ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม - ตอนที่ 417 บีบให้สวามิภักดิ์
ขณะที่อสูรเพลิงสวรรค์ทั้งสามยังโต้เถียงไม่หยุดหย่อนนั้น พวกอันหลินก็เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว
ซ่างกวนอี้ย่ำเกล็ดหิมะ พุ่งไปหานกเพลิงสีน้ำเงินหกปีกพร้อมกับหิมะขาวโพลน
ส่วนม่อไห่ก็แบกดาบสีแดงฉานวิ่งเข้าใส่มนุษย์เสือ ทั้งร่างกลายเป็นลำแสงสีเลือดอย่างองอาจหาญกล้า
ต๋าอีกับต๋าเอ้อร์กลายเป็นลำแสงสีขาว กระโจนใส่กองทัพที่อยู่หลังอสูรเพลิงสวรรค์
อันหลินเองก็ถือกระบี่พิชิตมารเหาะไปหามนุษย์หมาป่าเช่นกัน เพียงแต่เก็บงำพลัง ราวกับกำลังตระเตรียมอะไรอยู่
อสูรเพลิงสามตัวเห็นมนุษย์ไม่หลบหนี แต่กลับเป็นฝ่ายจู่โจมพวกมันแทน จึงอดระเบิดเสียงหัวเราะไม่ได้
มนุษย์เสือควงกระบองสีดำ อานุภาพท่วมท้นนภา “ช่างเป็นมนุษย์ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ให้เสือบงกชดำอย่างข้าได้ทำให้พวกเจ้ารู้ว่าพลังที่แท้จริงเป็นอย่างไร!”
“ไม่ว่าพวกเจ้าจะทำอย่างไร ข้าก็จะกินมนุษย์พวกนี้ให้เกลี้ยง!” ใบหน้าของมนุษย์หมาป่าเปื้อนยิ้มกระหายเลือด กรงเล็บพลันยาวขึ้นสามเซี๊ยะ แผ่แสงแวววับปานคมดาบ ห้อมล้อมด้วยเปลวไฟสีขาว
นกเพลิงหกปีกเงียบงำ กระพือปีกพุ่งใส่ซ่างกวนอี้
โครม พลังเหมันต์ที่ยิ่งใหญ่ชนกับเปลวไฟสีน้ำเงิน ทำให้มิติในรัศมีหลายร้อยจั้งกลายเป็นเส้นแบ่งเขตน้ำแข็งและไฟสีน้ำเงิน
ม่อไห่ถือดาบประสานงากับกระบองสีดำของมนุษย์เสือจนขุนเขาถล่มทลาย คลื่นลูกหลงของการต่อสู้ทำให้ทุกสรรพสิ่งในรัศมีร้อยจั้งแหลกละเอียด เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
มนุษย์หมาป่ามองอันหลินที่พุ่งเข้ามา แลบลิ้นเลียเขี้ยวที่แหลมคม “ดูจากกลิ่นอายแล้ว เจ้าน่าจะเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดจากทั้งสามคน ไม่ได้กินเนื้อนานแล้ว เจ้ามาเป็นอาหารมื้อแรกของข้าแล้วกัน!”
มันชูกรงเล็บตวัดใส่อันหลินไกลๆ ใบมีดเพลิงสีขาวมากมายพุ่งออกจากกรงเล็บ
ขนาดของใบมีดเพลิงใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ตามระยะทาง ครั้นลอยมาถึงตรงหน้าอันหลิน ใบมีดเหล่านั้นก็สูงถึงร้อยจั้ง ฉีกพสุธาเป็นร่องลึกไม่เห็นก้นหลายทาง
อันหลินมองใบมีดที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม ในใจลอบประเมินพลังโจมตี แทบจะเทียบเท่าโจมตีของนักพรตระดับแปลงจิตขั้นปลายแล้ว
ตอนที่เขาอยู่ในระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นปลาย อาจจะต่อกรซึ่งหน้าไม่ได้ แต่ตอนนี้เข้าย่างสู่ระดับแปลงจิตแล้ว!
กระบี่พิชิตมารของอันหลินแผดร้อง ตวัดฟันมนุษย์หมาป่าที่อยู่ไกลออกไป ลำแสงสีดำที่บริสุทธิ์อย่างยิ่งพาดผ่านท้องฟ้า ฟันใบมีดเพลิงสีขาวพวกนั้น
มนุษย์หมาป่ากำลังคาดหวังว่าจะเห็นอันหลินถูกใบมีดหั่นและย่างเกรียม ทว่าเมื่อเห็นภาพนี้ก็ตะลึงพรึงเพริด
ลำแสงสีดำตัดใบมีดที่แหลมคมเป็นสองท่อนทันที จากนั้นก็ตวัดฟันมนุษย์หมาป่าเกล็ดขาวอย่างห้าวหาญ
“บรู๊ว!”
มนุษย์หมาป่าระเบิดพลัง ผิวดินยุบลงเป็นหลุมใหญ่ ร่างกายพุ่งขึ้นฟ้าด้วยความเร็วยิ่งยวด หลบหลีกลำแสงกระบี่ที่น่ากลัวเส้นนั้น
แต่กระนั้นในตอนนี้เอง สายฟ้าเส้นหนึ่งก็ฟาดเปรี้ยงลงมา ความเร็วของมันทำให้มนุษย์หมาป่าตั้งตัวไม่ทัน!
เปรี้ยง สายฟ้าสีทองผ่าศีรษะของมนุษย์หมาป่าด้วยอานุภาพมหาศาล พลังงานที่น่ากลัวระเบิดทำให้มันไหม้เกรียมตั้งแต่หัวจรดเท้า ควันดำลอยโขมง
หลังผ่านการข้ามอสนีบาตสีทองแล้ว วิชาเรียกสายฟ้าของอันหลินสำแดงพร้อมกับวิชาเพิ่มสายฟ้า ทำให้สายฟ้าแฝงด้วยอานุภาพอสนีทองอนัตตา
“เจ้าจะยอมสวามิภักดิ์หรือไม่” อันหลินโพล่งขึ้นมา
มนุษย์หมาป่าที่ถูกพลังอันหลินโจมตีจนงุนงงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็สะดุ้งโหยง ใบหน้ามีแต่ความตะลึง “เจ้า…เจ้าพูดภาษาอนารยชนได้หรือ!”
“ข้ารู้ภาษาอนารยชนจริง ขอถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าจะยอมสวามิภักดิ์หรือไม่” อันหลินตอบเรียบๆ
“บรู๊ว! คิดจะให้หมาป่าดาบขาวอย่างข้าสวามิภักดิ์ ฝันไปเถอะ!”
มนุษย์หมาป่าคำรามกร้าว เกล็ดสีขาวสั่นระริก พลังซัดสาด เนื้อตัวมีเกราะเปลวไฟสีขาวปกคลุม กรงเล็บคมสามเซี๊ยะส่องแสงสว่างโชติช่วง
ปึก
มนุษย์หมาป่ากระทืบเท้ากลางอากาศ คลื่นพลังม้วนตัวขึ้นพันเมตร ร่างกายพุ่งไปอยู่ตรงหน้าอันหลินในชั่วพริบตาด้วยความเร็วเหนือเสียงห้าเท่า กรงเล็บสีขาวตวัดลงมาพร้อมกับอานุภาพสะเทือนปฐพี!
“เฮ้อ…”
เมื่อเสียงถอนหายใจดังขึ้น กรงเล็บก็ตวัดลงมา ฉีกร่างของอันหลินเป็นหลายท่อน!
ครืน พื้นดินแตกทลายเป็นรอยแยกทอดยาวหลายร้อยเมตรห้าเส้น
มนุษย์หมาป่ากำลังจะดีใจ กลับพบว่าร่างกายที่ขาดสะบั้นกลายเป็นหมอกขาวสลายไป
เหินแปลงหมอก!
มนุษย์หมาป่าขนลุกชูชัน วิกฤตมรณะอันรุนแรงยิ่งแผ่คลุมทั่วสรรพางค์กาย
มันกำลังจะหันหลัง กลับมีเงากระบี่สีดำลอยลงมาข้างหลัง!
เมื่อกระบี่ปรากฏ ฟ้าดินก็สลัวลง!
คมกระบี่ดำสนิททลายเกราะเปลวไฟของมนุษย์หมาป่า เฉือนเกล็ดสีขาวที่ทนทานยวดยิ่งของมัน เขมือบพสุธาร่วมพันเมตร!
บรู๊ว
มนุษย์หมาป่าโหยหวน ล่าถอยอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้ามีแต่ความตะลึงพรึงเพริด
เลือดสาดกระจาย ท่อนแขนกำยำร่วงตกลงพื้น
“เจ้าจะสวามิภักดิ์หรือไม่” เสียงของอันหลินโชยมาดุจลมหนาวเหน็บ ทำให้มนุษย์หมาป่าขนพองสยองเกล้า
ความกลัวปรากฏบนใบหน้ามนุษย์หมาป่าเป็นครั้งแรก มนุษย์คนนี้น่ากลัวเหลือเกิน!
ก่อนเปิดศึก มันเห็นว่ากลิ่นอายของมนุษย์คนนี้ไม่หนาแน่น ความสามารถน่าจะด้อยที่สุดในบรรดาทั้งสามคน…
ดูจากตอนนี้แล้วมันใช่พลังด้อยที่สุดกับผีอะไร! มันไม่มีแม้แต่โอกาสสัมผัสมนุษย์คนนั้นด้วยซ้ำ ก็ถูกจัดการจนอเนจอนาถ…ดูจากสถานการณ์แล้ว ต่อให้อสูรเพลิงสวรรค์สามตัวร่วมมือกันอาจจะสู้เขาไม่ได้!
“ไม่พูดใช่ไหม งั้นก็สู้ต่อ” อันหลินก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง แสงสีขาวฉายวาบในดวงตา
“บรู๊ว!” มนุษย์หมาป่าหอนลั่นเรียกกำลังใจให้ตนเอง รวบรวมพลังจิต เปลวไฟสีขาวพวยพุ่ง อุณหภูมิที่น่ากลัวทำให้ธรณีในรัศมีร้อยเมตรละลายทั้งหมด
“หมาป่าขย้ำ!” มนุษย์หมาป่ากระทืบเท้า พุ่งตัวออกไปปะทะกับอันหลินปานอุกกาบาตสีขาว ทุกสรรพสิ่งในรัศมีเลยผ่านถูกแผดเผาเป็นเถ้าธุลี!
อันหลินหรี่ตา ท่านี้เทียบเท่าการโจมตีของสุดยอดแปลงจิตแล้ว ถ้าเขาต่อต้านอาจจะบาดเจ็บได้
ร่างของเขากางปีกโดยพลัน เหาะขึ้นฟ้าหลบหลีกอย่างรวดเร็ว
คิดไม่ถึงว่าใบหน้าของมนุษย์หมาป่าจะฉายรอยยิ้มอำมหิต นี่เป็นการโจมตีสุดแรงเกิดที่แผดเผาเลือดลมแล้ว ความเร็วเหนือกว่าอันหลินที่ใช้ปีกวายุนิดหน่อย
มันหักเลี้ยวเหาะขึ้นฟ้าตามอันหลินไป ระยะห่างลดลงเรื่อยๆ กรงเล็บสีขาวระเบิดเปลวไฟออกมาอย่างท่วมท้น หมายจะมอบการโจมตีที่รุนแรงที่สุดให้
“ตายเสียเถอะ!” มันตะโกนลั่น ตวัดกรงเล็บของตน มิติสั่นสะเทือน ลำแสงเจิดจ้าจนฟ้าดินอับแสง
อันหลินมองมนุษย์หมาป่าด้วยสีหน้าดังเดิม มีเพียงโลกหล้าที่หม่นแสงทันใด
ท่ามกลางอนธการที่ไม่มีสิ้นสุด จู่ๆ ร่างของมนุษย์หมาป่าก็เกิดความรู้สึกเจ็บปวดเหมือนถูกฉีกกระชาก
“บรู๊ว!” มนุษย์หมาป่าเกล็ดขาวโหยหวน
เมื่อท้องฟ้ากลับมาสว่างอีกครั้ง ความแหลมของกรงเล็บก็ฉีกกระชากชั้นเมฆดำทะมึน เผยให้เห็นหลุมที่กว้างกว่าพันเมตรห้าหลุม แต่ไม่เห็นร่างของอันหลิน
มนุษย์หมาป่าหันศีรษะอย่างยากเย็น พบว่าอันหลินโผล่มาข้างหลังแล้ว
ฉัวะ
ร่างที่มีเปลวไฟปกคลุมของมนุษย์หมาป่ามีรอยมีดนับร้อยปรากฏให้เห็น เลือดพุ่งกระฉูดขึ้นนภา!
ร่างกายของมันหล่นร่วงลงอย่างไร้เรี่ยวแรง กระแทกพื้นจนเกิดหลุมขนาดใหญ่
อันหลินสวมชุดขาวพลิ้วไหว ลอยลงมาอยู่ตรงหน้ามนุษย์หมาป่าอย่างแผ่วเบาดุจอินทรี ใบหน้าเรียบเฉย จ้องมองมนุษย์หมาป่าที่อยู่บนพื้น
“จะยอมสวามิภักดิ์หรือไม่” เขาพูดประโยคนั้นออกมาอีกครั้ง
เสียงนั้นเป็นเหมือนลมเหมันต์บรรพกาล ทำให้เนื้อตัวของมนุษย์หมาป่าสั่นเทา
มนุษย์หมาป่ากลัวแล้วจริงๆ พลังของคนคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน หาใช่สิ่งที่มันจะรับมือได้
กระทั่งตอนนี้ กระบวนท่าที่ชายคนนี้ใช้ก็ไม่ซ้ำกันเลย นี่มันอวดดีรังแกสุนัขชัดๆ!
“ข้า…ข้า…” มนุษย์หมาป่ามองอันหลินอย่างหวาดกลัว
มันเกิดความรู้สึกว่า หากตนปฏิเสธไม่ยอมสวามิภักดิ์ อาจถึงคราวตายของตนก็ได้
อันหลินจ้องมนุษย์หมาป่า แสงทองฉายวาบในดวงตาโดยพลัน แผ่อานุภาพอันท่วมท้น
มนุษย์หมาป่ามองอันหลินราวกับมองสิ่งมีชีวิตที่สูงค้ำฟ้า ปกครองแปดทิศ ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
สิ่งเดียวที่มันทำได้ก็คือสวามิภักดิ์!
คาถาอนุภาพ!
มันกลายเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่กำราบมนุษย์หมาป่า ทำลายปณิธานของมัน!
“ได้โปรดท่านอย่าฆ่าข้าเลย…ข้ายอมสวามิภักดิ์!” มนุษย์หมาป่าก้มหัวลงอย่างสั่นเทิ้ม ใบหน้าสูญสิ้นจิตสังหาร เหลือเพียงความยำเกรงอย่างไม่อาจควบคุมได้
อันหลินยิ้มอย่างพึงพอใจ หากดูจากเรื่องที่มนุษย์หมาป่าต้องการกินมนุษย์เพื่อเพิ่มกำลัง และไม่เคารพท่านเทพแล้ว ก็ชี้ชัดแล้วว่ามันเห็นแก่ตัวและรักตัวกลัวตายอย่างที่สุด สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ย่อมยอมอ่อนข้อให้กับผู้ที่ยิ่งใหญ่เพื่อความอยู่รอดเป็นแน่ จึงจับกุมและปราบได้ง่ายดายอย่างยิ่ง
อันหลินพูดต่อไปว่า “เช่นนั้นก็มาสร้างพันธะนายบ่าวกันเถอะ!”
YOU MAY ALSO LIKE
