'รักข้ามรุ่น' กับคุณลุงจอมขรึม - ตอนที่ 124 เหมือนกับว่าเธอติดกับแล้ว

กงเส่าถิงโอบไหล่เธอและกอดเธอแน่น

“โอ๊ย—–”

หลังจากถูกเขากดเช่นนี้ เยี่ยหลานซานก็ตระหนักได้ว่าไหล่ของเธอเพิ่งถูกกระสุนปืนเฉียดไป

กงเส่าถิงรีบปล่อยมือทันที เขามองไปที่เธอ เห็นคราบเลือดบนไหล่ของเธอแม้ว่ามันจะไม่ลึก แต่คราบเลือดที่เกาะติดอยู่นั้นก็ทำลายผิวที่งดงามไร้ที่ติของเธอ

สัมผัสแห่งความทุกข์และการตำหนิตัวเองก็อดไม่ได้ที่จะฉายเข้ามาในสายตาของเขา

เขาประคองเธอไปยังตู้ด้านข้าง ร่างเพรียวของเขาโค้งเล็กน้อยและก้มศีรษะลง เขาดึงเสื้อผ้าบริเวณไหล่ออกอย่างระมัดระวังและทาบริมฝีปากไว้กับบาดแผล

เขาค่อยๆดูดซับรอยเลือดออกทีละเล็กทีละน้อย

ริมฝีปากอุ่นของเขาแนบลงบนบาดแผล ไม่รู้ว่าอย่างไรความเจ็บปวดของเธอดูเหมือนจะหายไปและเธอก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดอีกต่อไป

ในสายตาของเธอ เป็นภาพของเขาที่ช่วยเธอจัดการกับบาดแผลอย่างจริงจัง

เขาขมวดคิ้วแน่น ระมัดระวังเป็นอย่างมากพร้อมด้วยความละเอียดรอบคอบ

เมื่อมองแล้วหัวใจของเธอก็เต้นระรัวและมีอาการสะดุดเล็กน้อย

หลังจากช่วยเธอทำความสะอาดแผลด้วยปากแล้ว เลือดจากบาดแผลหยุดลงเหลือเพียงรอยคราบเลือดเล็กน้อย

แม้ว่าบาดแผลจะไม่ลึก แต่เขากลับอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

กระสุนนี้ หากแม่นกว่านี้อีกหน่อยมันจะยิงทะลุหัวใจของเธอ

เขาระงับความตื่นตระหนกและความอาฆาตภายในใจ กงเส่าถิงเงยหน้าขึ้น มือของเขาสัมผัสแก้มของเธอ เขาลูบใบหน้าของเธอเบาๆด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษ ปัญหานี้ทำได้เพียงเท่านี้ ทำได้แค่ช่วยเธอจัดการกับบาดแผลก่อน รอหน่อย อย่างช้าที่สุดในอีกสิบนาทีจะมีคนมาช่วยเรา”

เยี่ยหลานซานได้มองดวงตาที่ลึกล้ำของเขา เงาของเธอสะท้อนอยู่ในนั้น เพียงแวบเดียวเธอก็รู้สึกถึงความเสน่หาและการตำหนิตัวเอง

เยี่ยหลานซาน “…..”

โอเค เธอยอมรับ

ยอมรับว่าเธอติดกับเข้าแล้ว …

ตึกตึกตึก

การเต้นที่รวดเร็วของใจเธอที่ไม่ควรเกิดขึ้นในเวลานี้

เมื่อได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงด้วยความปั่นป่วน นึกถึงสิ่งที่ไม่ควรนึกถึง ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

บรรยากาศเงียบเกินไป ห่างออกไปไม่ไกลนักมีกองศพคนตาย ชายที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นร้อนแรงเกินไป และสามารถเกินอาชญากรรมได้อย่างง่ายดาย หากว่าเยี่ยหลานซานไม่ทำอะไรสักอย่างหรือไม่พูดอะไรสักอย่าง ความรู้สึกของเธอก็จะไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้

เธอจ้องมองและถาม “ลุงแจ้งใครไป?”

“พี่เขยฉัน เสนาฉือชานโหมว”

กงเส่าถิงพูดพลางนั่งข้างเธอ เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนและปกป้องเธอจากอากาศที่หนาวเย็นในโกดัง

ความอบอุ่นข้างกายเธอทำให้จิตใจของเธอนั้นค่อยๆสงบลง “ก่อนหน้านี้หลังจากที่คุณจากไปจากห้องโถง เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“เดิมทีฉันวางแผนจะไปที่ชั้นสองที่คุณพูดถึงเพื่อหาเบาะแส ไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับคนของพวกเขาทันทีที่มาถึงบันได ฉันพบตราของทหารรับจ้างเลือดเหล็กจากชายคนนั้นและไล่ถามเขา แต่เขายอมตายดีกว่าที่จะบอกความจริง ฉันแจ้งให้พี่เขยทำลายวัตถุระเบิดที่ซุ่มอยู่บนเรือสำราญ หลังจากจัดการทุกอย่างแล้ว ก็กลับมายังห้องโถงและพบว่าเธอถูกพวกเขาเอาตัวไปแล้ว..”

น้ำเสียงกงเส่าถิงเปลี่ยนไปและหดหู่ขึ้น “ฉันคิดวิธีช่วยเธอเป็นพันล้านวิธี แต่ฉันก็ไม่กล้าหุนหันพลันแล่น”

“ฉันกลัว”

“ฉันกลัวว่าพวกนั้นจะทำร้ายเธอ…”

“ดังนั้น ฉันจึงทำได้เพียงแค่ซ่อนตัวและหาโอกาสที่เหมาะสม”

เมื่อกล่าวเช่นนี้เขามองเธออย่างลึกซึ้ง “ซานซาน เธอฉลาดมากและกล้าหาญมาก ทุบไฟในทางเดินได้ทันเวลาและใช้ประโยชน์จากความมืดเพื่อหลบหนี”

เธอเป็นแบบนี้ยากที่จะเชื่อว่าเธอนั้นเติบโตภายใต้การดูแลของพ่อแม่

ในตัวของเธอ มีความลับมากมาย

สายตาของเขา เยี่ยหลานซานดูเหมือนจะเห็นความสงสัยในดวงตาของเขา ภายในใจของเธอก็รู้สึกตกใจ

เธอกระแอมเบาๆและอธิบายด้วยรอยยิ้มที่น่าอึดอัด “ฉันเป็นนักแสดง มีความสามารถในการปรับตัวได้ดี แล้วก็ไม่ใช่ว่าในละครโทรทัศน์มักจะมีละครแบบนี้หรือ? ฉันก็เรียนรู้แล้วก็เอามาใช้ประโยชน์ในตอนนี้ไง”

ละครโทรทัศน์สอนวิธีหลีกเลี่ยงปืนหรือ?

กงเส่าถิงไม่ขัดเธอ

เขาแค่กอดเธอแน่นๆ พยายามทำให้ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมากขึ้น

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกประตูนอกจากนี้ยังมีเสียงสบถด่าทอ “แม่ม ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ฉันจะต้องหาเธอให้พบ! จะตามหาให้พบ แล้วจะจัดการเธออย่างสาสม!”