รักของเรา เริ่มต้นจากคืนนั้น - ตอนที่ 97 เป็นโรคที่ถือว่าตนถูกต้อง
“ประธานฉิน ไม่เจอกันนานเลย เวลาครึ่งปีนี้…..”ฉันอึกเบาๆริมฝีปากส่วนโค้งขึ้นที่ชัดเจน “ดูเหมือนว่าท่านประธานฉินจะทำเงินได้มาก คนก็ยิ่งสมบูรณ์ขึ้น”
ฉินจวิ้นเฟยก็ได้จ้องมองดูสภาพตัวเอง แรกๆฉันก็รู้สึกว่าเขาหล่อมาก แต่หลังจากได้เจอเฉิงอี้เฉินทำให้ฉันรู้ว่าอะไรคือเหนือคนยังมีคนเหนือฟ้ายังมีฟ้า
ตอนนี้ฉันเอาฉินจวิ้นเฟยกับเฉิงอี้เฉินมาเทียบกันโดยไม่รู้ตัว แต่เห็นฉินจวิ้นเฟยสภาพนี้ก็ไม่จำเป็นต้องเทียบแล้ว
ฉันจวิ้นเฟยได้ยินที่ฉันพูดเขาได้ตลึกไปสักพัก ใบหน้าที่บ่งบอกความไม่พอใจเล็กน้อย แต่ว่าสายตาเขายังจ้องมองฉันตลอด ฉันรู้ดีว่าในสายตาของเขาแสดงออกว่าค่อนข้างน่าทึ่งแต่ก็สวยงามอย่างน่าประหลาดใจ
“เธอก็เปลี่ยนไปมาก เปลี่ยน….สวยขึ้นมาก”ฉินจวิ้นเฟยได้กลืนน้ำลายมองฉันแล้วพูด
ฉันได้หัวเราะ “จริงหรอ? ขอบคุณที่ชม ฉันมีธุระ ขอตัวก่อนนะ”
ฉันไม่อยากพันพัวกับฉินจวิ้นเฟยมาก ได้คิดถึงที่แม่ฉันบอกว่าฉินจวิ้นเฟยเคยไปหาเธอ ฉันก็รู้สึกขยะแขยงมาก
ฉินจวิ้นเฟนคิดว่าตัวเองเป็นอะไร ถึงได้กล้าพูดเพียงแค่ฉันรับปากจะอยู่กับเขาก็จะหย่ากับจิ้นเหวินเชียน
พูดมาแล้วจิ้นเหวินเชียนนั้นก็น่าสงสาร ถูกฉินจวิ้นเฟยวางแผนปล่อยให้คลอดเด็กนั้นออกมา ตอนนี้ฉินจวิ้นเฟยวันวันวางแผนที่จะหย่ากับเธอ ถึงตอนนี้เพียงเพราะไปมีน้อยออกมาโดยไม่มีอะไรติดตัว เธอเป็นอย่างนั้นจริงๆคือไก่ก็ขโมยไม่ได้แต่ข้าวกลับหมดไป
แต่ไม่รู้ว่าจิ้นเหวินเชียนจะรู้ความคิดของฉินจวิ้นเฟยไหม?
ฉันไม่รู้ให้ฉินจวิ้นเฟยตอบก็ได้เดินออกมาเลย ฉินจวิ้นเฟยก้ได้รีบวิ่งมาจับแขนฉันไว้
“อีอี ในที่สุดผมก็รอถึงวันที่เธอกลับมา เธอจะไปไหน?ผมไปเป็นเพื่อน”ฉินจวิ้ยเฟยดึงมือฉันอย่างไร้ยางอาย
ฉันได้ขมวดคิ้ว สลัดเขาอย่างแรง แต่ว่าฉินจวิ้นเฟยยิ่งจับแน่น
“ฉินจวิ้นเฟย ปล่อยฉันนะ！”
“ไม่ปล่อย”ฉินจวิ้นเฟยส่ายหน้า จ้องมองมาที่ฉัน “อีอี ผมรอคุณกลับมาตลอด ผมได้พูดกับแม่คุณแล้ว เพียงแค่คุณกลับมาผมก็จะขอคุณ！”
ถ้าฉันยังเป็นลั่วอีอีเมื่อสองปีก่อน เขายังเป็นฉินจวิ้นเฟยเมื่อสองปีก่อน นี้อาจเป็นภาพที่สวยงามมาก แต่ตอนนี้ดูฉินจวิ้นเฟย ฉันเพียงรู้ว่ามันน่าขยะแขยง อาหารเมื่อคืนก็เกือบจะได้อวกออกมา
ฉันมองไปที่ฉินจวิ้นเฟย ไม่พูดอะไร ก็ได้ยิ้มออกมา
ฉินจวิ้นเฟยได้เห็นรอยยิ้มของฉันก็ได้อึ้งไป เหมือนได้รับการปลุกเร้าใจ ในสายตาได้แสดงความพอใจออกมา
เขาค่อยๆปล่อยมือฉัน ทำท่าทางจะโอบเอวฉัน ฉันถือโอกาสนี้ถอยหลังออกไป มือฉันก็ได้ไปตบหน้าฉินจวิ้นเฟย
เสียงดัง”ฟ่า” ในใจฉันก็เปลี่ยนสบายใจมาก “ฉินจวิ้นเฟน นายคิดว่านายเป็นสิ่งที่ใครๆก็ต้องการหรอ?เรื่องอะไรฉันจะแต่งกับนาย?อีกอย่าง อย่าลืมนายแต่งงานมีลูกแล้ว
เสียงฉันดังมาก เสียงที่เยาะเย้ยฉินจวิ้นเฟยอย่างไม่เกรงใจ มองดูฉินจวิ้นเฟยท่าทางที่ซึมๆฉันก็รู้สึกใจหาย
เมื่อกี้ฉันน่าจะถ่ายไว้ให้จิ้นเหวินเชียนดูถึงจะถูก ตอนนี้ที่ฉันหย่ากัยเฉิงอี้เฉิน จิ้นเหวินเชียนก็ได้ดึงฉินจวิ้นเฟยไปเยาะเย้ยฉัน ตอนนี้ฉันอยากจะเห็นจิ้นเหวินเชียนถูกบีบให้ออกมาแบบไม่มีอะไรติดตัวว่าจะมีปฏิกิริยายังไง
จิ้วเหวินเชียนตอนนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าน่าสงสาร แต่ฉันเชื่อมั่นในคำพูดนั้น คนที่น่าสงสารมักจะมีสิ่งที่ทำให้เกลียด
แต่แรกที่จิ้นเหวินเชียนเยาะเย้ยฉันฉันไม่เคยลืม ไม่แต่จิ้นเหวินเชียน ยังมีฉินจวิ้นเฟยกับตะกูลฉินทุกคนที่ทำเรื่องแบบนั้น คือพวกเขาที่บีบแม่ฉันจนโรคหัวใจกำเริบ ก็เป็นพวกเขาที่ทิ้งฉันตอนที่ฉันสิ้นหวัง ยังบีบฉันคืนเงิน
พวกเขาเคยทำให้ฉันได้รับความอับอายขายหน้า ตอนนี้ฉันใช่ลั่วอีอีคนที่เคยอ่อนแอเหมือนก่อนอีกต่อไป หรือว่าตอนนี้ฉันสามารถที่จะแก้แค้นเพื่อตัวเองได้?
ฉันก็ได้จุดๆนี้ได้ทันที ก็มีบ้างที่เลือดร้อนเดือดพล่าน
แก้แค้นเกิดอย่างรวดเร็วควบคุมไม่ได้ ฉันมองดูฉินจวิ้นเฟยได้ทันใดก็ได้จดไว่ในใจ
ฉินจวิ้นเฟยถูกฉันตบไปหนึ่งครั้งถึงกับงง คนที่อยู่รอบๆได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวตรงนี้ ก็ได้มองอย่างแปลกใจ
ฉินจวิ้นเฟยเอามือลูบที่แก้มตัวเอง สีหน้าซีดขาว สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย รีบสะบัดแขนเสื่้อเดินออกไปทันที
ก่อนหน้าที่ฉันจำทำฉินจวิ้นเฟยก็ได้กดเสียงต่ำลง ใช้ระดับเสียงที่ได้ยินแค่เราสองคนว่า “นายไม่ได้หย่า บอกจะขอฉัน?จิ้นเหวินเชียนยอมให้เป็นเมียน้อยนาย ฉันไม่เป็น！”
ฉันได้เดินไปโดยไม่หันมอง ในใจกำลังตีกลอง ก็เดินเขาไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตถึงได้ถอยหายใจยาวอย่างโล่งอก
ได้พิงไปที่ชั้นวางของ ในใจเต้นแรง เมื่อกี้ฉันตั้งใจพูดแบบนั้นกับฉินจวิ้นเฟย อยากให้ฉินจวิ้นเฟยได้สร้างภาพลวงตา ฉันก็ยังเสนอความเกลียดชังลึกๆให้ฉินจวิ้นเฟย
ฉันมองออกไปข้างนอกรอบๆซุปเปอร์มาร์เก็ต ฉินจวิ้นเฟยไม่ได้ตามมา คิ้วขมวดขึ้นน้อยๆ ในใจไม่แน่ใจเท่าไหร่
เรื่องนี้ฉันไม่เคยมีประสบการณ์แม้แต่น้อย ยังไงฉินจวิ้นเฟยก็เป็นรักแรกของฉัน ทั้งยังไม่สำเร็จ ส่วนเฉิงอี้เฉิน ถึงตอนนี้ฉันยังไม่แน่ใจนับเป็นการคบกันได้ไหม
คำพูดนั้นฉันไม่แน่ใจว่าจะมีผลกระทบอะไรไหม ถ้าฉินจวิ้นเฟยอยากจะขอฉันจริงๆ อย่างน้อยก็ทำให้ฉันได้เห็นเจตนารมณ์ของเขาป่ะ?
ในใจฉันกำลังสับสนวุ่นวาย ได้เลือกแพมเพิสหนึ่งห่อ ก็ได้ซื้อขวดนมให้ฮั่นอี้กับซีหย่าค่อยกลับไปที่โรงพยาบาล
แต่ฉันแปลกใจก็คือ อยู่ที่ทางเดินฉันได้เห็นฉินจวิ้นเฟยอีก
ฉันได้อึ้งไปสักพัก ทั้งฉินจวิ้นเฟยมองเห็นฉันก็ได้เดินมาทันที สายตาของเขาได้มองมาที่ถุงช็อปปิ้งที่อยู่มือ ได้เห็นข้างในมีขวดนมกับแพมเพิส ตาเขาได้ขยายโตขึ้นทันที
“คุณทำไมถึงซื้อของพวกนี้?”ฉินจวิ้นเฟยมองฉันก็ถาม ตื่นเต้นจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
ฉันเห็นปฏิกิริยาของเขาก็อยากจะหัวเราะ ในขณะนี้ก็ได้คิดถึงเฉิงอี้เฉินขึ้นทันที
ฉันได้คิดมาตลอดว่าเฉิงอี้เฉินไม่เคารพความคิดฉัน แต่ตอนนี้ดูฉินจวิ้นเฟนมีความคิดเป็นผู้ใหญ่กว่าเฉิงอี้เฉิน
อย่างน้อยการกระทำของเฉิงอี้เฉินคือไร้สติ หรือเปลี่ยนอีกด้านที่คือไม่ใช่คนที่ความรู้สึกไวเหมือนฉันอยู่กับเฉิงอี้เฉินก็ไม่ได้คิดอะไรมากกับเรื่องพวกนี้
แต่ฉินจวิ้นเฟยไม่เหมือนกัน ตอนนี้เขาก็ยังถามฉันอยู่
คิดย้อนไปกับประสบการณ์ที่กำลังคบกับฉินจวิ้นเฟย เขาตามจีบฉันอย่างบ้าครั่งจริงๆ แต่ว่าหลังจากที่ตกลงคบกันแล้วทุกอย่างเป็นเขาที่ออกความคิด อีกทั้งเขาไม่เคยสนใจความคิดฉันเลย
ทั้งเรื่องเล็กอย่างออกไปกินข้าว มาถึงเรื่องใหญ่อย่างจองโรงแรมจัดงานแต่ง ทั้งหมดนี้เป็นฉินจวิ้นเฟยกับครอบครัวเขาที่จัดการ ไม่เคยได้รับความยินยอมจากฉันเลย ทั้งหมดนี้ฉันเป็นได้แค่คนที่ถูกสั่ง
YOU MAY ALSO LIKE
