'รักข้ามรุ่น' กับคุณลุงจอมขรึม - ตอนที่ 54 เยี่ยหลานซานคือสิ่งที่ฉันกำลังปกปิดอยู่!

เมื่อเยี่ยหลานซานได้ยินการเคลื่อนไหวที่ห่างออกไปไม่ไกลนักเธอจึงปิดเกมลงและเงยหน้าขึ้นมองกงเส่าถิงที่กำลังถอดเสื้อผ้าออก

เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและกวาดมองใบหน้าของเขาที่กระทบกับแสง: "… ?"

ลุงคนนี้กำลังทำอะไร?

เธอกำลังจะถามเขาออกไป แต่เขาก็สวนพูดขึ้นมาเสียก่อน: "อาการเพิ่งดีขึ้น อย่าออกมาตากลมสิ"

ในวินาทีต่อมาเขาเข้าไปอุ้มเธอแล้วเดินเข้าไปในห้อง

เยี่ยหลานซานสะดุ้งเล็กน้อยและใช้เวลาสองสามวินาทีกว่าเธอจะกลับมามีสติ

อุ้มท่าเจ้าหญิง?

เอิ่ม……..การอุ้มมันนี้สนิทสนมเกินไปสำหรับเพื่อนเพศตรงข้ามหรือเปล่า?

เธอไม่อยากวุ่นวายกับการแสดงออกของเขา ดังนั้นเธอจึงจึงถามออกไปอย่างใจเย็น: "ลุงคุณยังบาดเจ็บอยู่ ปล่อยฉันลงเถอะเดี๋ยวฉันเดินเอง"

"จะถึงอยู่แล้ว"

กงเส่าถิงไม่ได้อุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน เขาวางเธอลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น และถอดรองเท้าให้เธอ

พฤติกรรมของเขาเป็นเรื่องปกติแม้ว่าจะอุ้มเธอกลับเข้ามา แต่เธอก็ไม่ได้อุ้มไปไกลเกินกว่านี้

ทุกท่วงท่าแสดงให้เห็นว่าเขานั้นน่าเอ็นดู เพียงแค่เพราะเขาไม่อยากให้เธอเป็นหวัด

เยี่ยหลานซานไม่มีความคิดอื่นใด เธอเอนหลังนอนรอเขาอยู่ที่โซฟา

กงเส่าถิงเดินไปและกลับมาในไม่ช้า

ชายร่างสูงเพรียวถือรองเท้าสลิปเปอร์ผู้หญิงสีชมพูคู่หนึ่งไว้ในมือ มันดูช่างไม่เข้ากับเขาเอาเสียเลย แต่พอมองดีๆมันกลับดูเข้ากันแปลกๆ

เขาเดินกลับมาคุกเข่าข้างหน้าเธอ จับเท้าและสวมรองเท้าให้เธอ

เยี่ยหลานซานหดเท้าลงโดยไม่รู้ตัว: "…ฉัน ฉันจะทำเอง … "

"ไม่เป็นไร"

กงเส่าถิงเงยหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา

ทำให้หัวใจของเยี่ยหลานซานเต้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ฝ่ามืออันอบอุ่นของเขาจับเท้าเล็ก ๆ ที่เย็นเฉียบของเธอ สัมผัสได้ถึงฝ่ามือที่หยาบกร้านของเขา

แก้มของเธอเป็นสีแดง เธอตัวแข็งทื่อและหันหนีไป

เอาจริงลุงยิ้มสวยจริงๆ

ผู้ชายที่มีน้ำใจและอ่อนโยน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความหล่อเหลาและฐานะที่สูงส่ง…เยี่ยหลานซานเริ่มรู้สึกกังวลว่าผู้หญิงแบบไหนนะที่จะคู่ควรกับเทพบุตรแบบเขา?

เฮ้อ

เธอเป็นแม่สื่อที่ไม่ดีเอาซะเลย

ไม่รู้ว่าทำไม พอคิดว่าเช้าวันนั้นที่ฉืออวี้เฟิงขอให้เธอเข้าใกล้แท่นน้ำเพื่อเข้าใกล้พระจันทร์…

"เสร็จแล้ว"

เสียงของเขาดังขึ้นใกล้ๆหูเธอ พร้อมกับกลิ่นหอมที่ลอยแตะลงบนคอของเธอ มันช่างร้อนแรงและเย้ายวนมาก

หัวใจของเยี่ยหลานซานเต้นแรงขึ้นมากขึ้น เธอรีบกระโดดลงจากโซฟาและมุ่งหน้าขึ้นไปยังชั้นสองอย่างลนๆ: "ลุงกลับมาก็ดีแล้ว งั้น งั้น ฉันเพลียแล้ว ไปนอนก่อนนะ"

หลังจากพูดจบเธอก็วิ่งขึ้นไปชั้นบน

กงเส่าถิงมองแผ่นหลังของเธอที่ค่อยๆลับหายไป เขาก้มหน้าลงและงอนิ้วเบาๆ ปลายนิ้วยังคงทิ้งเหลือความรู้สึกของข้อเท้าบางเย็นๆไว้

"หึ"

เขาหัวเราะเบา ๆ มุกปากของเขายกขึ้นอย่างมีเสน่ห์

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเขา เขากดรับสาย

“ลุง ตาแก่เฉียวหยวนฟานคนนั้นมันมากเกินไปแล้ว! ผมปฏิเสธที่จะพบเขาในตอนบ่าย แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้และหาผมที่บ้านของผม! ! ! "

ฉืออวี้เฟิงถ่มน้ำลายลงอย่างโกรธเคือง: "เวรเอ้ย! ผมไม่คาดคิดมาก่อนว่าตาแก่จะมีแผนแบบนั้นจริงๆ! เขาบอกว่าจะช่วยให้ผมผ่านทุกประตูของวงการบันเทิง เงื่อนไขก็คือต้องขายความลับของลุง และออกหน้าช่วยบริษัทของเขาที่นักแสดงในบริษัทสองคนทำเรื่องสกปรกไว้! ผมปฏิเสธไป แต่เขาก็ดื้อด้านไปหาพ่อของผมเพื่อบีบบังคับให้เขาพูดเกี่ยวกับผมและใช้โอกาสนี้พูดสิ่งไม่ดีเกี่ยวกับผม … "

เขาไม่กลัวนรกไม่กล้วสวรรค์เลย กลัวว่าลุงจะโกรธเขาและพ่อของเขา!

ส่วนเรื่องไล่เฉิงเฉิงออก เขารู้สึกว่าลุงก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ดังนั้นเขาจึงเมินเฉยมันไป

กงเส่าถิงจดจ่อ: "พี่เขยส่งมันมา แต่ว่า… "

"ห้ะ?"

“มาที่โกลเด้นพาเลซพรุ่งนี้เช้า แล้วเล่าให้ฟังว่าคืนวันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง”

สมองของฉืออวี้เฟิงค่อนข้างกระตือรือร้น และเข้าใจทุกๆนาที: "จงใจบอกแม่ลุง? จะยิ่งทำให้เธอเกลียดบ้านเฉียวมากยิ่งขึ้น? เกลียดเฉียวเฟยฝาน? "

กงเส่าถิงยิ้มลึกๆ: "ฉันจะให้คนเตรียมขนมปังสับปะรดของโปรดของนายสำหรับอาหารเช้าพรุ่งนี้ให้"

"ลุง รักลุงที่สุดเลย!"

ฉืออวี้เฟิงได้รับกําลังใจจึงเริ่มคิดวิธีการเพิ่มน้ำมันเพื่อเล่นละครในวันพรุ่งนี้

หลังจากกงเส้าถิงรู้แผนการของเฉียวหยวนฟานแล้ว เขาก็มุ่งเป้าไปที่บริษัทสื่อใหม่ทันที

เขาสังเกตเห็นมานานแล้วว่าบริษัทสื่อใหม่ต้องการให้เยี่ยหลานซานเซ็นสัญญาด้วยเหตุผลที่ไม่บริสุทธิ์

ที่แท้ก็เป็นเฉียวหยวยฟานที่อยู่เบื้องหลัง

อ่า ตาแก่นั่นเหลี่ยมเยอะจริงๆเลย แต่เขาไม่ได้มองว่าผู้หญิงตัวเล็กๆที่เขาคิดจะจัดการคือใคร

วันนี้จะคิดดอกเบี้ยก่อนละกัน

ส่งข้อความถึงพี่เขยฉือจิ่นทันที

ไม่นานนักฉืออวี้เฟิงก็ส่งวิดีโอมา เป็นสภาพน่าสังเวชของเฉียวหยวนฟานที่ถูกยามเขตกองทัพโจมตีไล่ออกไป

เขาคว่ำริมฝีปากลงด้วยสีหน้าเย็นชา

หมอหวังชุยถือยารักษาอาการบาดเจ็บเดินเข้ามา ทันที่เข้ามาถึงก็เห็นสีหน้ามืดมนของกงเส่าถิง ทำให้เขาไม่กล้าถามอะไรออกไป เพียงแค่ช่วยเขาเปลี่ยนผ้าพันแผล

เมื่อมองไปที่บาดแผลทั้งสองแผลบนผิวของเขา เขาถอนหายใจและแสดงทักษะของแพทย์อัจฉริยะ: "บอสครับ แผลตกสะเก็ดแล้ว ทายาตัวนี้วันละสองครั้ง ภายในสามวันก็จะดีขึ้น"

กงเส่าถิงเอนกายลงบนโซฟา เขาลดเสียงลงและสั่งออกไป: "เปลี่ยนเป็นยาที่ออกฤทธิ์ช้ากว่านี้"

หวังชุยเกือบจะคิดว่าเขาได้ยินผิดไป: "บอส?"

"เปลี่ยนเหรอ"

“……”

หลังจากที่หมอหวังชุยส่งขวดยาให้เขาอีกครั้ง เขาก็ถามออกไปอย่างไม่แน่ใจว่า: "อาการบาดเจ็บของบอสมันเป็นไปได้ไหมว่าคุณจงใจ … "

กงเส่าถิงเหลือบมอง

ในใจของหวังชุยรู้ทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก: "บอส รีบพักผ่อนนะครับ"

………………

คืนนี้เยี่ยหลานซานมีอาการนอนไม่ค่อยหลับ

ตั้งแต่เธอโตมา ยกเว้นรองเท้าของเธอที่ตก และเธอก็ร้องขอให้พ่อของเธอใส่รองเท้าให้เธอ และไม่มีเคยมีใครสวมรองเท้าให้เธอเลยนอกจากพ่อ

เขาแค่คุกเข่าข้างหน้าตรงของเธอจับเท้าของเธอเบาๆ …

พอคิดถึงก็หน้าแดงขึ้นมา

“อ๊ากกกก!”

เยี่ยหลานซานรู้สึกเหมือนกำลังเธอเมามาก ทำไมเธอถึงต้องคิดถึงฉากนั้นอยู่เรื่อยๆเลย?

เธอฝังหัวของเธออย่างหงุดหงิดลงบนหมอน เธอถูใบหน้าของเธอกับหมอนจนเป็นสีแดงและพยายามบังคับตัวเองให้หลับ

วันรุ่งขึ้น ขณะที่เธอกำลังจะลงไปชั้นล่าง เธอก็ได้ยินเสียงวุ่นวายภายในห้องนั่งเล่น

เสียงนั้น … !

เธอเร่งฝีเท้าของเธอ

แน่นอนว่าชั้นล่างคือฉืออวี้เฟิงที่กำลังเล่นกับเสี่ยวไป๋ในห้องนั่งเล่น ไม่ไกลนักกงเส่าถิงและกงฉีหลินกำลังคุยกัน

ก่อนที่เธอจะกล่าวทักทาย เธอเห็นฉืออวี้เฟิงรีบวิ่งขึ้นมาและจ้องมองไปทางซ้ายและขวาของเธอ

สายตานั้นมันแปลกมาก

เยี่ยหลานซานรู้สึกสยดสยองเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นดังนั้นเธอจึงเขย่าตัวเขา: "สายตาของนายมันคืออะไรกัน? มันไม่เหมือนวันแรกที่เราเจอกัน? "

"เฮ้อ…."

ฉืออวี้เฟิงถอนหายใจเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจและนั่งลงข้างๆกงฉีหลินด้วยสีหน้าที่ไม่อาจคาดเดาได้

สีหน้าแปลกประหลาดนั้น เยี่ยหลานซานมองอย่างแปลกใจ