“อีอี ฉะ…” เขาเลือกที่จะไม่พูด

ฉันหลบสายตาเขา แล้วหันมาเปิดก๊อกน้ำ น้ำเย็นๆสาดใส่หน้า มันทำให้ฉันรู้สึกตื่นทันที

ฉันเช็ดหน้าโดยไม่ใช้ผ้าเช็ดหน้าที่มีกลิ่นไอของเขาอยู่ “ฉันเตรียมตัวจะไป เงินที่ฉันติด ประธานเฉิงพอจะผ่อนจ่ายได้ไหม”

นายตาสีดำทำให้รู้ว่าเขาสับสน และเขาก็อ้าปากคุยกับฉันสักที “ฉัน…..ขอโทษ”

ฉันไม่อยากจะรู้ว่าเขาขอโทษเรื่องไร แต่เขากำลังจะเอามือมาจับแก้มฉัน ฉันทำเป็นหันหน้าหนีไม่ให้เขาจับ

มือเขายื่นอยู่กลางอากาศ เขาจับผมเขาอย่าหงุดหงิด ปกติทรงผมที่เรียบร้อยของเขาตอนนี้กลายเป็นรังแม่ไก่สะแล้ว

เขามองมาที่ฉันด้วยสีหน้าเย็นชา “เรื่องเมื่อวานฉันโกรธมาก ฉันขอโทษ ”

“ถ้าเธอชอบคนอื่น ฉันจะปล่อยมือเอง หาเวลามาเซ็นใบหย่าด้วย ไม่ต้องเกรงใจเรื่องเงิน ฉันให้ได้”

ปากฉันกระตุกเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มตอบกลับเขาไป เขายังคิดว่าฉันชอบเฉินตงหลี แต่ฉันไม่คิดจะอธิบายหรอกนะ

จบลงกันแบบนี้แหละ ยิ่งฝืนเดินต่อไปฉันยิ่งจ่มลงความฝันนี้มากเท่านั้น

ฉันจะอาบน้ำ เลยให้เขาออกไปก่อน เขามองมาที่ฉันสักพักก็ยอมออกไปตามที่บอก มันทำให้ฉันอึดอัดมากๆ

หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็ลงไปชั้นล่างเหลือที่ว่างให้เขาอยู่ ก่อนหน้านี้เราสามารถทำทุกอย่างด้วยกันได้ แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกอยากหลีกเรื่องพวกนี้

ในเมื่อหย่ากันแล้ว หลีกเรื่องพวกนี้มันก็ไม่แปลกอะไร

“อีอี เธอกับนายน้อยมีเรื่องไรกันหรอ?”พอฉันลงมาป้าหวังก็รีบเขามาถามฉันทันที

ฉันมองป้าหวังที่เป็นห่วงแล้วใจยิ่งรู้สึกชา

วันเวลาที่ฉันอยู่ในคฤหาสน์ของเฉิงอี้เฉินนี้ ป้าหวังเป็นคนดูแลฉันมาตลอด

“ป้าหวัง ฉันจะไปแล้ว ขอบคุณที่ป้าดูแลฉันมาตลอด ”

“ไป? ”ป้าหวังจับมือฉันด้วยความตกใจ “แล้วจะไปที่ไหนละ?”

ฉันไม่ได้ตอบเขา เพราะฉันไม่รู้ตัวเองจะไปไหนเหมือนกัน แค่รู้สึกตัวเองอยู่ตรงนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

“อีอี ฟังป้าพูดนะ ไม่มีคู่รักคู่ไหนไม่ทะเลาะกันหรอกนะ ทุกอย่างมันเป็นเรื่องปกติของคู่รักอยู่แล้ว คู่รักกันด่ากันหัวเตียงดีกันปลายเตียง ไม่มีเกลียดกันข้างคืนหรอก ”

ฉันไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ลดสายตาลง สำหรับเรื่องที่ป้าหวังพูด ฉันก็เคยฟังมาก่อนหน้านี้ แต่..เรื่องนี้มันสำหรับคู่รักที่เริ่มต้นด้วยความรัก แต่มันไม่ใช่สำหรับฉันและเฉิงอี้เฉินเราสองคน

“อีอี ลองคุยกับนายน้อยดีดี เธอก็รู้ว่าเขาไม่ชอบแสดงออก แต่หลายปีนี้ เธอคือคนเดียวที่อยู่ข้างกายเขาได้”

“เรื่องนี้ไม่โทษเธอ เพราะเมื่อวันนี้ตอนนายน้อยกลับมาก็โมโหมากแล้วแต่เธอลองคิดดูนะ นายน้อยเตรียมขอเธอแต่งงานอย่างดี เธอไม่ตอบรับไม่พอแถมยังหนีไปอีก ผู้ชายคนไหนละจะไม่โกรธ? ”

“ป้ารู้แล้วเหรอ ” ฉันตกใจจนคันหัวหยิกๆ

เมื่อวันป้าหวังไม่ได้อยู่ที่นั่น แต่ป้ารู้เรื่องราวทั้งหมด ตามนิสัยของเขาแล้วไม่น่าบอกเรื่องนี้กับป้าหวังแน่ๆหรือว่า…เรื่องนี้ถูกแพร่กระจายออกไปแล้ว

ป้าหวังถอนหายใจ”เมื่อวานตอนที่เธอยังไม่กลับมา คุณนายหญิงเคยมาที่นี้ ฉันได้ยินจากคุณนายหญิง ตอนนั้นในร้านอาหารมีปาปารัสซีอยู่พอดี ปาปารัสซีถ่ายเหตุการณ์ทั้งหมดไว้แล้ว แต่ว่ายังดีที่ร้านอาหารนั้นอยู่ใต้บริษัทสกุลเฉิง พนักงานจัดการปิดข่าวเรียบร้อย ”

“อีอี เธอไม่รู้ นายน้อยโกรธมากๆ แต่เขาก็ยังพูดแทนเธอด้วยนะ ตอนที่คุณนายหญิงให้นายน้อยเลิกกับเธอ แต่นายน้อยบอกว่าอยากฟังเธออธิบายก่อน คุณนายหญิงกับนายน้อยเลยทะเราะกัน”

“ป้าหวัง ”เสียงที่เย็นชาของเขาดังมาจากข้างหลัง “ข้าวเช้าเสร็จยัง?”

ป้าหวังเงียบไปทันที แล้วเอามือมาจับมือฉันแล้ว

ทำสีหน้าให้ฉัน

“เตรียมเสร็จแล้วจ๊ะ พร้อมรับประทานตอนนี้เลยจ๊ะ”

แปบเดียวโถงใหญ่ก็เหลือเพียงฉันกับเขาสองคนแล้ว. แต่สีหน้าเขาดูไม่เป็นมิตรเลย ทำให้รอบข้างเย็นไปหมด

“เธออยู่ที่นี้ไปก่อนได้ รอเรื่องทุกอย่างมันแน่นอนแล้วเธอค่อยย้ายออกไป”เขาพูดพร้อมมองมาที่ฉัน “ก่อนหน้านี้ฉันซื้อบ้านให้เธอ…..”

เขาหยุดไปพักหนึ่ง แล้วพูดขึ้นอีกว่า “บ้านจะเอาไม่เอาก็ขึ้นอยู่กับเธอ และรถจะเอาไม่เอาก็แล้วแต่เธอ ส่วนเซ็นใบหย่า เธอหาเวลา……”

“อี้เฉิน”ฉันขัดจังหวะเขา เม้มริมฝีปากมองเขา

ตอนนี้เฉิงอี้เฉินเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว จากเดิมทรงผมที่ยุ่งตอนนี้กลายเป็นว่าเรียบไปสุดๆ เขาดูกระปรี้กระเปร่ามากขึ้น เขามองฉันด้วยความงง เหมือนกำลังรอฉันพูด

ใจฉันเต้นเร็วขึ้นทันที ถึงแม้คำพูดของเขาเมื่อกี้ดูเย็นชามากๆแต่ทุกอย่างที่พูดมา เขากำลังเป็นห่วงฉัน และอย่างที่ป้าหวังบอก เมื่อวานเขาโกรธมาก และยังถกเถียงกับซ่งเสวี่ยเหมยเพราะฉันอีก

เมื่อรู้ทั้งหมดนี้แล้ว จากเดิมที่รู้สึกโกรธและผิดหวังกลับกลายเป็นซึ้งที่เขาทำแบบนี้ทันที

ฉันสูดลมหายใจเข้าแล้ว “ฉันไม่ไปแล้วได้ไหม ” พูดแล้วมองเขาอย่างกังวล

เขาผงะเมื่อได้ยินแบบนี้ นายตาสีดำซ่อนความดีใจไว้

อย่างเห็นได้ชัด

“ไม่อยากไปก็แล้วแต่เธอ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ฉันกลั้นยิ้มไว้ ในอีกด้านหนึ่งเขาก็เหมือนที่ป้าหวังพูดจริงๆด้วย เขาเป็นคนที่ไม่ชอบแสดงความรู้สึก แต่ดูแค่นี้ก็เข้าใจแล้ว ความเสียใจของเมื่อวันก็ลอยไปกับสายลม

ฉันเดินเข้าไปกอดแขนเข้าไว้อย่างไม่กลัว ร่างกายเขาแข็งทื่อแต่ก็ไม่ได้สะบัดฉันทิ้ง

“ฉันกับเฉินตงหลีเราเป็นแค่หมอกับคนไข้ ฉันไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย ”ฉันเอยปากพูด พร้อมเงยหน้าขึ้นมองเขา

มุมปากเขามีเส้นโค้งเล็กน้อย แต่ยังทำเป็นเก๊กไม่สนใจ

“ต่อไปนี้ นายอยากรู้อะไรถามฉันได้ไหม ฉันไม่อยากให้นายไปสืบฉันจริงๆ”

ฉันดมกลิ่นในตัวเขาแล้วพูดต่อว่า “ฉันรู้ว่านายเก่ง การที่จะสืบใครบ้างคนมันไม่ยากสำหรับนาย แต่ นายทำแบบนี่กับฉันมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ”

“ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากจะให้นายสืบนะ แต่ฉันแค่รู้สึกว่านายไม่เชื่อใจฉันเลย สิ่งสำคัญของสามีภรรยาคือการสื่อสารไม่ใช่เหรอ”

ดวงตาเขาสว่างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่พูดอะไร แต่กลับดึงมือฉันออกจากแขนเขา ฉันตกใจคิดว่าเขาโกรธฉัน แต่วินาทีถัดมาเขาเอามือเอื้อมมาโอบเอวฉันเข้าไปกอด

ลมหายใจที่คุ้นเคยโอบล้อมฉันไว้ ทำให้ใจฉันโล่งลง

ในเมื่อคิดที่จะคุยกันดีดีแล้ว ก็เปิดอกเปิดใจคุยกันดีดี ฉันซบไปที่อกเขา

“ เรื่องเมื่อวานเป็นความผิดของฉันเอง ฉันเห็นนายตอนขอฉันแต่งงานฉันดีใจต่างหาก แต่ฉันรู้สึกกลัว”

“นายมันเพอร์เฟค เพอร์เฟคจนฉันเทียบเท่าไม่ได้ ฉันไม่มีเอาอะไรไปให้เธอชอบฉัน ยิ่งไม่รู้ว่าเธอจะรักฉันได้อีกนานเท่าไหร่ การเผชิญหน้ากับนายฉันมันอ่อนแอสุดๆ”