ลาก่อน คุณสามี - ตอนที่ 158 ใครคือคนที่เฉี่ยนเฉี่ยนควรจะขอบคุณ?

ทันทีที่ขยับเข้าไปใกล้ ปลายจมูกก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมจางๆ ที่ทำให้รู้สึกสบายใจ ซึ่งนั่นเป็นกลิ่นหอมของเธอ หลังจากได้กลิ่นแค่เพียงครั้งเดียวเขาก็ไม่อยากได้กลิ่นอื่นอีกเลย

“หน้าด้าน”

เธอผลักผู้ชายที่ขยับเข้ามาใกล้จนแทบจะสิงร่างของเธอออกไป ทั้งอายทั้งหงุดหงิด ในหัวของเขามีแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้

“ถ้าผมหน้าด้านกับคุณละก็ ป่านนี้คุณคงอยู่บนเตียงของผมไปแล้ว”

ทันใดนั้นถังอี้ก็ยิ้มออกมา ผู้หญิงส่วนมากทำให้เขารู้สึกสดชื่นได้เพียงชั่วระยะสั้นๆ เท่านั้น ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์เขาก็เลิกสนใจพวกเธอแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมกับผู้หญิงคนนี้เขาจึงเต็มใจที่จะใช้เวลากว่าสามเดือนในการเล่นเกมกับเธอ ถึงขนาดปรารถนาจะยืดเวลาออกไปให้นานขึ้น แต่จะให้นานไปถึงแค่ไหนเขาก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน

“ไอ้คนหยาบคายน่ารังเกียจ จะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ฉันจะจอดรถคุณทิ้งไว้กลางถนน!”

ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นไปอีกราวกับเลือดทุกส่วนในร่างกายสูบฉีดขึ้นมาจนหมด เขาไม่ละอายเลยใจหรือที่พูดออกมาแบบนี้ ใครกันที่อยากจะขึ้นเตียงกับเขา

“ถ้าคุณทิ้งผม พรุ่งนี้คุณจะต้องตกเป็นจำเลยนะ คุณแน่ใจนะว่าอยากให้ทุกคนในซั่นเป่ยรู้ว่าคุณทำเรื่องโหดร้ายไร้มนุษยธรรมอะไรไว้กับผม?”

ถังอี้หรี่ตาและเอนหลังพิงเบาะนั่งอีกครั้งโดยไม่ได้กลัวคำขู่ของเธอเลยสักนิด อย่างไรเสียผู้หญิงคนนี้ก็หนีเขาไม่พ้นอยู่แล้ว

ในใจเธอนึกอยากจะถีบเขาจนแทบทนไม่ไหว แต่ดูเหมือนร่างกายจะแข็งทื่อและนิ่งสนิท ผู้ชายคนนี้อาจจะทำอย่างที่พูดจริงๆ เธอไม่ได้กลัวการตกเป็นจำเลย แต่เธอกลัวว่าผู้ชายคนนี้จะแต่งเรื่องเกินจริงจนทำให้การป้องกันตัวของเธอกลายเป็นเรื่องอื่นที่ฟังไม่เข้าหู

เธอกำหมัดแน่นอย่างนึกเสียใจแทบเป็นแทบตาย ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าถามแล้วจะไม่ได้เรื่องได้ราวเธอคงไม่หาเรื่องใส่ตัวแบบนี้

“คุณแน่ใจนะว่าจะไปส่งผมที่บ้าน?”

เสียงหัวเราะต่ำๆ แห่งชัยชนะดังขึ้น น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดนั้นแฝงไปด้วยความเซ็กซี่และเย้ายวนจนเหยียนสือเซี่ยถึงกับต้องกลืนน้ำลาย พยายามทำตัวให้เยือกเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ฉันจะไปส่งคุณเพราะเห็นแก่ที่คุณช่วยชีวิตจิ่งเหยียนไว้หรอก”

ถ้าเฉินเป่ยชวนเป็นคนช่วยชีวิตเอาไว้ อะไรหลายๆ อย่างก็จะลงตัว

“คุณอยากจะให้ใช่หรือไม่ใช่ล่ะ”

ชายหนุ่มที่เมื่อครู่นี้ยังเมาอยู่ดูเหมือนจะสร่างเมาขึ้นมาทันที แววตาของเขาแฝงไปด้วยความเด็ดขาดจริงจัง เฉียวชูเฉี่ยนคือความหายนะในชีวิตของเป่ยชวนอย่างแน่แท้ เขาจึงยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

“เกี่ยวอะไรกับฉัน ตกลงว่าคุณจะบอกหรือไม่บอก!”

เขาพยายามชวนเธอนอกเรื่องอีกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะอยากรู้ให้แน่ว่าใครเป็นคนช่วยจิ่งเหยียน ให้ตายเธอก็ไม่เข้ามากับเขา

“เป่ยชวนเป็นคนช่วยไว้ ตอนนี้เขายังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ผิวหนังถูกทำลายด้วยความเย็นสี่องศาจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด!”

เขาพูดพลางชูนิ้วขึ้นมาสี่นิ้ว วันนั้นตอนที่อยู่โรงพยาบาลเขากลัวมากๆ ถ้าเกิดหลินผิงไปช่วยช้ากว่านั้นอีกนิดเดียวเป่ยชวนคงไม่มีโอกาสตื่นขึ้นมาใช้ชีวิตอีกครั้ง

ด้วยเหตุนี้ถังอี้จึงไม่อยากให้เขากับเฉียวชูเฉี่ยนเข้าใจผิดกันแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ

“เป็นเขาจริงๆ”

เหยียนสือเซี่ยพึมพำเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ มิน่าเล่าเฉินเป่ยชวนจึงอยู่ต่างประเทศและไม่ยอมกลับมาแม้ว่าจะเกิดเรื่องขึ้นมากมายแถมยังไม่มีข่าวคราวใดๆ เลย

แท้จริงแล้วเป็นเขานี่เองที่พยายามช่วยจิ่งเหยียนไว้อย่างสุดชีวิตจนตัวเองต้องรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล

“แต่ในงานแต่งเขาดูเหมือน…”

ตอนที่เฉี่ยนเฉียนเข้าไปขอความช่วยเหลือ สีหน้าของเขาดูเฉยเมยราวกับว่าเรื่องนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา เป็นไปได้อย่างไร…

“มีความเข้าใจผิดเกิดขึ้นมากมายระหว่างพวกเขา แม้ว่าคนสองคนจะรักกันแต่บางอย่างก็แก้ไขไม่ได้เพราะความเข้าใจผิด นอกจากนี้เป่ยชวนยังเป็นคนเย็นชาทั้งยังทะนงตน ทุกคนในซั่นเป่ยต่างรู้ว่าเฉียวชูเฉี่ยนนอกใจเขา แล้วแบบนี้คุณจะยังอยากให้เขารีบออกไปช่วยเธอต่อหน้าทุกคนในงานงั้นเหรอ?”

เรื่องศักดิ์ศรีของผู้ชายผู้หญิงอย่างเธอไม่เข้าใจหรอก

“เฉี่ยนเฉียนไม่เคยนอกใจเขา”