ยวี่หลานจ้องที่เธออย่างลึกซึ้ง เย่เฉี่ยวไม่ได้เกิดมาเป็นคนที่เชื่อฟังไม่ว่าจะภายนอกและภายในใจ

คนอย่างเย่จิ่นถังก็จำกัดบุคลิกภาพของเธอไม่ได้ ดูเหมือนว่าไม่มีทางรักษาได้จริงๆ

เย่เฉียว ไม่รู้ ในขณะนี้ เย่เจิ้ง อยู่ชั้นบน มองดูทุกสิ่งที่ชั้นล่าง เมื่อเธอมองขึ้นไปในภายหลัง

ใบหน้าที่หล่อเหลาและสะอาดไม่มีอารมณ์ใด ๆ หากเป็นอดีตเขาจะมาหยุดแม่ของเขาอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ เย่เฉียวเห็นความเฉยเมยในดวงตาของเขาซึ่งเขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน

จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บในใจ และภาพลับที่พยายามรักษาไว้ตรงหน้าเขามานานหลายปีก็พังทลายลงโดยไม่ตั้งใจ

"คืนนี้ไม่ต้องดข้ามานอนแล้ว" ยวี่หลานพูดอย่างเย็นชา แล้วหันหลังเดินออกไป

เย่เจิ้งจ้องที่เธอ แต่ดวงตาของเขาไม่ได้อยู่นาน อันเยว่ภรรยาใหม่ของเขาเข้ามาในชุดนอนเซ็กซี่และคว้าแขนของเขาและเอนกายลงบนตัวเขา

อันเยว่เหลือบมอง เย่เฉียวแล้วเก็บสายตากลับ

"อาเจิ้ง นี่มันดึกแล้ว…" น้ำเสียงที่นุ่มนวลแผ่วเบาและคลุมเครือ

เย่เจิ้ง หันกลับ จับเอวภรรยาของเขา เดินออกไป และหายวับไปจากสายตาของ เย่เฉียว

คืนฤดูใบไม้ร่วงนั้นลึกซึ้งและเปิดเผยมากขึ้น เธอสวมกระโปรงสั้นที่ไม่มีสายหนัง ซึ่งจริงๆ แล้วหนาวมาก แต่เธอยังคงยืนอยู่ตรงนี้อย่างไม่ขยับเขยื้อน

เย่จิ่นถังขับรถกลับมาและเห็นเธอยืนนิ่งอยู่ที่ประตู คิ้วแบนๆ ของเธอค่อย ๆ เปื้อนด้วยความเย้ยหยัน ยวี่หลานช่างแน่วแน่เพียงใด แม้ว่าเธอจะเป็นสาวสวย แต่เธอเป็นคุณนายของทั้งตระกูลเมียน้อยของตระกูลเย่อื่นเห็นเธอก็ต้องก้มศีรษะเพื่อทักทายเธอ

ตอนนี้ เย่เฉียว ยั่วยุเธอ เป็นการหาเรื่องใส่ตัวเอง

เย่จิ่นถังผ่านไปอย่างเห็นได้ชัด แต่เย่เฉียวไม่ได้พูดอะไรหรือหลีกทาง เย่จิ่นถัง มองกลับไปที่เธอและรอยยิ้มที่ไร้สาระบนใบหน้าของเธอก็ชัดเจนขึ้น

"คุณคงเดาได้ว่าตอนนี้อาเจิ้งกำลังทำอะไรอยู่ในห้อง?" เย่จิ่นถังเหล่เล็กน้อย เมื่อเห็นดวงตาของเธอมืดมนและทื่อ

เย่เฉียว เผชิญหน้า เย่จิ่นถัง มานานกว่าสิบปี เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังเยาะเย้ยเธอด้วยการพูดแบบนี้

"จิ่นถังอยู่มาแล้วเหรอ พี่ชายของคุณกำลังรอคุณอยู่ในห้องอ่านหนังสือ" เมื่อยวี่หลานมาถึงประตู เธอพบว่าเย่จิ่นถังยืนอยู่ข้างนอกและตะโกนอย่างแผ่วเบา

เย่จิ่นถัง หันกลับมา พยักหน้าอย่างสุภาพเมื่อเห็น ยวี่หลานจากนั้นเลิกคิ้วขึ้น: "เกิดอะไรขึ้นกับเย่เฉียวเหรอ?"

เย่เฉียว หัวเราะเยาะในใจ และไม่มีอะไรหน้าด้านมากไปกว่า เย่จิ่นถัง

ใบหน้าของ ยวี่หลานสงบ ดวงตาของเธออบอุ่นและเย็นชา: "ความผิดพลาดเล็กน้อย ลงโทษเพื่อไม่ให้ทำผิดอีก"

"พี่สะใภ้เธอใส่ชุดบางๆ แบบนี้ กลางคืนก็มืดลงแล้ว ไม่มว่าจะผิดพลาดประการใด สั่งสอนเป็นการส่วนตัวจะดีกว่า เธอโตแล้ว นอกจากนี้ ถ้าพี่ชายมาเจอเธอ ยืนอยู่ตรงนี้แบบนี้ คงไม่ดีหรอกนะ" เย่จิ่นถังดูอ่อนโยนราวกับห่วงใยหลานสาวของเขา

"ดูฉันสิ โกรธจนเสียสติไปแล้ว" ยวี่หลานยิ้มจาง ๆ จากนั้นเหลือบมองไปที่เย่เฉียว และโบกมือให้เธอเข้าไปในประตู

เย่เฉียว ไม่ได้มอง เย่จิ่นถังเขายกขาที่แข็งอยู่แล้วเข้าไปในบ้าน

เย่จิ่นถัง ก็เข้ามาในห้องหลังจากนั้น ยวี่หลาน ลังเลเล็กน้อยที่ประตูแล้วยกเท้าขึ้นเพื่อเข้าไปในบ้าน

"ทำไมคุณไม่ขึ้นไปชั้นบน" เย่เจิ้งยืนอยู่บนบันไดของชั้นสองโดยเปิดเสื้อผ้าไว้ครึ่งหนึ่ง เย่เฉียว ไม่ได้ตั้งใจจะขึ้นไปนอนในห้องของเธอ เธอไม่เคยนอนชั้นล่าง

"ห้องนอนชั้นล่างก็ดีช่นกัน" เย่เฉียวต้องการยิ้ม แต่เธอพบว่ามันยากเมื่อเงยหน้าขึ้น ก่อนที่เย่เจิ้งจะพูดอะไร เธอก็เดินหนีจากสายตาของเขาและผลักประตูห้องห้องหนึ่งและเดินเข้าไป

เมื่อมองไปที่ชั้นล่างที่ว่างเปล่าแล้ว รู้สึกเศร้าเล็กน้อย เย่จิ่นถังออกมาจากห้องอ่านหนังสือของพี่ชายและหันกลับไป และเห็นเย่เจิ้ง

"อาเจิ้งดึกขนาดนี้แล้วยังไม่นอนเหรอ คุณรอใครอยู่?" เย่จิ่นถังเดินผ่านเขาไป และเสียงก็ตกในหูของเย่เจิ้ง

"มันดึกมากแล้ว อาสามยังมีเรื่องต้องคุยกับคุณพ่ออีกเหรอ?" เย่เจิ้งมองไปที่เขา รอยยิ้มที่อ่อนโยนค่อยๆ กระจายบนใบหน้าของเขา

"ตอนนี้ฉันจะกลับแล้ว" เย่จิ่นถังพูดและลงไปชั้นล่างโดยไม่หยุด

จากนั้น เย่เจิ้งได้ยินเสียง เย่จิ่นถังเดินลงมาชั้นล่างและเข้าไปในห้องที่เปิดและปิดประตู น่าจากเป็นห้องน้ำ แต่เย่เจิ้งรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

เย่เฉียวเพิ่งอาบน้ำเสร็จและออกจากห้องน้ำมาเช็ดผมของเธอ เย่จิ่นถังปรากฏตัวโดยไม่มีการเตือนและผลัดเธอเข้าไป พื้นลื่นทำให้ร่างกายของเธอเอนหลังไปทั้งตัว

เย่จิ่นถังยื่นมือออกมาพยุงเธอและผลักเธอไปที่อ่างล้างหน้า ฝ่ามือที่หยาบกร้านของเขาลูบไล้ผิวหนังและคอของเธอ

"อาสาม คุณกำลังพยายามปลุกตระกูลเย่งั้นหรือ?" เย่เฉียวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

เนื่องจากลมหายใจของผู้ชายเข้ามาใกล้ ใบหน้าของเธอจึงแดงอย่างผิดปกติ และมือของผู้ชายก็แรงขึ้น

นอกจากจะอ่อนไหวง่ายแล้ว เย่เฉียวยังรู้สึกเจ็บปวดอีกด้วย เขาตบมือเปล่าของเธออย่างแรง และ เย่จิ่นถังจับมือการตบเธออย่างแม่นยำแล้เอาไว้หลังของเธอ

ความเจ็บปวดมาจากข้อต่ออย่างรุนแรง และเย่เฉียวหน้าซีด เนื่องจากความโกรธของเขา หน้าอกของเขาจึงแน่นขึ้นและล้มลงอย่างรวดเร็ว

"ยังไงฉันฉันก็ได้ทำให้คุณได้หลีกเลี่ยงจากการถูกลงโทษแล้ว นี่คือทัศนคติของคุณที่มีต่อ อาสามเหรอ?" เย่จิ่นถังเข้ามาใกล้ เขาก้มศีรษะลงและกลิ่นที่เบาและเซ็กซี่บนปากของเขาถูบนใบหน้าของเย่เฉียวโดยความจงใจ

"ที่ฉันถูกลงโทษมันไม่ใช่เป็นเพราะคุณเหรอ? เย่จิ่นถัง นายมันโรคจิต"

ใบหน้าของ เย่จิ่นถัง ค่อยๆทรุดลง มือข้างหนึ่งกำมือของเธอไว้ และอีกมือหนึ่งบีบคางของเธออย่างแรง

"เย่เฉียว คุณพูดอีกครั้งสิ!" เสียงของเย่จิ่นถังเย็นชาและน่ากลัว ในใจเธอเธอมองว่าเขาเป็นคนแบบนี้งั้นเหรอ

โดยไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดในกระดูกขากรรไกร เย่เฉียว ก็แยกตัวออกจากมือของ เย่จิ่นถังอย่างดุเดือดและจากนั้นก็หลุดจากมืออีกข้างหนึ่งที่จับมือเธอไว้และเตะมัน

เย่จิ่นถังคว้าข้อเท้าของเธออย่างรวดเร็ว: "ถ้าคุณต้องการจะสู้ งั้นฉันจะสุ้กับคุณเอง"

เมื่อรู้สึกว่า เย่จิ่นถัง มองโคนต้นขาของเธออย่างคลุมเครือ เธอจำได้ว่าเธอเพิ่งอาบน้ำและไม่ได้สวมอะไรอยู่ข้างใน

"นายปล่อยนะ!"

"ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ทำไมคุณยังอายอยู่เหรอ?" เย่จิ่นถังยิ้มอย่างเย็นชาและดึงเธอกลับอย่างแรง เย่เฉียวลื่นล้ม คราวนี้เธอล้มลงกับพื้นอย่างหนัก และเย่จิ่นถังไม่ได้พยุงเธออีก

"อาทิตย์หน้าฉันจะไปแคลิฟอร์เนีย ไปกับฉัน"

เย่เฉียวพยายามลุกขึ้นยืน รู้สึกเจ็บที่ข้อเท้า และสูดหายใจเข้าลึกๆ ยังคงพยายามยืนนิ่ง

"ฉันไม่ไป"

"คุณเลือกไม่ได้ ฉันได้ปรึกษาเรื่องนี้กับพี่ชายของฉันแล้ว คุณมีอิทธิพลต่อถนนวอลล์สตรีท เธอเหมาะสมที่จะไปมากที่สุด"

เย่เฉียว หัวเราะอย่างเย็นชา จริงๆเย่เจิ้งควรจะไปที่นั่น แต่เพราะเขาแต่งงานแล้ว เธอจึงต้องไปแทน

"ฉันไม่ใช่คนของบริษัทของตระกูลเย่"

"แต่คุณเป็นสมาชิกในตระกูลเย่ ดังนั้นคุณก็เก็บของรอ" เย่จิ่นถังเหลือบมองข้อเท้าของเธอเบา ๆ จัดเสื้อผ้าของตัวเองและออกจากห้องน้ำ

เย่เฉียวจับอ่างล้างหน้า หายใจหอบเล็กน้อย วันนี้เป็นวันอาทิตย์ และเย่จิ่นถังก็จงใจที่ทำแบบนี้

แต่เธอไม่สามารถบอกพ่อของเธอว่าเธอไม่อย่าไปแคลิฟอร์เนียกับ เย่จิ่นถัง