ราชาโลกเบื้องหลัง - ตอนที่ 12

หลังจากที่ถูกบังคับใช้แรงงานเยี่ยงทาสนานหลายชั่วโมง ฉันถูกปล่อยตัวออกมาอีกทีก็เกือบ5โมงเย็นแล้ว เวลานี้โรงเรียนคงจะเลิกกันแล้ว

โชคดีที่เมื่อถึงตอนเที่ยงแก้วให้เวลาฉันได้พักกินข้าวบ้าง ร่างกายที่อ่อนแอของฉันพักผ่อนไม่เพียงพอแถมยังถูกบังคับใช้แรงงานอีก แค่ยังยืนอยู่ได้ก็ดีใจแล้ว

ถ้าให้อธิบายถึงฝีมือการทำอาหารของแก้วนั้นก็ไม่ได้เเย่เลย จัดว่าอร่อยมากด้วยซ้ำ สำหรับเธอการทำอาหารให้รสชาติห่วยนั้นยังยากกว่าการทำให้อร่อยซะอีก

เเต่ไม่รู้ทำไมขณะที่ฉันกำลังกินอาหารฝีมือเธอ เธอถึงเอาเเต่จ้องหน้าฉัน เเละพอฉันเปิดปากชมออกไปว่าอร่อย เธอก็ถอนหายใจออกมา…

 

“ ฉันนึกว่านายจะเป็นอะไรไปซะอีก แต่ดูเหมือน‘เห็ด’ที่เผลอหยิบใส่ไปจะทำอะไรนายไม่ได้แล้วนะ ”

“ ห้ะ? ”

“ ค่อยโล่งหน่อยที่นายยังไม่เป็นอะไร ”

“ เมื่อกี้เธอว่าาาางาาาายน้าาาา— ”

 

ตึง!

 

“ ม—เมฆ!? นายเป็นอะไรไปน่ะ?! นี่! ตื่นขึ้นมาก่อนสิ! นี่! ”

 

ฉันแพ้เห็ดน่ะ…

และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันได้สัมผัสกับคำว่า ‘คนที่อันตรายที่สุดก็คือคนใกล้ตัว’ แต่สุดท้ายฉันก็รอดชีวิตออกมาได้ในสภาพครบ32ส่วน ขืนอยู่นานกว่านี้อาจจะหายไปสัก4-5ส่วนก็ได้ อันตรายจริงๆ… 

 

“ กลับมา— ”

“ —ทำไมกลับมาช้าจังคะพี่! นี่มันนานมากเลยนะ! เกือบจะ10ชั่วโมงเลย! 10ชั่วโมง! ”

“ …ขอโทษครับ ”

“ ดีมากค่ะที่ขอโทษ หนูโกรธมากเลยนะคะที่นอกจากพี่จะไม่ยอมอธิบายอะไรแล้วยังกลับมาช้าอีก อย่างน้อยก็ช่วยโทรมาบอกกันหน่อยก็ยังดี ”

 

เมื่อกลับมาถึงบ้านฉันก็โดนฟ้าเทศนาให้ฟังซะยกใหญ่ เพราะมีอะไรหลายๆอย่างให้คิดเต็มไปหมดเลยลืมเรื่องฟ้าไปสนิทเลย 

 

“ นี่วันนี้ฟ้าไม่ได้ไปโรงเรียนด้วยเหรอ? ”

“ หือ…ใช่ค่ะ หนูจะทิ้งพี่แก้วแล้วไปคนเดียวได้ยังไงกันละคะ ”

“ อืม~ก็นั่นสินะครับ คงทิ้งผมได้สินะครับ~ ”

 

นอกจากฟ้าแล้วคุณพ่อเองก็เดินตามหลังออกมาด้วยเเละจ้องมองมาที่ฉันด้วยความสงสัย

ฉันก็คิดไว้อยู่เเล้วล่ะ เเต่เพราะฟ้ายังอยู่ด้วยฉันจึงยังไม่สามารถอธิบายอะไรได้มากนักในตอนนี้

ถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันหยุดของคุณพ่อพอดี นิสัยส่วนตัวของคุณพ่อคือไม่ค่อยชอบออกไปข้างนอกบ้านสักเท่าไรในวันหยุดยกเว้นจะไปกับคุณแม่

 

“ เอ่อ…พี่คะ…เเล้วพี่เเก้วล่ะคะ? ”

“ อื้ม ยังสบายดีครบ32ส่วน…ไม่สิ อย่างเธอน่าจะมีสัก64ส่วนละมั้ง?…ช่างเหอะ เธอเเค่หลับลึกเหมือนทุกครั้งนั่นเเหละ ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกนะ ”

“ งั้นเหรอคะ… ”

 

ฉันลูบหัวฟ้าด้วยความเอ็นดูพร้อมกับมองไปทางคุณพ่อและคุณพ่อพยักหน้ากลับมาเหมือนเข้าใจ…

 

( หืม? )

 

ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณพ่อถึงพยักหน้ากลับมา ฉันแค่มองหน้าตามปกติก็เท่านั้นเอง?

หลังจากที่ฟ้ารู้สึกหายห่วงและตัดสินใจกลับขึ้นห้องไป ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องเคลียร์กับคนที่ดูมีปัญหาสุดแล้ว

 

“ เอาล่ะ อธิบายมาซะดีๆว่าเกิดอะไรขึ้น คงไม่ได้ฝากน้องมาบอกพ่อเพราะแค่อยากหยุดเรียนเฉยๆหรอกนะ… ”

 

คุณพ่อได้แสดงท่าทีเคร่งครึมออกมาซึ่งขัดแย้งกับนิสัยปกติอย่างมาก สายตาที่จ้องมองมาเหมือนต้องการจะขู่ว่า ‘ถ้าไม่ยอมบอกจะหักเงินค่าขนมแน่’

ฉันเริ่มเล่าให้คุณพ่อฟังตั้งแต่เปิดประตูเข้าไปเจอคนโรคจิตนอนสลบเต็มทางเดิน และฉันได้แจ้งตำรวจให้เข้ามาจัดการคนพวกนั้นทั้งหมด หลังจากให้ปากคำกับตำรวจเสร็จ ฉันก็ต้องมาช่วยเก็บกวาดข้าวของที่เสียหายเป็นเพื่อนกับแก้วด้วย

แน่นอนว่าทั้งหมดคือเรื่องโกหก ฉันไม่มีทางเล่าความจริงไปหรอกว่าคนพวกนั้นตายหมดแล้วและจะไม่มีวันเล่าเรื่องที่ยัยแก้วละเมอจับฉันกดลงเตียงเด็ดขาด

 

“ เพราะงี้เองสินะ ถึงว่าทำไมวันนี้ตอนเดินไปจ่ายตลาดกับฝนถึงได้ยินเสียงไซเรนบ่อยผิดปกติ…เอาล่ะ ลูกไปพักผ่อนเถอะ ”

( เชื่อด้วยแฮะ… )

 

คุณพ่อเองก็พอจะรู้เรื่องพละกำลังอันมหาศาลของแก้วเหมือนกัน เพราะงั้นเลยค่อนข้างสมเหตุสมผลที่แก้วจะสามารถซัดพวกโรคจิตได้หมดด้วยตัวคนเดียว

ฉันกลับขึ้นห้องมาในสภาพที่โทรมเหมือนศพเดินได้ ร่างกายซูบผอม ใต้ตาดำคล้ำ แขนขาเมื่อยล้า ถึงสภาพของฉันจะเป็นเเบบนี้ เเต่ก็นับว่าดีกว่าแต่ก่อนมาก 

ในตอนนั้นฉันต้องนั่งรถเข็นตลอดเวลา ขยับร่างกายไม่ได้ดั่งใจนึก ไม่สามารถสื่อสารกับใครได้นอกจากอ่านหนังสือที่ไม่เข้าใจเนื้อหาด้านใน ทั้งหมดที่เป็นเเบบนั้นก็เพราะฉันได้รับ[ร่างไร้พร]ติดตัวมาตั้งแต่เกิดราวกับคำสาป

[ร่างไร้พร]คือร่างกายของผู้ที่โชคร้ายที่สุดในโลก เพียงแค่เกิดมาก็สามารถเรียกได้เต็มปากว่ามันคือการตายทั้งเป็น ทั้งชีวิตจะเจอแต่เรื่องแย่ๆไร้เหตุผล ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่พยายามสู้ชีวิต แต่เพราะพวกเขาไม่สามารถกระทั่งลุกขึ้นมาสู้ได้เลยต่างหาก มันคือโศกนาฎกรรมที่ไม่มีใครต้องการให้เกิดกับตัวเอง

ร่างกายของฉันกับเเก้วนั้นเหมือนเกิดมาตรงข้ามกันทุกอย่าง แก้วที่เหมือนได้รับความรักจากพระเจ้าให้มีความสมบูรณ์เเบบในทุกด้าน ส่วนของฉันละก็คงจะโดนเกลียดขี้หน้าเข้าเต็มเปาล่ะมั้งนะถึงทำกันได้ขนาดนี้…

เเละการที่ฉันผู้มี[ร่างไร้พร]ได้มาอยู่เคียงข้างแก้วผู้มี[ร่างของนักบุญ]ก็เปรียบเสมือนกับคำเยาะเย้ยจากพระเจ้าเลยเนอะ อืม…เเต่ฉันก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ

 

“ คิดซะว่าได้มีข้ออ้างหยุดเรียนหนึ่งวันละกัน…แต่ทำไมรู้สึกว่ามันเหนื่อยกว่าไปโรงเรียนซะอีกนะ? ”

 

ช่วงนี้ฉันมักได้นอนไม่เต็มอิ่ม อย่างเมื่อคืนก็แทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ แถมพอเช้ามาฉันก็ยังถูกใช้งานราวกับเป็นทาสอีก

ฉันรู้ว่าการนอนไม่เพียงพอทำให้เกิดผลเสียต่อร่างกาย ตอนนี้เองก็รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยด้วย และพอยิ่งคิดเรื่องพวกนี้มันก็ยิ่งปวดเข้าไปใหญ่ ฉันเลิกใช้ความคิดและพยายามข่มตาหลับ…

 

ติ๊งๆๆๆๆ!

 

เสียงการแจ้งเตือนน่ารำคาญดังมาจากสมาร์ทโฟนของฉันไม่หยุดจนฉันต้องฝืนลุกขึ้นมาดู ท้องฟ้าในตอนนี้เองมืดแล้วด้วย

 

[[ มีข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน 99+ ]]

[[ มีสายโทรเข้าที่ไม่ได้รับ 99+ ]]

 

“ ทำไมยัยบ้านั่นถึงติดต่อมาเยอะขนาดนี้กันฟะเนี่ย!? ”

 

ฉันกลืนน้ำลายก่อนจะตัดสินใจกดโทรกลับไป

และเมื่ออีกฝ่ายรับสายก็พลันด่ากลับมาอย่างดุร้ายทันที เป็นความรู้สึกที่เข้าใจได้ว่าทำไมเป็นแบบนี้ ก็คุณเธอเล่นโทรมาเป็นร้อยสายแต่ฉันก็ดันไม่ได้รับเลยสักสาย

 

[[ ทำไมนายถึงไม่รับสายกันยะ! นายรู้ไหมว่ามันเสียเวลาเเค่ไหนที่ต้องโทรหานายเนี่ย! ]]

“ จ้าๆ เเล้วเธอมีอะไรถึงได้โทรมาเหมือนคนบ้าแบบนี้? ”

[[ …ช่วยออกมาหาฉันหน่อย… ]]

 

หูฉันฝาดรึเปล่านะ ท้องฟ้ามืดขนาดนี้ยังจะให้ออกไปอีก

 

“ โทษทีนะ แต่เพื่อความแน่ใจช่วยพูดอีกครั้งนึงหน่อยได้ไหม? ”

[[ ก็…บอก…ว่า…ช่วย…ออก…มา…หา…ฉัน…หน่อยไง! ไอ้โง่! ]]

 

แล้วทำไมต้องตะโกนใส่กันด้วยเนี่ย?!

 

“ เดี๋ยวก่อนๆ?! ทำไมฉันถึงต้องออกไปด้วยล่ะ? ”

[[ มาเจอกันที่สะพานทองเเล้วฉันจะอธิบายให้ฟังเอง เพราะงั้นหยุดถามเเล้วออกมาได้เเล้วน่า! ]]

 

เธอจะไม่ให้ฉันได้พักเลยรึไงนะ? ถึงวันนี้จะโชคดีได้หยุดเรียน แต่ถึงยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียนอยู่ดี แต่ทว่ากระทั่งเวลาพักผ่อนยังไม่มีแบบนี้ พรุ่งนี้ฉันได้ตายคาโต๊ะเรียนแน่…

 

“ เเล้วถ้าฉันไม่ไปล่ะ? ”

[[ เรื่องเเค่นั้นก็ง่ายๆ ฉันจะไปบอกกับฟ้าว่านายพยายามลักหลับฉัน เเค่นี้นายก็จะเป็นไอ้โรคจิตในสายตาของน้องสาวนายแล้วไงล่ะ! ]]

“ ไม่ใช่เฟ้ย! ในตอนนั้นคือฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกกระทำ! ”

 

ถึงฉันจะรู้ว่ายังไงเธอก็ไม่บอกฟ้าแน่นนอน แต่ถ้าเกิดเธอเอาไปบอกฟ้าจริงๆ ฉันก็คงได้กลายเป็นคนโรคจิตในสายตาของฟ้าแน่ ฉันไม่ได้อยากถูกน้องสาวของตัวเองมองด้วยสายตารังเกียจแบบนั้นหรอกนะ…ไม่สิ บางทีอาจจะดีก็ได้

 

[[ นี่นายกำลังจะบอกว่าผู้หญิงบอบบางและใสซื่อเเบบฉันพยายามลักหลับนายงั้นเหรอ… ]]

“ บอบบาง? อย่างเธอนี่กล้าเรียกตัวเองว่าบอบบางได้เต็มปากเหร— ”

[[ —นายจะพูดอะไรน่ะ นี่อยากโดนซัดเหรอ? ]]

“ เปล่าครับคุณผู้หญิง…เชิญคุณพูดต่อเลย ”

 

ด้วยพลังหมัดเอาจริงของผู้มี[ร่างของนักบุญ]คงจะสามารถส่งฉันไปโลกใหม่ได้แน่…

 

[[ ยังไงนายก็ต้องออกมาหาฉันอยู่ดี เพราะถ้านายไม่มาหาฉันภายในครึ่งชั่วโมงฉันจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องฟ้าเเน่ จะบอกพี่เค้าและคุณยายด้วย! ]]

“ นี่เธอเป็นเด็กประถมรึยังไงฟะ?! ”

 

เฮ้อ~ฉันถึงกับต้องยกธงขาวให้กับเธอคนนี้เลยจริงๆ ความดื้อด้านของเธอนี่มันเหนือกว่าฉันซะอีก

เเต่ก่อนที่เธอจะวางสายไปฉันก็ได้ยินคำพูดพิลึกๆดังออกมา…

 

[[ ตอนนั้นไม่ใช่ความฝันเหรอ…ชิ รู้งี้น่าจะใส่แรงไปมากกว่านี้อีก ]]

 

เธอพูดถึงเรื่องอะไรกันนะ…แต่รู้สึกขนลุกยังไงชอบกลแฮะ?

ฉันทำใจสักพักก่อนจะลุกจากเตียงและลงไปชั้นล่าง พอมาคิดดูดีๆวันนี้ทั้งวันยังไม่ได้เจอหน้าคุณแม่เลยนี่หน่า ก็นะ วันนี้มีแต่เรื่องน่าปวดหัวจนไม่ได้คิดถึงอย่างอื่นเลย…

 

“ เอ๊ะ? แม่ยังไม่นอนอีกเหรอ? ”

 

และเหมือนเรื่องบังเอิญเกิดขึ้น ฉันที่ลงบรรไดมาก็พบกับคุณแม่ทันที…แต่ทำไมถึงทำหน้าบึ้งตึงแบบนั้นล่ะ?

 

“ เเม่ยังไม่ค่อยง่วงนอนน่ะ เเต่ลูกมีอะไรจะบอกเเม่ไหม… ”

“ หืม??? ”