ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 394 นั่นคืออีกหนึ่งชีวิตของเจ้า

บทที่ 394 นั่นคืออีกหนึ่งชีวิตของเจ้า

……….

บทที่ 394 นั่นคืออีกหนึ่งชีวิตของเจ้า

ท้องฟ้ามืดดำในเขตแดนปีศาจสองแห่ง สายฟ้าแลบสว่างวาบ เสียงฟ้าร้องดังสนั่นราวกับจะฉีกท้องฟ้าออกเป็นเสี่ยง ๆ เหตุการณ์รุนแรงราวกับกำลังฝ่าทัณฑ์สวรรค์ขอบเขตพ้นโลกีย์!

“ที่นั่นก็มีคนกำลังฝ่าทัณฑ์สวรรค์!”

“ข้าจะดู…” มีคนลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า พลังจิตปีศาจเพิ่งแผ่ไปถึงเขตปีศาจชั้นสูงก็ถูกพลังสายฟ้าทำลายในพริบตา ร่างนั้นกระอักเลือดออกมาทันที

“ทัณฑ์สวรรค์ของขอบเขตฝ่าทัณฑ์สวรรค์!”

มีคนร้องออกมาด้วยความตกใจ แล้วมองไปที่เมฆฝนเหนือศีรษะ เมล็ดพันธุ์ปีศาจกำลังจะรับทัณฑ์สวรรค์ในขอบเขตแสวงหา แต่อีกฟากฟ้าที่ไกลออกไปกลับมีปีศาจกำลังรับทัณฑ์สวรรค์ในขอบเขตฝ่าทัณฑ์สวรรค์

“ไม่ใช่! พลังมากกว่าขอบเขตฝ่าทัณฑ์สวรรค์ แต่ถือว่าต่ำกว่าทัณฑ์สวรรค์ในขอบเขตพ้นโลกีย์” ปีศาจที่พ่นเลือดเช็ดเลือดที่มุมปากยังหวาดกลัว

เขตแดนปีศาจไม่เหมือนโลกวิญญาณ ขอบเขตพ้นโลกีย์ไม่ได้ถูกผนึก ดังนั้นบางครั้งจึงมีเผ่าปีศาจก้าวสู่ขอบเขตพ้นโลกีย์ เขาเคยโชคดีได้เห็นเผ่าปีศาจบริสุทธิ์ฝ่าทัณฑ์สวรรค์ในขอบเขตพ้นโลกีย์ ตอนนั้นน่ากลัวกว่าตอนนี้มาก ราวกับเป็นฉากวันสิ้นโลก

น่าเสียดายที่ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เกือบพันปีมานี้ไม่มีเผ่าปีศาจใดก้าวสู่ขอบเขตพ้นโลกีย์สำเร็จเลย…

“ไม่รู้ว่าเป็นเผ่าใดกัน?”

ในขณะที่ทุกคนกำลังสนทนากันอยู่นั้น สายฟ้าลงทัณฑ์ครั้งที่สิบเก้าของโม่จวินเจ๋อก็ปรากฏขึ้น สายฟ้าสีดำเขียวดูราวกับหัวมังกรยักษ์ ทันใดนั้นมีลมพายุพัดกระหน่ำ ฝนตกหนักเป็นสาย อุณหภูมิลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว…

ในเวลาเดียวกัน สายฟ้าลงทัณฑ์ของขอบเขตฝ่าทัณฑ์สวรรค์ก็ปรากฏขึ้นในที่ห่างไกล

มีสีเดียวกัน เป็นหัวมังกรยักษ์เหมือนกัน แต่หัวนั้นใหญ่กว่าและดูสมจริงกว่าของเมล็ดพันธุ์ปีศาจเสียอีก!

“นี่คือการลงทัณฑ์อะไรกัน ถึงมีรูปร่างด้วย!?”

ผู้คนที่มุงดูต่างตกตะลึง และรีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว

“ทัณฑ์มังกรเก้าขั้น…” ชิงหลงพึมพำ ก่อนจะพาหัวหน้าเผ่าทิงมี่หนีออกไปจากโม่จวินเจ๋อด้วยความเร็วสูงสุด ในวินาทีที่พวกเขาจากไป สายฟ้าลงทัณฑ์ที่เผยเพียงแค่หัวมังกรสีเขียวเข้มก็แสดงรูปร่างทั้งหมดออกมา!

มังกรยักษ์ที่ประกอบขึ้นจากสายฟ้าลงทัณฑ์ ตัวเล็กกว่าร่างจริงของชิงหลงเล็กน้อย แต่พลังที่แผ่ออกมาทำให้เหล่ามือสังหารที่หวังจะโจมตีต้องถอยกรูด

เผ่าปีศาจที่อยู่ในที่นั้นต่างกระสับกระส่าย แต่ไม่มีใครกล้าขยับ พวกเขาถึงกับหนีออกไปไกลด้วยความกลัวว่าจะได้รับผลกระทบ

มังกรสีเขียวเข้มพุ่งดิ่งลงมา อ้าปากกว้างกลืนกินโม่จวินเจ๋อที่ยืนตะลึงเข้าไปในคำเดียว!

โม่จวินเจ๋อไม่อยากหลบหรือ? แน่นอนว่าเขาอยากหลบ แต่ร่างกายของเขาราวกับถูกพลังลึกลับตรึงไว้ ไม่สามารถหลบหลีกได้ จึงได้แต่ยืนนิ่ง ปล่อยให้มังกรกลืนกินร่างของเขาไป

“โอ้! ข้าตาฝาดไปหรือไม่ ทางนั้นดูเหมือนจะมีมังกรสายฟ้าหก เจ็ด หรือแปดตัว!”

เผ่าปีศาจที่ยืนดูอยู่ขยี้ตาตัวเอง แล้วเห็นได้ชัดเจนว่ามีมังกรสายฟ้าทั้งหมดเจ็ดตัวพุ่งลงมาพร้อมกัน น่าตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่าตัวของโม่จวินเจ๋อเสียอีก!

“เจ็ดตัว… มีปีศาจชั้นสูงเจ็ดตัวกำลังฝ่าด่านอะไรพร้อมกันหรือ?”

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ มีผู้รู้ท่านใดช่วยไขข้อข้องใจให้ข้าหน่อยได้หรือไม่?”

ไม่มีใครออกมาไขข้อข้องใจ ทุกคนต่างตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า จนไม่ทันสังเกตเห็นภาพที่โม่จวินเจ๋อแปลงร่างเป็นมังกรปีศาจ ใช้กรงเล็บทั้งห้าฉีกร่างมังกรสายฟ้าอย่างรุนแรงแล้วบินออกมา

มังกรยักษ์สีดำสนิทมีแสงใส ๆ ห่อหุ้มร่าง แล้วอ้าปากกลืนกินสายฟ้าที่เหลือเข้าไปในท้อง

“เมล็ดพันธุ์ปีศาจออกมาแล้ว!”

จนถึงตอนนี้ ลูกแก้ววิญญาณโปร่งใสยังคงช่วยโม่จวินเจ๋อปลอมแปลงร่างแท้อยู่ ภาพที่ปรากฏในสายตาผู้ชมยังคงเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดใหม่ที่มีหัวเป็นดอกไม้ปีศาจและตัวเป็นงู

เพียงแต่เนื้อหนังของร่างกายนี้กำลังแตกสลาย สายฟ้าสีเขียวเข้มพุ่งทะลักออกมาจากร่างของโม่จวินเจ๋อ เจ็บปวดจนแม้แต่เสียงร้องยังไม่อาจเปล่งออกมาได้

ร่างกายดิ้นทุรนทุรายไปมาอย่างไร้สติ เพียงแค่สายที่สิบเก้าก็ทำให้เขาเกิดความคิดอยากตายขนาดนี้ แล้วอาจจะยังมีมาอีกสิบเจ็ดสาย เขาจะมีชีวิตรอดผ่านพ้นไปได้อย่างไร?

โม่จวินเจ๋อพยายามมองไปยังที่แห่งหนึ่ง เขาต้องมีชีวิตรอด… นี่คือโอกาสอันยิ่งใหญ่ที่หลิงเยว่มอบให้เขา จำเป็นต้องผ่านพ้นไปให้ได้!

หลิงเยว่ในตอนนี้ก็ไม่ได้สบายเช่นกัน แม้จะมีหกปีศาจช่วยนางรับทัณฑ์สวรรค์ แต่นางยังเกิดความคิดเช่นเดียวกับโม่จวินเจ๋อ ช่างทรมานเหลือเกิน ราวกับร่างกายพร้อมแตกสลายทุกเมื่อ…

ในฐานะอดีตผู้นำเผ่าคนที่หกที่ถูกบังคับให้ช่วยหลิงเยว่ฝ่าวิกฤต กระดูกทั้งร่างของเขาเกือบจะแตกกระจายหมดแล้ว เมื่อถูกสายฟ้ารูปมังกรกลืนกิน เขายังคิดไม่ออกว่าทำไม ทั้งที่ออกจากพื้นที่รับทัณฑ์สวรรค์แล้ว แต่สายฟ้ามังกรตัวที่เจ็ดยังคงหาเขาเจออย่างแม่นยำและกลืนกินเขาเข้าไป

“ทำไมยังมีอีก ข้าจะตายแล้ว…” ปลาหนามปีศาจอยู่ในท้องของสายฟ้ามังกรร้องไห้น้ำตานองหน้า น่าเสียดายที่น้ำตาถูกสายฟ้าชะล้างไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้ากลายเป็นสีดำสนิท กระดูกปลาโผล่ออกมาครึ่งหนึ่ง

ปลาหนามปีศาจว่าน่าสงสารแล้ว มหาปุโรหิตที่เพิ่งแปลงร่างได้สมบูรณ์ตัวนี้ยิ่งน่าสงสารกว่า เขาถูกฟาดจนเหลือแต่โครงกระดูกปลา แต่โชคดีที่ยังมีลมหายใจอยู่

ด้านหน้าถูกฟ้าผ่าสิบครั้งได้รับประโยชน์มากมาย ร่างกายแข็งแกร่งขึ้น แต่จะแข็งแกร่งเพียงใดก็ไม่อาจทนต่อการลงทัณฑ์ครั้งที่สิบเอ็ดได้

ภายใต้ขอบเขตฝ่าทัณฑ์สวรรค์ ไม่มีเผ่าปีศาจอสูรตนใดสามารถรักษาร่างมนุษย์ไว้ได้ ทั้งหมดถูกบังคับให้เผยร่างแท้

สถานที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับฝ่าทัณฑ์ของเผ่ากระทิงเดิมมีหลุมฟ้าผ่านับไม่ถ้วน บัดนี้เหลือเพียงหกหลุม และหลุมสุดท้ายที่อยู่นอกเขตศักดิ์สิทธิ์ เป็นของอดีตหัวหน้าเผ่า

กระทิงสามหัว ปลาสองตัว สิงโตหนึ่งตัว รวมถึงมนุษย์หนึ่งคน ทั้งหมดนอนแผ่อยู่ในหลุมลึก ทรมานยิ่งกว่าตายเสียอีก!

หลิงเยว่ที่กำลังจะสิ้นใจพยายามยกมือขึ้นหลายครั้งเพื่อใช้วิชารักษาขั้นสูง แต่กลับล้มเหลวทุกครั้ง มือของนาง… โอ้! นั่นไม่นับว่าเป็นมือแล้ว เพราะมือของนางเหลือแต่กระดูก เนื้อถูกฟ้าผ่าจนหายไปหมดแล้ว!

ช่างน่าอัศจรรย์! แม้จะเป็นเช่นนี้นางยังหายใจได้อีก?

“ระบบ โอสถฟื้นปราณระดับเทพหนึ่งเม็ด”

[เจ้าไม่…]

“ข้ามี! เผ่ากระทิงให้มา”

หลิงเยว่เก็บไว้หนึ่งมือ นางไม่ได้แตะต้องหินปีศาจที่หัวหน้าเผ่ากระทิงงามให้นางเก็บรักษาไว้ชั่วคราว

เพราะนางยังมีความคาดการณ์ล่วงหน้าได้พอสมควร

หลิงเยว่อยากจะยิ้มมุมปาก แต่กลับพ่นเลือดออกมาคำหนึ่ง เลือดสดกระทบกับสายฟ้าแวบหนึ่ง เผยให้เห็นพื้นดินสีเขียวเข้ม ต้นกล้าสีทองเขียวงอกขึ้นมาจากดิน

“???”

นี่คงไม่ใช่ ‘ลูก’ ของนางกระมัง?

[ไม่ นั่นคืออีกหนึ่งชีวิตของเจ้า]

ในขณะที่ระบบตอบ ร่างกระดูกที่ชาจนไม่รู้สึกเจ็บของหลิงเยว่ก็มีพลังวิญญาณแผ่ซ่านไปทั่วร่าง นางยังอยากถามว่ามันหมายความว่าอย่างไร แต่ตอนนี้มันไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด

หลิงเยว่ที่ลุกขึ้นจากพื้นอย่างยากลำบาก แล้วค่อย ๆ ใช้วิชารักษาขั้นสูง แสงสีเขียวมรกตหกสายพุ่งออกจากฝ่ามือของนางไปยังหกทิศทาง ส่วนตัวนางเองก็ถูกวิชารักษาห่อหุ้มร่างไว้เช่นกัน

ในที่สุด… นางก็ฟื้นคืนชีพ…

แต่ทำไมพลังวิญญาณดูเหมือนจะหมดแล้ว?

นั่นคือโอสถฟื้นปราณระดับเทพเชียวนะ!

“ระบบ เจ้า…”

[ข้าไม่ได้หลอกเจ้า นั่นเป็นโอสถฟื้นปราณระดับเทพจริง ๆ]

“ทำไมมันถึงสิ้นเปลืองเร็วขนาดนี้ ตามหลักแล้วยิ่งระดับการบำเพ็ญสูงขึ้น การใช้วิชารักษาก็ควรสิ้นเปลืองพลังวิญญาณน้อยลงสิ!”

[มันถูกขโมยไป]

“ใคร? โม่จวินเจ๋อหรือ?”

หลิงเยว่นึกถึงโม่จวินเจ๋อเป็นคนแรก

หากลูกแก้วศักดิ์สิทธิ์ขโมยไป ถือว่าโม่จวินเจ๋อขโมยไปนั่นแหละ อย่างไรเสียลูกแก้วศักดิ์สิทธิ์ก็เป็นของเขา

“ลูกแก้ว…”

หลิงเยว่ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดจังหวะด้วยการปรากฏตัวอีกครั้งของศีรษะมังกรสายฟ้าสีดำแดง ทำให้นางต้องเงียบกริบด้วยความตกใจ

สวรรค์ต้องการจะฟาดฟันนางให้ตายกระมัง?

ความรักแท้จริงแล้วสามารถจางหายไปได้ นางไม่ใช่ลูกรักของเทพสวรรค์อีกต่อไปแล้ว!

หลิงเยว่รู้สึกใจสลาย น้ำตาไหลริน รีบใช้วิชารักษาในขณะที่สายฟ้ายังไม่ทันฟาดลงมา…

……….