร่างหน้าตาอันหล่อเหลาประดุจเทพเซียนของหลี่จิ้ง

นางไม่เชื่อว่าอดีตนางโลมอันดับหนึ่งเช่นนางจะพลาดเป้าจากหลี่จิ้งไปได้ คาดไม่ถึงว่าเขากลับกล้าทำร้ายคนของ ราชสำนักด้วยใจที่โหดเหี้ยมเย็นชายิ่ง เมื่อเห็นเช่นนั้นนางมีหรือจะกล้าเข้าไปใกล้ให้โดนลูกหลงไปด้วย

นางเแอบดูอยู่นานกระทั่งเห็นท่านหมอนำสิ่งหนึ่งมามอบให้ฮูหยิน ท่านหมอวางสิ่งนั้นลงบนพานแลดูทะนุถนอมยิ่ง นางจึงขยับกายเข้าไปใกล้อีกนิดเพื่อมองดูให้แน่ชัด

“ฮูหยินขอรับ นี่คือพวงสวรรค์ทั้งพวงของท่านเจ้าเมือง ถูกตัดขาดแล้วขอรับ”

มือเรียวที่ความเต่งตึงหดหายยกขึ้นทาบอกดวงตากลมโตเบิกกว้าง ใบหน้าเหี่ยวย่นด้วยย่างเข้าสู่วัยชราเอ่ยถามเสียงเบาหวิวราวกระซิบ

“ต่อได้หรือไม่”

ท่านหมอปาดเหงื่อกระนั้นก็ยังกล่าวด้วยความมั่นใจหลายส่วน

เขาจึงโยนพวงสวรรค์ที่คราแรกอุตส่าห์เก็บขึ้นมาจากพื้นอย่างถนอมให้บ่าวผู้หนึ่งอย่างไม่ไยดีอีกต่อไป

“ไป เจ้านำไปให้เป็ดตัวใหญ่ที่สุดกิน อย่าให้ข้าเห็นอีก”

บ่าวผู้นั้นค้อมกายลงรับคำ แล้วหันหลังวิ่งเร็วจี๋ไปยังคอกเป็ดทันที

เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นและจบลงอย่างรวดเร็ว ศิษย์ผู้ทรงคุณธรรมของสำนักหุบเขากระบี่จึงมองด้วยความสนใจ คล้ายกำลังมองงิ้วอยู่ ทั้งน่าหวาดกลัว น่าหวาดเสียว โศกเศร้าในคราเดียวกัน

ผู้ที่น่าสงสารที่สุดก็คงหนีไม่พ้นท่านเจ้าเมืองที่รนหาที่ตายผู้นั้น

ในขณะที่อนุภรรยาคนสวยของท่านเจ้าเมือง เมื่อเห็นว่าของชิ้นนั้นของเขาถูกตัดขาดแล้ว แน่นอนเขาย่อมไม่สนใจความงามของนางอีก ในใจพลันวิตกเป็นอย่างยิ่ง  ครานี้คงได้ถูกฮูหยินใหญ่เล่นงานเป็นแน่ ก่อนจะเกิดเหตุการณ์นี้นางต้องรีบชิงหนีเสียก่อน

สตรีผู้นี้คิดตริตรองรอบคอบแล้วจึงวิ่งกลับไปยังเรือนของตน ขนข้าวของมีค่าที่ได้รับมาจากสามีออกจากช่องลับใต้เตียง กระทั่งบ่าวรับใช้คนสนิทยังไล่ออกจากเรือนให้หมด

นางเปิดหีบที่วางเรียงรายกันหลายใบ พลางคิดวิธีขนทรัพย์สมบัติออกไปโดยไม่ให้ฮูหยินใหญ่จับได้

ในขณะที่ครุ่นคิดอยู่นั้นเงาของคนผู้หนึ่งก็ทอดยาวอยู่เบื้องหน้า เพียงนางเงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าที่แสนงดงามของสตรีผู้หนึ่ง อนุผู้นั้นเอ่ยปากถามด้วยความฉงน

“นี่เจ้าไม่ได้ถูกจับหรือ แล้วเจ้ามาที่ห้องข้าด้วยเหตุใด”

ไร้เสียงตอบจากสตรีนางนี้ ด้วยความรวดเร็วว่องไวอนุของท่านเจ้าเมืองก็ล้มพับหมดลมหายใจ ใบหน้าถูกกระชากออกมา เลือดไหลหยดแลดูน่าสยดสยองเป็นอย่างยิ่ง ร่างของสตรีผู้นั้นคล้ายจะหายไปในอากาศในที่สุดในเรือนของอนุคนงามของท่านเจ้าเมืองก็มีเพียงความเงียบงัน