แม่ของฉันถูกส่งไปโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน ในที่สุดก็พ้นขีดอันตราย ฉันนอนเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลหนึ่งคืน ฟ้าเพิ่งจะสว่าง ฉินจวิ้นเฟยและพ่อกับแม่ของเขาก็มาที่ห้องพักผู้ป่วยของแม่ฉัน ไม่รอให้ฉันพูดก็ดึงฉันออกจากประตู

จนกระทั่งขึ้นรถ ฉันถึงรู้ว่าพวกเขาต้องการพาฉันไปอำเภอเพื่อดำเนินการหย่า

ท้องฟ้ามืดครึ้มมาก เหมือนกับความรู้สึกของฉันในตอนนี้ซึ่งมองไม่เห็นความหวังใดๆ ฉันไม่อยากหย่า แต่เพราะว่าฉินจวิ้นเฟยเห็นฉันนอนกับผู้ชายคนอื่นกับตา ฉันไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะอ้อนวอนจริงๆ

“รีบๆเซ็นชื่อ” จังเหม่ยเอ๋อโยนปากกามาที่ข้างหน้าของฉัน พูดอย่างสะอิดสะเอียน

ฉันคว้าปากกาขึ้นมา แต่ไม่สามารถควบคุมตัวไม่ให้สั่นได้ แต่ฉินจวิ้นเฟยกลับโยนปากกาไปทันที คว้าแขนของฉันและดึงฉันออกไปทันที

“อย่าคิดว่าจะหลุดพ้นไปง่ายๆแบบนี้ หย่าเหรอ? ช่วยให้เธอสมหวังกับผู้ชายคนนั้น? ฝันไปเถอะ!” ฉินจวิ้นเฟยหัวเราะอย่างเยือกเย็น ท่ามกลางฟ้าร้องและฟ้าแลบใบหน้าของเขาดูดุร้ายเล็กน้อย

ฉินจวิ้นเฟยออกแรงสะบัดเธอออก ตรงไปขึ้นรถ ทิ้งฉันตากฝนอยู่คนเดียว

ฉันยังคงเป็นเหมือนคนโง่ แต่เมื่อมองดูพวกเขาจากไปฉันกลับโล่งใจ

แต่ว่าฉันยังไม่กลับถึงโรงพยาบาลเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น

คือพ่อเลี้ยงของฉันที่โทรมา วันนี้ฉันถูกฉินจวิ้นเฟยลากออกมา เขาอยู่กับแม่ฉันที่โรงพยาบาล ตอนนี้เขาโทรมาหาฉัน หรือว่ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นกับแม่ของฉัน?

ในใจของฉันรีบรับโทรศัพท์ “พ่อ แม่เป็นยังไงบ้าง?”

“อีอี เธออยู่ที่ไหน? ครอบครัวฉินจวิ้นเฟยมากันหมดแล้ว เขาขอให้พวกเราคืนสินสอด เธอควรรีบกลับ?” น้ำเสียงของพ่อเลี้ยงเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

ในใจของฉันเต้นรัว “ฉันกำลังกลับไป”

ฉันเรียกรถอย่างรีบร้อน ระหว่างทางก็เร่งให้คนขับรถรีบหน่อย ไม่ถึงยี่สิบนาทีก็มาถึงโรงพยาบาล

รถเพิ่งจะหยุด ฉันก็รีบจ่ายเงินแล้วตรงไปที่ห้องพักผู้ป่วยของแม่ฉัน ยังไม่ทันเข้าไปฉันก็ได้ยินเสียงด่า

“ฉันบอกตั้งแต่แรกแล้ว อีอีนังหญิงสารเลวคนนั้นไม่เหมาะสม……”

เสียงแหลมๆนี้ ได้ฟังก็รู้ว่าเป็นจังเหม่ยเอ๋อ ในใจฉันรู้สึกกลัว ยังไม่ทันเข้าไปหลินปิงชิงที่ถูกไล่ออกมาดึงออกมาด้านข้าง

หลินปิงชิงคือเพื่อนของฉัน และเป็นหมอของโรงพยาบาลชื่อลี่ เมื่อคืนวานแม่ฉันเข้าโรงพยาบาล โชคดีที่เขาช่วยถึงราบลื่นขนาดนี้

“อีอี เธออย่าเพิ่งเขาไปเลย” หลินปิงชิงสีหน้าเป็นกังวล

ใจของฉันกังวลมาก กำลังจะเอ่ยปากแต่กลับถูกสายตาอันแหลมของจังเหม่ยเอ๋อมองเห็น

จังเหม่ยเอ๋อรีบออกจากห้องพักผู้ป่วย “ลั่วอีอี เธอมาก็ดีแล้ว ตอนนี้ฉันต้องการให้เธอคืนสินสอดทั้งหมด ฉันคิดว่าคุณไม่มีความเห็นในเรื่องนี้นะ”

จังเหม่ยเอ๋อจ้องฉัน ในสายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ แม้ว่าที่เธอพูดจะเป็นคำถาม แต่ไม่ให้โอกาสฉันตอบโต้แม้แต่น้อย