แน่ ๆ

“อ่อ ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากทำงานให้เสร็จเร็ว ๆ จะได้ไปพัก เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับนะ เลยจะแอบไปงีบช่วงบ่าย”

อันปัดตอบและหันกลับไปทำงานต่อ ทำเอาเพื่อนในแผนกพูดต่อไม่เป็นเลย เมื่อถูกอันพูดตัดจบ

ลูเซี่ยนคนโกหก บอกว่าอีก 1 ชั่วโมงแล้วจะพาเธอไปอาบน้ำ เชื่อได้ที่ไหน เขาไม่สามารถอดกลั้นความต้องการทางร่างกายของตัวเองได้ ทำให้อันมีเวลานอนพักไม่กี่ชั่วโมง แล้วต้องตื่นมาทำงาน วันนี้อันเกือบมาทำงานสาย

ถ้าหัวหน้า บ.ก. ไม่โทรมาปรึกษาเรื่องงานแต่เช้า เธอคงหลับยาวไปแล้ว นี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่อันไม่อยากเสียเวลาไปกับการพักเที่ยง อยากทำงานให้เสร็จในคราวเดียวและจะได้พักหลับสักครึ่งชั่วโมงในห้องพักพนักงาน ถ้ามัวคอยกังวลเรื่องงานที่ค้างอยู่ คงนอนไม่หลับกันพอดี อันต้องการชดเชยการนอนไม่พอของเมื่อคืนนี้

บริษัทที่อันทำงาน ค่อนข้างจะให้อิสระกับพนักงานทุกคน จะทำอะไรก็ได้ เข้างานกี่โมงก็แล้วแต่ แต่ขอให้งานเสร็จและออกมาสมบูรณ์แบบ บ่อยครั้งที่เธอเห็นพนักงานที่ไม่คุ้นหน้าในบริษัท เห็นอีกทีก็ตอนประชุมใหญ่ เพราะความที่เราทำเกี่ยวกับนิตยสาร หนังสือต่าง ๆ เลยต้องออกนอกพื้นที่อยู่เป็นประจำบางคนอยู่ต่างประเทศเป็นปี ๆ จึงทำให้อันเห็นพนักงานที่ไม่คุ้นหน้าอยู่บ้าง ที่สำคัญบริษัทนี้มีเปอร์เซ็นต์การรับพนักงานใหม่น้อยมาก ในแต่ละครั้งที่เปิดรับสมัครจะมีคนต่อคิวยาวเป็นแถว ๆ แต่รับเข้าจริง ๆ แค่ 1-2 คนเท่านั้น คนที่อยู่ในบริษัทนี้จึงเป็นคนที่เก่งมาก ที่สำคัญหาตัวจับยากมากเช่นกัน เคยได้ยินว่ามีคนขอซื้อตัวกันหลักแสน หลักล้านก็ถมเถไป ส่วนการที่อันเข้ามาทำงานที่นี่ได้นั้น เพราะหัวหน้าบ.ก.เห็นความสามารถในการเขียนที่แตกต่างจากคนอื่น มีเอกลักษณ์เป็นของตนเอง ซึ่งตอนนั้นเป็นช่วงก่อนที่อันจะเรียนจบมหาวิทยาลัย ทางมหาวิทยาลัยให้นักศึกษาทุกคนมาแสดงผลงานของตนเองก่อนจบ ผลงานของอันเข้าตาหัวหน้าบ.ก. เลยถูกชักชวนให้อันทำงานที่นี่ได้โดยปริยาย

“เฮ้ออ ฉันอยากจะเป็นอิงจริง ๆ สลับตัวกันได้ไหม…” เพื่อนคนหนึ่งในที่ทำงานพูด

ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดบทสนทนาระหว่างเพื่อนในแผนกกับอัน

อันออกไปรับโทรศัพท์ มีสายตาของเพื่อนร่วมงานคอยมองตามหลังเธอ

“แกรู้ไหม ตอนแรกที่อันเข้ามาทำงานที่นี่วันแรกนะ ฉันคิดว่าเธอคืออิง ณภัสสรแหละ หน้าคล้าย ๆ กันนะว่าไหม”

หนึ่งในแก๊งเพื่อนร่วมแผนกเริ่มเม้าท์มอย

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง พี่เตรียมแผนรับมือ และเตรียมเครื่องมือปลอมตัวให้อันเรียบร้อยแล้วด้วย หายห่วง”

“ถ้าอย่างงั้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวอันรีบเคลียร์ตารางของอัน แล้วรีบไปหาอิงแล้วกันนะคะ”

“ไม่ต้องรีบก็ได้นะวันนี้ งานอิงมีแค่ช่วงเช้า ตอนนี้คงไปสปากับเพื่อนแหละ ไปตอนเย็นก็ได้”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“ขอบคุณมากนะอัน พี่ฝากตารางงานของอิงไว้ที่คอนโดอิงนะ เลิกงานเมื่อไหร่ก็ไปเอาที่ห้องอิงได้เลย พี่บอกอิงไว้แล้ว”

“โอเคค่ะ”

“แล้วอีกอย่าง อิงเป็นคนตื่นยากมาก พยายามเน้นเวลาทำงานกับอิงดี ๆ นะ”

“รู้แล้วละคะ พี่นที ดูแลสุขภาพดี ๆ นะคะ”

หลังจากวางสาย อันรีบกลับมาเคลียร์งานส่วนของวันนี้และพรุ่งนี้ให้เสร็จ พร้อมทั้งขออนุญาตหัวหน้า บ.ก. ลางานหนึ่งวัน จนแล้วจนรอด เธอก็ไม่มีเวลาได้นอนพักสักงีบ

จนตอนนี้เวลาเกือบห้าทุ่มแล้วที่อันนั่งเคลียร์งานอยู่ที่บริษัทจนเสร็จ จากนั้นเธอรีบนั่งรถแท็กซี่ไปลงหน้าคอนโดของอิง ที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมือง ป่านนี้แล้ว อันหวังว่าอิงคงยังไม่นอน อันเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ โทรหาอิงหลายสาย แต่ไม่มีคนรับสาย

อิงอยู่ชั้น 30 ของคอนโด มีลิฟต์ส่วนตัวขึ้นไปถึงห้องอิงโดยตรง อันกดลิฟต์ขึ้นไปราวกับเป็นบ้านเธอเอง เพราะเธอมาหาอิงที่ห้องอยู่บ่อยครั้ง ส่วนใหญ่จะมาเพราะเป็นเรื่องงาน หวังว่าเธอคงจะไม่โดนอิงด่า ที่มาไม่รู้จักเวลา อันไม่คิดว่างานที่บริษัทจะล่าช้าแบบนี้ เธอก็พยายามเต็มที่แล้ว เร็วที่สุดได้เท่านี้

“เฮ้อ”

อันถอนหายใจเป็นเวลาเดียวกับที่ลิฟต์เปิดออกมาหน้าห้องของอิง

ทันทีที่ลิฟต์เปิดออกตรงหน้าประตูห้อง….สิ่งที่คิดว่าคงจะไม่เกิดขึ้นในชีวิตอันก็เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว..