"ผมคือคนที่ตามจีบลั่วอีอี"เฉินตงหลีพูดเสียงทุ้มต่ำ ฉันอ้าปากในใจร้อนทั้งไม่มีแรง

หลินปิงชิงก็ได้ตลึงเบาๆ สีหน้าก็ไม่เป็นธรรมชาติ แต่เธอก็ได้รีบยิ้มขึ้นมา

หลินปิงชิงหันหน้ามาหาเฉิงอี้เฉิน "พี่อี้เฉิง ได้ยินหรือยัง นี้เป็นคนที่ตามจีบอีอีนะ พี่มีคู่แข่งแล้ว"

เขาเริ่มพูดล้อเล่น ยังคงหัวเราะ เฉินตงหลีอึ้งอย่างเห็นได้ชัด คาดไม่ถึงว่าหลินปิงชิงจะพูดแบบนี้ แต่ฉันก็อดแปลกใจไม่ได้ที่จะมองเธอ

หลินปิงชิงไม่ใช่ต้องการให้ฉันกับเฉิงอี้เฉินคืนดีกันมาโดยตลอดหรอ?ตอนนี้ทำไมเขาถึงได้พูดแบบนี้มา?

ก็ได้มองตาฉัน หลินปิงชิงได้ตีมาที่หัวฉันกระพริบตาให้ฉัน "ครึ่งปีไม่เห็นการตลาดก็ไม่เลวนะ แต่ว่าครั้งนี้เธอต้องเช็ดตาให้สะอาด ค่อยๆเลือกดีๆสักหน่อย"

"เฉินตงหลีใช่ไหม?ยังมีพี่อี้เฉิง คุณทั้งสองก็ชอบอีอี ก็เป็นการแข่งขันที่ยุติธรรมอา"เธอทำอย่างกลัวว่าจะไม่มีความวุ่นวาย พูดแล้วมองเฉินตงหลีกับเฉิงอี้เฉิน

ใจฉันเต้นเร็วมาก จับมือหลินปิงชิงไว้แน่น กดเสียงต่ำพูด "หยุดเล่นได้แล้ว…."

ตอนนีเฉันวุ่นวายไปหมดแล้ว ฉันเพียงแค่อยากคุยกับเฉินตงหลีให้เข้าใจ ไม่อยากถ่วงเวลาเฉินตงหลี แต่ว่าหลินปิงชิงว่าการแข่งขันที่ยุติธรรม…..

มันยุติธรรมครงไหน?ใจฉันก็รู้ๆว่าอยู่กับเฉิงอี้เฉิน แม้ว่าฉันจะไม่พอใจเฉิงอี้เฉิน แต่ฉันยังรู้ดีว่าฉันชอบเขา

ส่วนเฉินตงหลี ฉันรู้ว่าเฉินตงหลีเป็นคนดีมาก ก็รู้ว่าเป็นก็สามีที่ดีได้ พิเศษก็คือเขาทั้งเป็นห่วงทั้งดูแลฉันเป็นอย่างดี ฉันไม่ได้ไม่ชอบเฉินตงหลี แต่เพราะในหัวใจฉันมีแต่เฉิงอี้เฉิน แต่ไหนแต่ไรไม่เคยคิดจะปล่อยเขาไป

นี้ไม่ใช่ปัญหาการแข่งขัน ถ้ายังจะให้บอกเหตุผล แต่ว่าฉันคนนี้เป็นคนค่อนข้างปากแข็ง แต่เฉิงอี้เฉินกับเฉินตงหลีมีทั้งคนที่มาก่อนมาหลังก็พอ

ตอนที่ไปจากเฉิงอี้เฉิงฉันคิดไว้ว่าชีวิตนี้จะไม่แต่งงานอีก ก็จะไม่คบกับใครแล้ว พูดตามจริง ฉันไม่เคยที่จะคิดจะรักใครอีกนอกจากเฉิงอี้เฉิน หรือไม่ ฉันอาจจะสูญเสียพลังที่จะไปเริ่มต้นใหม่กับใครแล้ว

"ไม่ได้เล่นนะ เธอปล่อยว่างหน่อย"หลินปิงชิงได้ตีมือฉัน หัวเราะเฮอๆมองไปหาเฉินตงหลีกับเฉิงอี้เฉิน ได้เริ่มทันที

“มีนกกวนกวนกำลังร้องเพลง อยู่ในเกาะกลางแม่น้ำ เป็นหญิงสาวที่อ่อนโยนและดีงาม มีบุรุษปรารถนาตามจีบด้วยจิตไมตรีและนอบน้อม ตอนนี้มีหญิงสาวที่อ่อนโยนและอ่อนหวานอยู่ตรงหน้าพวกคุณ มีสุภาพบุรุษสองคนจะจีบก็ไม่ใช่จะไม่ได้。สีหน้าเธอก็ได้ยิ้ม มองไปดูเฉิงอี้เฉิน

"พี่อี้เฉิง พี่คิดว่ายังไง?"

ใจฉันกังวลมาก รู้สึกว่าทัศนคติหลินปิงชิงเหมือนเพียงกำลังยั่วยุ แต่ก็ยิ่งเหมือนอยากจะดูปฏิกิริยาเฉิงอี้เฉิน

เขาว่าจะลองเปลี่ยนแปลง เขาว่าเรียนรู้ที่จะเคารพความคิดของฉัน ไม่อยากให้ฉันรู้สึกว่าฉันไม่มีตัวตน แต่ว่าต่อหน้าหลินปิงชิง เขาจะตอบคำถามนี้ยังไง?

ฉันมองเฉิงอี้เฉิน เสียงหัวใจเต้นได้ชัดเจนมาก คิ้วของเฉิงอี้เฉินก็ยังขมวดแน่น ปากที่เซ็กซี่ก็ได้เปลี่ยนเป็นเส้นเดียว มือใหญ่ๆของเขาก็ได้กำกำปั้นแน่น ดูออกว่ากำลังควบคุมความโกรธของตัวเอง

สายตาของเขาก็ได้มองมาที่ฉัน หัวใจเต้นก็ได้เพิ่มความเร็ว ทั้งหายใจก็ยากขึ้น หัวที่ตรึงเครียดก็ว่างเปล่า

ตามด้วย มือเขาก็ได้ปล่อยลง มุมปากก็ได้โค้งขึ้นอย่างชัดเจน พยักหน้าให้หลินปิงชิง "ได้ แข่งขันแบบยุติธรรม"

เขาได้หันหน้าไปหาเฉินตงหลี ทันใดนั้นก็ได้เดินหน้าไปกี่ก้าว ใจของฉันได้แขวนไว้ที่สูงๆ เพียงรู้สึกว่าทุกๆวินาทีชั่งยาวนาน

"เมื่อกี้ที่คุณพูดกล่าวโทษออกมาผมยอมรับหมด ผมได้ทำให้อีอีได้รับความเจ็บปวดมากมาย แต่ผมอยากจะบอกคุณอีอีเป็นคนมีตัวตนที่พิเศษมากในใจผม เธอไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ผมรักเธอ อีกทั้งรักแค่เพียงเธอ

"ผมกับคุณมาแข่งกันอย่างยุติธรรม เราต่างมีความสามารถ ไม่ว่าต่อไปอีอีจะเลือกใคร อีกฝ่ายจะต้องไม่มากวนใจ"เฉิงอี้เฉินมองเฉินตงหลี น้ำเสียงทุ้มต่ำทั้งแน่วแน่

รอยยิ้มค่อยๆออกมาจากใบหน้าของเฉินตงหลี ฉันมองดูสายตาเขาที่มองเฉิงอี้เฉินอย่างชื่นชม

เขาได้ตีเบาๆที่ไหล่ของเฉิงอี้เฉิน "ได้！ แข่งขันแบบยุติธรรม！"

เฉิงอี้เฉินก็ยิ้มขึ้นกว้าง ผู้ชายทั้งสองคนนี้ก็ได้จับมือกันอย่างเคร่งขรึมต่อหน้าฉันกับหลินปิงชิง แล้วก็ได้นั่งลงโซฟาดัวเดียวกัน

บรรยากาศที่ตรึงเครียดเหมือนจะชักดาบใส่กันก่อนหน้าได้หายไปแล้ว สติฉันเหมือนกลับมายังไม่หมด แต่ว่าไม่เข้าใจว่าทำไมก่อนนั้นไม่มองหน้าเหมือนทั้งสองเป็นศัตรูกันแต่ตอนนี้ถึงกลับอยู่ร่วมกันอย่างสันติได้

หลินปิงชิงหัวเราะมองฉัน "ฉันไปกินข้าวกับเธอ ไม่ไปกับเขาสองคน"

ฉันพยักหน้า การพัฒนาเรื่องนี้เกินความคาดหมายของฉันจริงๆ ตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเผชิญหน้ากับเฉิงอี้เฉินและเฉินตงหลีได้อย่างไร หรือว่าจะหนีไปก่อนจะดีกว่า

ไม่ต้องพูดถึง ความคิดนี้คือหลินปิงชิงคิดขึ้นมา ฉันยังต้องถามเธอดีๆว่าเธอคิดยังไงกันแน่น

ป้าหวังรู้ก่อนหน้าแล้วถึงได้เตรียมอาหารเช้าไว้ ฉันคงไม่ให้ป้าหวังต้องเสียเวลาของมื้อแน่ ฉันกับหลินปิงชิงได้เดินไปบ้านเฉิงอี้เฉิน ออกจากบ้านฉังพึ่งรู้หลินปิงชิงทำไมทันใดถึงมาได้ เป็นเพราะป้าหวังโทรตามเธอมา

ป้าหวังเห็นหลังจากที่เฉินตงหลีมาบรรยากาศไม่ค่อยดี กลัวฉันจะรับมือเองไม่ได้ ถึงได้โทรตามหลินปิงชิงมาช่วยเหลือ ส่วนที่พักของหลินปิงชิง……

เมื่อหลินปิงชิงบอกฉันเธอได้ชี้ไปที่ตึกอพาร์เม้นท์ที่อยู่ไม่ไกลเธอก็พักอยู่ที่นั้น ในหัวใจฉันเหมือนมีม้าหมื่นตัวได้วิ่งเข้ามา

ไม่เพียงแต่เฉิงอี้เฉิน แม้แต่หลินปิงชิงก็ได้มาเป็นเพื่อนบ้านฉัน พวกเขาถ้ามีส่งเสียงคงได้ตีโอบฉันแล้ว

ฉันกับหลินปิงชิงได้กินข้าวที่ป้าหวังทำทั้งป้อนนมให้ฮั่นอี้กับซีหย่า หลังจากนั้นออกไปก็ได้หาร้านกาแฟ

มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายทำให้ฉันไม่มีกระจิตกระใจไปทำงาน ในใจก็วุ่นวาย ต้องการจัดการกับความคิดตัวเองดีๆ แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมได้คิดถึงตอนที่ฉันกับหลินปิงชิงออกจากบ้านเฉิงอี้เฉิน เฉิงอี้เฉินกับเฉินตงหลีก็ไม่ได้ออกมาจากบ้านฉัน ก็ไม่รู้ว่าทั้งสองกำลังคุยอะไรกันอยู่

"ว่ามา เธอกำลังคิดร้ายจะทำอะไร……"ฉันกัดหลอดมองหน้าหลินปิงชิงพูดออกมา

การแข่งขันยุติธรรมไม่รู้จริงๆจะทรมานเป็นยังไง ก็ไม่รู้ว่าจะทรมานไปนานเท่าไหร่ วันของฉันไม่รู้เมื่อไหร่ถึงจะหยุดพัก

"นี้ทำไมถึงคิดว่าเป็นความคิดร้ายๆล่ะ?"หลินปิงชิงมองบนใส่ฉัน ฉันได้เอาช้อนตักเค้กชาเขียวที่อยู่ตรงหน้าเป็นรสชาติที่ชอบมากิน

"ยังไม่ใช่ความคิดร้ายหรอ?"ฉันจ้องเธอ แต่ก้ได้ถอนหายใจ "ฉันไม่อยากจะถ่วงเวลาเฉินตงหลีแล้ว ฉันติดค้างมากแล้ว"

สายตาที่สวยงานของหลินปิงชิงกลับมา เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มมองฉัน "ฟังดูแล้ว เธอกับพี่อี้เฉิงดีกันแล้วหรอ?"

แก้มของฉันร้อนขึ้น ยังกัดหลอดดื่มน้ำผลไม้ หลินปิงชิงอยากรู้ได้ดึงแขนฉัน "พูดมา ได้คืนดีกันแล้วใช่ไหม?"