รวยชั่วข้ามคืน?！ - ตอนที่ 181 ไปร่วมงานเลี้ยงหมู่บ้านด้วยกัน

บทที่181 ไปร่วมงานเลี้ยงหมู่บ้านด้วยกัน

“เมื่อกี้ขอบคุณนะ”ฉินหลั่งพูดกับหลินจู หลินจูไม่ได้มองไปที่ฉินหลั่งเลย และจัดการกับสิ่งที่เหลืออยู่ในกระทะ: “ขอบคุณฉันทำไม ฉันเห็นว่าผู้หญิงสองคนนั้นขวางหูขวางตา ไม่เกี่ยวอะไรกับนายเลย”

ทันใดนั้นฉินหลั่งก็รู้สึกละอายต่อหลินจู โดยนึกถึงว่าหลังจากทุกวันที่ตัวเองไปแล้ว ในรถฟู้ดทรัคก็จะมีหลินจูอยู่คนเดียว เธอก็คงจะเหงามาก

“ทั้งๆที่นายก็เก่งขนาดนี้ ทำไมเมื่อกี้นายถึงอดทนแล้วยอมพวกหล่อนล่ะ?” หลินจูจัดการเรียบร้อย นั่งลงบนเก้าอี้แล้วถาม ฉินหลั่งนิ่งอึ้งแล้วพูดว่า: “พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่ากันนะ แล้วยิ่งไปกว่านั้นพวกหล่อนว่าให้กับฉันไม่กี่คำเอง แล้วก็ไม่ได้ลงไม้ลงมือตบตีฉัน ฉันไม่อยากถือสาคนแบบพวกหล่อนหรอก ถ้าเกิดว่าฉันด่ามั่วๆไปทั่วเหมือนกับพวกหล่อน ฉันก็กลายเป็นคนแบบนั้นหรอกเหรอ?”

“หึ ความอดทนของนายก็มีมากเหมือนกันนะ ฉันเทียบกับนายไม่ได้เลย คนอื่นด่าฉันหนึ่งคำ ฉันจะด่าคืนพวกเขาสิบคำอย่างแน่นอน!”หลินจูยิ้มบางๆแล้วพูด

ฉินหลั่งไม่ได้พูดอะไร ในช่วงเวลาเจ็ดปีของ“การประเมินการฝึกทดสอบความยากจน” เขาต้องเผชิญกับการดูถูกและการพูดจาเสียดสี แม้แต่การกลั่นแกล้งอย่างอื่นอาจเป็นสิ่งที่ผู้คนมากมายคิดไม่ถึง

“ใช่แล้ว นี่ก็เดือนกว่าๆแล้ว ทำไมไม่เคยเห็นนายโทรหาคนที่บ้านเลยล่ะ? นายคงไม่ใช่ว่าเหมือนกับฉันนะ คนในครอบครัวตายหมด?”หลินจูถาม ฉินหลั่งรู้สึกสะเทือนใจเล็ก ในหัวของเขาก็มีใบหน้าของปู่ย่าพ่อและแม่ปรากฏขึ้นมา เจ็ดปีก่อนตั้งแต่ที่ตัวเองถูกส่งไปที่ฉางอานเพื่อการฝึกทดสอบความยากจน นอกจากไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ ที่เจอปู่อยู่ที่เกาะป่ายฮัวครั้งหนึ่ง พ่อกับแม่ยังไม่ได้เจอเลย

ฉินหลั่งก็เริ่มคัดจมูก ในดวงตามีน้ำใสเพิ่มขึ้นมา

“คนที่บ้านของนายทำไม่ดีกับนายหรือเปล่า?”จู่ๆหลินจูก็ถาม ฉินหลั่งอึ้ง แล้วพูด: “ไม่ใช่ ฉันแค่คิดคนที่บ้านของฉันถึงได้รู้สึกเศร้าใจ ทำไมล่ะ คนที่บ้านของเธอไม่ดีกับเธอเหรอ?”

หลินจูจ้องมองไปที่ฉินหลั่งด้วยความงุนงง เธอไม่เข้าใจคำพูดของเขาหมายถึงอะไร ดูเหมือนเธอจะนึกถึงบางอย่างอีกครั้ง ดวงตาก็เศร้าหมอง: “คนที่บ้านของฉันล้วนเป็นคนเหี้ยยิ่งกว่าคนเลวสักอีก นึกถึงพวกเขาฉันก็คันไม้คันมือ!”

ฉินหลั่งยิ่งสงสัยมากขึ้น คิดไม่ถึงว่าหลินจูจะมีความรู้สึกแบบนั้นกับคนในครอบครัว: “คนในครอบครัวของเธอทำอะไรให้เธอ ทำไมถึงทำให้เธอคิดแค้นผูกพยาบาทพวกเขาขนาดนี้?”หลินจูเหลือบมองไปที่ฉินหลั่งด้วยความเกลียดชัง: “อย่าพูดถึงพวกเขากับฉัน พวกเขาตายไปแล้ว ตายไปหมดแล้ว!”

เมื่อหลินจูพูดเสร็จ ตัวเองก็หยิบเหล้ามาคอนเทนเนอร์หนึ่งขวด และเดินออกจากรถฟู้ดทรัค ฉินหลั่งกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป อยากตามออกไป หลินจูตะโกนมาว่า: “ไสหัวไปนะ ดูร้านให้ฉันดีๆด้วย ถ้าฉันกลับมาเห็นว่านายขี้เกียจ ฉันหักเงินสายหนึ่งพันหยวน!”

พูดจบ หลินจูก็เดินออกไปไกลข้างนอกคนเดียว หลังจากที่เธอกลับมามันเป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมง หลินจูก็กลับมาเป็นหลินจูคนเดิม ยกมือวาดเท้าให้กับฉินหลั่ง แม้ว่าจะถูกหลินจูเตะ แต่เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่เป็นอะไรของเธอ ในใจของฉินหลั่งก็รู้สึกมีความสุขมาก

ในตอนกลางคืนเมื่อตัวเองกลับไปถึงที่บ้านเช่า ฉินหลั่งก็นอนอยู่บนเตียงและตรวจสอบข้อมูลของมหาวิทยาลัยเจียงหนาน มหาวิทยาลัยเจียงหนานซึ่งตั้งอยู่ที่หลินอาน ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยในมณฑลเจ้อเจียงรองจากมหาวิทยาลัยเจ้อเจียง อีกไม่กี่วันก็จะเริ่มเปิดเรียนแล้ว ฉินหลั่งคิดว่า หลังจากนี้สามารถไปทำธุรกิจเพิ่มแถวๆมหาวิทยาลัยเจ้อเจียงได้ แบบนี้ โอกาสที่จะได้เจอกับหลงหลิงก็มากขึ้น

ฉินหลั่งวางโทรศัพท์มือถือลงและกำลังจะนอน จู่ๆโทรศัพท์มือสว่างเปิดขึ้นมา เมื่อฉินหลั่งเห็นว่าเป็นหมายเลขของมณฑลเจ้อเจียง ก็เดาไม่ออกว่าเป็นใคร

ฉินหลั่งยังคงหยิบมันขึ้นมาแล้วรับสาย

“ฮัลโหล ฉินหลั่ง ฉันฝู้โยวเองนะ”เสียงของฝู้โยวดังมาจากโทรศัพท์

“ฝู้โยว! เธอมีเบอร์โทรฉันได้ยังไง?”ฉินหลั่งถามอย่างสงสัย

“อ๋อ เรื่องนี้ง่ายมากเลย ตอนนี้ในqqและวีแชตก็ผูกติดกับหมายเลขโทรศัพท์ทั้งนั้น ฉันให้คนช่วยเจาะบัญชีวีแชตของนาย ก็ตรวจสอบได้แล้ว”

“อ๋อ มีอะไรเหรอ?”จู่ๆฉินหลั่ง ก็ถามถึงความตั้งใจของฝู้โยวที่โทรมา ตัวเองกับเธออยู่ในช่วงมัธยมก็ไม่ได้สนิทอะไรกัน ทำไมเธอถึงโทรมาหาตัวเองได้

“คือแบบนี้นะ พรุ่งนี้ที่โรงแรมเคมปินสกี้มีงานเลี้ยงหมู่บ้านของพวกเราคนฉางอาน วันนี้เจอนาย ฉันอยากให้นายไปด้วยกัน คนร่วมงานส่วนใหญ่ก็เป็นพวกเราคนฉางอานที่อาศัยใช้ชีวิตอยู่ในหลินอาน ก็ความช่วยเหลือสำหรับนายได้ด้วย ไปด้วยกันเถอะนะ?”ฝู้โยวกล่าว

“ฉันไม่ไปล่ะ เธอไปเองเถอะ ขอบคุณ….”ใจของฉินหลั่งก็อยากไปจะร่วมงาน แต่กระเป๋าเงินที่น่าอายไม่ยอมให้เขาไป

“อ๋อ นายนี่มันน่าเบื่อจริงๆ ปฏิเสธคำเชิญของสาวสวยอย่างฉันได้ยังไง? ตอนนี้นายยังปริญญาตรีอยู่ใช่มั้ย? ไม่เข้าใจอารมณ์ของนายจริงๆ”ฝู้โยวว่าให้ฉินหลั่ง แล้วพูดว่า: “นายกลัวว่าจะไม่มีเงินจ่ายค่าอาหารใช่มั้ย? นายสบายใจได้ นายไม่ต้องออกเงิน งานเลี้ยงหมู่บ้านครั้งนี้จะมีเจ้านายคนหนึ่งเลี้ยง สามารถไปได้หนึ่งร้อยคน นายก็ไปด้วยกันเถอะ”

“เอ่อ….”ฝู้โยวก็ตั้งใจชวนเขาขนาดนี้แล้ว ฉินหลั่งรู้สึกไม่สบายใจหากจะปฏิเสธ เนื่องจากว่าเขาไม่เรื่องอะไรกับฝู้โยว แล้วเขาก็ไม่ต้องจ่ายเงิน หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ฉินหลั่งก็พูด: “ก็ได้ ฉันจะไปกับเธอ”

“เยี่ยม พรุ่งนี้สองทุ่ม ที่โรงแรมเคมปินสกี้ห้องวีไอพี304 นายมาเองนะ”หลังจากฝู้โยวพูดจบ ก็วางสายไป

ในเวลานี้ฝู้โยวกำลังนั่งอยู่กับเถียนซิงในร้านเครื่องดื่มที่ถนนค้าขายกำลังดื่มชานมอยู่

“เถียนซิง ทำไมเธอต้องให้ฉันชวนฉินหลั่งมาด้วย เธอบอกว่าเกลียดเขาไม่ใช่เหรอ?”ฝู้โยวถามอย่างสงสัย

“ใช่แล้ว เป็นเพราะว่าฉันเกลียดเขามาก ดังนั้นฉันถึงต้องให้เขามา”เถียนซิงพูดขณะดูดชานมไปด้วย

“เอ่อ….”ทันใดนั้นฝู้โยวก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เธอรู้สึกว่าโทรศัพท์ที่ตัวเองเพิ่งโทรออกไปนั้นกำลังทำร้ายฉินหลั่ง ฝู้โยวพูดเบาๆ: “อันที่จริงพวกเราก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลาย ตอนมัธยมปลายเกิดความไม่พอใจ แค่ยิ้มนิดมันจะผ่านไป เธอคิดว่าไง”

“มันไม่ใช่”เถียนซิงก็จ้องมองฝู้โยวอย่างกะทันหัน: “ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเขา มหาวิทยาลัยตอนนั้นที่ฉันเข้าเรียน อาจจะเป็นมหาวิทยาลัยปักกิ่งและมหาวิทยาลัยชิงหัว แต่ตอนนี้มหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่คืออะไร? มหาวิทยาลัยสู้หยินของหลินอาน วิถีชีวิตทั้งชีวิตของฉันเปลี่ยนไปแล้ว หึ ฝู้โยว เธอรู้ไหมว่าด้วยเหตุนี้ ครอบครัวและเพื่อนๆของฉันจึงหัวเราะเยาะฉันมาเป็นเวลาสองปี สิ่งเหล่านี้เป็นแบบนี้ก็เพราะฉินหลั่ง และฉันต้องการให้ทุกคนหัวเราะเยาะ ให้เขาได้ลิ้มลองรสชาติแบบนั้นมันเป็นยังไง?”

“เอ่อ….”ฝู้โยวเข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นในตอนนั้น แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉินหลั่ง ก็เพราะว่าในห้องสอบ ปากกาของเถียนซิงไม่ออก ซึ่งทำให้ความคิดพังทลาย เมื่อถึงตัวเองในอนาคตอาจจะมี เรื่องต้องพึ่งพาเถียนซิง ฝู้โยวจึงหยุดพูด

ในวันรุ่งขึ้น ฉินหลั่งและหลินจูขับรถฟู้ดทรัคไปที่จุดชมวิวของเขตซีหู เขตซีหูเป็นจุดชมวิวที่มีชื่อเสียงในประเทศ ช่วงนี้เป็นช่วงสิ้นสุดของวันหยุดฤดูร้อน ผู้คนรีบออกเดินทางในช่วงเวลาสุดท้ายนี้มาท่องเที่ยว จำนวนนักท่องเที่ยวในวันนี้มีมาก ธุรกิจของฉินหลั่งพวกเขาก็ดีมากเช่นกัน

เมื่องานยุ่งจนถึงหนึ่งทุ่ม มีลูกค้าหลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ในเวลานี้ฉินหลั่งต้องบอกกับหลินจูว่า ตัวเองต้องไปที่โรงแรมก่อนเพื่อร่วมงานเลี้ยงหมู่ หลินจูไม่อนุญาต แต่ตัวเองก็รับปากฝู้โยวว่าจะไปงานเลี้ยงคืนนี้ เขาไม่อยากผิดสัญญา ท้ายที่สุด หลินจูหักเงินของเขาไปสองร้อยหยวน ฉินหลั่งถึงออกไปได้

เดิมทีเขาวางแผนไว้เป็นอย่างดี ก่อนจะไปก็จะอาบน้ำ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดหนึ่งชุด ตอนนี้เวลาก็สายมากแล้ว ฉินหลั่งก็เลยต้องไปที่โรงแรมเคมปินสกี้ในสภาพเช่นนี้

ระหว่างที่รอรถประจำทางที่ป้ายรถเมล์ โทรศัพท์มือถือของฉินหลั่งก็ดังขึ้นมา ฉินหลั่งหยิบขึ้นมาดู ไม่ใช่หมายเลขโทรศัพท์ของฝู้โยว เขากดปุ่มรับสาย

“หลั่งเอ๋อ”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากโทรศัพท์ เมื่อได้ยินการเรียกที่คุ้นเคยและเสียงที่แปลก หัวสมองของฉินหลั่งก็มึนงงไปเลย และเขาก็แข็งทื่อตัว

“หลั่งเอ๋อ….”ผู้หญิงคนนั้นพูดอีกครั้ง ฉินหลั่งยังไม่ตอบสนอง เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าสิ่งที่ตัวเองได้ยินนั้นเป็นความจริง

“หลั่งเอ๋อ ลูกเป็นอะไร นี่แม่เองนะ ลูก ลูกเป็นอะไร เป็นอะไรทำไม่พูด…..”ผู้หญิงคนนั้นที่พูดอยู่ในโทรศัพท์ เสียงของเธอฟังดูกังวลเล็กน้อย และฉินหลั่งเริ่มคัดจมูก

“แม่….”ในคอของฉินหลั่งร้อนผ่าว ราวกับมีเนื้องอกร้อนจุขึ้นมา เขาพูดอย่างได้ยากลำบาก โดยไม่รู้ตัวว่า น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา ฉินหลั่งเช็ดมันออกด้วยแขน แต่น้ำตาก็ไหลรินอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

“ฮัลโหล เด็กดี แม่คิดถึงลูกมาก”แม่ฉินจ้าวหมิงหมิงกล่าว

“ผมก็คิดถึงแม่ครับ”ฉินหลั่งสะอึกสะอื้น

“เอาล่ะ ลูก เดี๋ยวเราก็เจอกันแล้ว ตอนนี้แม่มาถึงที่หลินอานแล้ว ลูก แม่จองห้องวีไอพีไว้ที่โรงแรมเซก้า ลูกมาที่นี่ มาให้แม่เจอลูกหน่อย….”

“จริงเหรอครับ แม่ แม่มาที่หลินอานแล้วเหรอ!”ฉินหลั่งดีใจมาก หลังจากได้ยินคำตอบยืนยันจากแม่ ฉินหลั่งก็พูด: “แม่ครับ ตอนนี้ผมมีนัดกับคนอื่น จะต้องไปร่วมงานเลี้ยง รอผมไปงานเลี้ยงเสร็จแล้ว ผมก็จะรีบไปหาแม่ทันที”

“งานเลี้ยงอะไร ไม่ไปก็จบเรื่องเล็กๆแค่นี้เอง”จ้าวหมิงหมิงพูด

“แม่ครับ ผมรับปากกับเพื่อนของผมแล้วว่าจะไป แม่และพ่อเคยสอนผมตอนเด็กๆว่า พูดออกมาแล้วต้องทำให้ได้ไม่ใช่เหรอครับ? ผมร่วมงานเลี้ยงเสร็จแล้วก็จะไปหาแม่ครับ”ฉินหลั่งพูด

“เด็กดี คำพูดของแม่ยังจดจำไว้ในใจ ก็ได้ ลูกไปงานเลี้ยงเถอะ พอดีว่าแม่เองก็อยากไปหาคนคนหนึ่งเจราจาด้วย เสร็จจากงานเลี้ยงแล้ว ก็รีบมาเจอแม่ทันทีนะ”จ้าวหมิงหมิงพูด

ฉินหลั่งรับปาก ถึงค่อยวางสายไป วางสายไปแล้ว ดวงตาของฉินหลั่งยังคงแดงก่ำ ทุกคนรอบๆสถานีมองไปที่ฉินหลั่งด้วยความประหลาดใจ สงสัยว่าแม่กำลังมาหาที่หลินอานเพื่อเยี่ยมเขาหรือไม่? ต้องตื่นเต้นมากขนาดนี้เลยเหรอ?

รถประจำทางมาแล้ว ฉินหลั่งกระโดดขึ้นไป หาที่นั่งแล้วนั่งลง มองไปที่วิวถนนผ่านบานหน้าต่าง ฉินหลั่งนิ่งอึ้ง ความคิดตอนนี้เต็มไปด้วยภาพของการอยู่กับแม่เมื่อตอนยังเป็นเด็ก

ฉินหลั่งจำได้ว่าแม่รักเข้มงวดและรักตัวเองมาก มีครั้งหนึ่ง เขาเล่นกับลูกพี่ลูกน้อง ไม่ทันได้ระวังทำให้ลูกพี่ลูกน้องมีบาดแผล อาพาลูกพี่ลูกน้องมาถามเอาผิด จะตีฉินหลั่ง แต่แม่ก็ไม่ยอม แล้วพูดเหตุผลมากมายออกมา จนทำให้อาออกไปด้วยความโกรธ แต่หลังจากที่อากลับไปแล้ว แม่ก็ให้ ฉินหลั่งนั่งหันหน้าเข้ากำแพงแล้วสำนึกถึงความผิด ฉินหลั่งยืนไปทั้งเช้า แม่ถึงยอมปล่อยเขาไป

ตอนฉินหลั่งอายุหกขวบ พ่อแม่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นหัวหน้ารับผิดชอบตระกูลของภาคยุโรปใต้ หลังจากออกจากประเทศ ตรุษจีนของทุกปีถึงจะได้เจอฉินหลั่ง ตั้งแต่ฉินหลั่งเข้าร่วม “การฝึกทดสอบความยากจน” ก็เจ็ดปีแล้ว คนในครอบครัวก็ไม่เคยพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกเลย

เมื่อนึกถึงในวัยเด็ก ฉินหลั่งก็อดไม่ได้ที่จะโหยหา ในเวลานี้ รถประจำทางก็มาถึง

ฉินหลั่งลงมาจากรถประจำทาง ก็เห็นตึกสูงจากระยะไกล นั่นคือโรงแรมเคมปินสกี้

ฉินหลั่งเดินไปที่โรงแรม ถึงชั้นล่างของโรงแรม กำลังจะเข้าไป ทันใดนั้นก็เห็นด้านข้างของโรงแรม มีหญิงชราคนหนึ่งเข็นจักรยานอยู่ บนจักรยานถูกกองสูงไปด้วยขวดพลาสติกและกล่องกระดาษลูกฟูก หญิงชราไม่ทันได้ระวัง ทำขวดพลาสติกและกล่องกระดาษลูกฟูกหล่นลงมา แล้วกระจายเต็มพื้น ฉินหลั่งรีบเข้าไป ช่วยหญิงชราเก็บของขึ้นมา

ในระหว่างที่เก็บของ ฉินหลั่งก็พูดคุยกับหญิงชรา ถึงได้รู้ว่า ลูกชายของหญิงชราเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต

“ขอบใจมากพ่อหนุ่ม”หญิงชราขอบคุณฉินหลั่ง เมื่อเห็นฉินหลั่งก็เคลิบเคลิ้ม ดวงตาก็เปียกชุ่ม แล้วพูดว่า: “ถ้าเกิดว่าลูกชายของฉันยังอยู่ ก็คงจะเหมือนกับเธอ พ่อหนุ่ม เธอสามารถเรียกฉันว่าแม่ได้มั้ย?”

ฉินหลั่งมองไปที่ดวงตาที่เปล่งประกายด้วยความคาดหวังของหญิงชรา และเมื่อนึกถึงว่าตัวเองกับแม่ก็แยกจากกันมาเจ็ดปีแล้ว แต่ก็ยังคงเศร้ามาก แต่หญิงชราต้องแยกจากลูกชายอยู่คนล่ะภพชาติ ทุกข์ยากแค่ไหนในวัยชรา

“แม่….”เสียงตะโกนนี้ออก สัมผัสถึงความรักของฉินหลั่ง และฉินหลั่งก็อดไม่ได้ที่น้ำตาจะไหลออกมา

“อืม…..”หญิงชรายิ้มทั้งน้ำตา แล้วเธอก็หยิบเงินสิบหยวนออกมาจากกระเป๋า: “พ่อหนุ่ม เธอรับไว้เถอะ หญิงชราขอบคุณเธอมากนะ”

ฉินหลั่งไม่สามารถยอมรับได้ แต่หญิงชรายืนยันที่จะมอบมันให้กับฉินหลั่ง ฉินหลั่งรู้ดีว่าถ้าไม่รับไว้ในใจของหญิงชราคงจะเป็นทุกข์ ก็เลยพูดว่าขอบคุณครับ แล้วรับไว้ หญิงชราเข็มรถออกไปอย่างสั่น ฉินหลั่งเช็ดน้ำตา และเดินเข้าไปที่โรงแรม

ในรถBMWไม่ไกล คนขับรถพูดกับเจ้านายที่นั่งอยู่แถวด้านหลัง: “เจ้านาย ตอนนี้วัยรุ่นพวกนี้ก็หน้าด้านจริงๆ แค่ช่วยหญิงชราเก็บขวดพลาสติก จะยังหน้าด้านของเงินสิบหยวน คนคนนี้คงจะคิดถึงเรื่องเงินจนเป็นบ้าล่ะมั้งเนี่ย?”