ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 56: ฝีมือคนละระดับ (3)

บทที่ 56: ฝีมือคนละระดับ (3)

 

ฟิ้ว!

 

ต้นไม้ยักษ์แยกออกเป็นสองส่วนพร้อมกับเสียงร้องอันดุเดือดของดาบแห่งราชวงศ์ซิลลา

 

ต้นไม้ยักษ์นี้มีขนาดลำต้นที่แข็งและหนาเสียจนต้องใช้คนประมาณสามสิบคนเพื่อโอบล้อม

 

สิ่งที่ไม่น่าเชื่อคือต้นไม้เช่นนี้กลับถูกตัดแยกเป็นสองส่วนด้วยดาบที่มีความยาวเท่ากับแขนของจูฮอน แต่มันก็เป็นไปได้เพราะดาบในมือจูฮอนเป็นโบราณวัตถุเกรด A!

อ่านนิยาย
ต้นไม้ยักษ์ที่ถูกแยกเป็นสองส่วนเริ่มกรีดร้องออกมา ทว่า เสียงกรีดร้องนั้นไม่ได้มาจากต้นไม้ แต่กลับเป็นโบราณวัตถุที่อยู่ภายในต่างหาก

 

[เจ้ามนุษย์หน้าโง่!]

 

มันเป็นโบราณวัตถุประเภทกระดาษ โบราณวัตถุแผนที่นั้นต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับต้นไม้ยักษ์เป็นแน่ เพราะมันกรีดร้องออกมาด้วยเจ็บปวดที่รุนแรง

 

[เจ้ากล้าดียังไงถึงมาใช้ความรุนแรงกับโบราณวัตถุเช่นข้า?!]

 

จูฮอนเผยยิ้มบนใบหน้า

 

“ทำไมล่ะ? มีปัญหาหรือไง? กฎข้อเดียวของฉันก็คือหาแกให้เจอ”

 

‘แม้ว่ามันจะกลับกลายมาเป็นแบบนี้ก็เถอะ!’

[อย่าเข้ามาใกล้! ไอ้เจ้ามนุษย์! หากไม่ผ่านบททดสอบ ข้าก็ไม่ยอมรับเจ้าหรอก! เจ้าต้องสวดอ้อนวอนต่อหน้าข้าอย่างจริงใจ แต่ดูจากความเลือดเย็นแล้ว…!]

 

‘สวดอ้อนวอนบ้าบออะไรกัน’

 

จูฮอนไม่ได้สนใจว่าโบราณวัตถุจะบ่นอะไรออกมา เขาสั่งให้แจฮาหยุดเรือและมุ่งตรงไปที่ต้นไม้ยักษ์

 

โบราณวัตถุที่หวาดกลัวตะโกนทันทีที่จูฮอนเข้ามาใกล้

 

[เจ้าหลอกลวงข้าไม่พอ ซ้ำยังจะขืนใจ?!]

 

‘ขืนใจ?’

 

จูฮอนชี้ดาบไปที่โบราณวัตถุและเริ่มตะคอก

 

“อย่าพูดอะไรที่ทำให้เข้าใจผิดนักสิ ฉันก็ไม่ได้จะคาดคั้นอะไรแกนักหรอก

 

[ถ้างั้นเจ้าก็ควรจะอ่อนโยนกับข้าสิ มนุษย์หน้าโง่!]

 

จูฮอนเผยยิ้มขึ้นมา

 

“สิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้ก็เรียกว่าอ่อนโยนแล้วไง แกเป็นโบราณวัตถุล้ำค่าที่ฉันต้องการนำมาใช้เพื่อเหตุผลทางธุรกิจ”

 

นั่นคือความจริง หากจูฮอนต้องการที่จะใช้มันเพื่อผลประโยชน์ จูฮอนจำเป็นต้องบังคับและสั่งสอนให้โบราณวัตถุยอมจำนน มันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ต่างอะไรกับช่วงที่เขาทำให้โบราณวัตถุเทพเจ้าแห่งอียิปต์ทั้งสามยอมจำนน

 

“ยังไงก็เถอะ ฉันก็เจอแกแล้ว ทำไมไม่ลองทำตัวดี ๆ แล้วมาเป็นของฉันเสียล่ะ?”

 

[บ้าชิบ ไอ้มนุษย์จอมโอหัง เจ้าต้องรอก่อน!]

 

เศษไม้ที่กระจัดกระจายเริ่มส่องแสงวาบขึ้นมา

 

ไม่ว่าจูฮอนจะเหี้ยมโหดเพียงใด โบราณวัตถุก็ดูเหมือนจะยอมจำนนและเปลี่ยนกลับมาสู่รูปแบบดั้งเดิมของมันทันที

 

ยูแจฮาถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

“มันจะต้องกลับกลายมาอยู่ในร่างของโบราณวัตถุในไม่ช้า…”

 

ทว่า ท่าทีของยูแจฮาและจูฮอนกลับแปรเปลี่ยนทันทีที่โบราณวัตถุปรากฏขึ้น

 

ทำไมกัน?

 

สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าพวกเขาคือแผนที่กระดาษ ไม่สิ แผนที่กระดาษจำนวนมากมายมหาศาล

 

ทุกอย่างดูเป็นไปได้สวย จนกระทั่ง…

 

“นี่มัน…”

 

มีแผนที่กระดาษมากกว่าหนึ่งแผ่น! ทุกเศษเสี้ยวของไม้ที่กระจัดกระจายถูกเปลี่ยนให้เป็นแผนที่ ยูแจฮาถึงกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง

 

“เอ่อ… ไม่มีทางที่มันจะมีแผนที่เหมือนกันทั้งยี่สิบแผ่นหรอกใช่ไหม?”

 

แน่นอนว่าไม่

 

จูฮอนเผยยิ้มชั่วร้าย

 

นั่นเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง

 

นี่คือวิธีการที่โบราณวัตถุปั่นหัวพวกเขา กล่าวคือมันปั่นหัวจูฮอนโดยให้เขาหาว่าแผนที่แผ่นไหนเป็นของจริง โบราณวัตถุแผนที่ดูเหมือนจะขัดขืนเพราะมันไม่อยากลงเอยอยู่ในน้ำมือของจูฮอน

 

โบราณวัตถุเริ่มหัวเราะราวกับทุกอย่างเป็นไปตามที่วางแผนไว้

 

[ฮ่าฮ่าฮ่า หาข้าให้เจอก็แล้วกัน! ถ้าหาข้าเจอ ข้าจะยอมไปกับเจ้า ทว่า ถ้าหาก

 

จูฮอนถอนหายใจ

 

‘เราต้องทำตัวดี ๆ หน่อย เพราะเราต้องใช้มันกับเทพีแห่งการทำลายล้าง แต่…’

 

มันกลับเรียกร้องชัยชนะ

 

ยูแจฮากำลังจะเดินไปขึ้นเรือราวกับไม่มีอะไรที่พวกเขาจะทำได้อีกแล้ว

 

“ฉันจะเก็บรวบรวมมันทุกชิ้นเอง ทำไมเราไม่เอาเศษชิ้นส่วนทั้งยี่สิบชิ้นขึ้นไปบนเรือแทนล่ะ?”

 

“ไม่ได้ เราเอาไปทั้งหมดไม่ได้ ทางออกจะเปิดและสุสานจะถูกพิชิตก็ต่อเมื่อเราเจอชิ้นส่วนของจริง”

 

“งั้นเราต้องไล่ดูชิ้นต่อชิ้นเลยงั้นเหรอ?”

 

“ไม่ได้ เราไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น”

 

“งั้นต้องทำยังไงล่ะ?!”

 

“มีอีกทางหนึ่ง”

 

“ว่าไงนะ?”

 

จูฮอนเผยทำบางสิ่งที่เกินกว่าคนเราจะนึกถึงได้

 

ฉับ!

 

“?!”

 

จูฮอนพุ่งเข้าไปฉีกแผนที่อย่างไร้ความปรานี ยูแจฮาที่กำลังมองดูเริ่มโห่ร้อง

 

“เฮ้ย! ทำอะไรของนาย?!”

 

‘ทำอะไรงั้นเหรอ?’

 

“ทำลายข้าวของไง”

 

จูฮอนที่กำลังรู้สึกรำคาญไล่ฉีกโบราณวัตถุแผนที่ชิ้นต่อชิ้น!

 

ฉับ ฉับ ฉับ!

 

“อ๊าก!”

 

‘กล้าดียังไงถึงมาทำลายโบราณวัตถุต่อหน้าผู้ซ่อมแซมอย่างเรา?!’

 

ทว่า ของจริงดูเหมือนจะไม่อยู่ตรงนั้น เพราะของปลอมต่างก็ส่องแสงสว่างและหายไปทันทีที่จูฮอนฉีกมัน นี่อาจเป็นวิธีที่จูฮอนวางแผนในการค้นหาโบราณวัตถุแผนที่ของจริง

 

จูแจฮาเบิกตากว้างทันทีที่มองดู

 

ก็จริงที่ว่า ท้ายสุดแล้ว วิธีนี้จะทำให้เหลือแผ่นที่ของจริงไว้เพียงหนึ่งเดียว แต่…

 

“เอ่อ… นายคิดจะทำอะไรกัน! แล้วถ้านายทำลายของจริงไปด้วยล่ะ?!”

 

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ยังไง งานซ่อมแซมก็เป็นหน้าที่ของนาย”

 

“เมื้อกี้ว่าไงนะ?!”

 

‘พอมีคนซ่อมโบราณวัตถุอยู่ด้วยหน่อย ไอ้หมอนี่ก็ทำตัวราวกับโบราณวัตถุเป็นของรีไซเคิล!’

 

‘ก็จริงอยู่ที่ว่าเราซ่อมมันได้ แต่โบราณวัตถุส่วนใหญ่มันก็ยังไม่ถูกทำลาย แล้วก็… งานซ่อมแซมแม่งโคตรจะยากเลย…!’

 

แม้ว่าเขาจะกล่าวคำพูดเช่นนั้นออกไป จูฮอนในตอนนี้เริ่มรู้สึกและสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง มันอาจจะยากในช่วงแรก แต่จูฮอนก็รู้แล้วว่าแผนที่แผ่น

จูฮอนยิ้มทันทีที่เหลือแผนที่เพียงไม่กี่แผ่นอยู่บนพื้น

 

‘นี่ไง’

 

นั่นเป็นเหตุผลที่จูฮอนกล่าวคำพูดให้ความหวังผู้ซ่อมแซมของตน

 

“ไม่ต้องห่วง ดูเหมือนว่านายไม่จำเป็นต้องซ่อมมันแล้วแหละ”

 

สีหน้าของยูแจฮาดูดีขึ้นมาทัน

 

“หือ? นี่เหรอ? นั่นคือโบราณวัตถุของจริงงั้นเหรอ?”

 

“ใช่แล้ว ฉันจะไม่ทำลายโบราณวัตถุที่มีความเกี่ยวข้องกับโบราณวัตถุของไอรีนเป็นอันขาด…”

 

ในตอนนั้นเอง…

 

[ไอ้พวกมนุษย์หน้าโง่ พวกเจ้าสมควรถูกสาปแช่งตลอดไป! พวกเจ้าจะต้องตายอย่างน่าสังเวช! ข้าขอให้พวกเจ้าป่วยตายไปในที่สุด!]

 

‘ป่วยตาย…?’

 

คำพูดนี้ดูเหมือนจะจี้ใจจูฮอนไม่น้อย แต่เขาก็กลับเผยยิ้มที่น่ากลัวออกมา

 

‘เราจะไม่ทำลายมัน แต่เราจะทำให้มันเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส’

 

ในตอนนั้นเอง…

 

ฉับ!

 

เสียงกรีดร้องดังกึกก้องไปทั่ว

 

[#*$#(#($#)$)!]

 

โบราณวัตถุแผนที่รู้สึกราวกับร่างกำลังแหลกสลายทันทีที่จูฮอนตวัดดาบ ทั้งโบราณวัตถุและยูแจฮาต่างกรีดร้อง สุสานเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงทันทีที่โบราณวัตถุรู้สึกเจ็บปวด ทันใดนี้ ยูแจฮารีบตะโกนใส่จูฮอน

 

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายจะทำลายมันจริง ๆ!”

 

“ยังไงก็เถอะ สองในสามยังคงใช้ได้อยู่ ซ่อมมันซะ ตราบใดที่มันยังใช้งานได้ ซ่อมไปยังไงนายก็ได้เงิน”

 

ยูแจฮาเกือบสำลักทันทีที่ได้ยินตรรกะเช่นนั้น

 

‘เงินกับโบราณวัตถุมันเหมือนกันหรือยังไง?!’

 

“ไอ้บ้าจูฮอนเอ้ย! ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่!”

 

ทว่า จูฮอนกำลังยิ้มอยู่

 

บางทีเขาอาจจะคิดว่าหลายสิ่งอย่างคงจะเป็นเรื่องง่าย หากมีผู้ซ่อมแซมที่มีพรสวรรค์อยู่เคียงข้าง