เย่จิ่นถังสัมผัสใบหน้าเล็กๆของเธอด้วยความรักและยิ้มอย่างไม่สนใจ แน่นอนว่าสิ่งที่เป็นอันตรายเช่นนี้จะไม่ปรากฏให้โลกเห็น

“เรากลับกันเถอะ” เย่จิ่นถังขับรถเปิดประตูรถและให้เธอเข้าไป เย่เฉียวขมวดคิ้ว นี่เขาหมายความว่าอย่างไร นี่จะเปิดเผยงั้นเหรอ

“เย่จิ่นถัง…”

“เดี๋ยวมีคนมาจัดการเอง คุณเป็นกังวลเกินไปแล้ว” เย่จิ่นถังก็เพิ่งสังเกตว่าใบหน้าของเธอไม่ค่อยดีนัก วันนี้ทำงานดึกขนาดนี้ คงไม่ได้ทานอาหารดีๆสักมื้อแน่ๆ

แถวๆนี้ไม่มีร้านอาหารจีน ปกติในตระกูลเย่ก็มักจะทานอาหารจีนที่บ้าน ในบ้านนั้นมีพ่อครัวจีนอยู่ หลังจากออกจากตระกูลเย่ ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจเรื่องอาหารเธอเลย

“อยากกินอะไร？” เย่จิ่นถังถามเธอขณะขับรถ

“บะหมี่”

จากนั้นเย่จิ่นถังก็ไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ซื้อส่วนผสม และทำบะหมี่ให้เธอเมื่อมาถึงคอนโด

เย่เฉียวไม่รู้ว่าชายที่น่ารังเกียจที่รู้แค่ใช้กำลังคนนี้สามารถทำอาหารได้จริงๆ เมื่อยื่นอยู่ในครัว ก็ดูเหมือนอย่างนั้นจริงๆ

เธอนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ รินน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้วแล้วดื่มมันช้าๆ ปกติเธอไม่ค่อยดื่มเหล้าเท่าไหร่ เธอรู้ดีว่าการดื่มเหล้าของเธอนั้นอ่อนมาก

ส่วนใหญ่เวลาอยู่คนเดียวก็จะดื่มน้ำเปล่า เธอปลูกฝังนิสัยแบบนี้มาตลอด จึงไม่ทีเหล้าเบียร์ที่บ้าน ซึ่งก็เป็นการคำนึงถึงร่างกายของตัวเองด้วย

“ซูเปอร์มาร์เก็ตในอเมริกาขายแค่แป้งมักกะโรนีไม่ใช่เหรอ？คุณจะทำบะหมี่ด้วยสิ่งนี้ได้ยังไง？” เย่เฉียวเหลือบมองชามบะหมี่ที่อยู่ข้างหน้าเขา

“มีรสชาติเหมือนที่บ้าน” เธอพูดเบาๆ มีร้านหมี่อยู่ไม่ไกลจากจิ่นเฉิงมากนัก อาหารเส้นของทางภาคใต้นั้นนุ่มมาก ซึ่งเธอก็ชอบมันมากและรสชาตินี่ก็ยากที่จะลืม

เธอก็คนที่ถูกรังเกียจและทอดทิ้ง เป็นตระกูลเย่ที่ต้องการเธอและเลี้ยงดูเธอมาอย่างดีและเก่งแบบนี้ แม้ว่าจะต้องมอบชีวิตให้กับตระกูลเย่ก็ไม่ใช่ปัญหา

“ความจริงก็ยืนยันแล้วว่า ไม่มีอะไรต้องรู้อีก”

“เฉียวเฉียว ส่วนตัวก็อย่าไปคิดถึงความคิดนี่อีกเลย ฉันรู้ว่ามันไม่สำคัญ ถ้าตระกูลเย่รู้อะไรขึ้นมา สถานการณ์ของคุณอาจน่าอึดอัดมากไม่ว่า เธอจะทำให้ทุกคนรู้สึกทุกข์ใจ เธอถามใจตัวเองดู ตระกูลเย่เลี้ยงดูเธอมานานหลายปีขนาดนี้ เธอก็ตอบแทนพวกเขาอแบบนี้เหรอ？” ทุกคำพูดของเย่จิ่นถังนั้นนิ่งมาก โดยไม่มีเสียงขึ้นและลง

ด้วยทัศนคติเพียงแค่การระบุข้อเท็จจริงนั้น เย่เฉียวพยักหน้าเล็กน้อย: “แน่นอนว่าฉันรู้”

“กินดีๆ กินเสร็จแล้วก็เข้านอน”

“คุณมาที่คอนโดฉันทุกวันไม่ได้เหรอ ทุกคนในตระกูลเย่อาจมาหาฉันได้ในทุกเวลา และเกิดใครมาเห็น จะทำยังไง？” เย่เฉียวถามคำถามนี้กับเขาอย่างจริงจัง

ใครจะรู้ว่าเย่จิ่นถังเพียงแค่เหลือบมองเธอแล้วพูดว่า “ฉันเป็นอาสามของเธอ มาดูๆเธอแล้วมันจะทำไม?”

เย่เฉียว: “…”

หน้าไม่อาย!

เย่จิ่นถังออกไปก่อนที่เธอจะเข้านอน เย่เฉียวก็ไม่รู้ว่าหลังจากที่เย่จิ่นถังลงไปจากที่นี่ก็ได้พบกับเย่เจิ้งที่ตามมาและรออยู่ที่ชั้นล่างมาตลอด

“อาเจิ้ง ดึกขนาดนี้แล้วเธอมารออะไรที่นี่？เฉียวเฉียวหลับไปแล้ว” เย่จิ่นถังมองดูเขา ท่าทางนั้นไม่กระวนกระวาย

“อาซานและเฉียวเฉียวเหมือนไม่ค่อยถูกกัน ช่วงนี้เป็นอะไรเหรอครับ？ทำไมผ่านไปแป๊บเดียวความสัมพันธ์ถึงรู้สึกใกล้ชิดกันมากขึ้น?” เย่เจิ้งสงบอารมณ์ที่ไม่พอใจและใจร้อนไว้

ดีเลวยังไงเย่จิ่นถังก็เป็นผู้อาวุโสของเขา เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะดูหมิ่นหรือไม่สุภาพต่อเขา

“เฉียวเฉียวโตและรู้เรื่องแล้ว” เย่จิ่นถังไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไรมากกว่านี้ และเดินผ่านเขาไป

เย่เจิ้ง หันกลับมาและสายก็มองกลับไปหลังของเขา: “อาสาม อารู้ไหมว่าผู้ชายที่อยู่ข้างเธอคือใคร? แม่ขอให้ฉันสืบหาอยู่”

หลังของเย่จิ่นถังแข็งทื่อเล็กน้อย พี่สะใภ้ให้ตรวจสอบ? เธออาจขอให้เย่เจิ้งไปตรวจสอบดู และภายในใจของเย่เจิ้งก็แทบอดไม่ไหวที่จะค้นหาว่าใครคือชายลึกลับที่เคยนอนกับเย่เฉียวหลายครั้ง?