ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ - บทที่ 656 กู้โม่หานหักหลังลูกสาว

ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 656
ทันทีที่พูดจบ เฉินกงกงที่อยู่หน้าประตูตำหนักก็ตะโกนเสียงดัง “ฮ่องเต้ องค์หญิงใหญ่อานผิง โหรยเฟยเหนียงเหนียงเสด็จ…”

หยุนอี่ว์โหรวกับกู้โม่หานมาด้วยกันหรือ?

แววตาของหนานหว่านเยียนมืดสลัวลงทันใด จากนั้นก็ยืนขึ้นพร้อมกับทุกคน คารวะผู้มาเยือนด้วยความเคารพ

“ถวายบังคมฝ่าบาท องค์หญิงใหญ่อานผิง โหรวเฟยเหนียงเหนียง!”

หนานหว่านเยียนเงยหน้าขึ้นมองคนทั้งสามอย่างระมัดระวัง

ในเวลานี้กู้โม่หานสวมชุดคลุมมังกร ผมสีเข้มคล้ายกับทางช้างเผือกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ถูกเกล้าไว้ด้วยมงกุฎทอง รูม่านตาอันดุดันลุ่มลึกคู่นั้นดั่งน้ำแข็งเยือกเย็น ใบหน้าหล่อเหลาไม่เปลี่ยนแปลงเลย แต่กลับดูน่าเกรงขาม

มือขวาของเขาจูงเกี๊ยวน้อย ค่อยๆ ก้าวเข้าไปในตำหนักทีละก้าว

เกี๊ยวน้อยเตะปลายเท้าเดินอยู่ข้างกายกู้โม่หาน ใบหน้าน้อยชมพูอ่อนละมุนหลุบตาลง ดวงตาสดใสคู่นั้นค่อนข้างเศร้าหมองและผิดหวัง

วันนี้นางสวมชุดกระโปรงยาวถึงอกสีชมพู เสื้อคลุมทับสีเขียวอ่อนคล้ายกับดอกบัวสีชมพูในสระน้ำ ละมุนละไมจนแทบละลาย ทุกคนในตำหนักใหญ่รู้สึกใจอ่อนเมื่อได้เห็น

ด้านหลังสองพ่อลูก หยุนอี่ว์โหรวอ่อนโยนและใจกว้าง ไม่ว่าจะขมวดคิ้วหรือยิ้มก็มีกิริยาสง่างามและสงบนิ่ง

กู้โม่หานอุ้มเกี๊ยวน้อยมานั่งลงบนตำแหน่งสูง หยุนอี่ว์โหรวนั่งอยู่ตำแหน่งชายาทางด้านซ้าย มีเกี๊ยวน้อยคั่นอยู่ตรงกลางระหว่างกู้โม่หาน

เมื่อนางนั่งลง ท้องน้อยที่นูนออกมาเล็กน้อยก็เด่นชัดขึ้น

สองตาของหนานหว่านเยียนจ้องเขม็ง ขมวดคิ้วด้วยความเย็นชา เอามือลูบครรภ์ที่ถูกปกคลุมด้วยเสื้อคลุมตัวใหญ่โดยสัญชาตญาณ

สายตาที่ไม่แยแสของกู้โม่หานกวาดมองฝูงชน “ทุกท่านลุกขึ้นเถิด”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!” ทุกคนลุกขึ้น แล้วเข้านั่งประจำที่ของตน

แต่ในเวลานี้เกี๊ยวน้อยที่อยู่ข้างกายกู้โม่หานกลับมีท่าทีไม่ค่อยพอใจ

เดิมทีนางผิดหวังอยู่แล้วที่ไม่ได้เจอหนานหว่านเยียนอีก แต่ตอนนี้พ่อเฮงซวยยังปล่อยให้นางนั่งข้างหญิงสารเลวอีก

เกี๊ยวน้อยบุ้ยปาก สะกิดต้นขาของกู้โม่หานด้วยมืออวบอ้วนขาวบริสุทธิ์ พลางพึมพำเสียงเบา “เสด็จพ่อ ข้าไม่อยากนั่งตรงนี้”

นางไม่อยากนั่งใกล้หญิงสารเลวผู้นี้ขนาดนี้!

กลิ่นกายของหญิงสารเลว ไม่น่าสูดดมเลยสักนิด!

แม้จะทำอะไรไม่ถูก แต่กู้โม่หานก็ยังอดทน ลูบผมด้านหลังศีรษะของเกี๊ยวน้อยอย่างเบามือและเอ็นดู “เด็กดี อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

เขาก็ไม่ต้องการอยู่ใกล้ชิดหยุนอี่ว์โหรวเช่นกัน

ที่ให้เกี๊ยวน้อยนั่งระหว่างกลาง แม้ว่าจะทำผิดต่อลูกสาว แต่เขาก็ทำเพื่อหลีกเลี่ยงความเสี่ยงเช่นกัน

หากเกี๊ยวน้อยทำอะไรหยุนอี่ว์โหรว เขาก็สามารถทำเป็นหลับตาข้างหนึ่งได้ ถึงอย่างไรเกี๊ยวน้อยต่างหากที่เป็นคนที่เขาประคับประคองอยู่ในมือ

หยุนอี่ว์โหรวฟังการสนทนาระหว่างพ่อลูกแล้วเก็บไว้ในใจ แม้ว่ามือทั้งสองจะแอบกำแน่นอยู่แล้ว แต่ก็ยังคงยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง แสร้งทำท่าทางเป็นว่าเข้าใจผู้คน

เกี๊ยวน้อยโกรธมาก แกว่งไกวขาสั้นๆ อยู่กลางอากาศ ใบหน้าน้อยแดงระเรื่อ เหลือบมองหยุนอี่ว์โหรวทางด้านข้าง

ในช่วงเริ่มต้นของงานเลี้ยง สาวใช้ยังคงทยอยเข้าไปในตำหนักพร้อมกับจานอาหาร เกี๊ยวน้อยเบื่อหน่าย เอนตัวพิงกู้โม่หานอย่างไม่แยแส เอามือทั้งสองยันบนโต๊ะ แล้วมองลงไปพิจารณาคนเหล่านี้

ก่อนที่นางจะเข้ามาในวัง นางก็นั่งอยู่ด้านล่าง ในตอนนั้นมีท่านแม่และน้องสาวอยู่ด้วย ไม่ว่าอย่างไรก็มีความสุข

แต่ตอนนี้ แม้ว่าที่นั่งจะกว้างขวาง กินได้มากขึ้น เมื่อไม่มีท่านแม่และซาลาเปาน้อย ทุกอย่างก็จืดชืดไร้รสชาติ

สายตาของนางล่อกแล่กอยู่ท่ามกลางฝูงชน ทันใดนั้นก็จับจ้องไปที่คนคนหนึ่ง ดวงตาทั้งสองเบิกกว้างในทันใดด้วยความตื่นเต้น

ท่านแม่! นางยังอยู่ในวัง!

เกี๊ยวน้อยกำลังประสานสายตากับหนานหว่านเยียน

นางขยับริมฝีปากอย่างตื่นเต้น พยายามข่มคำว่า “ท่านแม่” ที่กำลังจะหลุดปากออกมา ร่างกายสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

หนานหว่านเยียนมองลูกสาวสุดที่รักของนาง อดไม่ได้ที่จะกะพริบตาให้เพื่อปลอบโยนนาง

วันนี้ไม่สามารถพาสาวน้อยไปได้ แต่นางจะต้องพาออกไปให้ได้เร็วที่สุด

เกี๊ยวน้อยเห็นดังนั้นก็มีความสุขขึ้นมาทันที มือน้อยทั้งสองจับภาชนะบนโต๊ะแน่น ราวกับว่าในสายตามีหนานหว่านเยียนเพียงคนเดียว

นางรู้ว่า ท่านแม่จะไม่มีทางทอดทิ้งนาง!

ในขณะเดียวกัน กู้โม่หานก็สังเกตเห็น หนานหว่านเยียนนั่งถัดจากหยุนเหิง

คิ้วรูปดาบของเขายกขึ้นเล็กน้อย ความหมายที่ลึกซึ้งฉายผ่านดวงตาของเขา

นางเป็นสาวใช้ของจวนแม่ทัพงั้นหรือ?

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงกล้าหาญนัก

กู้โม่หานคิดว่าคนในจวนแม่ทัพนั้นกล้าหาญมาแต่ไหนแต่ไร ก็แต่ไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้ง แค่อยากจะหันกลับมาพูดอะไรสักอย่างกับเกี๊ยวน้อย ก็พบว่าเกี๊ยวน้อยกำลังจ้องมองหนานหว่านเยียนด้วยดวงตาที่ลุกโชน ปากน้อยดั่งผลเชอร์รี่ฉีกไปถึงหู

คิ้วรูปดาบของกู้โม่หานขมวดขึ้นมาทันที แววตาย้อนกลับมาที่ตัวหนานหว่านเยียนอีกครั้งอย่างอดไม่ได้

จากสระบัวเขาก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เกี๊ยวน้อยจะแสดงความสนใจและความรักอย่างกระตือรือร้นแก่คนแปลกหน้าหรือผู้หญิงทั่วไป

แม้ว่าสาวใช้คนนั้นจะเคยช่วยนางไว้ นางก็จะไม่พึ่งพาเช่นนั้น

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ลูกสาวของตัวเองจะรักใคร่สาวใช้ผู้นั้นเป็นพิเศษ

เหมือนคิดอะไรออกบางอย่าง สีหน้าท่าทางของกู้โม่หานเปลี่ยนไปทันใด มองตรงไปที่หนานหว่านเยียน

หรือว่า นางจะเป็น…