บทที่ 44-2 ขึ้นแบล็กลิสต์? ผมเนี่ยนะ?

คำพูดหลังไม่ได้เข้าหูของราฮีแล้ว ไม่ได้แต่งแล้วก็ไม่มีแพลนจะแต่งด้วย? บอกว่าจะไม่แต่งงาน? ราฮียิ้มละไม อดทนไม่ขั้นระเบิดหัวเราะออกมา

“นั่นสินะคะ น่าเสียดาย ไว้จะช่วยดูๆ พวกรุ่นน้องที่เป็นผู้ประกาศข่าวให้นะคะ”

“อ้า ขอบคุณมากเลยนะครับ และถ้ามีนักลงทุนหาฟรีแลนซ์ที่มีความสามารถ ช่วยแนะนำหัวหน้าทีมรยูให้ด้วยนะครับ ถ้าได้ตำแหน่งในบริษัทยิ่งดีเลยครับ เกี่ยวกับเรื่องการลงทุน เขามีทั้งใบประกาศนักตรวจสอบบัญชี เรียนจบเอ็มบีเอจากอเมริกา เชี่ยวชาญทั้งในเรื่องให้คำปรึกษาเกี่ยวกับการเงินและการบริหารธุรกิจเลยครับ”

“แน่นอนค่ะ”

ราฮีก้าวขึ้นลิฟต์ด้วยท่าทางสง่างาม ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง เธอก็เริ่มหัวเราะ เสียงหัวเราะของราฮีดังจนลิฟต์ลงมาถึงลานจอดรถใต้ดิน

พอประตูเปิด ราฮีที่หยุดหัวเราะก็ออกมาจากลิฟต์เดินไปยังรถ คนขับรถคิมรีบลงจากรถมาเปิดประตูด้านหลังให้

“ขอบคุณค่ะ”

“กลับบ้านเลยใช่ไหมครับ”

“ค่ะ”

คนขับรถคิมเหลือบมองขณะที่กำลังออกจากลานจอดรถใต้ดินพลางถาม

“มีเรื่องอะไรสนุกๆ หรือครับ”

“คะ?”

“สีหน้าคุณผู้หญิงดูสดใส”

สีหน้าของราฮีเผ็ดร้อนขึ้น

“ฉันรู้นะคะว่าคนขับรถคิมตั้งใจทำงาน แต่ช่วยระวังการล้ำเส้นด้วย”

“ขะ ขอโทษครับ ผมจะระวัง”

คนขับรถคิมสายตาไวและเฉียบคม เดิมทีเขาขับรถให้คุณนายจาง แต่พอครอบครัวแยกบ้านออกมา ก็ตามออกมาด้วย

ราฮีรู้ดีว่าเขาทำหน้าที่เป็นการ์ดมากกว่าขับรถ ตามติดเธอเหมือนใจดีมีเมตตา ด้วยเหตุผลที่เชี่ยวชาญในการขับรถ และรู้สถานการณ์ในบ้านดี หรืออาจจะต้องการคนจับตาดูสะใภ้ว่าไปพบผู้ชายอื่นหรือไม่

ราฮียกแขนบังหน้าเพื่อซ่อนสายตาของคนขับรถคิม หันออกไปนอกหน้าต่าง คิดถึงจีฮวันพลางสะกดกลั้นไม่ให้เผลอยิ้มออกมาบ่อยๆ

เรื่องที่ถูกซองบอมทำร้ายเมื่อเช้า และความทรงจำน่าขายหน้าที่โดนจีฮวันจับได้มลายหายไปสิ้น

ถ้าตามความคิดของฉัน คงจะตั้งใจโกหกเรื่องแต่งงานสินะ แต่เขาก็ไม่ใช่คนแบบนั้น ถ้างั้นผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทั้งควงแขนโอบไหล่ จีฮวันไม่ใช่ผู้ชายที่จะถูกเนื้อต้องตัวผู้หญิงง่ายๆ ไม่สิ นี่ก็เลิกกันมาสี่ปีแล้ว ระหว่างนั้นจีฮวันอาจเปลี่ยนไป…อ๊ะ! ใช่แล้ว เธอเรียกเขาว่าคุณพีบีนี่

ฉากที่อึนคังวิ่งมาแวบขึ้นมาในหัวอย่างชัดเจน

ใช่ เรียกคุณพีบีจริงๆ! ไม่ใช่คุณจีฮวัน พี่ หรือจีฮวัน จะเป็นคู่หมั้น แฟน หรือเพิ่งคบกัน ก็ไม่น่าเรียกชื่อตำแหน่งงาน อย่างกับเป็นพีบีกับลูกค้า แต่ว่าถ้าไม่ใช่แฟน แล้วทำไมถึงไปไหนมาไหนกับผู้หญิงคนนั้น ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันยังไงกันแน่

จะอะไรก็ช่าง อย่างไรราฮีก็เชื่อมั่นในคำพูดของหัวหน้าแผนกปาร์คที่บอกว่าทั้งสองคนไม่ได้จะแต่งงานกัน อยากจะเชื่ออย่างแรงกล้า แต่คำพูดที่ว่า ‘จะไม่แต่งงาน’ นั้นไม่หอมหวานเอาเสียเลย

* * *

ภายในรถที่มุ่งหน้าจากฮันนัมดงกลับไปยังอิลซาน

สีหน้าของจีฮวันเคร่งเครียดมาตลอดทาง ไม่มีการชวนคุย แค่ตอบคำถามสั้นๆ ของอึนคังราวกับคนไร้วิญญาณเท่านั้น

อึนคังเหลือบมองสีหน้าของจีฮวัน หรือจะอารมณ์ไม่ดีเพราะเจอแฟนเก่าอีก

แต่ในหัวของจีฮวันไม่มีเรื่องของราฮีแม้แต่ขี้เล็บ มีแต่คำว่า ‘แบล็กลิสต์’ ดังก้องในหู

‘มีอะไรเหรอครับรุ่นพี่ มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ’

สีหน้าของหัวหน้าแผนกปาร์คเคร่งเครียดต่างกับจีฮวันที่ยิ้มแย้ม

‘มีอะไรเหรอครับ’

‘หัวหน้าทีมรยูรู้อยู่แล้วสินะ’

‘รู้อะไรครับ’

‘ไม่รู้หรือเนี่ย’

‘อะไรครับ มีอะไรกันแน่ครับ’

‘ชื่อพีบี รยูจีฮวันขึ้นแบล็กลิสต์น่ะสิ’

‘แบล็กลิสต์ เหรอครับ’

‘รู้จักคุณปาร์คยูนซังใช่ไหม’

‘ครับ เป็นนักลงทุนที่สาขาเราน่ะครับ’

‘ท่าทางเขาจะยื่นมือไปก้าวก่ายตามธนาคารแล้วก็บริษัทหลักทรัพย์ กระจายข่าวลือที่ไม่เป็นความจริงเกี่ยวกับหัวหน้าทีมรยูแล้วก็เล่นสกปรก บอกว่าอย่าจ้างหัวหน้าทีมเด็ดขาด’

จีฮวันโทรไปหาตัวแทนคิม ครั้งนี้เสียบหูฟังไม่ให้อึนคังได้ยินด้วย

[ครับ หัวหน้าทีม ไปมาเรียบร้อยดีใช่ไหมครับ]

“กำลังกลับไปอิลซาน วันนี้ขอบใจมากนะ”

[แหม ขอบใจอะไรกันครับ ดีซะอีกที่ได้พบหัวหน้าทีมอีก แล้วคุณนักเขียนโกก็เป็นคนสนุกมาก]

ตัวแทนคิมแอบจบด้วยเรื่องของอึนคัง

[เธอน่ารักดีนะครับ]

“เออ ตัวแทนคิม ผมมีอะไรจะถามหน่อย”

[ครับ บอกมาได้เลย ถ้ามีเรื่องอะไรให้ผมช่วยอีกล่ะก็…]

“ได้ยินอะไรเกี่ยวกับประธานปาร์คบ้างไหม”

[เกี่ยวกับประธานปาร์คเหรอครับ จากไหนครับ]

“ก็จากผู้จัดการสาขา หรือไม่ก็พวกพีบีคนอื่นๆ”

[ไม่นะครับ ช่วงนี้ผู้จัดการสาขายุ่งเตรียมงานขอบคุณ พวกพีบีก็หัวฟูปิดงบ หน้ายังแทบไม่ได้มองเลยครับ ไม่มีเวลาคุยกันเลย ทำไมเหรอครับ หรือท่านประธานปาร์คทำร้ายอะไรหัวหน้าแผนกอีก…]

“อ๋อ เปล่าหรอก แค่สงสัยเฉยๆ ว่าอยู่สุขสบายดีไหมน่ะ”

[โอ๊ย หัวหน้าทีม สุขสบายดีมากเลยละ! ยิ่งนานก็ยิ่งแข็งแรง เผลอๆ ขึ้นไปจับงูบนเขายังได้]

“งั้นเหรอ ขอบใจนะ ไว้กินข้าวกันสักมื้อ”

[คุณนักเขียน แต่งงานหรือยังครับ]

“จะรู้ไปทำไม”

จีฮวันเสียงแข็งขึ้นมาทันที

[เอ่อ เปล่าครับ ผมแค่ถามเฉยๆ]

แล้วจีฮวันก็ก็วางสายไปด้วยความหงุดหงิด ความเย็นยะเยือกปกคลุมไปทั่วรถ จนอึนคังสะดุ้ง

“ไปที่สวนริมทะเลสาบกันไหมคะ”

จีฮวันเหลือบมองอึนคัง

“เวลาไม่สบายใจ ได้ไปนั่งโง่ๆ มองน้ำไหลเย็นๆ ไม่คิดอะไรสักชั่วโมงครึ่งชั่วโมง จะรู้สึกดีขึ้น วิวเดิมๆ เหมือนจะน่าเบื่อ แต่มันไม่เบื่อเลย ทิ้งเวลาไปซะ”

จีฮวันไม่ตอบ อึนคังเลยพูดเสริม

“ฉันก็ทำแบบนั้น”

“มันไม่ใช่…อย่างนั้นหรอกครับ”

ยี่สิบนาทีหลังจากนั้น จีฮวันก็มาจอดรถที่สวนริมทะเลสาบ

บทที่ 45-1 เราจะไม่ยอมแพ้แม้กระทั่งหัวใจ

“วิเศษไปเลย”

“อะไรครับ”

“อยู่ที่นี่มาตั้งหลายปี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ลงจากรถตรงที่จอดรถของสวนริมทะเลสาบ”

“ก็คุณนักเขียนไม่มีใบขับขี่นี่ครับ”

“ไม่มีค่ะ! ค่ะ ฉันรู้! ว่าอายุขนาดนี้มัวทำอะไรอยู่ถึงได้ยังไม่มีใบขับขี่อีก ฉันเองก็สงสัยเหมือนกันค่ะ! สงสารตัวเองมาก!”

จีฮวันหัวเราะพลางพูด

“ท่าทางจะโดนถามมาเยอะน่าดูเลยนะครับ”

“นั่นแหละค่ะคำพูดที่ฉันจะบอก!”

จีฮวันและอึนคังลงมาจากรถพร้อมกัน

“อายุสามสิบสาม ไม่มีใบขับขี่มันแปลกขนาดนั้นเลยหรือไง ผู้ชายบางคนชอบดื่มเหล้า พอเมาแล้วขับก็จะถูกยกเลิกใบอนุญาตขับขี่ใช่ไหมล่ะคะ ถึงไม่มี การขนส่งสาธารณะบ้านเราก็ดีจะตาย!”

“เป็นแบบนั้นก็แค่ในโซลหรือคยองกีเท่านั้นแหละครับ จริงๆ ยิ่งไกลเมืองหลวง ไม่มีรถไปไหนมาไหนก็ยิ่งลำบาก อย่างที่เชจู ก็มีจำนวนประชากรที่มีรถส่วนตัวเยอะที่สุด”

“จริงเหรอคะ”

ทั้งคู่เดินคุยกันไปยังทะเลสาบ นี่เป็นครั้งแรกที่มาที่นี่ตั้งแต่วันที่โดนจับได้ว่าเป็นผู้ก่อวินาศภัยขี้ และโดนไล่ล่าอย่างเอาเป็นเอาตาย

อึนคังดื่มเครื่องดื่มอุ่นๆ ที่เลือกมา ทั้งคู่นั่งมองทะเลสาบโดยไม่พูดอะไรอยู่ราวๆ ครึ่งชั่วโมง

“คุณนักเขียนพูดถูก นึกว่าพูดเป็นแต่เรื่องไร้สาระ”

“โอ๊ะ คุณพีบีนี่! หนึ่งในสิบครั้งฉันก็พูดเป็นการเป็นงานเป็นเหมือนกันเถอะค่ะ!”

“ได้นั่งมองน้ำกับท้องฟ้าช่วงพระอาทิตย์ตกดิน ทำให้รู้สึกว่าความกลุ้มใจของผมเป็นเรื่องเล็กน้อย”

“นั่นไง ถ้าผู้ชายฟังที่ผู้หญิงพูด ก็จะดีแบบนี้แหละ”

“ไม่ถามเหรอครับ ว่าทำไมจู่ๆ ผมถึงได้เป็นแบบนี้”

“ฉันก็สงสัยจนจะบ้าตายอยู่แล้ว แต่เหมือนจะไม่ควรถาม เลยได้แต่เดาไปคนเดียว”

“เดาว่าอะไรครับ”

“อืม ความอ่อนแอและความเหงาของความรักระหว่างหนุ่มสาว ความเศร้าของอดีตรักร้าว อ้อ แล้ววันนี้ก็ได้เจอแฟนเก่าโดยบังเอิญด้วย อะไรแบบนั้น”

จีฮวันระเบิดหัวเราะ

“ไม่ใช่อย่างนั้น เดาซะ ฮ่าๆๆ ผมดูเป็นแบบนั้นสินะครับ”

“ดูมีความสุขนะคะ”

“ผมมีความสุขครับ”

หลังจากขำอยู่ครู่หนึ่ง จีฮวันก็มองอึนคังด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลายลงยิ่งขึ้น

“ไม่เกี่ยวกับความรักหรอกครับ เกี่ยวกับลิสต์”

“ลิสต์? ลิสต์เพลง?”

“ผมโดนขึ้นแบล็กลิสต์”

“หา?”

อึนคังตกใจลุกพรวดจากเก้าอี้

“เมื่อไหร่ ยังไง คุณพีบี…ไปทำอะไรที่ไหนมาคะ ไม่สิ อาชีพคุณพีบีไม่มีทางไปสร้างปัญหาอะไรแน่ นอกจากศิลปินกับผู้พิพากษาแล้ว ยังมีแบล็กลิสต์ในวงการเศรษฐกิจด้วยหรือคะเนี่ย กระทั่งพนักงานธนาคารยังโดนคดี 503[1]…กันเป็นระลอกคลื่นไม่จบสิ้นเลยเหรอ”

[1] คดี 503 คือคดีที่เกี่ยวข้องกับอดีตประธานาธิบดีปาร์คกึนฮเย มาจากนักโทษหมายเลข 503