ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 321 สบประมาท

ตอนที่ 321 สบประมาท

ข้างหน้าของฉู่หลิวเยว่ที่เผชิญกับตาข่ายที่มีสีดำไปทั้งแถบ

ตาข่ายนั้นแปลกมากขณะที่นางติดอยู่ในนั้น แสงทุกอย่างได้ถูกกั้นอยู่ข้างนอก มองไม่เห็นอันใดเลยสักอย่างต่อมานางก็รู้สึกว่าตัวเองถูกลักพาตัวไป

นางเพิ่งจะเอ่ยปาก ก็ได้ยินเสียงขู่ที่แหบแห้งดังขึ้นข้างหู

“ถ้าอยากจะตายเร็วขึ้นหน่อย ก็ตะโกนขอความช่วยเหลือได้เลย”

ฉู่หลิวเยว่ขยับริมฝีปาก แต่ไม่ได้เอ่ยปากแต่อย่างใด

ถึงแม่ว่าจะไม่เห็นหน้าของอีกฝ่าย แต่นางก็รู้สึกคุ้นกลิ่นอายของคนคนนี้มาก…

ใช่แล้ว คนคนนี้ก็คือคนที่อยู่ข้างหรงเจินคนนั้น

ก่อนหน้านี้หรงเจินมาหานางเป็นการส่วนตัว และคนที่ลงมือกับนางก็คือคนนี้!

หรงเจินเคยบอกว่า ถ้างานสมาคมเยาวชนจบลงแล้วจะพานางออกไปในป่านอกเมืองด้วยตัวเอง ไม่นึกว่านางจะมาอย่างกะทันหันแบบนี้ แม้แต่วันเดียวก็ไม่ยอมรอ

ฉู่หลิวเยว่หยิบมีดออกมา และลองกรีดตาข่ายนั้นดู

ในความมืดนั้น ได้ยินเพียงเสียงที่แสบแก้วหูดังขึ้น

ฉู่หลิวเยว่ตกใจ เพราะข้างในตาข่ายนี้มีเกราะป้องกันที่แข็งแกร่งมาก

“เหอะ ไม่ต้องเสียเวลาแล้ว จากความสามารถของเจ้าในตอนนี้ ออกมาจากทางนี้ไม่ได้อยู่แล้วล่ะ”

เสียงแหบแห้งประหลาดก็ดังขึ้นอีกและน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดอยู่นาน สุดท้ายก็หลับตาและเลือกที่จะเงียบลง

หรงเจินจะมาสร้างความวุ่นวายให้นางพอดีเลย นางก็อยากให้เรื่องเหล่านี้จบสิ้นเหมือนกัน

…

ฉู่หลิวเยว่ไม่สามารถเห็นสถานการณ์ข้างนอกได้ สัมผัสได้เพียงว่าตัวเป็นกำลังถูกลักพาตัวอย่างรวดเร็ว

นางแอบสมมติเส้นทางที่พวกเขาพาไปในใจ ก็พบว่ากำลังออกนอกเมืองไป

ไม่รู้ว่าคนคนนี้ใช้วิธีอันใด ถึงสามารถเดินทางอย่างราบรื่นโดยไม่มีใครสังเกตได้ตลอดทั้งทาง

ขณะที่กำลังออกนอกประตูเมืองไป ฉู่หลิวเยว่ก็ได้ยินเสียงผู้คุ้มกันประตู

แต่ก็ยังไม่มีคนสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ และแล้วนางก็ถูกพาออกนอกเมืองไปอย่างง่ายดาย หลังออกนอกเมืองไปแล้ว คนคนนั้นก็ผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะเร่งความเร็วขึ้น

จู่ๆ ไหล่ของนางก็รู้สึกหนักขึ้นมา ถวนจื่อก็โผล่ออกมา

มันถูไถอยู่ที่คอของฉู่หลิวเยว่ ประหนึ่งว่ากำลังกระวนกระวายอยู่

ฉู่หลิวเยว่คว้ามันเข้าในอ้อมกอดและปลอบเบาๆ

นางมั่นใจได้ว่าถวนจื่อสามารถกัดให้ตาข่ายให้ขาดได้ แต่…ตอนนี้นางไม่ได้คิดจะทำอันใด เหมือนว่าถวนจื่อจะรู้ความคิดของนาง จึงอยู่ในอ้อมกอดของนางอย่างนิ่งๆ

…

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ในที่สุดคนคนนั้นก็หยุดเดิน

ฉู่หลิวเยว่ตบตูดของถวนจื่อ ทำให้มันหันกลับไปและกลั้นหายใจ

พรึบ!

ตาข่ายถูกเปิดออกทันที

แสงที่แยงตาสาดส่องเข้ามาทันที

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตาด้วยสัญชาตญาณ เพื่อให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงที่กะทันหันของแสง

“ฉู่หลิวเยว่”

เสียงที่เย่อหยิ่งดังมาจข้างหลังของนาง

ฉู่หลิวเยว่หันไปมอง

คนคนนั้นก็คือหรงเจิน

“เจ้าคงจะคุ้นเคยกับที่นี่ดีสินะ?”

หรงเจินเอามือทั้งสองกอดอก ก่อนจะถามอย่างเย็นชา

ฉู่หลิวเยว่หันมองไปรอบๆ ก็เห็นเป็นสีเขียวชอุ่มทั่วทุกทิศทางนี่ก็คือป่าไม้นอกเมือง นางเงียบสักพัก เหมือนกำลังครุ่นคิดอยู่ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“รู้สึกคุ้นอยู่เหมือนกัน…ตอนนั้นข้าอยู่ที่นี่ และเกือบจะถูกคนที่ฉู่เซียนหมิ่นส่งมาฆ่าตายไปแล้ว”

“ที่นี่?”

สีหน้าของหรงเจินเปลี่ยนไปทันที

“ที่ที่เจ้าวาดลงในแผนที่ไม่ใช่ที่นี่สักหน่อย”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มเจื่อน

“ใช่ แต่นั่นเป็นที่ที่ข้าหนีไปอยู่ภายหลัง ตอนนั้นพวกเขาได้ทำร้ายข้าจนสลบไป ก่อนจะพาข้ามาที่นี่ และคิดจะฆ่าข้า แค่ข้าตื่นพอดีจึงหนีออกมาได้”

หรงเจินมองฉู่หลิวเยว่ด้วยสีหน้าที่กึ่งเชื่อกึ่งสงสัย

“อย่าให้ข้ารู้ว่าเจ้าเล่นลิ้นกับข้าก็แล้วกัน”

ในงานสมาคมเยาวชน ฉู่หลิวเยว่แสดงผลงานได้โดดเด่นมาก อีกอย่างยังแสดงให้คนเห็นถึงความสามารถที่เหนือกว่าทุกคนอีกด้วย

เรื่องนี้จะไม่ให้นางระวังไม่ได้

ฉู่หลิวเยว่ยักไหล่

“ที่นี่ไม่มีผู้คน ข้ารู้ว่าข้าไม่ใช่แม้แต่คู่ต่อสู้ของพวกเจ้า ฉะนั้นข้าจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ขอแค่พวกเจ้าสามารถปล่อยข้าไป เรื่องอื่นก็ไม่มีปัญหา”

หรงเจินหัวเราะเยาะ

“เจ้านี่มันฉลาดจริงๆ”

ฉู่หลิวเยว่ไม่พูดไม่จาต่อแล้วค่อยๆ ก้มหน้าลง

“พาข้าไปเดี๋ยวนี้”

หรงเจินส่งสายตาให้กับเมิ่งเหล่าที่ยืนอยู่ข้างหลังนาง

“เมิ่งเหล่า ดูนางอย่าให้ละสายตาเด็ดขาด”

“องค์หญิงสี่วางใจเถิด”

หลังจากที่เสียงแหบแห้งดังขึ้นข้างหู จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็รู้สึกเหมือนมีลมเย็นพัดมาจากข้างหลัง

แววตาของนางหวาดกลัวและระวังขึ้นทันที

แต่เพียงแค่พริบตาเดียว นางก็สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเอง และแสร้งทำเป็นยืนอยู่ตรงนั้นไม่รู้เรื่องอันใด

พรึบ!

เชือกหนาเท่านิ้วหัวแม่มือพันรอบคอของนางเอาไว้แน่น

ปลายเชือกอีกข้างนั้น เมิ่งเหล่าเป็นคนจับไว้

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกโมโห

นางไม่เคยทรมานขนาดนี้มาก่อน

“พูดให้มันจริงหน่อย” หรงเจินตะโกน

“ไม่อย่างงั้น ระวังเชือกเส้นนี้มันจะเอาชีวิตของเจ้าไป”

ฉู่หลิวเยว่เก็บความโมโหในใจเอาไว้ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“ข้าเข้าใจแล้ว”

“เจ้าเดินนำไปข้างหน้าซะ”

ฉู่หลิวเยว่สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเดินขึ้นไปข้างหน้า

เพิ่งจะเดินไป เชือกที่อยู่บนคอก็ขยับตามด้วย

เมิ่งเหล่าและหรงเจินตามอยู่ข้างหลัง

ไม่ง่ายเลยกว่าฉู่หลิวเยว่จะขอร้องถวนจื่อไม่ให้ออกมาได้ และเดินไปข้างหน้าทีละก้าวๆ

หรงเจินเฝ้ามองสถานการณและอดที่จะหัวเราะลั่นไม่ได้

“ถ้าทุกคนที่อยู่ในวังเห็นเหตุการณ์นนี้เขาต้องตะลึงจนอ้าปากค้างแน่นอน ฉู่หลิวเยว่ที่ชื่อเสียงโด่งดัง ก็มีด้านที่ทรหดแบบนี้เหมือนกัน ฮ่าๆ”

หรงเจินรู้สึกได้ใจ

ได้ที่หนึ่งในงานสมาคมเยาวชนแล้วอย่างใด?

มีชีพจรตี้จิงแล้วจะเป็นอย่างใด?

ต่อหน้านางก็เหมือนสุนัขตัวหนึ่ง

“ได้ข่าวว่าวันนี้องค์ชายหลีหวันและองค์รัชทายาท ทะเลาะกันต่อนหน้าเสด็จพ่อเพื่อแย่งเจ้างั้นหรือ เหอะ ถ้าพวกเขามาเห็นสภาพของเจ้าในตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเสียดายทีหลังหรือไม่ ฉู่หลิวเยว่เจ้าช่างมีปัญหาจริง ไม่พูดไม่จา ไม่ได้ทำอันใด ก็เกือบจะทำให้เสด็จพ่อโค่นบัลลังก์รัชทายาทได้…”

บนหน้าของฉู่หลิวเยว่ไม่มีความรู้สึกใดๆ

“ระหว่างข้ากับองค์รัชทายาทนั้นตัดขาดกันตั้งนานแล้ว เรื่องในวันนี้นั้นข้าก็นึกไม่ถึงเช่นกัน ถ้าองค์หญิงสี่โมโหเพราะเรื่องนั้น…”

“โมโห…ข้าโมโหอันใด องค์รัชทายาทไร้ความสามารถแล้วจะโทษคนอื่นได้อย่างใด”

หรงเจินพูดประชดประชัน

ฉู่หลิวเยว่นิ่งไป

น่าแปลกจริงๆ…

หรงเจินและหรงจิ้นเป็นลูกแท้ๆ ของจักรพรรดินีเหมือนกัน อีกอย่างก็มีความสัมพันธ์ที่ดีมาโดยตลอด เหตุใดจู่ๆ ถึงเป็นเช่นนี้ไปได้

ฟังจากน้ำเสียงของนางแล้วก็ดูเหมือนว่าอยากจะให้หรงจิ้นออกจากบัลลังก์ให้ได้…

“รอให้พลังจิตของข้าหายดีเสียก่อน สักวัน…”

สักวันนางจะทำให้เสด็จแม่รู้ว่า หรงจิ้นนั้นไม่มีประโยชน์อันใดเลยสักอย่าง

นางเก่งกว่าเขาตั้งเยอะ

ฉู่หลิวเยว่ได้ยินคำพูดนี้ของนางแล้ว ในใจก็รู้สึกมั่นใจแล้วว่าหรงเจินทะเลาะกันกับหรงจิ้นแน่นอน

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเพราะเรื่องอันใด

ขณะที่นางกำลังคิดเรื่องพวกนี้อยู่ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเชือกที่คอถูกรัดแน่นขึ้นอย่างกะทันหัน

นางหายใจหอบจนเกือบจะเป็นลมไป

เมื่อรีบหันไปแล้ว กลับเห็นหรงเจินที่หัวเราะอย่างมีความสุขอยู่

“ฮ่าๆ! ช่างมีความหมายจริงๆ เมิ่งเหล่าเจ้าว่าเหตุใดองค์หญิงอย่างข้าถึงไม่มีความคิดที่จะทำแบบนี้นะ? เอาแบบนี้ดีกว่าฉู่หลิวเยว่ ถ้าเจ้าเลียนเสียงสุนัข ข้าจะให้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เป็นโมฆะทั้งหมดเลยดีหรือไม่”