ราชาโลกเบื้องหลัง - ตอนที่ 6: เด็กสาวเเรงช้าง(5)

‘เกมครอบครัว’ เรียกแบบนั้นก็ไม่ถูกสักเท่าไร มันน่าจะเหมาะกว่าหากเรียกมันว่า ‘เกมสวมบทบาทสมมติ’

เกมจะดำเนินโดยผู้เล่นคนที่หนึ่งเป็นคนสร้างเหตุการณ์บางอย่างขึ้นและโยนบทบาทให้คนที่สอง ซึ่งคนที่สองต้องเล่นบทบาทนั้นโดยไม่สามารถปฏิเสธได้ ถึงแม้บทบาทนั้นจะต้องเล่นเป็นหมาก็เถอะ

เออ…จะอธิบายให้เข้าใจง่ายๆ ‘ใครเร็วใครได้’ ก็ประมาณนั้นแหละ

 

“ ขอบคุณที่เหนื่อยสำหรับวันนี้นะคะที่รัก~❤️ ”

 

เกมจะเริ่มขึ้นทันทีเมื่อคนทั้งหมดเข้ามาในสนามรบ…

 

“ จ—จ้าที่รัก? ”

“ รีบขึ้นไปเปลี่ยนชุดเถอะค่ะที่รัก เดี๋ยวฉันจะไปเอาน้ำเย็นๆมาให้นะ ”

 

จากบทบาทที่ถูกโยนมาให้แล้ว ฉันน่าจะได้เป็นแฟนหนุ่มหรือไม่ก็สามีของแก้ว ถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องเป็นบทนี้ก็เถอะ แต่ก็นะ ยังไงซะก็ดีกว่าต้องเล่นเป็นหมาเหมือนครั้งที่แล้ว

พอลองกลับไปนึกๆดูแล้วก็รู้สึกแย่แปลกๆแฮะ ตอนนั้นต้องคลานสี่ขาและต้องส่งเสียง ‘โฮ่งๆ’ ออกมาตลอดจนกระทั่งฉันยังรำคาญตัวเองเลย

หรือว่าครั้งก่อนหน้านั้นอีกที่ฉันได้รับบทเป็นโจรโรคจิตที่ต้องแอบเข้าบ้าน แต่ก็ดันพลาดมีตำรวจตัวจริงขับรถผ่านมาพอดีซะได้ วันนั้นก็เลยต้องช่วยกันอธิบายให้ฟังยกใหญ่เลย ยังโชคดีที่ตำรวจพอจะจำหน้าแก้วได้เลยรอดตัวไป

ทุกบทแย่ๆพวกนั้น, ฉันก็มักถูกโยนมาให้จากยัยแก้วตลอดเลย พอเริ่มเกมทีไรคุณเธอก็สามารถสร้างเหตุการณ์ขึ้นมาได้ทันทีราวกับมันคือพรสวรรค์ ครั้งล่าสุดที่ฉันได้เป็นคนสร้างเหตุการณ์มันคือตอนไหนกันนะ…

 

“ แล้วที่โรงเรียนเป็นไงบ้างยูร่า…สนุกไหม? มีเพื่อนรึเปล่า? ”

“ อ—อ๋อ ค่ะ! ที่โรงเรียนสนุกมากเลยค่ะพ่อ เพื่อนๆทุกคนในห้องใจดีกันทั้งนั้นเลย เด็กผู้หญิงที่นั่งข้างๆหนูน่ารักมากๆเลยค่ะ ”

 

ฉันใช้จังหวะที่เผลอโยนบทลูกสาวไปให้กับฟ้าที่กำลังทำหน้าอึ้งกับชื่อที่ฉันเรียก แน่นอนว่านั่นคือชื่อ‘สมมติ’ที่มันโผล่ขึ้นมาในหัว…ชื่อสมมติ…

 

“ แล้ว…คุณครูประจำชั้นสวยไหม? อายุเท่าไร? ขนาดตัวประมาณไหน? และที่สำคัญ…ยังโสดอยู่ไหม? ”

 

ฉันยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูฟ้า แต่ถึงอย่างงั้นฉันก็ยังคงใช้ขนาดเสียงเท่าเดิมอยู่เพื่อให้อีกคนนึงได้ยินประโยคที่ ‘เหมือน’ กระซิบด้วย

 

“ ฮุ~ฮู~…เป็นผู้ชายค่ะ แถมตัวยังใหญ่กว่าประตูห้องเรียนอีกนะคะ น่าจะยังโสดด้วยมั้งคะ หนูไม่แน่ใจ ”

“ เฮ้อ~แล้วคุณครูประจำชั้นร่วมล่ะ สวยไหม? ถ้าผิดหวังจากคนที่หนึ่งก็ต้องไปหาคนที่สองใช่ไหมล่ะ ”

“ เหมือนกันค่ะ เป็นผู้ชายทั้งคู่เลย ”

 

ฟ้าเองก็ตอบกลับมาด้วยวิธีเดียวกับที่ฉันทำ…สมแล้วที่เป็นน้องสาวสุดน่ารักของฉัน เข้าใจสิ่งที่ฉันทำด้วยสินะ!

 

“ อ่า~แย่จังนะ เป็นผู้ชายทั้งคู่เลยซะได้ โชคร้ายจริงๆ ถึงจะน่าเสียดาย แต่ก็ช่วยไม่ไ— ”

 

ตึง!

ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ ฝ่าเท้าอันขาวเนียนได้เตะเสยคางของฉันเข้าจังๆ เพราะมันกระทันหันเกินไปจึงได้รับความเจ็บปวดแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย

ร่างกายของฉันกระเด็นลอยขึ้นติดเพดานและค่อยๆล่วงลงมาเหมือนกระดาษ

 

“ พ—พี่คะ!? ยังไม่ตายใช่ไหม? ”

 

ฟ้าพยายามพยุงร่างไร้สติของฉันขึ้นมา แต่เพราะมันหนักเกินกว่าเด็ก9ขวบธรรมดาจะทำได้ร่างของฉันถึงได้ล้มลงกับพื้นอีกครั้ง

 

“ ฮึ! มีสาวสวยคนนี้เป็นภรรยาอยู่แล้วทั้งคน ทำไมยังริอาจถามหาหญิงอื่นอีก คิดจะนอกใจกันรึไงหะที่รัก! ต่อหน้าลูกยังกล้าทำแบบนี้อีก มันจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีนะ ”

 

ในตอนแรกนั้น จุดประสงค์ของฉันคือการยั่วโมโหแก้วนิดหน่อยให้เธอไม่มีสมาธจนลืมแสดงบทบาทแล้วแพ้ไป มันก็ควรเป็นอย่างงั้นสิ…

ฉันไม่ได้คาดหวังให้งานศพตัวเองยิ่งใหญ่นักหรอก…อา แต่พอมาคิดดู ฉันยังไม่ได้เขียนจดหมายบอกลาเลยนี่หน่า จะมีคนร้องไห้ให้กับฆาตกรอย่างฉันไหมนะ…ช่างเถอะ

 

“ มารอรับเองเลยเหรอเนี่ยคุณยมทูต รู้สึกเป็นเกียรติซะจริงเชียว แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้มารับตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว อู้งานอยู่รึไงกัน… ”

“ พี่คะ! กำลังคุยกับใครน่ะ?! แต่อย่าตามไปนะคะ! ”

 

ขณะที่ฉันกำลังก้าวขึ้นบนเรือพายแห่งความตาย เสียงแว่วๆของฟ้าพลันดังก้องภายในหัวฉันพร้อมกับแก้มที่เริ่มชา…แต่ทำไมจู่ๆถึงชาล่ะ?

 

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

 

“ โอ๊ย?! ”

“ อ่า…ในที่สุดก็ตื่นสักที ฉันก็นึกว่าต้องตบหน้านายทั้งวันแล้วซะอีก แต่ดูเหมือนแค่นาทีเดียวนายก็จะกลับมาได้แล้วนะ คราวหน้าถ้าเกิดฉันตบแรงกว่านี้อาจลดเวลาลงก็ได้… ”

 

ภาพแรกที่ฉันเห็นหลังลืมตาขึ้นมาคือภาพของยัยแก้วที่กำลังง้างฝ่ามือค้างกลางอากาศและภาพของฟ้าที่กำลังกุมมือของฉันด้วยความเป็นห่วง

 

“ เอิดอะไออึ้น!? อำไอเอ็บอ้าอังเอย…เอี๋ยวอ๊ะ อำไออันอึ๋งอูดไอ่อัดเอี่ย? ”

“ อะ โทษที ดูเหมือนฉันจะเผลอตบหน้านายรัวเกินไปหน่อยจนบวมเลย ตอนนี้เลยอาจจะยังพูดไม่ชัด แต่อีกสักพักก็คงหายเองนั่นแหละ นี่ก็ถือเป็นบทเรียนที่ดีเลยว่าห้ามคิดนอกใจ เข้าใจไหมที่รัก? ”

“ เอ๋…อะ…อับ? ”

 

การแสดงของเธอมันทำให้ฉันชักแยกไม่ออกแล้วสิว่าตอนนี้เธอกำลังพูดถึงในชีวิตจริงหรือในเกมกันแน่? แต่ก็สมแล้วล่ะนะที่มี«ร่างของนักบุญ»ที่เปรียบได้ดั่งมหาสมบัติของมวลมนุษย์…

หลังเหตุการณ์วุ่นวายนี้จบลง เกมของพวกเราก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ แก้มที่บวมเป่งของฉันก็เริ่มหายเป็นปกติ ทุกอย่างกำลังจะกลับมาเข้าที่จนกระทั่งมันต้องถูกหยุดลงอย่างกระทันหันโดยฝีมือของฟ้า

 

“ หนูขอใช้สิทธิ์หยุดพักค่ะ พอดีหนูลืมเตรียมชุดที่ต้องใส่ไปโรงเรียนพรุ่งนี้ ถ้าไม่ไปเตรียมตอนนี้หนูคงได้ลืมหมดแน่ เพราะงั้นเดี๋ยวหนูจะรีบกลับมานะ ”

“ อา? ”

 

‘สิทธิ์หยุดพัก’ สิทธิ์ภายในเกมที่ทุกคนจะมีจำนวนคนละ3ครั้ง และแต่ละครั้งสามารถขอหยุดเกมได้สูงสุด15นาที และถ้าหากใช้หมดทั้ง3ครั้งก็จะถูกปรับแพ้เลยทันที…และตอนนี้ฟ้าก็น่าจะเหลืออีกแค่2ครั้งแล้ว

 

“ เหลือกันแค่สองคนแล้วสินะ… ”

“ อื้ม… ”

 

เอาตามจริงแล้ว ฉันกับแก้วก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันนักหรอก แค่พออยู่ต่อหน้าคนอื่นทีไรเธอก็มักจะหาเรื่องชวนทะเลาะกับฉันบ่อยๆอย่างไร้เหตุผลกก็เท่านั้นเอง

เอาเถอะ ทั้งๆที่บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้แต่กลับมีเพียงแค่เด็กผู้หญิงตัวคนเดียวอาศัยอยู่ ต่อให้จะเป็นคนที่ถูกเรียกว่า ‘สมบูรณ์แบบ’ ก็ยังไม่อาจจะหลีกหนีความเหงาไปได้

เด็กผู้หญิงที่มีชื่อว่า แก้ว ไคม์ น่ะ จะบอกว่าเธอเป็นคนพิเศษก็ได้ เป็นคนที่เกิดมาก็อยู่ในครอบครัวที่มีฐานะดีเป็นอันดับต้นๆของประเทศ แถมเกิดมาพร้อมกับสิ่งๆนั้นที่คนทั้งโลกต่างต้องอิจฉา 

พรสวรรค์อันล้ำเลิศ ฐานะทางบ้านอยู่กินสบาย รูปลักษณ์ภายนอกงดงาม มีกระทั่งโชคดีเกินล้น เธอคือบุคคลที่ได้ครอบครองมันมาตั้งแต่เกิด เป็นคนที่คู่ควรแก่คำว่า ‘สมบูรณ์แบบ’ ในสายตาของคนทั่วไป 

แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังเป็นแค่มนุษย์ มนุษย์ที่ต้องการความรัก ต้องการความอบอุ่น ต้องการความสงบสุข และต้องการความปลอดภัย เธอไม่สามารถใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียวได้ในโลกแห่งนี้…

 

“ อา ก่อนหน้านี้ยังนอนคนเดียวไม่ได้อยู่เลยแท้ๆ โตขึ้นเยอะเลยนี่ ”

“ นายหมายความว่าไง? ”

“ ก็เธอดูจะชินกับที่นี่แล้วนิ ถึงจะไม่ได้หาเงินเอง แต่ส่วนที่เหลือเธอก็เป็นคนทำทั้งหมดเองใช่ไหมล่ะ ถ้าเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้จัสมินฟังเธออาจจะยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกเลยก็ได้นะ ”

“ น—หนวกหูหน่า ”

 

ถ้านับจากปฏิทินแล้วปีนี้ก็เป็นปีที่3หลังจากที่พวกเราย้ายบ้านเข้ามาอยู่ที่หมู่บ้านชาทองแห่งนี้

ในช่วงที่ย้ายมาแรกก็ค่อนข้างวุ่นวายเลยทีเดียว ทั้งต้องย้ายข้าวของของตัวเองและต้องปลีกตัวมาช่วยย้ายของของแก้วอีกด้วย แต่ก็ช่วยได้แค่นิดหน่อยล่ะนะ…

 

“ อยากดื่มอะไรหน่อยไหม? ยังไงก็ได้พักแล้วนี่ ”

“ ถามแบบนี้นายคิดจะเป็นคนเดินไปเอาให้รึไงยะ ”

“ ถ้าไม่ใช่แล้วฉันจะถามเพื่อ!? ”

“ งั้นฉันเอาเป็นน้ำส้มก็แล้วกัน….และก็ขอบคุณนะ/// ”

“ จ้าๆ ”

 

และหลังจากรอไปสักพัก ฟ้าก็กลับมาพอดี15นาที ถ้าเกิดฟ้ากลับมาช้าอีกสักนิดคงถูกปรับแพ้เกมแล้วได้รับบทลงโทษไปแล้วล่ะ

 

“ เอ๋ พวกพี่กำลังจะกินข้าวเที่ยงกันเหรอคะ? พอดีเลยค่ะ หนูหิวมากเลยตอนนี้~ ”

 

ฟ้าที่เข้าใจผิดจากน้ำส้มและถุงขนมบนโต๊ะพลันเอ่ยออกมา

 

“ เสียใจด้วยนะฟ้า แต่ตอนนี้ครบ15นาทีแล้ว เกมจะถูกเริ่มต่อไปจนกว่าจะหมดวัน ฟ้าเป็นคนตั้งกฎเองไม่ใช่เหรอ เป็นเด็กขี้โกงมันไม่ดีนะ ”

 

มันก็จริงอย่างที่เธอพูด ทั้งกฏเอย ทั้งวิธีการเล่นเอย ฟ้าเป็นคนคิดเองหมดทุกอย่าง 

 

“ งั้นแม่คะ ช่วยทำข้าวเที่ยงให้กินหน่อยค่ะ หนูหิวจนรู้สึกเหมือนท้องกำลังหมุนติ่วๆเลยอ่ะ ”

“ โฮ๋…ใช้วิธีนี้ก็ได้ด้วยนี่หน่า งั้นฉันขอด้วยคนนะที่รัก แต่อย่าใส่เห็ดล่ะ ”

“ ห๋า? อย่างงี้ก็ได้ด้วยเหรอ?! ”

“ ฮุ~ฮู~ก็ต้องได้สิคะแม่~ก็หนูเป็นลูกนี่หน่า~ ”

 

แก้วแสดงสีหน้าจนปัญญาออกมาก่อนจะลุกเข้าไปในห้องครัวด้วยความไม่เต็มใจ…