รักของเรา เริ่มต้นจากคืนนั้น - ตอนที่ 87 ทำร้ายตัวเอง

มือใหญ่ๆของเขากำลังเคลื่อนไหวที่จะเริ่มทำการ เริ่มถอดเสื้อที่อยู่บนตัวฉัน

ฉันไม่รู้ว่าเพราะตื่นเต้นหรือว่าโกรธ ตัวฉันสั่นตลอดเวลา แต่ก็ไม่มีวิธีที่จะต่อต้านเรงของเฉิงอี้เฉิน แม้แต่เสียงร้องก็ยังถูกเฉิงอี้เฉินปิดอยู่ในปาก ได้แค่เปลี่ยนเป็นอู้อี้ข้างใน

ท่าทีของเฉิงอี้เฉินมุทะลุ ตัวฉันถูกเสื้อผ้าถูจนเจ็บ แต่เขาก็ไม่ได้หยุดพัก จากนั้นได้จัดการกับอุปสรรคทั้งหมดออกไปอย่างเร็ว

ฉันเคลียดจนอยากร้องไห้ น้ำตาก็ได้ไหลไม่หยุด ร่างกายก็ได้สั่นอย่างแรง

เขาจะทำอะไร?เขาต้องการทำอะไร?

ฉันเป็นคนเคยคลอดลูกแล้ว กับเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก ไม่ต้องให้เฉิงอี้เฉินตอบฉันก็เดาได้ถึงความตั้งใจของเขา

แต่ว่า ในสถานการณ์แบบนี้ เขาต้องการที่จะขื่นใจฉันหรอ?

ความสิ้นหวังที่แข็งแกร่งกับความหวาดกลัวก็ปรากฏอยู่ในใจฉัน เฉิงอี้เฉินก็ยังใช้แต่อำนาจ เขาก็ยังไม่สนใจความคิดฉันจริงๆ ในสถานการณ์นี้เขายังสามารถเป็นธรรมชาติใช่ไหม?

อย่าให้ฉันคิดเลย เฉิงอี้เฉินตอนนี้เขาคงพอใจมากใช่ไหม?

เขาจะยังใช้อำนาจว่ามาประโยค”ปากบอกไม่เอา แต่ตัวไม่ได้สัตย์ซื่อ”ล่ะนะ?ฉันค่อนข้าที่อยากจะเยาะเย้ยตัวเอง ในใจก็ได้แต่ด่าความรู้สึกที่ครอบงำทั้งหมดเป็นความคิดง่ายต่อข้อบกพร่องของคู่รักที่สมบูรณ์แบบ！

กับผู้ชายที่ไม่สนใจความคิดของเธอมะมีค่าอะไร?เพียงแค่เขาหล่อทั้งมีเงิน แล้วจะมีค่าอะไร?

แรงที่ตัวไม่อาจจะต้านได้ ฉันเพียงแค่ปล่อยวางการดิ้นแล้ว ทั้งตัวก็เหมือนปลาที่ตายแล้วได้นอนนิ่งอยู่บนเตียง

ร่องรอยกลิ่นไหม้ได้กระจายขึ้นมา ฉันเห็นเฉิงอี้เฉินได้ขมวดคิ้วขึ้น แต่เขาก็ไม่ร้องอะไรสักคำ ฉันก็ได้รีบกลิ้งลุกขึ้นไปจับแขนของเฉิงอี้เฉิน ดูแขนเฉิงอี้เฉินมีรอยไหม้กลมออกมา ในใจวุ่นวายมาก

“คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไง?”ทำไมทำแบบนี้?ทำไม?”น้ำตาฉันไหลไม่หยุด จับแขนเขามองเขาได้แต่ถามไม่หยุด

เฉิงอี้เฉินทำไมถึงได้ทำเรื่องที่ทำให้ตัวเองบาดเจ็บ?ทำไม?

เขามองฉันลึกๆพูดขึ้น “คุณยังคิดว่า ผมไม่สนใจความคิดของคุณอีกไหม?”

ใจฉันได้สะเทือนขึ้น เสียงที่แหบแห้งของเขา ทั้งยังบ่งบอกถึงไม่มีแรงกับบาดเจ็บ

ฉันไม่รู้จะตอบยังไง ก็ไม่รุ้ว่าทำไมเขาถึงมีตรรกะแบบนี้ แต่ว่าเขาไม่สนใจฉันกับเขาทำร้ายตัวเองมันเกี่ยวอะไรกัน?”

“ถ้าผมไม่สนใจคุณ ผมก็คงทำกับคุณไปแล้ว”เขาพูดอีกครั้ง ทันใดเขาก็ได้ดึงแขนฉันไปที่ที่นึง

มือของฉันเหมือนถูกไฟช็อตได้ดึงกลับมา ฉันคิดว่าเฉิงอี้เฉินได้หยุดไม่มีอารมณ์แล้ว แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขายัง…

“อีอี ขอโทษ…”เขาพูด ได้ปล่อยแขนฉัน กลับตัวไปนั่งที่ข้างเตียง

แขนสองข้างของเฉิงอี้เฉินได้ค้างไว้ที่เข่าของตัวเอง ไม่มีแรกที่จะโค้งเอว ก้มหัวแล้วเคาะ หน้าม้าได้กระจายตกลงมาปิดที่ตาเขา ทำให้ฉันดูอารมณ์ตอนนี้ของเขาไม่ออก แต่เวลานี้ท่าทางของเขาไม่เหมือนวันปกติร้อยเท่า

ไม่รู้ว่าทำไม ดูแผ่นหลังของเฉิงอี้เฉินแล้ว ฉันมีความรู้สึกถึงความหงอยเหงามาก

ใจฉันก็ทนไม่ได้ก็ได้เจ็บขึ้นอีก อีกอย่างความเจ็บปวดครั้งนี้ก็ยังกระจายไม่หยุด แล้วหยุดไม่ได้

ความเงียบได้กระจายไปทั่วระหว่างเรา ฉันได้คุกเข่าอยู่บนเตียงจ้องมองเฉิงอี้เฉิน ในใจอยากจะเข้าไปกอดเขาไว้ แต่ฉันก็ทำไม่ได้

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน เฉิงอี้เฉินก็ได้ลุกขึ้น “ผมไปก่อนนะ”

ใจฉันเครียด มีช่วงเวลาที่จะยั้งเขาไว้ แต่เฉิงอี้เฉินก็ไม่ได้หันกลับ ก็ได้เดินออกไป