นิยายย้อนชีวิตพิชิตเซียน ย้อนชีวิตพิชิตเซียน – บทที่ 72 : สองพันล้าน

บทที่ 72 : สองพันล้าน

ซูอานก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับโน้มตัวลงหยิบปืนพกขึ้นมาหนึ่งกระบอก จากนั้นจึงบิดข้อมือเล็งไปทางเหอหลิงซี

เหอหลิงซีก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวังดูเหมือนเธอเองก็รู้ตัวว่าคงไม่อาจรอดชีวิตไปจากที่นี่ได้

ซูอานก้าวเข้าไปใกล้เหอหลิงซีพร้อมกับสั่งด้วยน้ําเสียงนิ่งเรียบ “ยกมือขึ้น!”

เหอหลิงซีค่อยๆยกมือขึ้นพาดไว้ที่หลังศรีษะเวลานี้ดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองใจก่อนหน้านี้มีเพียงร่องรอยของความรู้สึกผิดหวังและท้อแท้ปรากฏอยู่เท่านั้น

“เจ้าคงกําลังนึกเสียใจกับสิ่งที่ทําลงไปเมื่อครู่สินะ?”

ร่างกายของเหอหลิงซีถึงกับสันเที่มมากยิ่งกว่าเดิมเธอพยักหน้าพร้อมกับตอบเสียงเบา “ใช่ค่ะ!ฉันเสียใจแล้วก็เสียใจมากคิดไม่ถึงว่าคุณจะทั้งเก่งและแข็งแกร่งมากขนาดนี้!”
แต่เหอหลิงซีก็ถึงกับต้องประหลาดใจและตกใจอีกครั้ง เมื่อได้ยินซูอานตอบกลับมาว่า“เอาล่ะผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิดเจ้าลุกขึ้นเถิด!”

เหอหลิงซีได้แต่ตกตะลึง ในขณะที่ซูอานยังช่วยพยุงร่างของเธอที่ทรุดลงกองกับพื้นนั้นให้ลุกขึ้นยืนอีกทั้งยังช่วยปัดฝุ่นที่ติดตามร่างกายออกให้ด้วย

เหอหลิงซีได้แต่คิดในใจว่า เด็กหนุ่ม คนนี้อาจจะชื่นชอบและหลงใหลในรูปร่างหน้าตาของเธอก็เป็นได้ ทําให้เริ่มรู้ สึกมีความหวังขึ้นมาในใจบ้างเล็กน้อยเธอรีบยืนบิดร่างอรชรอ้อนแอ้นของตน ให้เป็นรูปตัว S พร้อมกับทําสีหน้ายั่วยวน

แต่น่าเสียดายที่ซูอานกลับไม่สนใจที่ จะมองเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งไม่มีท่าทีบ่งบอกว่าสนอกสนใจในตัวเธอเลยด้วย ซ้ําไป

“คุณชายซู หากคุณปล่อยฉันไป ฉัน รับปากว่าจะให้ทุกอย่างที่คุณขอ..”

ระหว่างที่พูดด้วยน้ําเสียงและท่าทาง ยั่วยวนออกไปนั้น ใบหน้าของเหอหลิงซีก็แดงกําด้วยความอับอายที่ต้องทําตัวราวกับผู้หญิงอย่างว่า..

และเวลานี้ดวงตาทั้งสองข้างของเธ อก็เป็นประกายด้วยน้ําตาที่รื้นขึ้นมา เห อหลิงซีทําตัวอ่อนแอและน่าสงสาร อย่างยิ่ง หากใครได้พบเห็นเธอเวลานี้คงต้องอยากเข้าไปปกป้องอย่างแน่นอน 4
นับว่าการแสดงของเหอหลิงซีนั้นเข้า ขั้นควรจะได้รางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมเลยทีเดียวเพราะเธอสามารถตีบทหญิง สาวผู้อ่อนแอได้แตกกระจุย

“จะให้ทุกอย่างที่ข้าต้องการงั้นรึ?”

ซูอานจ้องหน้าเหอหลิงซีพร้อมกับ ถามขึ้นยิ้มๆ และดูเหมือนเขาเองก็พอที่จะคาดเดาจิตใจของเหอหลิงซีได้อย่าง แม่นยําเช่นกัน

เหอหลิงซีนั้นมีอาการตื่นเต้นไม่น้อย ความจริงแล้วเธอเองก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจหรือโกรธแค้นอะไรซูอานนักอีกทั้งซูอานก็ไม่ใช่คนหน้าตาน่าเกลียดอะไรมหนําซ้ํายังแข็งแกร่งเก่งกาจมีพลังเหนือ ธรรมชาติอีกด้วยหากจะตกเป็นของผู้ชายเช่นนี้ก็ไม่น่าจะใช่เรื่องเสียหายอะไร..

“เจ้าไปได้แล้ว!”

เหอหลิงซีถึงกับงุนงง และแทบทรุ ดลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง เพราะคําตอบสั้นๆของซูอานกลับทําให้เธอรู้สึกทั้งอับอายแล้วก็เสียหน้า

“หะ?! คุณว่าพูดว่าอะไรนะ?!”

เหอหลิงซีร้องอุทานออกมาเสียงดัง และกําลังงุนงงว่าซูอานปล่อยเธอไปง่ายๆ โดยไม่ต้องการสิ่งตอบแทนเลย อย่างนั้นหรือ?

“เจ้าบอกว่าปู่ของเจ้าป่วยหนักไม่ ใช่รึ?”

หลังจากที่ซูอานเอ่ยเตือนเหอหลิงซี ให้ได้สติ เธอจึงได้แต่คิดในใจว่า จากนี้ ปเธอต้องไม่คิดถึงแต่เรื่องปกป้องตัวเองจนลืมเรื่องของชายชราไปแต่ในระหว่างนั้นซูอานก็พูดขึ้นว่า..

“ข้าสามารถรักษาเขาให้หายได้!”

เหอหลิงซีไม่ได้นึกสงสัยในความสา มารถของซูอานเลยแม้แต่น้อยเธอเห็นเขาต่อสู้กับงูยักษ์ที่ดุร้ายเช่นนั้น ด้วยตาตัวเอง มีหรือที่จะไม่สามารถรักษาอาการเจ็บป่วยได้อีกทั้งเวลานี้เขาก็มีสมบัติล้ําค่าที่ได้มาจากใต้บ่อโลหิตมังกรอยู่ในมือด้วย..

“คุณจะยอมช่วยรักษาปู่ของฉันจริงๆเห รอคะ?”

“ตอนนี้ชีวิตของฉันก็อยู่ในกํามือของคุณแล้วคุณต้องการอะไรตอบแทนก็พูดออกมาได้เลย..” เหอหลิงซีร้องบอกด้วยท่าที่เขินอาย

ซูอานจ้องลึกลงไปในดวงตาของเหอหลิงซีก่อนจะตอบไปว่า “เจ้าต้องใช้เงินมาแลกเท่านั้น..”

เหอหลิงซีถึงกับอึ้งไป และได้แต่คิด สงสัยในใจว่า เป็นไปได้อย่างไรที่คนเก่งรอบด้านอย่างซูอานจะขาดแคลนเงินทอง..

แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เวลานี้ซูอานกํา ลังขาดแคลนเงินทองอย่างมากถึงแม้เขาจะรีดไถจากผู้ฝึกยุทธกลุ่มนั้นมาได้ราวสองสามร้อยล้านแต่ในการจะสร้างค่ายกลกักเก็บพลังนั้นก็ต้องใช้เงินจํานวนไม่น้อยเลยทีเดียว

เมื่อเห็นว่าท่าทางของซูอานดูไม่ เหมือนคนพูดเล่น เหอหลิงซีก็ถึงกับดวง

ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที เพราะหาก เป็นเช่นนี้ปู่ของเธอก็มีหวังที่จะหายและหากซูอานต้องการเงินก็ยิ่งง่ายสําหรับ เธอ เพราะเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาสําหรับสกุลเหอเลยแม้แต่น้อย..

“ไม่ทราบว่าคุณชายซูต้องการเงินจํา นวนเท่าไหร่?” เหอหลิงซีเอ่ยถามออกไปอย่างตรงไปตรงมา

“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าชีวิตเจ้ากับปู่ของเจ้า มีค่าเพียงใด?”

เหอหลิงซีได้แต่แอบคิดอยู่ในใจว่า ชายหนุ่มผู้นี้คงตั้งใจที่จะรีดไถเธอเป็นแน่แต่ในเมื่อเวลานี้ชีวิตของเธอกับปู่อยู่ในกํามือของเขา เธอจึงไม่อาจทําอะไรได้

เหอหลิงซีพูดขึ้นด้วยน้ําเสียงที่ไม่มั่น ใจนัก “ชีวิตของฉันห้าสิบล้านของปู่อีกห้าสิบล้าน รวมเป็นหนึ่งร้อยล้าน ตกลง มั้ย?”

ซูอานยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าไปมา เขา จะพอใจกับตัวเลขเพียงแค่นี้ได้อย่างไรกันเล่า?

เหอหลิงซีขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยจากนั้นจึงยื่นมือออกมาสองนิ้วพร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยความยากลําบาก“เอ่อ.. สองร้อยล้านเป็นไง?”

เงินสองร้อยล้านเริ่มไม่ใช่จํานวนน้อยๆ แล้วแม้ว่าสกุลเหอจะมีเงินทรัพย์สินนับหมื่นล้านก็จริงและเงินสดที่ใช้หมุนเวียนสองถึงสามพันล้านนั้นก็ต้องใช้ในสกุลเหอทั้งหมดในส่วนของเธอก็จะมีอยู่เพียงแค่สองร้อยล้านเท่านั้น

แต่ซูอานกลับยังคงส่ายหน้าไปมาเขายังคงไม่พอใจกับจํานวนเงินสองร้อยล้าน..

“ชีวิตของเจ้าไม่ได้มีค่าอะไรนัก แต่ชีวิตปู่ของเจ้านั้นมีค่ามากทีเดียว!”

เหอหลิงซีกัดฟันกรอด ในที่สุดก็เสนอราคาใหม่อีกครั้ง “ห้าร้อยล้าน นี่เป็นราคาสูงสุดที่ฉันจะสามารถจ่ายได้แล้ว!”

ซูอานยกนิ้วมือชูขึ้นสองนิ้ว พร้อมกับตอบยิ้มๆ “สองพันล้าน!”

“สองพันล้าน!”

เหอหลิงซีร้องอุทานออกมาเสียงดังเธอรู้ว่าครั้งนี้ซูอานคงต้องรีดไถเธอแน่แต่ก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะเรียกร้องจํานวนเงินที่มากมายมหาศาลถึงเพียงนี้!

“คุณชายซูคะ ฉันจะไปหาเงินสองพันล้านมาจากที่ไหน?” เหอหลิงซีร้องคร่ําครวญออกมา

“อะไรกัน.. สกุลเหอมีทรัพย์สินมากมายเป็นหมื่นล้าน แต่กลับลังเลกับเงินเพียงแค่สองพันล้านงั้นรึ?”

“ไม่ใช่อย่างนั้น.. สกุลเหอมีทรัพย์สินโดยรวมเป็นหมื่นล้านก็จริง แต่ฉันก็ไม่ ได้มีอํานาจในการตัดสินใจเรื่องเงินเพียงคนเดียว!

ซูอานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็พูดขึ้นว่า“ถ้าเช่นนั้นข้าจะทํางานก่อนแล้วค่อยเก็บเงินกับเจ้าที่หลัง!”

เหอหลิงซีจ้องมองซูอานอย่างงุนงงและไม่เข้าใจ..

“ข้าจะทําการรักษาปู่ของเจ้าให้ก่อนหากการรักษาได้ผลเป็นที่น่าพอใจ เจ้าจึงค่อยจัดการโอนเงินค่ารักษาให้กับข้า หลังจากนั้นหนึ่งเดือน..”

เหอหลิงซีถึงกับใจเต้นแรง เพราะคิดไม่ถึงว่าซูอานจะกล้าเสนอเงื่อนไขเช่นนี้ออกมาคําพูดเช่นนี้บ่งบอกถึงความ เป็นคนใจกว้างของซูอานและแน่นอนว่าเหอหลิงซูจะไม่ยอมพลาดโอกาสดีๆเช่นนี้แน่เธอรีบตอบตกลงอย่างรวดเร็ว

“ตกลง!”

ซูอานยิ้มออกมาพร้อมกับยื่นมือออกไปให้เหอหลิงซีจับแทนสัญญาณแห่งมิตรภาพเหอหลิงซีรีบยื่นมือของตนเองออกมาจับมือของซูอานเขย่าเช่นกันพร้อมกับจ้องมอบซูอานด้วยแววตาชื่นชม

“จําไว้ว่าบ้าให้เวลาเจ้าหนึ่งเดือนเท่านั้นอย่าลืม! หากเจ้าไม่จ่ายเงินตรง เวลา เจ้าจะต้องชําระดอกเบี้ยให้กับข้าด้วย..”

เหอหลิงซีพยักหน้าหงักๆและแกล้งกระเซ้าซูอานว่า “คุณชายซู หรือต้องให้ฉันทําหนังสือสัญญาให้มั้ย?”

ซูอานส่ายหน้าพร้อมตอบกลับไปทันที“ไม่จําเป็น.. ดูจากลักษณะของเจ้าแล้วเจ้าเป็นผู้ที่เชื่อถือได้!มอบที่อยู่ของเจ้ามาให้ข้าหลังจากข้าปรุงโอสถสําหรับรักษาปู่ของเจ้าเสร็จแล้วข้าจะส่งไปให้..”

หลังจากมอบที่อยู่ให้กับซูอานแล้วเหอหลิงซีก็รีบวิ่งหายออกไปอย่างรวดเร็ว..

และเมื่อเห็นเหอหลิงซีวิ่งออกไปแล้วในที่สุดซันกูก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ําเสียงกระวนกระวายใจ “คุณชายซูปล่อยเธอไปได้ ยังไงกันเล่า? เชื่อผมสิหลังจากกลับไปแล้วเธอจะต้องกลับมาคิดบัญชีกับพวกเราสองคนแน่ๆหรือไม่ถ้าได้ยาไปแล้วก็คงเงียบหายเข้ากลีบเมฆ!”

ซูอานยิ้มออกมาพร้อมกับพูดขึ้นว่า“ถ้านางทําเช่นนั้นจริงๆ ข้านี่ล่ะจะเป็นฝ่ายไปหานางถึงที่บ้าน!”

เมื่อสัมผัสได้ถึงความเด็ดขาดในแววตาของซูอานซันกจึงสามารถเข้าใจได้ทันทีและได้แต่นึกชื่นชมซูอานมากยิ่งขึ้นนี่ต่างหากคือบุคลิกของผู้กล้าที่มั่นใจว่าตนจะสามารถควบคุมทุกสิ่งให้เป็นดั่งใจได้!

“รีบไปกันดีกว่า พวกเราต้องรีบออกไปจากที่นี่โดยเร็ว!”

ทั้งสองคนเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางลงเขาที่ใช้เดินขึ้นมาในคราวก่อนเมื่อไปถึงที่จอดรถซันกก็ขับรถ Aston Martin Lagonda กลับไปพร้อมกับซูอานทันที

ความจริงซันกไม่อยากจะขับรถคันนี้มาเพราะหวาดกลัวเนื่องจากรถคันนี้เป็นของตี้เตาแต่ซูอานไม่ได้นึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย!