รักซ่อนร้าย นายซาตานรักผิดคน - ตอนที่ 35: ใบรับรองการบริจาค

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉู่หลินเฉินค่อยๆได้สติตื่นขึ้นมา บนตัวมีความหนาวเย็นโชยมาเป็นพักๆ

เขาหลุบตามองเสื้อที่ยุ่งเหยิงทีนึง ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

ไม่นึกเลยว่าเขาจะนอนอยู่ที่โซฟาในบ้าน!

ความคิดค่อยๆกลับคืนมา สีหน้าของฉู่หลินเฉินกลับดูฉงน

เมื่อคืนหลังจากทานข้าวกับหวังอี้หลินเสร็จ เขาไม่ได้พาเธอกลับมา เพราะฉะนั้น ผู้หญิงที่ถูกเขาทับอยู่บนตัวคือ……ฉินซู?

ทำไมเขาไม่มีความรู้สึกกับหวังอี้หลิน ทีกับฉินซูกลับควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้? บนตัวของผู้หญิงคนนั้นมีแรงดึงดูดอะไรกันแน่ ถึงกับให้เขาเกิดความภาพลวงตาแบบนั้น

เขาเงยหน้ามองไปที่ชั้นบนทีนึง ด้านบนเงียบสงบ ผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่บ้าน คงออกไปแล้วแน่ๆเลย

ฉู่หลินเฉินนวดระหว่างคิ้วด้วยความหงุดหงิด จัดความคิดที่ยุ่งเหยิงไว้ให้ดี

จู่ๆ แววตาเขามืดมน ได้หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเบอร์ๆนึง: “อาเหล่ย เหล้าแก้วเมื่อคืนมันยังไงกัน นายพูดมาให้ชัดเจนเลย”

ซีเหล่ยยิ้มแหะๆ: “พี่เฉิน ผมไม่ได้ตั้งใจต้มตุ๋นพี่นะ เดิมทีเหล้าแก้วนั้นเตรียมไว้ให้หื้อเฝ่ย พี่ก็รู้การกระทำหัวโบราณของเขา เฝ้าแมวป่าในบ้าน ดันจะต้องรอให้คนอื่นประเคนมาถึงปาก เพราะฉะนั้นถึงได้สองสามวันดีสี่วันร้ายไง!”

“เดิมทีพวกเราแค่อยากช่วยให้เขาบรรลุผล ใครจะไปคิดจับพลัดจับผลู พี่จะดื่มเหล้าที่ผสมยานั้นไป แต่พี่มีพี่สะใภ้อยู่ เหล้าแก้วนั้นก็ถือว่าเป็นตัวช่วยเพิ่มความสนุกให้พวกพี่ก็แล้วกันนะ!”

ซีเหล่ยกำลังพูดอยู่ จู่ๆได้ลากเสียงสูงเรียกคำนึง: “แม่งงง หื้อเฝ่ย นายมาเมื่อไหร่วะ  อ๊า เมื่อคืน…….”

พริบตาเดียวในสายก็ไม่มีเสียงแล้ว

ฉู่หลินเฉินวางสายทิ้ง ไม่อยากสนใจความเป็นความตายของซีเหล่ยไอ้หมอนั่น

ถ้าเพราะฤทธิ์ยา ก็อาจจะสามารถอธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงมีความวู่วามกับผู้หญิงคนนั้น

ในใจเขาฝืนปล่อยวางได้บ้าง

จู่ๆรู้สึกปวดหัวจี๊ดๆ เขายกมือไปจับ และจ้องคราบเลือดที่หลงเหลืออยู่บนปลายนิ้วมือ

สีหน้าค่อยๆมืดมนลงมา

……………..

พวกเขาล้วนเป็นเด็กกำพร้า มีเด็กๆอายุขวบสองขวบ ถึงเด็กโตอายุสิบสามสิบสี่ ถึงแม้สถานสงเคราะห์ได้รับเลี้ยงพวกเขา แต่กลับให้ครอบครัวที่แท้จริงกับพวกเขาไม่ได้

ลุงรักษาความปลอดภัยสำรวจฉินซูรอบนึง แล้วถามว่า: “คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณมารับเลี้ยงเด็กเหรอครับ?”

ฉินซูส่ายหัว

แววตาของเด็กพวกนั้นมืดมนลงไป ไม่สนใจกับฉินซูอีก และวิ่งเล่นในลานต่อ

ใบหน้าเป็นมิตรไมตรีของลุงรักษาความปลอดภัยก็เย็นชาลงเยอะ “งั้นคุณ?”

“ฉันอยากถามรายละเอียดหน่อย ถ้าจะบริจาคเงินให้สถานสงเคราะห์แห่งนี้ จะต้องมีกระบวนการอะไรบ้างคะ?”

นี่ก็เป็นความคิดกะทันหันตอนที่ฉินซูอยู่บนรถ

หลังจากเห็นเด็กไร้เดียงสาพวกนี้ และคนแก่ที่ร่างกายไม่ค่อยสู้ดีนักพวกนั้น เธอก็มีความแน่วแน่ที่จะช่วยเหลือพวกเขา

เพียงแต่ ตอนนี้เธอยังติดหนี้อยู่ ไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นมาบริจาค

ส่วนเงินแปดแสนของหวังอี้หลิน ก็กำลังกลุ้มใจไม่มีที่ให้ใช้เงินอยู่

หวังอี้หลินอยากใช้เงินก้อนนี้ใส่ร้ายป้ายสีเธอ เธอก็ไม่คิดจะคืนแล้ว แต่ก็ไม่อยากเอามาใช้เอง

ฉินซูเคยบอก เงินที่ไม่ควรเอาเธอจะไม่เอา

พอดีเลยบริจาคให้คนที่ต้องการความช่วยเหลือ ทำกุศลดีกว่า

……………..

บริจาคเงินเสร็จ ฉินซูก็ไปจากสถานสงเคราะห์

เธอเดินมาถึงหน้าห้างสรรพสินค้าใหญ่แห่งนึง บนรถหรูคันนึง มีผู้หญิงสามคนลงมา

“แม่คะ วันนี้หนูตั้งใจเรียกอี้หลินมาช้อปปิ้งเป็นเพื่อนแม่ แม่มีความสุขมั้ยคะ? ด้านหน้าก็คือห้างแล้ว ดูซิว่ามีของที่จะซื้อมั้ย”

ฉู่หยุนซีควงแขนของหลิ่วเหวยลู่ไว้ อีกคนที่อยู่ข้างกายก็คือหวังอี้หลิน

หวังอี้หลินกำลังอยากคุยกับหลิ่วเหวยลู่ สายตาก็หันไปเจอฉินซู

ถึงแม้ฉินซูใส่แว่นดำและหมวก แต่พวกเธอรู้จักกันมานานขนาดนี้ ไม่นานก็ดูออก

เห็นหน้าของฉินซูที่ใส่เสื้อและถือกระเป๋าแบรนด์เนม หวังอี้หลินยังไงก็รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย

เท่าที่เธอดู ฉินซูควรจะใส่เสื้อผ้าราคาถูก ถึงเข้ากับฐานะ“บ้านนอก”ของเธอ

ตัวเองใช้เงินของฉู่หลินเฉินคือสมเหตุสมผล แต่ฉินซู……ไม่เพียงขัดขวางเส้นทางการเป็นคุณหญิงคุณนายตระกูลร่ำรวยของเธอ แต่ยังคอยเสพสุขทุกอย่างที่ฉู่หลินเฉินให้เธออย่างถูกต้องและเปิดเผย!