บทที่ 25: เธอคนนี้จะมีประโยชน์งั้นเหรอ? (1)

 

นี่เป็นข้อความที่ไม่คาดคิดเลยทีเดียว

 

เขาไม่เคยคาดหวังว่าข้อความเช่นนี้จะปรากฏขึ้นในช่วงเวลาแบบนี้

 

‘เราจำได้ว่าความทนทาน มันคือ…’

 

จูฮอนนึกถึงรางวัลที่เคยได้มาก่อนหน้านี้ เขาเรียนรู้ถึงทักษะความทนทานทันทีที่ใช้โบราณวัตถุแห่งการรักษาเพื่อฟื้นฟูอาการบาดเจ็บที่ได้รับจากมุรามาสะ

 

[คุณได้รอดพ้นจากออร่าที่ชั่วร้ายของโบราณวัตถุและรักษาตัวเองสำเร็จ]

 

[คุณได้เรียนรู้เกี่ยวกับทักษะความทนทาน(ภูมิคุ้มกัน)]

 

ข้อความเคยบอกแบบนั้น

 

ความทนทานถูกปลุกให้ตื่นขึ้นทันทีที่ได้รับความเสียหายจากเทพีแห่งการทำลายล้าง! มันถูกปลุกขึ้นมาในเวลาที่ประจวบเหมาะ เพราะจูฮอนเองก็คิดว่าจะปลุกทักษะความทนทานออกมาอีกได้อย่างไร

 

‘นี่เป็นความสามารถที่มีประโยชน์ไม่น้อย’

 

ในทางกลับกัน พื้นที่โดยรอบกลับวุ่นวายและโกลาหลเพราะเทพีแห่งการทำลายล้าง

 

“กระเป๋าฉันหายไปไหนแล้ว?!”

 

“ตะ-ตื่นสิ! โทรแจ้งตำรวจที! มีคนสลบอยู่ตรงนี้!”

 

“เฮ้ย! มีใครบางคนทำรถฉันเป็นรอย!”

 

“ว๊าย! ชุดขาด!”

 

จูฮอนอาจเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ขมวดคิ้วในสถานการณ์เช่นนี้ ทั้งที่คนอื่นกำลังทุกข์ทรมานจากอิทธิพลของเทพีแห่งการทำลายล้าง

 

นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนรีบมองไปที่ประธานควอน  เขาอยากรู้ว่าประธานควอนจะได้รับผลกระทบจากเทพีแห่งการทำลายล้างหรือไม่ หากเป็นประธานควอนในอดีต เขาก็คงวิ่งหนีออกจากสถานที่แห่งนี้หรือหาทางป้องกันตัวเองไปแล้ว…

‘ไม่มีทางที่เขาจะรู้เรื่องเทพีแห่งการทำลายล้างได้’

 

ทันใดนั้นเอง

 

“อะ-อะไรนะ?! หะ-หุ้นของบริษัท…!”

 

ความสงสัยของจูฮอนถูกต้องแล้ว ยุนซิอูเป็นคนแรกที่กรีดร้อง เลขาของบริษัทมากระซิบบอกข้อมูลบางอย่างกับยุนซิอู จากนั้นเขาจึงรีบตรวจสอบข้อมูลในโทรศัพท์และเริ่มส่งเสียงกรีดร้อง

 

“อะ-ไรกันเนี่ย?! ไม่น่าเชื่อ!”

 

เขาขยับแว่นตาราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ จากนั้นจึงไม่ว่าจะตรวจดูกี่ครั้งก็ตาม หุ้นที่เขาเป็นเจ้าของอยู่กลับดิ่งลงอยู่ในอัตราที่ไม่น่าเชื่อ

 

“บ้าฉิบ!”

 

“เกิดอะไรขึ้นกัน?”

 

ยุนซิอูจับโทรศัพท์อย่างกังวลทันทีที่ได้ยินคำถามของประธานควอน

 

“มะ-ไม่มีอะไรครับท่านประธาน มีปัญหาเกิดขึ้นกับบริษัทนิดหน่อยครับ ผมกำลังจัดการอยู่ ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่มีอะไรต้องกังวลครับท่าน”

 

ทว่า สิ่งที่ประธานควอนจำเป็นต้องกังวลพลันเกิดขึ้นในเวลานี้

 

“ท่านประธานควอนคะ เกิดเรื่องแล้ว!”

 

เลขานุการที่คอยตรวจสอบข้อมูลของบริษัทพูดกับประธานควอนและยุนซิอูอย่างรีบเร่ง ซ้ำยังคอยระวังสายตาของทั้งคู่อยู่ตลอดทันทีที่เธอเริ่มพูด

 

“โรงงานที่จีนเกิดไฟไหม้คะ แล้วก็วัสดุทั้งหมดที่กำลังจะถูกส่งออก… ในตอนนี้ยังส่งออกไม่ได้คะ ยิ่งกว่านั้นคือความเสียหายมันร้ายแรงกว่าที่คิดไว้ด้วย…”

 

“เธอพูดว่ายังไงนะ?!”

 

พวกเขารู้สึกตกใจไม่น้อยทันทีที่รู้ว่าเกิดระเบิดขึ้นที่โรงงาน ประธานควอนเผยใบหน้าที่เป็นกังวล

 

จากใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขในตอนแรกกลับเปลี่ยนไปทันที

 

จูฮอนเริ่มยิ้มทันทีที่เห็นสีหน้าของประธานควอน

 

‘อย่างที่คาดไว้’

 

ในตอนนี้ ประธานควอนไม่มีความรู้เรื่องเทพีแห่งการทำลายล้าง นั่นคือเหตุผลที่เขาเป็นกังวล

 

และยุนซิอูที่คอยสังเกตสีหน้าของประธานควอนกลับหน้าซีด เขาขยับตัวหนีก่อนที่ประธานควอนจะบันดาลโทสะ

 

“บ้าฉิบ! เวรเอ้ย! พวกมันทำงานยังไงกันวะเนี่ย?! ไอ้ลูกน้องเวรพวกนั้นมันอยากถูกไล่ออกกันหรือไง? แล้วโรงงานเกิดไฟไหม้ได้ยังไงกัน?!”

 

ยุนซิอูเป็นสามีในอนาคตของลูกสาวคนเล็กของประธานควอน

 

ถึงแม้จะเป็นหนึ่งในผู้ที่มีศักยภาพ ยุนซิอูก็ทำอะไรไม่ได้ สิ่งที่เขาทำได้ก็คือรักษาหน้าตาของตัวเองไว้เพื่อให้พ่อตามีความสุข

 

เลขานุการที่กำลังรู้สึกกังวลที่ได้ยินยุนซิอูตะโกนถึงกับต้องก้มศีรษะทันทีที่พูด

 

“เรื่องนั้น… พวกเขายังไม่รู้เลยคะว่าทุกอย่างกลับกลายมาเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร พวกพนักงานพูดประมาณว่ามีบางอย่างติดไฟ… แล้วก็ตอนนี้กำลังสืบหาสาเหตุอยู่คะ”

 

ยุนซิอูที่แอบมองปฏิกิริยาของประธานควอนอยู่นั้นเผยใบหน้าที่แดงก่ำ เพราะเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในโรงงานที่อยู่ภายใต้เขตอำนาจของเขา

 

ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงต้องมาเกิดกับทริปที่เขาต้องการที่จะทำให้ประธานควอนมีความสุขและทำแต้มด้วยนะ?

 

“เวรเอ้ย! ทำไมต้องมาระเบิดตอนนี้ด้วย?!”

 

‘ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ตอนนี้?’

 

‘เหอะ แล้วใครบอกให้นายอยู่ในที่เดียวกับเทพีแห่งการทำลายล้างกันล่ะ?’

 

จูฮอนแอบหัวเราะ เขาได้ยินเสียงยุนซิอูเพราะยืนอยู่ไม่ไกล

 

นานมากแล้วที่เขาไม่ได้เห็นยุนซิอูตะโกนด้วยโทสะเช่นนี้

‘ก็สมควรแล้ว’

 

เขาไม่เคยคิดว่าเทพีแห่งการทำลายล้างที่นำหายนะมาให้ผู้คนกลับมีประโยชน์แบบนี้!

 

แน่นอนว่า ในอดีตหลายคนรู้เรื่องประโยชน์ของเทพีแห่งการทำลายล้างเช่นกัน เธอเป็นเทพีแห่งความหายนะที่คอยกำจัดบริษัทคู่แข่งหรือประเทศที่เป็นเหมือนขวากหนามออกไปได้

 

ปัญหาคือคนที่จ้างเธออาจจะต้องสูญเสียเช่นกัน ซึ่งทำให้ก็ต้องยอมรับความเสียหายที่จะเกิดขึ้นให้ได้เพื่อสิ่งที่ต้องการ

 

นั่นเป็นสาเหตุที่ทุกคนมักจะวิ่งหนีจากเทพีแห่งการทำลายล้างทันทีที่เห็นเธอ

 

ในตอนนั้นเอง…

 

[ความทนทานเพิ่มขึ้นหลังจากถูกโจมตีโดยโบราณวัตถุ]

 

[ผลของโบราณวัตถุคู่ต่อสู้ลดลงเนื่องจากเผชิญกับความทนทาน]

 

จูฮอนเห็นค่าความทนทานเพิ่มขึ้น แม้ว่าจะยืนถัดจากเทพีแห่งการทำลายอยู่

 

ต้องขอบคุณเธอ จูฮอนอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

 

‘ดี! ดีมาก เพิ่มขึ้นมาแบบนั้นแหละ ขอมากกว่านี้อีก!’

 

ผู้คนรอบตัวจูฮอนกรีดร้องด้วยความโชคร้าย แต่ความเสียหายที่เกิดกับจูฮอนกำลังลดลง ซึ่งอาจเป็นเพราะผลของความทนทาน

 

นี่ไม่ใช่ข้อได้เปรียบที่ดีเลยหรือไร?!

 

เขารู้สึกผิดหวังเพราะว่าค่าความทนทานเพิ่มขึ้นค่อนข้างช้า

 

นั่นเป็นสาเหตุที่จูฮอนกลายเป็นคนที่มีความต้องการมากขึ้นทันทีที่เห็นความทนทานของตน

 

‘เราค่าความทนทานให้มากขึ้น’

 

มันไม่ควรจะเป็นเรื่องยากที่จะให้เป็นเช่นนั้น แต่ทว่า ความยากยังเป็นสิ่งที่ต้องใช้การกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อให้สำเร็จ เพราะฉะนั้น หากจูฮอนต้องเผชิญกับความเสียหายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความทนทานของจูฮอนจะไม่เพิ่มขึ้นเลยเหรอ?

ดวงตาของจูฮอนเปล่งประกายทันทีที่ยิ้ม

 

เทพีการทำลายล้าง

 

เขาคิดว่าเธอเป็นเทพธิดาแห่งความหายนะที่ควรหลีกเลี่ยงในทุกทาง แต่ทว่า เธอดูเหมือนจะเป็นสัตว์ประหลาดที่จะนำประโยชน์มาสู่จูฮอนได้

 

‘ดีล่ะ ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นประโยชน์กับเรานะ เราต้องอยู่ในใกล้กับเทพีการทำลายล้างทั้งแบบนี้แหละ’

 

อย่างน้อย จูฮอนก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่มีเหตุผลที่จะหนีออกจากงานประมูลในตอนนี้

 

‘เหลือห้าสิบคน จำนวนคู่แข่งลดลงไปมาก’

 

จูฮอนหัวเราะเบาทันทีที่นั่งอยู่ในงานประมูล

 

โต๊ะนั่งที่คล้ายกับด้านในของโรงละครโอเปร่ามีที่นั่งว่างประมาณสองในสาม

 

พวกเขาบางคนถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลทันทีที่ได้รับความเสียหายจากเทพีแห่งการทำลายล้าง คนอื่นต้องถอนตัวกลับไปที่บริษัทของตนหรือที่ไหนก็ตามเพื่อจัดการกับความโชคร้ายที่ต้องเผชิญ

 

‘ตอนนี้เหลือเพียงแค่หนึ่งในสามของผู้ที่จะประมูลต่อ’

 

มันเป็นเรื่องดีที่มีคู่แข่งน้อยลง เพราะว่าจูฮอนจะมีโอกาสได้รับโบราณวัตถุมากขึ้น

 

คนเหล่านั้นพบว่าปัญหาของพวกเขานั้นหายไปทันทีที่ออกห่างจากเทพีแห่งการทำลายล้าง แต่ถึงกระนั้นประตูงานประมูลก็กำลังจะถูกปิดแล้ว

 

แต่ทว่า

 

‘ประธานควอนยังอยู่ที่นี่’

 

จูฮอนเริ่มขมวดคิ้ว

 

ดูเหมือนว่าประธานควอนจะยังคงมีส่วนร่วมในการประมูล เหตุผลที่เขายังอยู่ที่นี่ทั้งที่บริษัทมีปัญหานั้นก็คือ…

 

มันจะต้องเป็นโบราณวัตถุ

 

‘ไอ้บ้าพวกนี้จะต้องรู้เรื่องโบราณวัตถุแล้วแน่’

 

‘ขอเดาว่ามันคงเป็นเรื่องจำเป็นสำหรับพวกเขาที่จะได้ถือครองโบราณวัตถุในช่วงต้น’

 

‘เราอาจลงเอยด้วยการต่อสู้กับประธานควอนเพื่อแย่งชิงโบราณวัตถุก็ได้’

 

จูฮอนขมวดคิ้วเพราะเริ่มกังวลเล็กน้อย เขารู้ดีเรื่องอำนาจทางการเงินของคู่ต่อสู้ ถึงแม้ว่าจูฮอนจะได้เงินจำนวนมหาศาลมาจากคาสิโน แต่มันก็เทียบกับประธานของบริษัทที่มีชื่อเสียงระดับโลกไม่ได้เลย

 

ในตอนนั้นเอง…