ระบบวงแหวนครอบจักรวาล - บทที่ 88 จ้าวหมาป่า สุดโหด

บทที่ 88 จ้าวหมาป่า สุดโหด

หลังจากจัดการกับพลซุ่มยิงรอบนอกแล้ว หนิวลี่ใช้สัมผัสจิตเชื่อมต่อกับการเคลื่อนไหวภายในวิลล่า เขาและเอลฟ์น้อยใช้เวทมนตร์ลมพุ่งตรงไปยังหลังคาของวิลล่า เพราะมีเพียงที่นั่นเท่านั้นที่อยู่นอกเหนือขอบเขตการเฝ้าระวังของภายในวิลล่า

ทั้งสองบินเข้าไปทางหน้าต่างชั้นสามของวิลล่า หนิวลี่กวาดตามองไปยังห้องต่าง ๆ ที่มีคนซ่อนอยู่บนชั้นสาม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

การสังหารหมู่ครั้งที่สามของผู้พิทักษ์กำลังจะเริ่มขึ้น แต่นี่เป็นการแสดงเดี่ยวของชายคนหนึ่ง อืม… และยังมีเอลฟ์น้อยคอยช่วยเหลืออีกด้วย

เมื่อยืนอยู่หน้าประตูบานแรก หนิวลี่สัมผัสได้ว่าภายในนั้นมีชายหนุ่มร่างผอมคนหนึ่ง ใบหน้ามีรอยแผลเป็น มีดวงตาที่ดูดุร้าย ชายหนุ่มกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง ท้องของเขาขยายและหดอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นถึงพลังภายในที่ลึกซึ้ง

หนิวลี่พยักหน้าให้เอลฟ์น้อย เอลฟ์น้อยตื่นเต้นโบกมือ พลังเวทมนตร์จาง ๆ เล็ดลอดผ่านช่องประตูเข้าไปในห้อง

พลังเวทมนตร์ที่เหมือนหมอกควันค่อย ๆ ลอยไปอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม

ภายใต้รอยยิ้มอันแสนชั่วร้ายของเอลฟ์น้อย พลังเวทมนตร์ที่เหมือนหมอกควันได้เปลี่ยนแปลงรูปร่างในทันที พลังเวทมนตร์จำนวนหนึ่งเปลี่ยนเป็นธาตุลม

กระบวนการเปลี่ยนแปลงที่ผิดธรรมชาตินี้ทำให้เกิดคลื่นพลังลม ชายหนุ่มรู้สึกได้จึงลืมตาขึ้นทันที แววตาโหดเหี้ยมวูบวาบขึ้นในดวงตา

แต่อาจปล่อยให้เขาหนีรอดไปได้ง่าย ๆ ในเมื่อเอลฟ์น้อยลงมือแล้ว คิ้วของเอลฟ์น้อยขมวดขึ้น ธาตุลมที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วกลายเป็นใบมีดลมบาง ๆ พุ่งวนรอบคอของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสลายไปในอากาศโดยไม่มีร่องรอย!

หนิวลี่รู้สึกถึงพลังชีวิตที่หายไปอย่างรวดเร็วของชายหนุ่ม เขาทั้งนับถือและตกตะลึง สมกับเป็นเอลฟ์แห่งการต่อสู้ในสายพันธุ์เอลฟ์ การฆ่าคนนี่มันมีวิธีของมันจริง ๆ!

หนิวลี่ยกนิ้วโป้งให้เอลฟ์น้อย เอลฟ์น้อยยกศีรษะขึ้นอย่างอวดดี หันหลังและเดินไปยังห้องอื่น!

หลังจากทำเช่นนี้ไปหลายครั้ง ชายฉกรรจ์หลายคนที่หนิวลี่รู้สึกว่ามีจิตสังหารพลุ่งพล่านในห้องต่าง ๆ บนชั้นสามก็ตายลงอย่างไม่ทราบสาเหตุ เกือบทุกคนตายโดยที่ไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น พวกเขาควรรู้ว่านักฆ่าแต่ละคนที่มิยาโมโตะจ้างมานั้น ล้วนมีชื่อเสียงโด่งดังในโลกภายนอก

พลังวิญญาณตรวจสอบลงไป ภาพบนชั้นสองก็ปรากฏขึ้นในความรู้สึกของหนิวลี่

ต่างจากชั้นสาม บนชั้นสองมีนินจาสี่คนซ่อนตัวอยู่ในที่มืด และมียอดฝีมือไตรภาคีกว่าสิบคนเดินตรวจตราไปมาอย่างเข้มงวด ป้องกันอย่างเข้มหนา

“ไอ้แก่นี่มันขี้ขลาดจริง ๆ!” หนิวลี่ยิ้มเยาะ

“พี่ชาย พวกเรารีบไปฆ่ามันเลยดีไหม!” เอลฟ์น้อยทำท่าทางฟันอย่างดุร้าย เมื่อประกอบกับใบหน้าที่น่ารักแล้ว มันช่างดูแปลกประหลาด

หนิวลี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็พบว่าไม่มีทางที่จะไม่เตือนใคร เขาจึงพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ ฉันอยากจะดูว่ามิยาโมโตะนี่มันเก่งแค่ไหน”

หนิวลี่ปล่อยจ้าวหมาป่าออกมา

ในตอนนี้ ร่างกายของจ้าวหมาป่าหดลงเหลือครึ่งหนึ่ง ดูเหมือนสุนัขบ้านทั่วไป แต่รังสีสังหารบนร่างกายกลับทวีคูณขึ้นหลายเท่า แม้แต่การจ้องมองอย่างไม่ตั้งใจก็ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงลมหายใจแห่งความตาย

หนิวลี่มองจ้าวหมาป่าขึ้นลงอย่างพิจารณา ท่าทางพึงพอใจ ชั่วขณะนี้ทั่วทั้งร่างของจ้าวหมาป่าได้รับการชำระล้างด้วยพลังเวท จนดูไม่ต่างอะไรกับหมาป่าปีศาจที่แท้จริง แถมพลังต่อสู้ยังเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า!

ส่วนเอลฟ์ตัวน้อยกลับมองจ้าวหมาป่าอย่างดูถูก สัตว์ร้ายที่ควรจะเกรี้ยวกราดในป่า กลับยอมส่ายหางออดอ้อน ทำท่าทางเอาใจเอลฟ์ตัวน้อยอย่างน่าขยะแขยง

หนิวลี่อ้าปากค้าง ไอ้เจ้านี่แม้แต่สติปัญญาก็ยังเพิ่มขึ้นมากขนาดนี้เชียวเหรอ!

‘จ้าวหมาป่า ไปทำงานกันเถอะ’ หนิวลี่ส่งกระแสจิตบอกจ้าวหมาป่า ถึงแผนการในค่ำคืนนี้

ทันใดนั้น จ้าวหมาป่าก็สั่นสะท้าน ดวงตาฉายแววดุร้าย ร่างกายแผ่รังสีอำมหิต บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยอันตราย

“ไม่ดี มีคนบุกรุก!”

ที่มุมหนึ่งของชั้นล่าง นินจาแขนเดียว อันฟุ คาเสะ โจนิน เปลี่ยนสีหน้า ตะโกนลั่น

“อะไรนะ” มิยาโมโตะยังคงงงงวย

“คุณมิยาโมโตะมีผู้บุกรุกเข้ามาในคฤหาสน์ ผู้บุกรุกมีจิตสังหารรุนแรงมาก” อันฟุ คาเสะ โจนิน รายงานอย่างร้อนรน

มิยาโมโตะเปลี่ยนสีหน้า ในเมื่อมีการป้องกันอย่างแน่นหนา แล้วยังสามารถผ่านมือปืนที่อยู่นอกคฤหาสน์เข้ามาได้ แสดงว่าผู้บุกรุกไม่ใช่คนธรรมดา

“เร็ว! ปิดคฤหาสน์ ค้นหาอย่างละเอียด!” มิยาโมโตะไม่ได้พยายามเกลี้ยกล่อมชายสวมหน้ากากทั้งสามอีกต่อไป เขาตวาดด้วยความโกรธ

“รับทราบ!”

นินจาหลายคนปรากฏตัวอย่างเงียบเชียบ และรีบวิ่งไปรอบ ๆ คฤหาสน์

“กรี๊ดดด!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากชั้นสอง ทุกคนต่างตกตะลึง ก่อนจะมีเสียงกรีดร้องตามมาอีกหลายครั้ง

“อยู่บนชั้นสอง!”

ทั้งสามตนตะโกน ก่อนจะนำคนบุกขึ้นไปบนชั้นสอง

“อู๊~~~~”

จ้าวหมาป่า ก้มตัวลง คำรามในลำคออย่างแหบแห้ง จ้องมองยอดฝีมือไตรภาคีทั้งสามที่กำลังถอยห่างอย่างดุร้ายและโหดเหี้ยม

“บ้า… บ้าเอ๊ย นี่มันตัวอะไรกัน!” ยอดฝีมือไตรภาคีทั้งสาม ต่างหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว แม้ในมือจะมีดาบคาตานะ แต่ก็ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปแม้แต่ก้าวเดียว

เมื่อครู่นี้เอง ท่ามกลางสายตาของทุกคน เหล่าไตรภาคีระดับหัวกะทิสองคนถูกเจ้าหมาน้อยตัวนี้กรีดคอด้วยความเร็วราวสายฟ้าฟาด ความเร็วระดับนั้นช่างน่าตกตะลึง

“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!”

เห็นว่าคนอื่นไม่ขยับ จ้าวหมาป่าจึงขยับขาหลังที่แข็งแรงของมันออกแรงถีบร่างกายทั้งร่างพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เกราะสีเขียวอมฟ้าปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วทั่วร่างกาย กรงเล็บทั้งหกของขาหน้าที่ยกขึ้นของจ้าวหมาป่าก็กลายเป็นกรงเล็บที่แหลมคมและเรียวยาว กรงเล็บทั้งหกข่วนออกไปในอากาศ ใบมีดลมหมุนอย่างรวดเร็ว

ในสายตาที่หวาดกลัวของเหล่าไตรภาคีระดับหัวกะทิสามคนที่กำลังถอยหลังอย่างต่อเนื่อง พวกมันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างพุ่งผ่านร่างกายไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น ยอดฝีมือทั้งสามก็แขนขาขาด ร่างกายล้มลงบนพื้นด้วยความเจ็บปวด

“บ้าฉิบ!”

เสียงคำรามดังมาจากอีกฟากหนึ่ง ชายผมยาวคนหนึ่งถือดาบซามูไรพุ่งเข้ามา ร่างกายของเขาปราดเปรียว ท่าทางการถือดาบมั่นคง เมื่อพุ่งเข้ามาใกล้ ดาบซามูไรก็ส่งเสียงหวือหวา ฟันตรงไปที่ศีรษะของจ้าวหมาป่า

“โฮ่ง!” จ้าวหมาป่ากระโดดหลบคมมีดของชายคนนั้นอย่างง่ายดายด้วยความรังเกียจ เมื่อชายคนนั้นพุ่งเข้ามาโจมตีอีกครั้ง จ้าวหมาป่าก็ตบด้วยขาหน้า ส่งชายผมยาวคนนั้นกระเด็นไปไกลหลายเมตร

“ฆ่า!”

เหล่าไตรภาคีระดับหัวกะทิที่ถูกจ้าวหมาป่าโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัวก็เริ่มตั้งสติได้ พวกเขาแสดงความสามารถที่ทำให้พวกเขากลายเป็นหัวกะทิออกมาทีละคน

อย่างน้อยหัวกะทิไตรภาคีมากกว่าสิบคนก็ไม่กลัวจ้าวหมาป่าอีกต่อไป แต่กลับล้อมจ้าวหมาป่าอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายตาที่จ้องมองของทุกคน จ้าวหมาป่ายืนหยัดอย่างองอาจ ไม่หวาดหวั่นแม้แต่น้อย

“บ้าเอ๊ย! นี่มันหมาป่านี่!”

นินจาระดับโจนินที่พุ่งเข้ามา เพียงแค่มองก็จำจ้าวหมาป่าได้ทันที แต่สิ่งที่เขารู้สึกมากกว่านั้นคือความตกใจ! ไม่คิดว่าภายใต้การปิดล้อมอย่างแน่นหนา ภายใต้การเฝ้าระวังอย่างเข้มงวด จะยังมีหมาป่าแอบเข้ามาได้! ดูเหมือนว่าจะมีคนแอบบงการหมาป่าตัวนี้อยู่เบื้องหลัง!

ดวงตาของอันฟุเต็มไปด้วยความสงสัย เขาสั่งให้ทุกคนล้อมโจมตีหมาป่า แต่เขาส่งสายตาให้กับนินจาหลายคน แสดงท่าทีระแวดระวังโดยรอบ

“พี่ชาย มัน! ไอ้สารเลวนั่นที่หนีไปได้ครั้งที่แล้ว” เอลฟ์น้อยจำอันฟุได้ตั้งแต่แรกเห็น เพราะว่าเขาเป็นคนเดียวที่หนีจากเวทมนตร์ระดับสูงของเธอไปได้ เธอจะลืมเขาไปได้อย่างไร?

แต่เอลฟ์น้อยรู้สึกโกรธมากกว่า ไอ้สารเลวนี่กล้าดียังไงถึงมาแย่งคนจากเธอ นี่มันดูถูกเธองั้นเหรอ! ฮึ่ม เมื่อเตียวเสี้ยนโกรธ ผลที่ตามมามันร้ายแรงนัก

หนิวลี่ก็จำอันฟุได้เช่นกัน โดยเฉพาะแขนข้างที่หายไป นี่เป็นฝีมือของจ้าวหมาป่าอย่างแน่นอน

แต่ทำไมไอ้หมอนี่ถึงจำจ้าวหมาป่าที่กัดแขนเขาขาดไม่ได้นะ?

หนิวลี่มองดูจ้าวหมาป่าที่ตัวเล็กลงกว่าเดิมครึ่งหนึ่ง ส่ายหัวถอนหายใจ ไม่น่าแปลกใจ แม้แต่ตัวเขาในตอนนี้ก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่า นี่คือจ้าวหมาป่าที่เขาเคยฝึกฝนมาก่อน ขนาดร่างกายต่างกันเกินไปแล้ว

“พี่ชาย ฉันจะหั่นมัน ฉันต้องหั่นมันให้ได้!” เอลฟ์น้อยส่งกระแสจิตไปหาหนิวลี่ด้วยความโกรธ

หนิวลี่ได้แต่พูดไม่ออก คนอื่นโดนเธอหักแขนไปข้างหนึ่งแล้ว เอลฟ์มืดนี่มันโหดร้ายขนาดนี้เชียวเหรอ?

“ฮ่า!”

เหล่ายอดฝีมือไตรภาคีเคลื่อนไหวแล้ว ดาบคาตานะนับสิบเล่มฟาดฟันเข้าใส่ร่างของจ้าวหมาป่า พวกเขาตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว ยอดฝีมือไตรภาคีนั้นไม่ธรรมดาจริง ๆ แต่ละคนล้วนมีฝีมือเหนือกว่าคนสามคนทั่วไป ดาบซามูไรฟาดฟันไปมา ร่างกายมั่นคง ปลายดาบกรีดผ่านอากาศจนเกิดเสียงหวีดหวิว

“หวือ ๆ!”

จ้าวหมาป่าเองก็เคลื่อนไหวเช่นกัน ร่างกายของมันพุ่งทะลุผ่านกลุ่มคน ยกอุ้งเท้าฟาดฟันเป็นครั้งคราว แต่ละครั้งที่ฟาดฟันลงไปจะต้องมีคนหนึ่งถูกกระแทกกระเด็น

ถึงแม้ว่าตอนนี้ร่างกายของจ้าวหมาป่าจะดูเล็กลง แต่พละกำลังของมันกลับทวีคูณยิ่งกว่าเดิม ด้วยพลังอันมหาศาลที่ไม่สมกับขนาดร่างกาย ผู้ที่ถูกอุ้งเท้าของมันกระแทก ล้วนลอยละลิ่วปลิวไปไกลหลายเมตร ก่อนจะกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างจัง หลายคนที่โชคร้ายก็ชนกระจกแตก พุ่งทะลุออกไปนอกหน้าต่าง ร่างกระแทกลงบนพื้นหญ้าเบื้องล่าง ปากอาเจียนเป็นเลือด! ร่างกายกระตุกอย่างทรมาน