ลาก่อน คุณสามี - ตอนที่ 194 แอบตามคุ้มครอง

“ผมเคยบอกเอาไว้ ถ้าอยากขอบคุณผมก็ให้แสดงความจริงใจออกมาให้เห็น ผมช่วยชีวิตลูกชายคุณ แล้วยังส่งคนไปคุ้มครองเขาอีก คุณว่าคุณควรแสดงความจริงใจสักเท่าไหร่ดี?”

ขายาวๆ ทั้งสองก้าวขึ้นมาข้างหน้า และจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ดุดัน ครั้งก่อนเธอยังจ้องตาเขาแล้วพูดอย่างองอาจอยู่เลยไม่ใช่หรือ? ทำไมมาคราวนี้ถึงก้มศีรษะหลบสายตาเขาแล้ว

“คุณไม่ช่วย คุณไม่ปกป้องก็ได้นี่คะ”

ทีแรกใจเธอก็รู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก แต่พอได้ยินจากปากเขาสามคำว่าลูกชายเธอ ก็รู้สึกเหมือนมีคนเอากะละมังใส่น้ำเย็นมาสาดหัวเธออย่างนั้น

ก็ถูก ในสายตาเขา จิ่งเหยียนเป็นลูกชายของคนอื่น ไม่เกี่ยวกับเขา

“……”

น่าตายนัก ไม่คิดเลยว่าเธอจะพูดแบบนี้

เฉินเป่ยชวนโกรธจนแทบอยากจะกัดปากเธออยู่แล้ว นั่นลูกชายเขา ถ้าเขาไม่ช่วยใครจะมาช่วย เขาไม่คุ้มครอง แล้วใครจะมาคุ้มครอง

ชัดเจนขึ้น

เฉินเป่ยชวนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธที่แทบจะควบคุมไม่อยู่เอาไว้ จากนั้นก็หาที่ระบายออกมาอย่างเผด็จการ

“ผมไม่ช่วย นายลู่ฉีนั่นก็ช่วยไม่ได้เช่นกัน”

แม้เรื่องเข้าใจผิดจะคลี่คลายลงแล้ว แต่เขากลับยังใส่ใจกับคำสองคำนั่นมากกว่าที่ตัวเองคิดเอาไว้ ถังอี้บอกว่าตอนที่เจ้าเด็กหน้าเหม็นถูกลักพาตัวไป เขาได้โทรมาขอความช่วยเหลือ แต่ไม่ได้โทรหาเขา กลับโทรหาลู่ฉี

พอคิดว่าตัวเองในใจสองแม่ลูกนี่ยังด้อยกว่าลู่ฉี ก็อดรู้สึกพ่ายแพ้อยู่ในใจไม่ได้  ไม่มีอะไรที่ประธานเฉินทำไม่ได้ ขนาดเฉินจิ้นถงคุณยังกล้าวางแผนส่งเขาเข้าสถานกักขังผู้ต้องสงสัยได้เลย ยังจะมีใครเหนือกว่าคุณอีกได้ล่ะค่ะ”

เป็นเพราะลู่ฉีทำให้เขาเข้าใจเธอผิดครั้งแล้วครั้งเล่า เฉียวชูเฉี่ยนจึงอยากระบายความโกรธในใจที่ควบคุมไม่อยู่ออกมา แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยเชื่อใจเธอเลยจริงๆ

ไม่เคยเลย

แก้มเธอถูกบีบจนต้องเงยหน้า เนื้อที่ข้างแก้มเบียดเข้าหากัน เฉินเป่ยชวนพูดด้วยน้ำเสียงที่ทั้งโมโหและเย็นชา

เฉินเป่ยชวนกระโดดขึ้นรถ สีหน้าดูดีขึ้นมาอย่างช้าๆ ทุกครั้งที่เธอพูดมักจะทำให้เขาอยากจะบีบเธอให้ตาย แต่ก็ทำไม่ลงไปซะทุกที

เขาเปิดวิทยุอย่างหดหู่ใจ “เพียงสามขั้นตอนเท่านั้น จะทำให้คุณผู้ชายเช่นคุณสัมผัสได้ถึงกำลังวังชาที่คุณไม่เคยรู้สึกมาก่อน ทำให้คู่ของคุณสัมผัสได้ถึงความสุขขั้นสุดยอด”

โฆษณาด้วยภาษาที่เข้าใจง่ายดังขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาปิดวิทยุด้วยใบหน้าที่มืดมน เท้าเหยียบคันเร่งบึ่งรถมายบัคไปทางร้านโซ่วจินอย่างเร็ว

ถังอี้กำลังดูการรายงานข่าวเกี่ยวกับเฉินจิ้นถงผ่านทางทีวีด้วยสีหน้าที่เกียจคร้าน ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออก ทำให้เขาตกใจแทบกระโดด

“พอชีวิตนายไม่ลงรอยกันก็มาทำให้ฉันตกใจตายแทนสินะ”

เขาพูดความในใจออกมาแล้วส่งสายตากล่าวโทษออกไป หลังจากเหตุการณ์กระโดดตึกเมื่อครั้งก่อน เขาก็มักรู้สึกว่าหัวใจดวงน้อยๆ ดวงนี้เหมือนจะเต้นผิดจังหวะอยู่บ่อยๆ ดูท่าเขาคงต้องหาเวลาไปตรวจที่โรงพยาบาลดูบ้างแล้ว

“……”

เฉินเป่ยชวนจ้องเขาอย่างเย็นชา เขาถึงนั่งตัวตรงขึ้นมา

“ล้อเล่นน่า ผู้หญิงสิถึงจะไม่ค่อยลงรอยกัน ผู้ชายขอเพียงมีมือก็ลงรอยกันได้ตลอด”

เฉินเป่ยชวนไม่สนใจมุกตลกของเขา แล้วเดินไปหยิบไวน์แดงหายากขวดหนึ่งจากตู้ไวน์ที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาเปิด หาที่นั่งจากนั้นก็เริ่มดื่มทีละแก้วๆ

คราวนี้ถังอี้ไม่เพียงหัวใจเต้นผิดจังหวะ ยังเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ไวน์แดงหายากขวดนี้เป็นขวดที่ดีที่สุด แต่กลับต้องมาเสร็จขี้เมาคนนี้ไปเสียแล้ว

“พี่เป่ย ถ้านายอารมณ์ไม่ดีก็บอกฉันมาได้ อย่าเอาแต่ดื่มแก้กลุ้มอยู่แบบนี้สิ มันไม่ดีต่อสุขภาพเลยนะ”

เขาพูดโน้มน้าวพลางยื่นมือไปหยิบขวดไวน์ที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่งกลับมา แต่เฉินเป่ยชวนรู้ทางจึงเปลี่ยนมาถืออีกข้าง ทำให้มือเขาเอื้อมไม่ถึง

“นายลงรอยกับเหยียนสือเซี่ยหรือยัง?”

“หา?”

คำพูดแบบตาลปัตรกลับด้านเช่นนี้ทำให้สมองของถังอี้หมุนด้วยความเร็วสูงอยู่หลายรอบ สีหน้าแปรเปลี่ยนไปมาในชั่วพริบตา ยังต้องพูดอีกหรือ เขาเป็นใคร ขอเพียงเขาลงมือไม่มีทางไม่ลงรอยกันหรอก แต่ปัญหาคือผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมใช้ชีวิตร่วมกับเขาเลยนี่สิ

อารมณ์บนสีหน้าเพื่อนอยู่ในสายตาของเฉินเป่ยชวน เขาส่งสายตาที่เย็นชาพร้อมพูดประชดออกไปว่า “ดูท่าการลงรอยของนายคงต้องอาศัยมือเท่านั้น”

“……”