ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 44: เหนือฟ้ายังมีฟ้า (4) 1
ตอนที่ 44: เหนือฟ้ายังมีฟ้า (4)
ยูแจฮาคว้าสมุดร่างภาพออกมาจากมือของจูฮอนและโยนทิ้งลงถังขยะ ทันใดนี้ เขาจึงตะโกนใส่หน้าจูฮอน
“ไปให้พ้น อย่าทำให้ฉันโกรธ!”
ทว่า จูฮอนพูดต่ออย่างไม่สนใจ
“อยากจะเป็นนักวาดภาพแบบฌอง ริชาร์ดหรือไงกัน? ไร้ประโยชน์สิ้นดี”
ยูแจฮารู้สึกเดือดดาลและเริ่มกัดฟัน
“เลียนแบบงั้นเหรอ? ไอ้หมอนั่นต่างหากที่ขโมยงานศิลปะของฉันไป!”
จูฮอนเริ่มยิ้นทันทีที่เข้าถึงอารมณ์ของยูแจฮาได้
ยูแจฮา
เขาไม่ได้ถามรายละเอียดอะไรระหว่างที่ทำงานร่วมกับประธานควอน แต่จูฮอนกลับคิดบางสิ่งขึ้นได้
เขารู้ว่ายูแจฮาโดนหักหลังจากอาจารย์ที่เชื่อใจ และถูกโลกของศิลปะกลบฝัง ยูแจฮาต้องการกลับมาวาดภาพอีกครั้ง
‘แต่เขากลับกลายเป็นนักต้มตุ๋นหลังจากทิ้งทุกอย่างไป ความเชื่อใจกลับถูกทำลาย’
นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนอยากรู้ว่าเขาต้องการอะไรมากที่สุด
นั่นใช่เหตุผลหรือไม่? จูฮอนที่ถูกยั่วยุรีบตะคอกกลับ
“เพราะมันขโมยไป…?”
ยูแจฮาถึงกับหุบปากเงียบราวกับพูดสิ่งที่ไม่ควรออกไป แต่จูฮอนกลับเผยยิ้มชั่วร้าย
“……”
ยูแจฮากัดริมฝีปากจนแทบเลือดออก ไม่มีใครเชื่อเขา เขาถูกแบล็กเมล์ว่าพ่อแม่ของเขาจะไม่ปลอดภัยหากบอกเรื่องนี้กับใคร
นอกจากนี้ ชื่อเสียงของเขาจะหมองหม่นและจะถูกขับไล่ออกจากวงการ
ทว่า จูฮอนกลับหัวเราะเยาะ
“ฉันไม่รู้อะไรมากหรอกนะ แต่คิดว่าศิลปะที่มันง่ายเลียนแบบขนาดนี้ ก็ขอเดาว่ามันไม่เท่าไหร่”
ยูแจฮาถึงกับโกรธจนบันดาลโทสะต่อคำยั่วยุของจูฮอน แม้แต่คนที่อ่อนโยนและมีเหตุผลก็เปลี่ยนเป็นคนละคนได้ จูฮอนรู้จักยูแจฮาดี
ทันใดนั้นเอง
“เฮ้ย! ถ้าไม่รู้เรื่องอะไรก็หุบปาก! แกมันแค่คนธรรมดา! ศิลปะต้องสร้างขึ้นจากเทคนิค ค่านิยมและหลักการของศิลปินเลยนะเว้ย!”
“จริงเหรอ?”
ยูแจฮาถึงกับฮึดฮัด
“นั่นคือเหตุผลที่ฉันคิดว่าเขาคงจะลอกเลียนแบบไม่ได้ แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ เขากลับเลียนแบบความคิดฉันได้ทุกอย่าง ราวกับเขาอ่านใจได้…”
ยูแจฮาถอนหายใจทันทีที่กล่าวออกไป
“บ้าฉิบ ไม่มีทางที่มันจะเป็นไปได้”
“เป็นไปได้สิ”
“อะไรนะ?”
ดวงตาของจูฮอนเผยความจริงจังทันทีที่ยิ้มขึ้น และยังมีมากกว่านั้น จูฮอนรีบพูดเข้าประเด็นจนทำให้ยูแจฮาระเบิดออกมา
“ฌอง ริชาร์ด อาจารย์ที่ยโมยลายเส้นภาพวาดของนายไปเป็นผู้ใช้โบราณวัตถุ”
ยูแจฮาถึงกับตกใจทันทีที่ได้ยิน
“วะ-ว่าไงนะ?”
“ความสามารถของหมอนั่นคือเปลี่ยนเป็นใครก็ได้ที่ต้องการ เขาเลียนแบบความรู้และทักษะของบุคคลอื่นได้อย่างสมบูรณ์แบบ”
“?!”
ฌอง ริชาร์ด ฮอนจะไม่รู้เรื่องของชายผู้นี้
‘ทำไม?’
เขาเป็นพวกโรคจิตที่ใช้โบราณวัตถุของนักสืบวิด็อกที่ชื่อว่า หน้ากากสะท้อนของวิด็อก ซึ่งนักสืบลูแปงที่โด่งดังก็มีพื้นฐานมาจากนักสืบวิด็อก
ประธานควอนชนะสงครามของโบราณวัตถุได้ก็เพราะทีมปล้นสุสานของจูฮอน แต่ก็ยังมีผู้ใช้โบราณวัตถุคนอื่นที่คอยแต่จะสร้างปัญหา คนนั่นคือฌอง ริชาร์ด
เขาถูกขนานนามว่าผู้เชี่ยวชาญด้านการแปลงสภาพ ฉายาของผู้เชี่ยวชาญถูกส่งมอบให้กับราชาหรือเทพที่ใช้โบราณวัตถุไม่ซ้ำกัน
‘ยังไงก็เถอะ เขาใช้โบราณวัตถุเพื่อเลียนแบบยูแจฮา ถึงแม้ว่ายูแจฮาจะมีความสามารถ แต่เขากลับไม่มีชื่อเสียงเรียงนาม’
ไม่ว่าจะเป็นวิทยานิพนธ์หรือศิลปะ ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือไม่ก็ตาม ริชาร์ดผู้มีชื่อเสียงมักจะชนะ และยูแจฮาผู้น่าสงสารก็จะถูกลืมเสมอ
ในไม่ช้า จูฮอนก็พูดขึ้น
“นายอยากวาดภาพใช่ไหม?”
ยูแจฮาสะดุ้งกับคำถามนั้น จูฮอนยังคงยิ้มอยู่ราวกับอยากเห็นท่าทีของยูแจฮา ไอ้หมอนี่น่าจะหายโกรธแล้ว
นั่นเป็นเหตุผลที่จูฮอนให้ความหวังกับศิลปินผู้กระหายคนนี้
“ฉันจะทวงลายเส้นกับชื่อเสียงที่ริชาร์ดขโมยไปกลับคืนมาเอง”
ยูแจฮาอ้ำอึ้งกับประโยคนั้น มันทำให้หัวใจเต้นเร็ว แต่ยูแจฮาก็ไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาที่จะพยักหน้าตกลงได้อย่างง่ายดาย
“มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ?”
ยูแจฮาถอนหายใจราวกับไม่เชื่อจูฮอน แต่จูฮอนก็เข้าใจ สายตาของยูแจฮากำลังบ่งบอกว่าเขาสนใจ จูฮอนยังรู้อีกด้วยว่ายูแจฮาเป็นคนที่ถูกล่อลวงได้ง่าย แม้ว่าเขาจะคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้
‘มันเป็นแบบนี้แหละ’
นั่นเป็นเรื่องจริง จูฮอนต้องการความภักดีของยูแจฮา เขาต้องการไอ้หมอนี่ใช้ทักษะการหลอกลวงเพื่อประโยชน์ส่วนตัว
นอกจากนี้ เขาไม่ต้องการนักต้มตุ๋นที่คิดจะหักหลังเขา นี่เป็นเรื่องจริง เพราะจูฮอนเคยลิ้มรสสุดขมขื่นกับการถูกทรยศมาแล้วครั้งหนึ่ง
‘การจำนนมักจะนำไปสู่เจตนาร้าย’
เขาต้องทำเช่นไร?
ทว่า ไม่จำเป็นต้องกังวลมากไป เขาแค่ต้องการทำให้ผู้คนรักและลากมาเป็นพวก
นี่เป็นสิ่งที่ประธานควอนซึ่งปฏิบัติต่อผู้ใช้โบราณวัตถุราวกับเป็นเครื่องมือไม่มีวันที่จะเข้าใจ
นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนเจาะลึกเข้าไปในใจของยูแจฮาพร้อมจ้องมอง
“หากช่วยฉัน แกจะได้กลับมาวาดภาพอีก”
ยูแจฮาเป็นคนที่ถูกล่อได้ด้วยเงิน แต่แท้จริงเขาเป็นศิลปินอัจฉริยะ เขาชอบงานศิลปะมากจนต้องทำของปลอมพวกนี้ราวกับเป็นสิ่งเดียวที่ทำได้
นั่นเป็นวิธีการหนึ่งในการโน้มน้าวใจยูแจฮา
ทันใดนั้นเอง… ยูแจฮาติดกับดักของจูฮอน
“… ทำได้จริงงั้นเหรอ? แกเนี่ยนะ?”
“ใช่”
“แต่ก่อนอื่น… แกเชื่อจริงเหรอว่าฉันถูกขโมยลายเส้นไป?”
“เชื่อสิ”
สายตาของยูแจฮาเปล่งประกายอย่างมีชีวิตชีวา
ไม่ว่าเขาจะไปบอกใครเรื่องนี้ ก็ไม่เคยมีใครเชื่อเลยแม้แต่น้อย แถมยังกล่าวหาว่า?
‘มันแสร้งทำเป็นเชื่อใจเรางั้นเหรอ?’
ถึงกระนั้น สายตาของจูฮอนดูจริงใจและมั่นคง นั่นทำให้ยูแจฮาพูดขึ้น
“ไม่รู้หรอกนะว่าแกทำไปเพื่ออะไร แต่ฉันยังคงเป็นแค่คนธรรมดา ฉันไม่ใช่คนที่ดีพอหรอก”
“ไม่ต้องกังวล ฉันพยายามจะซื้อตัวแกในอนาคต ไม่ใช่แกในตอนนี้”
“!”
เขาเริ่มพูด
“ฌองริชาร์ดเป็นคนที่มีหน้ามีตาในสังคม คนอย่างเช่นประธานควอนที่เอาแต่ระวังตัวจึงทำอะไรไม่ได้ แต่ฉันทำได้”
‘เพราะยังไงเราก็ต้องจัดการริชาร์ดอยู่ดี’
นั่นเป็นประโยชน์กับจูฮอนก็ใช่ แต่จูฮอนก็ต้องการยูแจฮาเพื่อสำเร็จความฝัน
เขาเป็นแค่ไอ้โง่น่ารำคาญที่สร้างแต่ปัญหา และเขายังเป็นลูกน้องของจูฮอนอีกด้วย จูฮอนเชื่อมั่นในศักดิ์ศรีของยูแจฮาในฐานะศิลปิน
สมองของยูแจฮาถึงกับว่างเปล่าทันทีที่ได้ยินเรื่องที่ไม่คาดคิด
‘ไอ้หมอนี่มัน…’
เขายังไม่รู้ตัวตนของจูฮอน
ทว่า ในตอนนั้นเอง ยูแจฮาได้รับข้อความผ่านทางโทรศัพท์
มันมาจากประธานควอน
[ฉันส่งข้อความนี้มาเพราะไปหานายเองไม่ได้ และต้องการคุยกับนายส่วนตัวพร้อมทั้งช่วยเรื่องเงินทุนสนับสนุน หวังว่าคงจะตอบกลับ]
ยูแจฮาอ่านข้อความอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาจึงเดินไปหาจูฮอน
ถึงเวลาตัดสินใจ
ในไม่ช้า เขาจึงเริ่มร่างคำตอบกลับ
YOU MAY ALSO LIKE
