ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) - ตอนที่ 531 : ความแข็งแกร่งระดับ K

    ตอนที่ 531 : ความแข็งแกร่งระดับ K

    ปึก !

    เสียงบางอย่างดังขึ้นที่หลังหูของหวังเย่า ดูเหมือนว่ามีบางอย่างถูกติดไว้ที่ตรงด้านหลังหูของเขา

    “ นายถอดเสื้อผ้าออกได้แล้ว !”

    ครั้งนี้หวังเย่าเข้าใจสิ่งที่พวกนั้นพูด มันน่าจะเป็นเครื่องแปลภาษาที่ติดไว้ที่หลังหูของเขา

    แต่หวังเย่าไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

    ซู่ !

    น้ำเย็น ๆ ถูกราดลงมาที่หัวจนทำให้หวังเย่าเปียกไปทั้งตัว

    จากนั้นก็มีแปรงโผล่ออกมาขัดตัวหวังเย่า

    แผ่นที่เท้าของเขาหมุนวนอย่างรวดเร็ว หวังเย่าเหมือนจะอยู่ในเครื่องล้างตัว ตอนนี้เขาเหมือนไม่ใช่มนุษย์แล้ว แต่ถูกทำราวกับสัตว์อย่างไรอย่างนั้น

    แปรงถูผิวเขาไปมาจนทิ้งรอยแดงไว้ที่ตัวเขา แปรงนี้ถึงจะมีสบู่ แต่มันก็ยังทำให้ผิวของเขาเกิดแผลอยู่

    สุดท้ายก็มีน้ำเทราดลงมาที่ตัวของเขาอีกครั้งเพื่อล้างสบู่ออก

    เสียงลมดังขึ้นก่อนที่จะมีลมพัดเข้ามาเป่าตัวของเขาให้แห้ง

    “นักโทษ 2020423 ออกมาได้แล้ว ! “

    หลังจากที่ได้ยินคำสั่ง หวังเย่าก็ได้เดินออกมาจากเครื่องล้างตัว

    เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับลานกว้างที่เต็มไปด้วยควันและไอน้ำ มันราวกับโรงอาบน้ำขนาดใหญ่เลยก็ว่าได้

    มันมีนักโทษอย่างน้อย 3,000-4,000 คนที่มาที่นี่ ทุกคนต่างก็ยืนเปลือยอยู่ที่ลาน

    บางคนยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบ บางคนตะโกนออกมาราวกับคนบ้า บางคนก็เข้าต่อสู้กับผู้คุม

    ปัง ปัง…

    เสียงดังขึ้นพร้อมกับชายตัวสูงกว่า 5 เมตร ที่นอนจมกองเลือดไป

    ทั้งลานตกอยู่ในความเงียบงัน ผู้คุมที่เป็นมนุษย์จิ้งจอกได้เก็บปืนลงไปก่อนจะหยิบไมโครโฟนขึ้นมาแล้วตะโกนขึ้น “ยินดีต้อนรับสู่คุกยูเดของดาวทมิฬ นรกของจักรวาลที่ไม่มีใครรอดออกไปได้”

    “ฉันคือผู้คุมที่นี่ ซิดดี้ พวกนายเรียกฉันว่าพ่อรึปู่ก็ได้ ฉันไม่อยากได้ยินชื่อของตัวเอง ! ที่นี่ฉันถือว่าเป็นพระเจ้า คำสั่งของฉันคือคำสั่งสูงสุด ใครกล้าฝ่าฝืนจะโดนฉันฆ่าแบบที่เห็น”

    “พวกแกเห็นปืนในมือฉันไหม ? ” ซิดดี้ยกปืนในมือขึ้นมา

    “ปืนนี้เรียกว่าลูกซอง มันออกแบบมาเพื่อจัดการกับนักรบปีศาจที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยหน่วยพัฒนา ความแข็งแกร่งของมันถือว่าอยู่ระดับศักดิ์สิทธิ์ มนุษย์ที่ต่ำกว่าเลเวล 80 โดนยิงต้องตายโดยไม่ต้องสงสัย”

    “เมื่อกระสุนเข้าไปในตัว มันจะกระจายไปทั่วร่างกายก่อนจะกลืนกินสมองซึ่งทำให้เสียหายอย่างรุนแรง ดังนั้น…มันจะเจ็บปวดแค่ไหน พวกแกคงคิดภาพออก”

    “หากมีความวุ่นวายเกิดขึ้นมาในเหมือง พวกแกควรจะนอนหมอบลงไปกับพื้น ไม่งั้นแล้วพวกแกนี่แหละที่จะโดนยิง แน่นอนว่าเหมืองก็มีกฎการเอาตัวรอดอยู่ ไม่ใช่ว่าพวกแกจะอยู่อย่างปลอดภัยเพียงแค่ฟังคำสั่งของฉันเท่านั้น”

    “ที่นี่ ทั้งฐานะหรือแม้แต่เตียงที่แกนอนนั้น พวกแกต้องแย่งมันมาด้วยตัวเอง !”

    “สุดท้ายยินดีต้อนรับทุกคนสู่เหมืองยูเด ขอให้พวกแกมีความสุขที่นี่ ! ”

    ปัง ปัง ปัง !

    ซิดดี้ยิงออกมาสามนัดติดก่อนจะจากไป

    หลังจากที่ซิดดี้จากไปแล้ว พวกผู้คุ้มก็ได้พานักโทษเข้าไปในเขตต่าง ๆ

    “นักโทษ 2020423 มาที่ห้องทดสอบ 33”

    หวังเย่าได้ยินหมายเลขตัวเองก็เดินไปหาผู้คุมที่สูงกว่า 3 เมตร เพื่อเข้าห้องทดสอบ

    ผู้คุมที่เป็นมนุษย์หมีนั้นมีแขนที่หนากว่าเอวของหวังเย่าซะอีก นิ้วที่เหมือนกับท่อเหล็กทั้งห้าได้กรอกข้อมูลของหวังเย่าลงไปก่อนที่ห้องจะเปิดออก จากนั้นเขาก็ใช้มือจับหัวของหวังเย่ายกขึ้นก่อนจะโยนหวังเย่าเข้าไปในห้อง

    หวังเย่านั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้อง ประตูถูกปิดลง แขนกับขาของเขาถูกล็อคเอาไว้กับเก้าอี้

    อยู่ ๆ ก็มีเข็มแทงเข้ามาที่แขนของเขาก่อนจะสูบเลือดออกจากตัวเขาไป

    “กำลังเริ่มวิเคราะห์เลือด”

    “หลังจากที่วิเคราะห์เลือดเสร็จจะทำการทดสอบร่างกาย”

    หวังเย่าพบว่าการหมุนในห้องนั้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

    ในเวลาเดียวกันก็มีหมวกโผล่มาสวมที่หัวของเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะตกลงไปในมิติจำลอง

    กรร..

    เสียงคำรามของสัตว์อสูรดังขึ้น ฝูงสัตว์อสูรนับไม่ถ้วนแห่กันมาจากทุกทิศทางและเริ่มโจมตีหวังเย่าอย่างบ้าคลั่ง

    สุดท้ายหวังเย่าก็เริ่มรู้สึกเจ็บปวด เขารู้สึกว่าร่างของเขากำลังถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ

    แม้ว่าจะรู้ว่านี่เป็นภาพลวงตาแต่ความรู้สึกนั้นก็เป็นของจริง

    อ๊ากก….

    หวังเย่ากระอักเลือดออกมาจนทำให้หมวกที่คลุมทั้งหัวโดนย้อมเป็นสีแดง

    ตอนนั้นหวังเย่าตัวสั่นไปทั้งตัว

    “เอาเขาออกมา !”

    หวังเย่าได้ยินเสียงของผู้ทดสอบสองคนที่ด้านนอกดังขึ้น

    “นี่มันขยะชัด ๆ ”

    ห้องถูกเปิดออกพร้อมกับผู้คุมคนเดิมที่เดินเข้ามาจับหัวหวังเย่ายกขึ้นแล้วเอาเขาออกไปด้านนอก

    หวังเย่าได้แต่ต้องเอามือค้ำกำแพงเพื่อประคองตัวเองไว้

    เขามองไปที่คนที่เข้าไปในห้องทดสอบพร้อมกันกับเขาและพบว่าเขานั้นอ่อนแออย่างมากเมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ

    คนอื่น ๆ อยู่ด้านในกว่าครึ่งวัน แต่กลับไม่เป็นอะไรเลย

    ผู้คุมมองไปที่จอและพูดขึ้น “ นายคงไม่ได้ผิดพลาดอะไรหรอกนะ ความสามารถของเด็กนี่อยู่แค่ระดับ K เองหรือ ? ”

    ผู้ทดสอบมองไปที่หวังเย่าด้วยสีหน้าไม่พอใจก่อนจะพูดขึ้นมา “เครื่องมือมนุษย์อย่างมันจะมีความสามารถแค่ไหนกันเชียว ? ”

    ผู้คุมแสดงท่าทีสับสน “ แต่จากการทดสอบตะกี้เขาเลเวลถึง 75 เลยนะ”

    “เขามียีนส์ผิดพลาด สำหรับว่าทำไมเขาถึงเลเวล 75 ก็เพราะเขาบ่มเพาะทักษะจิต เขาได้เปรียบในการทดสอบด้านภาพจำลอง แต่แน่นอนว่าเขาคงอยู่ได้ไม่นาน”

     “เข้าใจแล้ว 2020423 มากับฉัน” ผู้คุมตะโกนขึ้นและพาหวังเย่าไปยังอีกห้อง เขาเอาชุดออกมาก่อนจะทำการเขียนตัว K ไว้ด้านหลังชุดแล้วส่งให้กับหวังเย่า

    เขาเอาพลั่วกับกล่องออกมา ก่อนจะส่งให้กับหวังเย่าอีก

    “แกจำเอาไว้ พลั่วกับกล่องนี้ของแก ห้ามทำหายเด็ดขาด ถ้าหาย แกจะขอใหม่ไม่ได้ แกต้องไปขโมยจากคนอื่นเอา ”

    “ฉันจะบอกบางอย่างที่น่าสนใจให้แกฟัง ในหมู่นักโทษ 37,943 คนมีแค่ 99 คนที่อยู่ระดับ K ตามระดับความสามารถแล้วมันมีทั้งหมด 11 ระดับซึ่งคือ A-K ตอนแรกมันมีแค่ 10 ระดับ ระดับ K น่ะถือว่าไม่ใช่คนแล้ว มันอยู่ระดับเดียวกันกับมดปลวกที่ได้แต่โดนรังแก ระดับต่างกันก็มีเครื่องมือต่างกันไปด้วย…รายได้กับอาหารเองก็ต่างกัน”

    “พวก 5 อันดับแรกจะใช้เครื่องมือได้อย่างสว่าน, รถ, เลื่อย ..”.

    “5 ระดับต่อมาจะใช้พวกเครื่องมืออย่างพาหนะ เช่น รถเลื่อนได้ ระดับ K แบบแกน่ะได้แค่กระเป๋ากับพลั่วเท่านั้น “

    “สุดท้าย…เท่าที่ฉันรู้มาระดับ K กว่า 98 คนก่อนหน้านี้น่ะเครื่องมือของพวกเขาโดนทำลายรึหายไปโดยไม่มีเหตุผล ดังนั้นขอให้แกโชคดีก็แล้วกัน”

    หวังเย่าใส่ชุดที่ได้มาก่อนจะไปยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง

    เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออก แสงแดดได้สาดเข้ามาในตาของหวังเย่าจนเขารู้สึกแสบตา

    ตั้งแต่ที่มาถึงคุกนี่จนถึงตอนนี้มันกินเวลาหลายชั่วโมง จนตอนนี้มันเป็นเวลา 10 โมงเช้าแล้ว

    ใช่ ตอนนี้มันคือ 10 โมงเช้า ที่นี่มี 36 ชั่วโมงต่อวัน ตอนเย็นเวลา 18.00 นาฬิกา ส่วนตอนเช้าคือ 10.00 นาฬิกา

    ประตูปิดตัวลงพร้อมเผยให้เห็นฉากของโรงงานนรกที่ว่านี้

    ตอนนั้นหวังเย่าได้ปรากฏตัวขึ้นพร้อมชุดระดับ K

    สายตาของพวกคนขุดเหมืองเป็นประกายขึ้นมาราวกับหมาป่าที่ไม่ได้เห็นเหยื่อมาหลายวัน

    แน่นอนว่าพวกที่แข็งแกร่งนั้นไม่ได้สนใจหวังเย่ามากนัก พวกนั้นแค่มองหวังเย่าแล้วแสดงท่าทีเยาะเย้ยออกมา

    เหมืองแห่งนี้อยู่ระหว่างสันเขา

    ด้านหลังภูเขานี้มีกำแพงที่สูงกว่า 500 เมตรกำแพงนี้ทำขึ้นมาจากเหล็กกล้า แม้แต่มิสไซน์ก็ทำลายมันไม่ได้

    ภูเขาแห่งนี้มีป่าและแม่น้ำรวมถึงรังของสัตว์อสูรอยู่ด้วย บางที่ถูกจับจองโดยนักโทษที่นี่

    และสถานที่แห่งนี้แน่นอนว่าต้องมีแร่หนาแน่นที่สุด มันมีทั้งตึก สิ่งก่อสร้างและอาวุธดี ๆ ติดตั้งเอาไว้ พวกมันต่างก็ทำขึ้นมาจากแร่เหล็ก

    แร่พวกนี้ไม่ใช่แค่มีความสามารถในการป้องกันที่สูง แต่ยังมีความสามารถในการเติบโตราวกับสิ่งมีชีวิต

    ปืนที่หวังเย่าได้เห็นก่อนหน้านี้ก็ทำการกลืนกินพลังงานที่เหลือของเป้าหมาย เพื่อเพิ่มพลังให้กับตัวเองจนกลายเป็นอาวุธที่ทัดเทียมกับสัตว์อสูรได้

    ผลก็คือราคาของแร่นี้จึงสูงขึ้นมา ในทั้งจักรวาลมีดาวเคราะห์ไม่มากที่มีแร่แบบนี้ บอกได้ว่ามันหาได้ยากอย่างมาก

    ดาวทมิฬคือเหมืองที่ใหญ่ที่สุดในเขตนี้ พันธมิตรดวงดาวได้เสนอให้ที่นี่เข้าร่วมพันธมิตรเมื่อหมื่นปีก่อนแต่ถูกปฏิเสธ เพราะเมื่อเข้าร่วมพันธมิตรดวงดาวแล้วดาวทมิฬต้องส่งแร่หลายหมื่นลูกบาศก์เมตรให้กับพันธมิตรในแต่ละปี ในฐานะเจ้าของที่นี่แล้ว เผ่าจิ้งจอกมนุษย์จึงปฏิเสธคำเชิญนั้นไป

    เพื่อที่จะได้แร่มาให้ได้มากที่สุดในการลงทุนที่ต่ำที่สุด เหมืองแห่งนี้จึงแทบไม่ใด้ใช้เครื่องมือระดับสูงเลย พวกใช้แค่แรงงานคน

    เหมืองนี้มีพื้นที่กว่า 30,000 ตารางกิโลเมตร ขนาดเท่ากับหัวเซี่ย แต่มันมีไม่ถึง 2,000 ตารางกิโลเมตร ที่ใช้อุปกรณ์ในการขุดแร่

    ที่นี่ นักโทษที่ได้รับการลงโทษจากผู้คุมนั้นจะได้รับบาดเจ็บทางร่างกายอย่างสาหัว

    ที่แม่น้ำมีตุ่นกระดูกขาวที่คอยลากเรือขนาดใหญ่อยู่

    ยานสินค้าที่จะขึ้นบินนั้นจะมีนักโทษหลายสิบคนจะต้องกลายเป็นพลังงานเพื่อให้มันได้ขนส่ง

    บางคนถูกเปลี่ยนเป็นพลังงานเพื่อผลิตกระแสไฟฟ้า

    น่าอนาถจริง ๆ !

    เมื่อลมพัดผ่านเข้ามาก็เรียกสติของหวังเย่ากลับมาด้วย

    “แกขี้เกียจงั้นหรือ ! ”

    เพี๊ยะ !

    แส้ได้ถูกฟาดใส่มนุษย์กบที่นอนสลบอยู่กับพื้น

    “1 ! ”

    “2 ! ”

    “3 ! ”

    “น่าเบื่อจริง ๆ ฟาดแค่สองทีก็ตายแล้ว !”

    ทหารที่ดูแลในส่วนนั้นได้เรียกหมาป่าที่สูงกว่า 3 เมตร ออกมาสองตัวและพูดขึ้น “ของพวกแก”

    หมาป่านั้นมีขนเป็นหนาม ทันทีที่มันปรากฏตัวก็ทำให้พื้นดินสั่นไหวไปตาม หมาป่าทั้งสองเข้าไปกัดมนุษย์กบแล้วฉีกเนื้อของเขาออกก่อนจะกลืนเนื้ออีกฝ่ายเข้าไป

    หวังเย่าได้ใช้ระบบตรวจสอบหมาป่านั่นทันที

    ชนิด : เซอบิรุสตะกละเลเวล : 70ระดับ : สวรรค์ขั้นต้นสกิล : 1.คลั่ง โจมตีด้วยเขี้ยวและกงเล็บของมัน, 2. ดูดซับ ดูดซับอาหารอย่างรวดเร็ว มีประโยชน์ในการเก็บกวาดสนามรบ“ดูอะไร ไปได้แล้ว” ผู้คุมที่อยู่ข้าง ๆ ได้ลากหวังเย่าให้เดินออกไปต่อ

    มันมีกฎที่เหมืองแห่งนี้อยู่ว่า พวกคนที่ยืนไม่ไหวหลังจากที่ผู้คุมนับถึง 3 แล้ว พวกเขาจะกลายเป็นอาหารให้กับหมาของผู้คุมทันที

    โดยทั่วไปแล้วพวกผู้คุมไม่ได้อยู่ดูแลนักโทษตลอด พวกนั้นจะมาดูก็ตอนที่ไม่มีแร่มาส่งรึอาจจะส่งน้อยเกินไป จึงมาดูเพื่อทำการลงโทษ

    แน่นอนว่าหากทำงานตามที่มอบหมายให้ไม่สำเร็จ วันต่อไปก็จะไม่ได้อาหาร หากไม่รีบกินอาหารของตัวเองก็อาจจะโดนคนอื่นแย่งไป

    เหมืองแห่งนี้อนุญาตให้ฆ่ากันได้ แต่ทุกคนต้องทำตามกฎที่ตั้งเอาไว้

    นอน 00.00-09.00 นาฬิกามื้อเช้า 09.00-10.00 นาฬิกาทำงาน 10.00-15.00 นาฬิกาฆ่าเวลา 15.00-17.00 นาฬิกา (สามารถท้าสู้กับคนอื่นเพื่อแย่งชิงสิ่งของได้)

    มื้อเที่ยง 17.00-18.00 นาฬิกาทำงาน 18.00-28.00 นาฬิกาฆ่าเวลา 28.00-30.00 นาฬิกา (สามารถท้าสู้กับคนอื่นเพื่อแย่งชิงสิ่งของได้)

    มื้อเย็น 30.00-31.00 นาฬิกาเวลาว่าง 31.00-36.00 นาฬิกา

    นับรวมกันแล้วก็ทำงาน 15 ชั่วโมง เวลาสู้อีก 4 ชั่วโมง, กิน 3 ชั่วโมง, เวลาว่าง 5 ชั่วโมง และนอนอีก 9 ชั่วโมง

    เอาจริง ๆ แล้วการที่ถูกจัดอยู่ระดับ K นี้ หวังเย่าไม่รู้เลยว่าเขาจะรอดในสภาพแวดล้อมแบบนี้ไปได้นานแค่ไหนตึ้ม ตึ้ม…

    อยู่ในเหมืองก็มีเสียงเพลงดังขึ้น มันราวกับจะมีการประกาศอะไรขึ้นมาสักอย่าง

    มันคือการออกกำลังกายยามเช้า ความจริงมันควรจะมีทุกวัน สำหรับว่าจะนานแค่ไหนและมีบ่อยแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับผู้คุม

    มันเหมือนกับการฝึกของกองทัพมากกว่า จริง ๆ แล้วผู้คุมแค่อยากทรมานนักโทษเล่นก็เท่านั้น

    พวกจิ้งจอกที่นี่อ่อนแอกว่าคนในดาวนิบิรุ พวกนี้อยู่มาแค่ 5,000 ปี

    แต่นักโทษบางคนอยู่ที่นี่มากว่า 2,000 ปีแล้ว การโดนขังไว้ที่นี่บางคนได้เสียสติและจิตสำนึกของตัวเองจนสุดท้ายก็พัฒนาตัวเองจนกลายมาเป็นผู้คุมที่นี่ไป

    พวกเขาถึงกับลืมว่าตัวเองเป็นใคร

    “ไอ้หน้าใหม่ แกมานี่ มานั่งตรงนี้แล้วทำตามคนอื่น”

    ผู้คุมคนหนึ่งเดินเข้ามาหาและโยนหวังเย่าไปที่ท้ายแถว บังคับให้เขาร้องและเต้นไปกับพวกนักโทษคนแก่

    เขาทั้งลุกนั่ง, กระโดด, กลิ้งตัวไปมาและนอนหมอบกับพื้น

    “เรามันพวกขยะ เราถูกพวกผู้คุมมองว่าเป็นมดปลวก เมื่อไหร่ก็ตามที่เห็นผู้คุมก็ต้องร้องออกมาด้วยความกลัว..”

    ตอนแรกหวังเย่าไม่คิดจะทำเรื่องโง่เง่าแบบนี้ แต่เมื่อได้ยินเสียงปืน เขาก็ได้แต่ทำตาม

    ไกลออกไปมีนักโทษระดับ A อยู่ เขารู้สึกว่าการกระทำแบบนี้มันเสียศักดิ์ศรีตัวเอง เขาจึงปฏิเสธที่จะทำตามคำสั่งและสุดท้ายก็โดนผู้คุมยิงจนตาย

    เพลงเล่นขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมกับพวกนักโทษที่ลุกนั่งไปมาโดยมีซิดดี้ หัวหน้าผู้คุมนั่งจิบกาแฟและส่ายหน้าไปมาตามเพลง

    “เพลงนี้คือเพลงประจำของเหมืองยูเดของเรา”

    เลขาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พยักหน้าและพูดขึ้น “แน่นอน เพลงนี้น่ะเพื่อหัวหน้า หัวหน้าคือราชาของที่นี่”

    “อืม” ซิดดี้หลับตาลงและพยักหน้าด้วยความพอใจ “เล่นเพลงนี้อีก 2 รอบเพื่อให้นักโทษใหม่รับรู้ถึงความยิ่งใหญ่ของฉัน”

    “รับทราบ” เลขาได้เปิดเพลงนี้ซ้ำทันที

    แสงแดดสาดลงมายังเหมือง ภาพที่ดูงดงาม แต่ตอนนี้กลับมีนักโทษนับไม่ถ้วนได้กลิ้งไปมา พร้อมกับร้องเพลงนี้ตาม

    สุดท้ายเพลงก็จบลง หวังเย่าปัดฝุ่นตามตัวและมองไปที่หอคอยสูงตรงหน้า

    เมื่อออกกำลังกายยามเช้าเสร็จ หวังเย่าก็แบกกล่องของตัวเองเดินผ่านเอเลี่ยนตัวสูงคนหนึ่ง

    ด้วยขนาดที่ต่างกันนี้ หวังเย่าราวกับเด็กน้อยที่แบกกระเป๋าใบโตอย่างไรอย่างนั้น

    “ไอ้นี่อยู่ระดับ K ว่ะ”

    “ฉันพนันว่าไอ้เด็กนี่คงอยู่ไม่รอดถึงพรุ่งนี้แน่”

    “ฉันไม่คิดแบบนั้น” อีกคนค้านขึ้นมาและยิ้มก่อนจะพูดว่า “ ฉันพนันว่าอีกไม่นานมันจะโดนฆ่า” เขามองไปที่นาฬิกาบนหอคอยแล้วพูดต่อ “ฉันว่าอีก 5 ชั่วโมง มันจะหายไปจากโลกนี้”

    “ฟอเนอร์ แกดูถูกไอ้หนูนี่เกินไปหน่อยมรึเปล่า ? ”

    หวังเย่าเดินออกไปแต่หูของเขาก็ยังได้ยินคำพูดของพวกนั้นอย่างชัดเจน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “พวกมันคิดว่าฉันเป็นเด็กที่ได้แต่รอโดนรังแกรึไง” ทันทีที่เขาพูดจบเขาก็ต้องคิ้วขมวดอีกรอบ “บ้าเอ้ย ทำไมมันถึงรู้สึกคุ้นแบบนี้ ? ”

    เขาพบว่าที่พงหญ้าตรงหน้ามีคนสองคนคอยซุ่มโจมตีอยู่ ทั้งสองต่างก็อยู่ระดับ K เหมือนกันกับเขา

    “มีคนอยู่ในพงหญ้า ” หวังเย่าพูดขึ้นและอดไม่ได้ที่จะเดินหนีไป

    เขาพอเข้าใจกฎที่นี่คร่าว ๆ แล้ว โดยทั่วไปไม่มีใครกล้ามีเรื่องกันในเวลานี้ หากถูกพบว่ามีการต่อสู้กัน งั้นจะทำให้โดนลงโทษไม่ให้กินอะไร 3 วัน

    หากมีการตายเกิดขึ้นและถูกผู้คุมรู้เข้า พวกที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้จะโดนยิงทันที