ราชันเร้นลับ 2 : วัฏจักรแห่งชะตา (Circle of Inevitability) - ตอนที่ 144 เงื่อนไข

ตอนที่ 144 เงื่อนไข

ของปลอม? ลูเมี่ยนเลิกคิ้วขวาเล็กน้อย ราวกับได้ยินเสียงการเย้ยหยันจากโชคชะตาที่ไม่เมตตาต่อชาร์ลี

ชาร์ลียอมหันหลังให้หลักการอันเปราะบางของตน ใช้เวลาหลายวันนอนกับคุณนายอลิซ ถูกกล่าวหาว่าเป็นฆาตกร ซ้ำยังตกงาน แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือสร้อยคอเพชรปลอม?

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ลูเมี่ยนรู้สึกว่าคนเราไม่ควรยอมจำนนต่อโชคชะตาง่ายๆ

แม้เรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับเขา แต่เด็กหนุ่มกลับรู้สึกเหมือนพลอยได้รับผลกระทบ

ไอ้โชคชะตาเวรตะไล!

ถ้าแกเย้ยหยันมา ฉันก็จะเย้ยกลับ!

ทันใดนั้น ลูเมี่ยนเริ่มคลำพบอีกหนึ่งกฎของการสวมบทบาทเป็นนักยั่วยุ แต่ก็ยังหยาบอยู่ จำเป็นต้องขัดเกลาเสียก่อน

เด็กหนุ่มมองหน้าชาร์ลี ถามด้วยสีหน้าครุ่นคิด

“นายคิดว่าคุณนายอลิซหลอกนาย หรือคนของโรงจำนำเห็นว่านายดูจน ไม่น่าจะรู้มูลค่าที่แท้จริงของสร้อยคอ จึงใช้เหตุผลนี้เพื่อกดราคาให้ต่ำๆ?”

“ฉ…ฉันไม่รู้” ชาร์ลีดูสับสนมาก เจ็บปวดมาก

เว้นวรรคไปสักพัก เขาเสริมอย่างยากลำบาก

“คงเป็นคุณนายอลิซ… ลองมองไปรอบๆ สิ มีคนเอาของมาจำนำนับไม่ถ้วน นักประเมินต้องตรวจสอบวันๆ นึงหลายร้อยชิ้น ได้เห็นของมีค่าผ่านตามากมาย คงไม่น่าจะโกงแค่ฉันหรอกกระมัง?”

“ท…ทำไมเธอถึงได้…”

ชาร์ลีพูดต่อไม่ไหว

โรงจำนำนี่แหละตัวเอาเปรียบทุกคนอย่างเท่าเทียมเลยล่ะ… ถ้ามีช่องให้กดราคาก็ไม่เคยยั้งมือ ยิ่งเป็นของราคาแพงก็ยิ่งกดราคาฮวบฮาบ… ลูเมี่ยนจิกกัดในใจอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะพูดยิ้มๆ

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?”

“หลายคนที่รวยมากๆ ก็ไม่ได้ร่ำรวยเพราะขยันอย่างสุจริตหรอกนะ ในเมื่อหลอกได้ด้วยของปลอม ทำไมต้องให้ของจริงด้วยล่ะ?”

“คุณนายอลิซอาจเป็นคนรวยประเภทนั้น หรืออาจไม่ได้รวยสักเท่าไรด้วย แต่อาศัยการพักในโรงแรมหงส์ขาวเพื่อหลอกลวงคนหนุ่มอย่างนาย”

ลูเมี่ยนมิได้ปฏิเสธคนรวยทุกคน เพราะในกลุ่มดังกล่าว ส่วนมากก็ร่ำรวยได้ด้วยพรสวรรค์ ความสามารถพิเศษ ความขยัน และโอกาส เช่นโอลัวร์

หลังจากถูกเขาเหน็บแนมชุดใหญ่ กล้ามเนื้อบนใบหน้าชาร์ลีเริ่มขยับชัดเจน

เขาพึมพำคนเดียวด้วยความขุ่นเคืองใจ

“ที่พูดมาก็ถูก… ตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณนายอลิซไม่เคยชวนฉันไปกินมื้อใหญ่เลยสักครั้ง เอาแต่เรียกให้ไปบริการช่วงหนึ่งถึงสองทุ่ม…”

นายนี่หัวอ่อนจริงๆ … เป็นคนรีมูจริงหรือเนี่ย? ลูเมี่ยนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาปิดหน้า

จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าว

“ไปขอสร้อยคอคืนจากร้าน เราลองแวะโรงรับจำนำอื่นดู”

“มันอาจจะเป็นของแท้ก็ได้?”

ชาร์ลีชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะขานตอบ

“ต…ตกลง!”

ใจจริงเขาก็ยังไม่ยอมแพ้

ลูเมี่ยนตักเตือนเสริม

“ตรวจสอบให้ดีล่ะ อย่าให้พวกเขาสับเปลี่ยนสร้อยของนายได้”

“อื้อ” ชาร์ลีพยายามทำตัวร่าเริง “ก่อนหน้านี้ฉันเอาแต่จ้องสร้อย จนจำทุกรายละเอียดของมันได้แล้ว!”

หลังจากได้สร้อยคอเพชรคืน ลูเมี่ยนตามชาร์ลีตระเวนไปยังโรงรับจำนำอีกสองแห่งในเขตหอดูดาว

ผลการประเมินยังเหมือนเดิม สร้อยคอเป็นของปลอม สามารถจำนำได้เพียงสิบเอ็ดถึงสิบห้าเฟลคิน

ชาร์ลียิ่งหดหู่ ยิ่งแตกสลายมากขึ้นเรื่อยๆ

ลูเมี่ยนหันไปมองอีกฝ่ายพลางพูดปลอบใจ

“อย่างน้อยก็ยังจำนำได้หลักสิบเฟลคิน เพียงพอให้นายอยู่ต่อได้อีกสักสัปดาห์ และยังมีเงินเหลือไปนั่งร้านกาแฟบนถนนเสื้อนอกขาว เลี้ยงเครื่องดื่มเด็กเสิร์ฟ เพื่อให้พวกเขาช่วยแนะนำงานใหม่ให้”

นับรวมค่าเช่าบ้านไปด้วย ชาร์ลีจะใช้เงินประมาณวันละหนึ่งเฟลคิน ถ้าไม่ได้ลงไปดื่มที่บาร์ใต้ดินก็ยิ่งถูกลง

“ก็จริง…” ชาร์ลีถอนหายใจ

หลังจากเพิ่งผิดหวังมาสุดขีด พอเริ่มกลับสู่ความจริง เขาก็พบว่าชีวิตยังมีความหวังอยู่

ลูเมี่ยนครุ่นคิดสักพัก แล้วจึงกล่าว

“ยังไม่ควรตัดความเป็นไปได้อื่นๆ ทิ้งไป… เช่น โรงรับจำนำเหล่านี้อาจจะแอบติดต่อกันอย่างลับๆ นัดแนะกันต้มตุ๋นคนที่แต่งตัวไม่ดีแต่จำนำของราคาแพงที่ไม่มีใบเสร็จ… อยากลองนำสร้อยไปประเมินราคาที่ร้านอัญมณีมืออาชีพดูไหม?”

“มันมีค่าธรรมเนียมน่ะสิ” ชาร์ลีทำหน้าลำบากใจ

ถ้าประเมินออกมาเป็นของแท้ก็ดีไป แต่ถ้าเป็นของปลอม ทรัพย์สินที่เขาเหลืออยู่ไม่มาก อาจหดหายไปถึงหนึ่งในสามหรือมากกว่านั้น

ลูเมี่ยนถอนหายใจแล้วพูด

“เอาสร้อยคอเพชรมาให้ฉัน ไว้จะลองหาคนช่วยประเมินให้ ไม่คิดเงิน…”

“นายยังมีเงินติดตัวอยู่ใช่ไหม? พอจะผ่านวันนี้ไปได้ไหม?”

“ฉันยังเหลืออีก 2.6 เฟลคิน” ชาร์ลีมอบสร้อยคอเพชรให้ลูเมี่ยนด้วยแววตาคาดหวัง

เด็กหนุ่มรับสร้อยคอไว้ พลางพูดยิ้มๆ

“นายไม่กลัวหรือ? ฉันอาจประเมินได้ของแท้ แต่เอาของปลอมคืนให้นายแทน แล้วบอกว่าพวกโรงรับจำนำนั่นตีราคาถูกแล้ว”

ใบหน้าชาร์ลีแข็งค้างไปอีกครั้ง

ผ่านไปสักหนึ่งวินาที เขาถอนหายใจไปพลางพูด

“ฉันเชื่อใจนาย แล้วอีกอย่าง ฉันถือว่ามันเป็นของปลอมไปแล้ว”

ลูเมี่ยนโบกมืออำลาชาร์ลี แล้วเดินตรงไปทางจัตุรัสแดนชำระ

…

ใกล้กับสุสานใต้ดิน ออสตา·ทรูเอลในชุดคลุมยาวสีดำมีฮู้ด นั่งหันหน้าเข้าหากองไฟอยู่ในตำแหน่งประจำ

“ไม่คิดจะเปลี่ยนทำเลบ้างหรือ” ลูเมี่ยนเดินเข้าไป ถามไถ่ด้วยรอยยิ้ม

ออสตาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

“การทำนายและการตีความของผมถือว่าแม่นยำพอตัว มีลูกค้าไม่น้อยคอยแนะนำเพื่อนแบบปากต่อปาก ถ้าเปลี่ยนทำเลก็เท่ากับยอมเสียลูกค้าที่สั่งสมมาน่ะสิ? เฟลคินทั้งนั้นเลยนะ!”

“ลูกค้าที่สั่งสมมาอะไรกัน… คนโง่ที่สั่งสมมาสิไม่ว่า” ลูเมี่ยนพูดกึ่งติดตลกกึ่งเย้ยหยัน

ออสตาไม่กล้าเถียง

ลูเมี่ยนจึงถามต่อทันที

“ฉันมีธุระกับมิสเตอร์ K จะต้องติดต่อเขายังไง”

ไม่ได้มาหาเราสินะ… ออสตาโล่งใจไปหลายเปลาะ พลางพูดด้วยจังหวะที่ค่อนข้างเร็ว

“คนที่เคยเข้าร่วมชุมนุมแล้ว สามารถไปที่สำนักงานใหญ่ของนิตยสาร ‘สื่อวิญญาณ’ หรือก็คือตึกที่จัดงานชุมนุมนั่นแหละ อาคารหมายเลข 19 ถนนเฌอร์ ไปเคาะประตูห้อง 103 ด้วยจังหวะสามยาว สองสั้น หนึ่งยาว จากนั้นก็จะมีคนมาพาคุณไปหามิสเตอร์ K”

“หรือถ้าไม่อยากไปด้วยตัวเอง คุณสามารถส่งจดหมายไปตามที่อยู่ ‘ห้อง 103 ถนนเฌอร์ เขตถนนหลวง’ ผู้รับคือกิโยม·ปิแยร์”

คิดชื่อปลอมได้เห่ยชะมัด… จังหวะการเคาะประตูไม่เหมือนกับในงานเลี้ยงสินะ… มิสเตอร์ K ไม่เห็นเคยบอกเราเรื่องพวกนี้… หรือรู้อยู่แล้วว่าออสตาจะพูด? ลูเมี่ยนผงกศีรษะแผ่วเบา กล่าวอำลากับออสตา แล้วเดินกลับไปยังผิวดิน

ขณะผ่านทางเข้าสุสานใต้ดิน เด็กหนุ่มเห็นกลุ่มนักท่องเที่ยวถือเทียนสีขาวที่จุดแล้ว กำลังเดินตามผู้ดูแลเข้าไปใน ‘จักรวรรดิแห่งความตาย’ โดยผ่านประตูโค้งที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ

ลูเมี่ยนถอนสายตากลับ เดินออกไปขึ้นรถม้าสาธารณะ ตรงไปยังบ้านเลขที่ 19 เขตถนนหลวง

เขากดหมวกแฟลตแก๊ปลงต่ำ พลางเคาะประตูห้อง 103 ตามจังหวะยาวสาม สั้นสอง และยาวหนึ่ง

ท่ามกลางเสียงเสียดสี ประตูไม้สีแดงเข้มเปิดออก

ตรงหน้าลูเมี่ยนคือบุรุษหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ผมสีน้ำตาลแดงปล่อยยาวคล้ายพวกศิลปิน

อีกฝ่ายใช้นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องลูเมี่ยนอยู่ราวสองวินาที

“มาหาใคร”

“ผมชื่อชาร์ล มีธุระกับมิสเตอร์ K” ลูเมี่ยนเล่าไปตามจริง

บุรุษหนุ่มคนดังกล่าวเอียงคอเล็กน้อย คล้ายกำลังฟังเสียงเล็กๆ

ครู่เดียวก็พูดกับลูเมี่ยน

“ตามผมมา”

ชายหนุ่มเดินนำไปยังมุมฝั่งหนึ่งของห้องที่ตกแต่งสไตล์โบราณจ๋า แล้วเปิดประตูลับที่ซ่อนอยู่ในห้องแต่งตัว

ด้านหลังประตูคือบันไดลงสู่ใต้ดิน ริมผนังทั้งสองฝั่งติดโคมไฟแก๊สที่ล้อมด้วยกระจกและกรงโลหะสีดำ

ลูเมี่ยนเดินลงห้องใต้ดิน ผ่านทางเดินที่ไม่ยาวนัก จนมาถึงห้องหนึ่งที่ค่อนข้างโปร่งโล่ง

เขาเชื่อว่าในนี้คงมีทางออกอื่นอยู่ด้วย หรืออาจเป็นทางเชื่อมกับโลกใต้ดินของทรีอาร์บางจุด

ยามนี้มิสเตอร์ K กำลังนั่งบนเก้าอี้เอนหลังสีแดง ใบหน้าซุกซ่อนอยู่ใต้เงาฮู้ดใบใหญ่

เจ้าภาพการชุมนุมจ้องหน้าลูเมี่ยนโดยไม่พูดไม่จา สร้างความกดดันอันน่าพรั่นพรึง

เด็กหนุ่มกดหมวกแฟลตแก๊ปลงเล็กน้อย กล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม

“อรุณสวัสดิ์ครับมิสเตอร์ K ผมมีเรื่องอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณ

“สำหรับราคาที่ต้องจ่าย ทางคุณเป็นคนตัดสินใจ”

มิสเตอร์ K เงียบไปสักพัก ก่อนจะถามด้วยเสียงแหบพร่าต่ำๆ

“แก๊งหนามพิษรู้เรื่องที่คุณฆ่ามาร์โกต์แล้วหรือไง?”

นึกแล้วเชียว… ลูเมี่ยนไม่แปลกใจเลยสักนิดที่มิสเตอร์ K รู้เรื่องของตน

ในตอนที่เข้าร่วมงานชุมนุม เขาจงใจพันหน้าด้วยผ้ารัดแผลสีขาว เพื่อสร้างภาพจำเดียวกับตอนที่ฆ่ามาร์โกต์ หวังให้มิสเตอร์ K ค้นพบความจริงในภายหลัง เพื่อแสดงคุณค่าของตน แสดงบุคลิกที่เร่าร้อนรุนแรง

และสิ่งนี้ก็เพียงพอที่จะสร้าง ‘ความเชื่อใจ’ แก่มิสเตอร์ K

ลูเมี่ยนส่ายหน้า

“เป็นปัญหาอื่นครับ…”

เขาเริ่มเล่าว่าตนได้พบชาร์ลีอย่างไร ช่วยอีกฝ่ายแก้ปัญหาอย่างไร แต่สุดท้ายกลับต้องถูกซูซานน่า·มาติสเกลียดชัง ซ้ำยังเกือบถูกสัตว์ประหลาดนั่นฆ่า เคราะห์ดีที่ผู้วิเศษทางการมาถึงทันเวลา

ลูเมี่ยนเล่าทุกสิ่งโดยไม่มีคำโกหก เพียงแต่ข้ามรายละเอียดไปพอสมควร

สิ่งนี้สอดคล้องกับข้อมูลที่เขาต้องการซื้อจากงานชุมนุม

“อยากได้พรคุ้มครองหรือ” มิสเตอร์ K ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำหลังจากเงียบฟังจนจบ

พรคุ้มครอง? คิดว่าตัวเองสูงส่งปานนั้นเชียว? คำที่ถูกต้องคือ ‘คุ้มกัน’ ต่างหาก! ลูเมี่ยนรำพันเงียบ พลางพยักหน้าอย่างขึงขัง

“ใช่ครับ”

มิสเตอร์ K ตอบด้วยเสียงแหบพร่า

“นั่นคงเป็นสัตว์วิญญาณประเภทหนึ่ง คล้ายคลึงกับวิญญาณมาร หากเป็นสถานการณ์ปกติ แค่คุณย้ายออกจากเขตตลาดก็จบ มันจะส่งอิทธิพลกับคุณไม่ได้อีก แต่ตอนนี้ผู้วิเศษทางการกำลังจับตาดูคดีนี้อยู่ ถ้าคุณย้ายออก คงไม่แคล้วได้ถูกหมายหัว… ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าซูซานน่า·มาติสจดจำคุณได้ หรือแม้กระทั่งทำเครื่องหมายไว้ ต่อให้คุณหนีไปไหนก็หลบไม่พ้น พลังหลายชนิดสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดเชิงระยะทาง โดยไม่จำเป็นต้องออกจาก ‘ถิ่น’ ของตัวเองเลย”

ไม่แปลกใจที่มาดามทั้งสองไม่แนะนำให้เราย้ายออก… ลูเมี่ยนพยักหน้าไตร่ตรอง

“แล้วผมควรทำยังไง”

มิสเตอร์ K พูดด้วยจังหวะช้าลง

“ผมคุ้มครองคุณได้ แต่คุณก็ต้องทำงานให้ผม”

“งานอะไรครับ?” ลูเมี่ยนถามอย่าง ‘ร้อนรน’

มิสเตอร์ K ประสานมือไว้ตรงหน้าแล้วเริ่มพูด

“เข้าร่วมแก๊งอะไรก็ได้ในเขตตลาด แล้วขึ้นเป็นหัวหน้าหน่วย”

องค์กรเบื้องหลังมิสเตอร์ K อยากควบคุมเขตตลาดอ้อมๆ? ลูเมี่ยนตอบโดยไม่ลังเล

“ไม่มีปัญหาครับ!”

มิสเตอร์ K พยักหน้ารับเชื่องช้า ตามด้วยจับนิ้วชี้ซ้ายด้วยมือขวา

เพียงเสี้ยวอึดใจ เขาออกแรงกระชากจนนิ้วดังกล่าวถูกฉีกออกมา เผยให้เห็นกระดูกสีขาวกับบาดแผลที่มีเลือดซึม

แค่เห็นลูเมี่ยนก็รู้สึกเจ็บแทนแล้ว

เรื่องน่าประหลาดก็คือ ที่บาดแผลบนมือและบนนิ้วที่ถูกกระชากออก ไม่มีการไหลทะลักของเลือด ของเหลวสีแดงเพียงคลอเคลียอยู่ตรงขอบแผลในลักษณะยุบพอง จนดูเหมือนการ ‘สมานแผล’

“รับไว้สิ มันจะช่วยคุณได้ในช่วงเวลาสำคัญ” มิสเตอร์ K โยนนิ้วที่ดึงออกมาให้ลูเมี่ยน

ตรงแผลบนมือซ้ายที่ไม่มีนิ้ว เนื้อเยื่อและเลือดกำลังกระดุกกระดิกอย่างบ้าคลั่ง ราวกับกำลังจะงอกนิ้วใหม่ออกมา

……………………………………………………..