ระบบวงแหวนครอบจักรวาล - บทที่ 41 รับศิษย์

บทที่ 41 รับศิษย์

บทที่ 41 รับศิษย์

หนิวลี่ใช้พลังจิตสะกดจิต เก็บราชันหมาป่าเข้าไปในแหวนสรรค์สร้าง ไม่สนใจว่าราชันหมาป่าจะโดนเอลฟ์น้อยรังแกยังไง จากนั้นก็ร่ายเวทเหินเวหาไล่ตามมนุษย์ถ้ำไปอย่างรวดเร็ว

ต้องยอมรับว่ามนุษย์ถ้ำเป็นจ้าวป่าอย่างแท้จริง แม้จะอุ้มผู้หญิงไว้ก็ยังเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่วและรวดเร็ว ราวกับว่านี่ไม่ใช่ต้นไม้แต่เป็นพื้นดินราบเรียบ

หนิวลี่เร่งความเร็วอย่างเต็มที่ ร่างกายพุ่งทะยานราวกับนกนางแอ่น ไล่ตามมนุษย์ถ้ำไป ไม่เข้าใกล้แต่ก็ไม่ทิ้งห่าง

ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมในการช่วยเหลือ หากมนุษย์ถ้ำรู้ตัวว่าไม่สามารถพาภรรยาที่หมายปองไปได้ ใครจะรู้ว่ามันจะคลั่งและทำร้ายผู้หญิงผมสั้นจนบาดเจ็บหรือไม่

ถึงแม้หนิวลี่จะมีเวทมนตร์คอยคุ้มครอง แต่ก็ไม่มั่นใจว่าจะสามารถช่วยเธอออกมาได้อย่างปลอดภัย ดังนั้นจึงตัดสินใจสะกดรอยตามไป รอจังหวะเหมาะ แล้วจึงบุกเข้าช่วยเหลือในคราวเดียว

หนิวลี่สะกดรอยตามมนุษย์ถ้ำไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งออกห่างจากหุบเขาไปไกล จนมาถึงยอดเขาแห่งหนึ่ง

ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นแหล่งที่อยู่ของมนุษย์ถ้ำ พอมาถึงที่นี่มันดูเหมือนจะผ่อนคลายขึ้น มองดูหญิงสาวในอ้อมแขนที่หวาดกลัวจนหมดสติไป ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่ดูมีความเป็นมนุษย์แต่แฝงไปด้วยความโลภอย่างแปลกประหลาด

เลี้ยวไปอีกสองสามโค้ง ก็มาถึงปากถ้ำมืดมิด มนุษย์ถ้ำไม่ลังเลที่จะมุดเข้าไปข้างใน

หนิวลี่จึงร่อนลงมาจากบนต้นไม้ แล้วหาที่พรางตัว จากนั้นใช้จิตสัมผัสสำรวจเข้าไปในถ้ำ

ถ้ำแห่งนี้มีขนาดไม่ค่อนข้างใหญ่ ลึกประมาณเจ็ดถึงแปดเมตร ข้างในเป็นถ้ำรูปวงกลม เหนือเพดานถ้ำมีรูเล็ก ๆ ทะลุขึ้นไปบนท้องฟ้า แสงจันทร์ส่องลอดเข้ามาเล็กน้อย

พื้นถ้ำเต็มไปด้วยหญ้ารกและเศษหิน ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นรังของมนุษย์ถ้ำ

มันวางผู้หญิงผมสั้นลงบนพื้น จากนั้นก็วิ่งไปอีกด้านหนึ่ง กัดกินขาสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ด้วยความหิวโหย ระหว่างนั้นก็มองไปที่สาวผมสั้นเป็นระยะ พร้อมกับหัวเราะอย่างพึงพอใจ

หนิวลี่ยิ้มเย็น ไม่รีบร้อน ค่อย ๆ พรางตัวอยู่ในพุ่มไม้ รอคอยโอกาสอย่างเงียบ ๆ

เวลาผ่านไปช้า ๆ ตอนนี้เป็นเวลาตีสามแล้ว แม้แต่แมลงและสัตว์ร้ายในป่าส่วนใหญ่ก็เงียบสงบ

เปลือกตาของมนุษย์ถ้ำเริ่มหนักอึ้ง มองหญิงผมสั้นที่ยังคงไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด มันจึงคลายความระแวงลง แล้วคลานไปนอนบนกองฟางหนานุ่ม ไม่นานก็เริ่มส่งเสียงกรนครอก ๆ

ตอนนี้สบโอกาสเหมาะที่หนิวลี่จะเริ่มลงมือ เขาใช้พลังจิตจับความเคลื่อนไหวของมนุษย์ป่า ค่อย ๆ ก้าวเข้าไปในถ้ำอย่างระมัดระวัง

เมื่อเข้าไปในถ้ำ เขาก็เห็นมนุษย์ถ้ำนอนหลับอยู่บนพื้นราวกับสัตว์ป่า บางครั้งก็พลิกตัวไปมาเหมือนเสือดาวหรือสัตว์ร้าย

หนิวลี่ไม่สนใจมนุษย์ถ้ำ เดินตรงไปที่หญิงสาวคนนั้น ยื่นมือออกไป แสงสว่างจากแหวนสรรค์สร้างวาบขึ้น สาวผมสั้นที่นอนกองอยู่กับพื้นก็ถูกเก็บเข้าไปในแหวนทันที

หลังจากช่วยตัวประกันได้แล้ว หนิวลี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หันไปมองมนุษย์ถ้ำที่ยังคงหลับสนิท มุมปากเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “พึ่งจะได้ภรรยาเข้าบ้านก็โดนคนมาแย่งไป ไม่รู้ว่ามันจะโกรธจนคลั่งหรือเปล่านะ”

แต่มนุษย์ถ้ำก็ถือว่าเป็นเผ่าพันธุ์หายาก หนิวลี่จึงไม่ได้คิดจะฆ่ามัน ปล่อยให้พวกผู้เชี่ยวชาญนำไปศึกษาดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาหาเรื่องเขาให้วุ่นวายใจ

เขาเดินออกจากถ้ำ ร่ายเวทเหินเวหา พุ่งทะยานไปในอากาศอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็หายลับไปจากยอดเขา

เมื่อใช้พลังจิตตรวจพบกลุ่มของชายเสื้อเหลืองแล้ว หนิวลี่จึงพาตัวหญิงสาวออกมาจากแหวนสรรค์สร้าง อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน ปรากฏตัวข้าง ๆ ชายเสื้อเหลือง

ในตอนนี้ กลุ่มของชายเสื้อเหลืองได้รวมตัวกันแล้ว ทุกคนนั่งสงบอยู่บนพื้นโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา

ส่วนนักศึกษาสามคนที่เอาแต่หนีเอาตัวรอด ต่างก็ก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด การกระทำก่อนหน้านี้ทำให้พวกเขาตระหนักได้ว่าจะต้องเผชิญกับอะไรบ้าง

“ยอดฝีมือ!”

ชายเสื้อเหลืองเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นหนิวลี่ รีบร้องออกมาด้วยความดีใจ

เสียงร้องของเขาทำให้คนอื่น ๆ ตกใจ ทุกคนต่างหันมามองที่หนิวลี่

เมื่อเห็นหญิงผมสั้นที่อยู่ในอ้อมแขนของหนิวลี่ ทุกคนก็ดีใจกันใหญ่ ผู้หญิงอีกคนรีบวิ่งเข้ามา มองดูเพื่อนสาวด้วยความตื่นเต้น “ขอบคุณยอดฝีมือ ขอบคุณที่ช่วยเหม่ยน่า”

หนิวลี่ไม่ได้อธิบายอะไร ส่งมอบหญิงสาวในอ้อมกอดให้กับเพื่อนของเธอ จากนั้นก็หันไปมองชายเสื้อเหลือง “คนครบแล้ว ฉันทำตามสัญญาแล้ว”

ใบหน้าของชายเสื้อเหลืองเต็มไปด้วยความตื่นเต้น มองดูหนิวลี่ด้วยแววตาที่ตื้นตัน ปากขมุบขมิบอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นชายเสื้อเหลืองก็คุกเข่าลงตรงหน้าหนิวลี่

“ขอท่านรับกระผมเป็นศิษย์ด้วย!”

“เอ่อ…” หนิวลี่ถึงกับพูดไม่ออก

“อ๊ะ!” คนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึง

“นายทำอะไรเนี่ย?”

“อาจารย์ ผมชอบวิชากังฟูมาตั้งแต่เด็ก แต่ที่บ้านไม่อนุญาตให้เรียน ผมเองก็หาอาจารย์ที่เก่งกาจไม่ได้ ตั้งแต่เด็กจนโตได้แต่นั่งดูหนังแก้ขัด วันนี้ได้เห็นยอดฝีมือ กระผมจึงขอร้องให้ท่านรับเป็นศิษย์ โปรดเมตตาด้วย”

พูดจบ ชายเสื้อเหลืองก็ก้มลงกับพื้นไม่ยอมลุกขึ้น

“เวรเอ๊ย! ไอ้เด็กนี่”

หนิวลี่สบถอยู่ในใจ ‘กะว่าปรากฏตัวเท่ ๆ ทำให้ทุกคนเกรงขาม จนไอ้หมอนี่ซูฮก ยอมติดตามเป็นลูกน้อง แต่ไม่คิดว่ามันจะทำจริงจังขนาดนี้ อยากจะคำนับฉันเป็นอาจารย์ซะงั้น’

‘ฉันเรียนเวทมนตร์นะ จะสอนคนอื่นได้เหรอ มันจะเวอร์เกินไปแล้ว’

[พี่ชาย รับ ๆ ไปเถอะ พี่เป็นอาจารย์ ฉันก็เป็นอาจารย์หญิง! ฮ่า ๆๆๆ] ภายในแหวนสรรค์สร้าง เอลฟ์น้อยขี่หลังราชันหมาป่า หัวเราะอย่างสะใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ส่วนราชันหมาป่าผู้น่าสงสารไม่กล้าขัดขืนเลย บางครั้งเงยหน้าขึ้นมา ก็เผยให้เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

‘เตียวเสี้ยน เขาอยากเรียนวิชากังฟู ฉันไม่ถนัด’ หนิวลี่ปฏิเสธทันที

[เตียวเสี้ยนถนัด!] เอลฟ์น้อยพูดออกมาอย่างน่าตกใจ

‘เธอถนัด?’ หนิวลี่เบิกตากว้าง

[ในความทรงจำของเตียวเสี้ยนมีวิธีฝึกพลังปราณ พลังปราณก็เป็นวิชากังฟูเหมือนกัน] เอลฟ์น้อยคุยโว

‘พลังปราณเหรอ’ ดวงตาของหนิวลี่เป็นประกาย สนใจขึ้นมาทันที พลังปราณก็เป็นพลังต่อสู้ที่ไม่เลวเลยทีเดียว

[รับๆ ไปเถอะ พี่ชายยังต้องรับศิษย์อีกเยอะ พี่ชายเป็นอาจารย์ปู่ ฉันก็เป็นอาจารย์ย่า ฮ่า ๆๆๆ] หลังจากเลื่อนขั้นแล้ว เอลฟ์น้อยก็ยิ่งบ้าคลั่งมากขึ้น

หนิวลี่รู้สึกเสียวสันหลัง คิดว่าถ้าเอลฟ์น้อยพูดต่อไปเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรที่น่าตกใจกว่านี้อีก จึงโบกมือ “เอาละ ผมรับนายเป็นศิษย์”

“ขอบคุณท่านอาจารย์!” ชายเสื้อเหลืองดีใจจนเนื้อเต้น โค้งคำนับสามครั้งติดต่อกัน

ถึงแม้หนิวลี่จะอายุน้อยกว่าเขา แต่ฝีมือเหนือกว่า ผู้ที่แข็งแกร่งย่อมเป็นที่เคารพนับถือ เขาจึงยอมรับการคำนับของชายเสื้อเหลืองอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ

“เอาละ นายยังไม่ได้แนะนำตัวเลย” หนิวลี่นั่งลงบนตอไม้ที่ยื่นออกมา ถามด้วยรอยยิ้ม

ชายเสื้อเหลืองรีบเดินเข้ามา บอกข้อมูลของตัวเองให้หนิวลี่ฟังอย่างละเอียด

เขาชื่อเฝิงต้าวหลิน อายุ 22 ปี เป็นนักศึกษาแพทย์ปีสอง มหาวิทยาลัยแพทยศาสตร์แห่งชาติ สาขาวิชาแพทย์แผนจีน เกิดในครอบครัวแพทย์แผนจีน เขาไม่อยากเป็นหมอ แต่ชอบวิชากังฟู น่าเสียดายที่ไม่มีใครสอน เลยได้แต่ฝึกฝนทักษะการต่อสู้ข้างถนน

ถึงแม้เขาจะไม่อยากเป็นหมอ แต่ด้วยการบังคับเคี่ยวเข็ญของปู่ เขาก็มีความรู้มากกว่านักศึกษาแพทย์ทั่วไป จนกระทั่งสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงได้ จนถึงวันนี้ก็ได้ติดตามศาตราจารย์เจี่ยมาที่เขาเสินหนงเจี้ยเพื่อศึกษาสมุนไพร

หนิวลี่พยักหน้าเล็กน้อยหลังจากฟังคำแนะนำตัวคร่าว ๆ ของเฝิงต้าวหลิน จากนั้นก็ยิ้มบาง ๆ “ไม่เลว ผมแอบสังเกตพวกนายมานานแล้ว ประทับใจในตัวนายอยู่เหมือนกัน ตอนนี้รับนายเข้ามาเป็นศิษย์ สามารถสอนวิชากังฟูให้ได้ แต่จะประสบความสำเร็จหรือไม่นั้น ก็ขึ้นอยู่กับความมุ่งมั่นและความพยายามของนายแล้ว”

“อาจารย์วางใจได้ การเรียนวิชากังฟูคือความฝันสูงสุดในชีวิตของกระผม ผมจะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน” เฝิงต้าวหลินพูดอย่างมุ่งมั่น ดวงตาเป็นประกายเมื่อพูดถึงวิชากังฟู

ด้านหนึ่งเสร็จสิ้นพิธีการการมอบตัวเป็นศิษย์แล้ว อีกด้านหนึ่งต่างก็มึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

“นี่มันเรื่องอะไรกัน พึ่งจะผ่านพ้นอันตรายมาหยก ๆ ทำไมถึงได้มีเรื่องรับศิษย์ขึ้นมาได้”

มีเพียงอาจารย์เจี่ยเท่านั้นที่ยืนเงียบ ๆ มองดูหนิวลี่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ