เปิดเงื่อนไขในนี้มีมากกว่าที่ฉันได้ดูในสัญญาของเมื่อเช้านั่นอีก

บ้าน รถ เงินเดือน เฉิงอี้เฉินยังได้มอบหุ้นของบริษัทเฉิงซรื่อให้ฉันกับลูกในท้อง

ฉันเงยหน้ามองเขา พึ่งรู้ว่าตัวเองยังดูผู้ชายคนนี้ไม่ออก

หลังจากเฉิงอี้เฉินแน่ชัดว่าฉันไม่มีข้อเสนออีกก็ได้เซ็นสัญญาพร้อมฉัน งานเขายุ่งมาก ไม่ได้อยู่กับฉันนาน ได้ให้ป้าหวังมาดูแลฉันแล้วเขาก็ไปทำงาน

นอกจากนั้นที่หน้าห้องยังมีบอดี้การ์ดอีกห้าหกคน วันนั้นได้ออกไปข้างนอกเห็นเข้าทำให้ฉันตกใจ ยังดีมีผู้รักษาประตูเหล่านี้คอยดูแล อย่างน้อยคนบ้านตระกูลฉินก็เข้ามาให้ฉันเห็นหน้าได้

นอนโรงพยาบาลมาสามวัน ร่ายกายของฉันก็ดีขึ้นมาก เฉิงอี้เฉินได้มารับออกจากโรงพยาบาลและได้ไปอำเภอทันที

ฉันรู้สึกมึนงง ไม่ถึงสองเดือนฉันเข้าออกอำเภอมาแล้วสี่ครั้ง เห็นตราประทับสีแดงก็รู้สึกอึดอันทันที

สีหน้าของเฉิงอี้เฉินก็ดูนิ่งเงียบ ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขามาจดทะเบียนเหมือนมาซื้อผักที่ตลาดยังไงยังงั้น

หลังจากที่ออกจากอำเภอในใจก็วุ่นวาย ในมือถือใบทะเบียนสมรสเหมือนไฟได้ไหม้ไปทั่ว

ฉันเอียงหน้าดูเฉิงอี้เฉิง เขาดูหล่อ ใบหน้าคมเข้มของเขาทำให้อดไม่ได้ที่แก้มของฉันมีอาการร้อนขึ้นมา ในใจรู้สึกผิดเลยลดสายตาที่จะไม่มองเขา ยังไม่อยากเชื่อตัวเองว่าได้แต่งงานกับเขาแล้วจริงๆ แต่งให้กับชายในฝันของผู้หญิงหลายคน

"เราจะไปไหน…."ใจฉันวุ่นวาย ในที่สุดฉันก็อดไม่ได้ที่จะเรียกเขา

"จะพาคุณไปพบแม่คุณ"เฉิงอี้เฉินพูด

ฉันพยักหน้าด้วยความสุข สามวันแล้วที่ไม่ได้เจอแม่ รู้สึกเป็นห่วงอาการของแม่

รถจอดที่ใต้ตึกโรงพยาบาล เฉิงอี้เฉินได้จองฉัน "เรื่องแต่งงานจะบอกแม่คุณไหม แล้วแต่คุณจะตัดสินใจ"

"ยังไม่ต้องบอกหรอก"ถ้าแม่รู้เรื่องฉันแต่งงานเร็ว คงจะรับไม่ได้แน่ๆ

เฉิงอีเฉิงพยักหน้า แบบไม่มีปัญหาอะไร

ห้องคนป่วยบรรยากาศดีมาก มีพยาบาลพิเศษเฝ้าไข้ที่ข้างเตียง อาการแม่ฉันดูดีขึ้นมาก รู้สึกโล่งอกไปมาก

ทำให้รู้สึกซาบซึ้งเขามาก เขาดูแลแม่ฉันได้ดีมากๆ

แม่มองมาที่ฉันและก็ดีใจมาก ดึงมือฉันแล้วถามอาการของฉันเป็นยังไงบ้าง

"สุขภาพของอีอีแข็งแรงแล้ว เพียงแค่เท้าแพลงเดินไม่สะดวกเท่านั้น"เฉิงอี้เฉิงพูดขึ้น ฉันตกตลึงมาก

ฉันก็ได้พยักหน้า ได้แต่คิดว่าจะแนะนำเฉิงอี้เฉินหยังไง แม่ก็พูดขึ้นมาก่อน

"คุณเฉิง ฉันขอบคุณคุณมากๆ ที่ไม่กี่วันนี้คุณช่วยดูแลอีอี"

ท่าทางเขายังดูนิ่งๆ แต่ไม่เสียมารยาท "เรื่องที่ทำนั้นเป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้ว"

ฉันได้แต่ฟังเฉิงอี้เฉินคุยกับแม่แบบเฉื่อยๆ และไม่รู้เลยว่าพวกเขารู้จักกันตอนไหน แถมยังเข้ากันได้ดีอีกด้วย

ฟังความหมายของเฉิงอี้เฉิน เขาน่าจะแบไต๋ออกมาให้แม่ฉันเห็นแล้วไม่ใช่หรอ แต่ทำไมแม่ฉันถึงไม่แสดงอาการโกรธละ?

ดูเหมือนว่าฉันรับรู้ถึงสิ่งที่คาดไม่ถึง เฉิงอี้เฉินได้มองฉัน ฉันดูเหมือนจะภูมิใจเล็กน้อยที่สายตาเขาจับจ้องมา

สุขภาพแม่ฟื้นตัวได้ดีมาก ฉันได้นั่งคุยกับแม่สักพักนึง เฉิงอี้เฉินได้สั่งให้อาหารมาส่งที่ห้องพักฟื้น ฉันได้นั่งทานข้าวเที่ยงเป็นเพื่อนแม่เสร็จแล้วก็ไปกลับไปพร้อมเฉิงอี้เฉิน

เฉิงอี้เฉินก็ได้พาฉันตรงไปพักที่คฤหาสน์

"เราเป็นสามีภรรยาแล้ว ควรจะอยู่ด้วยกัน ปกติผมทำงานยุ่งมาก ถ้าต้องการอะไรให้บอกกับป้าหวังได้เลย"เฉิงอี้เฉินพูดทิ้งท้ายก่อนแยกกัน

คฤหาสน์หลังนี้ฉันเคยมาแล้วครั้งหนึ่ง แต้ยังต้องมีระวังบ้าง ป้าหวังเอารองเท้าสำรองมาให้เปลี่ยน บอกว่าได้จัดเตรียมห้องไว้เรียบร้อยแล้ว ฉันก็ได้ถอนหายใจแบบเบาๆออกมา

ก่อนหน้านั้นฉันกังวลมากเรื่องแต่งงานกับเขาว่าจะมีปัญหาอะไรไหม ตอนนี้ดูเหมือนว่าการแต่งงานของเราจะแค่เป็นการแสดงละครให้คนอื่นดูเท่านั้น

ฉันยังไม่ได้ขึ้นไปบนห้อง แต่ได้ยินเสียงเคาะประตู

คุณหญิงกับคุณหนูสวีกลับมาแล้ว"ป้าหวังมองไปที่ภาพออดวีดีโอแล้วขมวดคิ้ว

ใจกังวล จิตใต้สำนึกคิด "ฉันต้องหลบไหม?"

ในออดวีดีโอได้เห็นคุณหญิงท่านหนึ่งยังมีหญิงสาวที่ใบหน้าสวยหวานอีกคนนึงยืนอยู่นอกประตู คุณหญิงท่านนั้นน่าจะเป็นแม่ของเฉิงอี้เฉินชื่อซ่งแสว่เหม่ย ป้าหวังพูดถึงคุณหนูสวี น่าจะเป็นสวีเฟยเฟย

เฉิงอี้เฉินแนะนำครอบครัวเขาให้ฟัง พ่อของเขาเสียชีวิตไปนานแล้ว อยู่บ้านมีแค่ย่ากับแม่ แม่เขาชอบผู้หญิงที่ชื่อว่าสวีเฟยเฟยมาก อยากจะจับคู่ให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน แต่เฉิงอี้เฉินไม่ชอบ

"น่าจะไม่ได้"ป้าหวังส่ายหน้า

ฉันทำอะไรไม่ถูกแต่ก็เข้าใจ ตอนนี้ฉันอยู่ที่คฤหาสน์ของเฉฺิงอี้เฉินแล้ว จะไปหลบที่ไหนได้?

ป้าหวังรีบส่งข้อความไปให้เฉินอี้เฉิง แล้วค่อยไปเปิดประตู

"คุณหญิง กลับมาแล้วหรอคะ"ป้าหวังถามพร้อมยิ้มแย้ม

แม่ของเฉิงอี้เฉินพยักหน้า หันมาเห็นฉันอยู่ในห้องแล้วได้อึ้งไปสักพัก

"คุณหนูท่านนี้คือ?"ซ่งแสว่เหม่ยมองมาที่ฉัน เหมือนกำลังใช้สายตาตัดสินตัวฉัน

ใจฉันเต้นเร็วมากจนพูดไม่ออก ไม่รู้ควรจะตอบอย่างไร

ถ้าเอากฎหมายมาพูด ฉันเป็นภรรยาของเฉิงอี้เฉิน แต่คำนี้ฉันพูดมันออกมาไม่ได้ กลัวแค่ว่าซ่งแสว่เหม่ยจะกลืนฉันลงไปทั้งตัว

บรรยากาศตอนนี้เปลี่ยนเป็นอึมครึม ป้าหวังยิ้มแล้วพูดว่า "นี่คือคุณหลัว เป็นภรรยาของคุณชาย"

"อะไรนะ?！"ซ่งแสว่เหม่ยได้ฟังตกใจถอยหลัง ได้ขมวดคิ้วขึ้น

"ป้าหวังพูดอะไรผิดไหม?พี่อี้เฉินแต่งงานตอนไหน?ไม่ใช่ แม้แต่แฟนเขายังไม่มีเลย！"สวีเฟยเฟยมองมาที่ฉัน สีหน้าแบบไม่อยากจะเชื่อ

หนังศีรษะเริ่มชา นึกไม่ถึงว่าจดทะเบียนมาวันแรกก็ได้เจอกับพวกเขา ตอนนี้ก็ได้แต่ฝืนทักทายพวกเธอ

"สวัสดีค่ะคุณน้า"ฉันพยายามยิ้มออกมาก ตอนนี้จะเรียก"แม่"ยังเรียกไม่ออกเลย

ซ่งแสว่เหม่ยไม่ได้ตอบ ยังมองมาที่ฉันแล้วถามว่า "คุณหลัว ขอโทษนะ คุณคบกับเฉิงอี้เฉินตอนไหน? เขาไม่เคยพูดถึงคุณให้ฉันรู้เลย

ฉันรู้สึกอึดอัดใจ มองไปหาป้าหวังเพื่อขอความช่วยเหลือ ซ่งแสว่เหม่ยเห็นฉันไม่มั่นใจ ได้พูดไม่สุภาพเล็กน้อย

"อี้เฉินไม่อยู่นี้ ถ้าจะมาพบเขาค่อยมาวันหลังแล้วกัน"ชัดเจนแล้วว่าคำพูดนี้คือการไล่แขก

แก้มฉันเหมือนไฟกำลังแผดเผา ในตอนนี้จะออกไปก็ไม่ใช่จะอยู่ก็ไม่ได้

"คุณป้าคะ พี่อี้เฉินโดดเด่นแบบนี้ คงต้องมีผู้ที่อยากแต่งงานกับเขาแน่นอน ผู้หญิงคนนี้มีโอกาสไล่ทัน ก็ไม่ดูตัวเองว่าเหมาะสมกับพี่อี้เฉินรึป่าว"สวีเฟยเฟยแขวะฉัน

"อี้เฉินของคุณจะแต่งจำเป็นต้องมีความสามารถแบบคุณ ทั้งรู้จักทำนองคลองธรรม มีภูมิหลังที่ดี แต่ไม่ใช่มั่วๆซั่วๆก็มาเป็นสะใภ้บ้านตระกูลเฉิงของเราหรอก"