หลายเดือนผ่านไป ระหว่างอันกวาดทำความสะอาดห้อง เก็บของ เธอเหลือบไปเห็นที่ตรวจครรภ์ในลิ้นชักที่เหลืออยู่ 1 อัน นานแล้วที่อันไม่ได้หยิบมันขึ้นมาเช็ก เธอกลัวการคาดหวัง เพราะถ้าผิดหวังขึ้นมา มันทำให้เธอเสียใจและคนรอบข้างก็ต้องมากังวล เป็นห่วงเธอ อันไม่อยากให้คนรอบข้างต้องเป็นห่วงเป็นกังวล และช่วงนี้เป็นช่วงที่ลูเซี่ยนกำลังสร้างร้านอาหารใหม่ในนิวยอร์ก ทำให้งานของเขาเยอะขึ้นจนไม่เวลาได้กลับบ้านมาพักผ่อน อันไม่อยากเพิ่มภาระความเครียดให้ลูเซี่ยน อันลังเลยืนมองที่ตรวจครรภ์อยู่สักพัก ว่าจะตรวจหรือไม่ตรวจ ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องน้ำลองตรวจดูอีกครั้ง

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง…

อันนั่งอยู่ในห้องน้ำ มองแถบวัดครรภ์ที่ขึ้นมาสองขีดชัดเจน

‘ท้องเหรอ’ อันพูดในใจ

เธอยังสงสัยตัวเอง ไม่มีความรู้สึกใด ๆ เกิดขึ้น

‘ท้องเหรอ ท้อง ท้องคือตั้งครรภ์ ตั้งครรภ์คือมีลูก เรากำลังจะมีลูกงั้นเหรอ ในท้องของเรามีลูก’

อันทบทวนความคิด และยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ในที่สุดสิ่งที่เธอหวังก็เกิดขึ้น เธอกำลังมีเด็กตัวน้อย ๆ ในกับลูเซี่ยนแล้ว จะได้มีลูกไปเล่นกับหลานฝาแฝดสองคนของอิง ที่ตอนนี้อายุได้ 3 ขวบแล้ว เป็นแฝดคนละฝาชื่อนีโอและโอลีเวีย

อันรีบไปบอกชิงชิงคนรับใช้ โดยยื่นที่ตรวจครรภ์ให้เธอดู เธอดูดีใจไม่แพ้เจ้านายเธอเลย และนี่เป็นโอกาสดีมาก เพราะใกล้จะถึงวันครบรอบแต่งงานของอันกับลูเซี่ยน อันเลยคิดจะเซอร์ไพรส์เรื่องนี้ให้ลูเซี่ยนรู้ในวันนั้น ซึ่งก็คือวันศุกร์ที่กำลังจะถึงนี้ เพื่อให้แน่ใจ อันรีบไปหาหมอเพื่อตรวจดูครรภ์ แต่อันอยู่ในระดับที่ไม่ว่าออกไปไหนต้องมีคนติดตามเสมอ จึงยากมากที่เธอจะไปไหนคนเดียวและปกปิดความลับเรื่องนี้เอาไว้ ดังนั้นเธอคิดจะหาผู้ร่วมขบวนการกับแผนการครั้งนี้ โดยผู้ร่วมขบวนการนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนไกล ก็คือชิงชิง คนรับใช้ประจำตัวเธอ และเลขาบอดี้การ์ดของลูเซี่ยน ซึ่งตอนนี้กลายเป็นเพื่อนซี้ปึ๊ก ตัวแทบจะติดกันตลอดเวลาไปเสียแล้ว เพราะงานส่วนใหญ่ที่อันกำลังทำอยู่ พวกเขานี่แหละเป็นคนสอนงานเธอทุกอย่าง ทั้งงานในบ้านและนอกบ้าน แน่นอนว่าทั้งสองคนเต็มใจมากที่จะให้ความร่วมมือ พวกเขาเองก็อยากเห็นสีหน้าดีใจของลูเซี่ยนบ้าง นอกจากสีหน้านิ่ง ๆ ดูสุขมตลอดเวลาที่เห็นอยู่ทุกวัน โชคยังดีเข้าข้างอัน ที่วันนี้ลูเซี่ยน ไปเจรจาธุรกิจที่ต่างประเทศสองวันกลับมาก็ตรงกับวันครบรอบแต่งงานพอดี เธอเลยมีโอกาสไปโรงพยาบาลได้สะดวก โดยที่ไม่มีใครสงสัย

ณ โรงพยาบาล

หมอทำการอัลตร้าซาวด์ให้อัน เธอตื่นเต้นมากที่ได้เห็นก้อนเนื้อเล็กที่มีชีวิต

“เด็กแข็งแรงดีคะ อายุครรภ์ประมาณ 8 สัปดาห์แล้ว ไม่มีความผิดปกติอะไรนะคะ จากนี้ต้องระวังเรื่องการเดิน การยืน หรือการกระโดด รวมไปถึงการยกของหนัก หรือเดินเป็นเวลานาน ๆ นะคะ เพราะอาจจะกระทบกระเทือนเด็กในท้อง ส่วนเรื่องอาหาร ควรเลือกรับประทานอาหารจำพวกปลา ผักผลไม้เยอะ ๆ”

“ค่ะหมอ”

“เดี๋ยวหมอจะจัดยาบำรุงให้นะคะ เดือนหน้าค่อยมาตรวจ ดูพัฒนาการของเด็กในท้องกันนะคะ”

อันตั้งใจฟังที่หมออธิบายอย่างมีความสุข หัวใจพองโต ยิ่งกว่าที่เคยมีมาและตื่นเต้นไปพร้อม ๆ กัน เธอกำลังจะเป็นแม่แล้ว อันลูบท้องของเธอเบา ๆ

ทั้งสองคนปฏิบัติตามคำสั่งของหมออย่างเคร่งครัด เวลาเดินไปไหน สองคนนี้ต้องพากันประกบหน้าประกบหลังระวังไม่ให้ใครชนอันล้ม หรือแม้แต่ยกของ ก็ไม่ให้ยก ไม่ยอมให้อันทำอะไรเกินความจำเป็น จับตาดูในทุกฝีก้าว ซึ่งมันเกินไปในบางเรื่อง จนอันต้องพูดข้อร้อง

“พี่คะ อันแค่ท้องค่ะ ไม่ได้พิการ ไม่ต้องดูแลกันมากขนาดนี้ อีกเดี๋ยวอันคงจะเป็นง่อยแล้ว”

“…แต่ ช่วงนี้เป็นช่วงที่ต้องระวังนะนายหญิง” ชิงชิงพูด

“เกินไปชิงชิง มาพวกพี่นั่งลงเลย เรามาช่วยคิดแผนเซอร์ไพรส์ลูเซี่ยนกันดีกว่า”

อันดึงมือทั้งสองคนนั่งลงที่โต๊ะ หารือแผนการต่อไป

เซอร์ไพรส์ลูเซี่ยนเป็นเรื่องที่ยากพอสมควร เพราะเขาเป็นคนที่มักจะรู้ทันทุกเรื่อง อ่านสีหน้า อารมณ์คนเก่ง ที่สำคัญมีเขามักส่งบอร์ดี้การ์ดตามอันไปทุกที่อยู่แล้ว ดังนั้นเวลาทำอะไร ไปไหนจึงไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่นัก อีกอย่างลูเซี่ยนไม่ใช่คนโรแมนติก จึงไม่ค่อยเข้าใจโมเม้นท์ของสิ่งที่อันต้องการจะทำให้ เธอเลยต้องขอร้องให้เลขาบอดี้การ์ดคนสนิทช่วยเรื่องการจัดตารางเวลา แค่สัก 3 ชั่วโมงในวันศุกร์ตอนเย็น ในวันครบรอบแต่งงานให้ลูเซี่ยนออกมาเจอเธอ เขาเองจะได้ไม่นึกสงสัยอันว่าทำไมถึงนัดออกมากินข้าวนอกบ้าน เพราะปกติเรามักจะกินข้าวกันที่บ้านทุกวัน มันเหมือนเป็นธรรมเนียมปฏิบัติไปแล้วของตระกูลลีว่าทุกคนต้องกลับไปกินข้าวที่บ้านตอนเย็น นอกจากใครติดงานเท่านั้นที่ไม่ได้กลับมา หรือบางโอกาสสำคัญ ๆ เท่านั้น เช่น อย่างงานครบรอบแต่งงาน เป็นต้น ในทุก ๆ ปี ลูเซี่ยนจะเป็นคนจัดการทั้งหมด แต่ปีนี้อันขอเป็นคนจัดงานเอง ลูเซี่ยนก็ไม่ว่าอะไรแค่คอยช่วยอยู่ห่าง ๆ