ตอนที่ 23 ดวงตาวิเคราะห์ 

มุมของมิโดริคาวะ

 

「รุ่นพี่มิโดริคาวะ โหดร้ายที่สุดเลยค่ะ อยู่ๆก็มาส่งของแบบนี้ให้กันได้ไง!」

 

 

「เมกุโระ เธอรีบวิเคราะห์มันก่อนที่จะสายเกินไปเดี๋ยวนี้เลย โดยเฉพาะพวกโซเม็งนั่น」

 

 

รุ่นพี่คาโต้บอกให้เมกุโระทำการวิเคราะห์

 

 

 

เมกุโระเองก็เคยเป็นอดีตนักสำรวจไม่ต่างอะไรกับมิโดริคาวะ เธอจึงมีสกิลเฉพาะตัวเหมือนกัน

 

โดยสกิลเฉพาะตัวของเธอก็คือ『ดวงตาวิเคราะห์』มันคือสกิลที่สามารถใช้เครื่องมือในการตรวจสอบสิ่งต่างๆเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ละเอียดมากขึ้น ยกตัวอย่างเช่น เมื่อส่องดูฝ่ามือของอีกฝ่ายด้วยแว่นขยาย สกิลก็จะเผยให้เห็นถึงลายมือที่มีนัยสำคัญทางวิชาการดูลายมือ และสามารถแยกแยะลักษณะเฉพาะของสิ่งที่น่าสนใจจากสิ่งนั้นๆ 

 

ถึงความหายากของมันจะไม่ได้เทียบเท่า『โชคอันแรงกล้า』ของมิโดริคาวะ แต่ก็นับว่าเป็นสกิลที่มีประโยชน์มากจริงๆ

 

 

เมกุโระบ่นออกมาขณะเข้าไปภายในบ้านร้าง ก่อนจะนำPCออกมาเพื่อใช้ในการวิเคราะห์ผ่านเครื่องสแกน แล้วเตรียมชุดทดสอบอื่นๆมาด้วย

 

 

ระหว่างนั้นมิโดริคาวะก็ถามกับคาโต้

 

เพราะเธอไม่อาจจะเข้าใจแรงจูงใจของคาโต้ว่าทำไมต้องเอาสิ่งนี้ไปวิเคราะห์ด้วย

 

「รุ่นพี่คาโต้คะ ทำไมต้องเอาโซเม็งมาวิเคราะห์อีกล่ะ? ยังไงแค่ดูเราก็รู้แล้วนี่ว่าเป็นเอย์เรโซ」

 

 

「ก็รู้ว่าเป็นเอย์เรโซ แต่นี่มันมาจากดันเจี้ยนคุโระที่ 1 เชียวนะ ยิ่งไปกว่านั้น──」

 

「ยิ่งไปกว่านั้น?」

 

「เส้นโซเม็งถ้าอืดมันจะไม่อร่อยน่ะสิ ไม่เข้าใจหรือไง?」

 

มิโดริคาวะแสดงสีหน้าผิดหวังออกมา

 

──ก็นั่นสินะ คาโต้เองก็เป็นพวกยุ่งยากเรื่องของกินด้วย ไหนจะชอบตั้งชื่อบัญชี SNS ด้วยชื่อที่น่าอายนั่นอีก

 

 

 

「ถึงจะเป็นโซเม็ง แต่เราควรจะกินมันจริงๆเหรอคะ?」

 

「ก็แหงสิ ภารกิจสำคัญที่สุดของพวกเราคืออะไรล่ะ การเป็นเพื่อนบ้านที่แสนดีไง ดังนั้นเราก็ควรจะกินโซเม็งนี่ให้หมดเพื่อแสดงความขอบคุณกับอีกฝ่าย」

 

「──เอ่อ ก็จริงอยู่ถ้ามันเป็นโซเม็งธรรมดา ฉันก็ไม่ติดอะไรหรอกค่ะ」

 

 

「เอาเถอะน่าๆ」

 

 

มิโดริคาวะพยายามปฏิเสธ แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล

 

และแล้วทางเมกุโระก็กลับออกมา

 

 

 

「รุ่นพี่คาโต้ รุ่นพี่มิโดริคาวะผลการวิเคราะห์ได้แล้วค่ะ」

 

มิโดริคาวะยื่นกระดาษที่แสดงผลการวิเคราะห์ให้พวกเขา

 

 

คาโต้และมิโดริคาวะมองดูกระดาษแสดงผลโดยหัวแทบจะติดกัน ทางเมกุโระก็เลยพยายามดึงออกมาสักหน่อยเพื่อให้ทั้งสองห่างๆกันบ้าง

 

 

 

 

「เป็นเรโซแล้วก็เอย์เรโซคุณภาพสูงอย่างที่คิด──」

 

「แต่เส้นโซเม็งกับเมนซึยุนี่เหมือนของทั่วไปที่ซื้อมาจากร้านเลยนะ ของอื่นๆก็ไม่ได้มีอะไรแปลกไป เห็นไหมล่ะมิโดริคาวะ」

 

คาโต้มองมิโดริคาวะแล้วยิ้มออกมา

 

 

พอเห็นรอยยิ้มนั้นมิโดริคาวะก็เลยเตะหน้าแข้งเขาไปหนึ่งดอก

 

จากนั้นคาโต้ก็เริ่มเทเมนซึยุจากขวดน้ำลงไปในชาม โดยลุ้นว่ารสชาติจะเป็นแบบไหน

 

 

 

「เอาล่ะๆ」

 

 

「อ่ะ-เอ๋? จะกินจริงๆเหรอคะ?!」

 

 

เมกุโระแสดงอาการตื่นตระหนกออกมา เมื่อเห็นคาโต้เอาเส้นจากถาดใส่ชามก่อนจะใช้ตะเกียบคีบเส้นแล้วจุ่มลงไปในเมนซึยุ

 

 

 

「อย่างน้อยก็ช่วยรอกว่าจนพวกเราจะเข้าไปข้างในได้ไหม ไอ้เจ้ารุ่นพี่คาโต้นี่ เห็นแล้วมันหิวนะยะ!」

 

 

ว่าแล้วมิโดริคาวะก็เตะหน้าแข้งของเขาเป็นครั้งที่สอง เส้นในชามของคาโต้ถึงกับสั่นสะเทือนตามแรงกระแทก